[Wedstrijd] Vertellen

[flyaway]

Vertellen

Er was alleen nog de eenzaamheid over om rummikub mee te spelen, alleen nog kidneybonen in opgestapelde blikken om avond mee te eten en sinds het overlijden van goudvis Deborah alleen nog zilvervisjes om zijn verhalen aan te vertellen. En verhalen, die had hij veel. Soms hoorde hij zijn eigen stem praten:
"Vroeger, als ik jarig was, maakte mijn moedertje hardgekookte eieren. Ik kreeg cadeautjes op het grote bed van mijn ouders en ieder jaar had mijn vader een houten vogeltje voor me gemaakt."
"Er was eens een arme houthakker die met zijn twee knappe dochters in een hutje in het bos woonde…"
"Mijn moeder maakte frambozen in."
"Ik kon goed vioolspelen vroeger kijk zo", maar er was geen viool meer om het voor te doen.
"Mijn vrouw borduurde tafelkleden. Ze kon goed borduren, dat had ze van haar zus geleerd."
Het was wel een beetje sneu, hoe hol zijn stem klonk, en ook hoe het vocht opkroop tegen de muren van zijn flat in de onderbuik van Roosendaal. Hoe het okergeel van zijn stem niet paste bij het bruingroen van zijn huis. Hoe hij al iets van veertig jaar geen viool meer had gespeeld. Hoe hij zijn tenen niet meer zag als hij naar beneden keek, omdat zijn buik ervoor zat. Dat alles was wel een beetje spijtig.
Tik-tak, zegt de klok (analoog, natuurlijk, hij zwoer bij analoge dingen. Hij had ook een heleboel postzegels in een verstoft kastje voor het geval hij nog eens iemand zou ontmoeten om brieven aan te schrijven.), het is tijd voor de laatste stap. Zo meteen heb je weer iemand om tegen te praten. Hij ademt op het glas (enkel en met linksboven een gat. Hij had er een nieuw glas in kunnen zetten, maar dit was een vorm van gratis airconditioning.) en schrijft haar naam in zijn adem.

En als hij dan onderweg is in zijn witte busje (ontvoerders moeten immers altijd witte busjes hebben. Niet dat een achterbak niet zou voldoen, maar hij wil haar niet bang maken met de krapte onder een zelfgezaagde hoedenplank. Bovendien valt zijn zwarte Lada, vijftien jaar geleden voor zeventig gulden en een fles wodkacola gekregen van een dronken Oekraïner, nogal op.), is het alsof zijn oud moedertje de bijrijdster is. Als hij op de weg let en niet vol kijkt, alleen vanuit zijn ooghoeken, ziet hij haar duidelijk zitten. Misschien was hij een beetje vergeten dat ze zo mager was en zo klein, zo trots en zo zachtmoedig tegelijk (dat kunnen alleen moeders, niet eens andermans moeders), en hij is blij om haar te zien. Ze glimlacht, maar als hij haar zachtjes roept, maakt ze plaats voor een bekend stapeltje boeken (van Eurovisie: een geschiedenis tot Verzamelde gedichten van mr. P. A. de Baerde), een stuk schroot dat hij jaren geleden kocht van een harige Duitser die claimde dat het een origineel stuk van de Berlijnse muur was en een zonnebril.
Hij rijdt asociaal over de snelweg, snijdt mensen af, haalt rechts in, toetert, schreeuwt. Hij vloekt nooit, maar roept dingen als deappelboominonzetuinhadlichtroze-bloesems! of mijnmoederwerdpasophaarzestigstegrijs! in een taal die hij zelf heeft bedacht. Hij hoopt dat anderen denken dat hij ze uitscheldt in het Pools of zoiets dergelijks, dat ze niet zullen denken of weten dat hij gek is. Hij wil alleen zo graag vertellen wat al zo'n tweeënvijftig jaar in hem groeit als een bos in de lente.
Vandaag toetert er niemand terug; sterker nog, iedereen lacht naar hem. Daar, zeggen ze in hun auto's tegen elkaar, daar is hij weer! Wat is dat lang geleden, laten we hem thee geven en koekjes! Hij ziet hun monden bewegen. Wat voor dag is het vandaag – negen maart? Is dat een nationale feestdag of zo? Hij kan het zich niet herinneren. Misschien is het wel dat de zon zo mooi schijnt voor de tijd van het jaar. Uit een weiland naast de snelweg vliegt een kievit op.

Dan: aankomen. Parkeren. Hij kent de plek van het wachten, het in kaart brengen. Wat doet het meisje nu? Doet ze dat altijd op woensdagmiddag, vrijdagmorgen, dinsdagavond? Op welke tijdstippen komt ze door deze steeg? Weet ze wie hij is, dat hij haar heeft uitgekozen, heeft ze ooit kijkende adem in haar nek gevoeld?
16.18
Binnen nu en twee minuten komt ze langs. Hij hurkt en kreunt als hij merkt hoe moeilijk dat hurken hem afgaat.
Dit is de laatste fase; voor de laatste keer zal hij wachten en hij wacht. Een vogel (merel?) fluit een nokiadeuntje. Ondanks de zon is het koud.

Daar is ze, de zon schijnt achter haar, omlijst haar zachte gezicht, haar brede schouders (ze heeft iets van een Oost-Duitse zwemster. Hij zou haar zijn stuk Berlijnse Muur eens laten zien.). Klimop kruipt langs de steegmuren omhoog, mengt zich met wingerd. Ze lacht in zichzelf en zwarte krullen (bekende krullen. Later, binnenkort, kent zij zijn bruine piekhaar ook. Kent ze zijn stem vertellenzalhijvertellenvertellen. zemoetmijnvrouwleren-kennen. mijn moeder. papa. mijn zus.) lachen mee. Ondanks de tien centimeter hak wiebelt ze niet. Het verbaast hem altijd als hij vrouwen ziet die goed op hakken kunnen lopen.
Hij staat op, gaat voor haar staan, pakt haar rechterarm, voor haar links.
"Lea." Zo zeggen ze het, ontvoerders, namen.
Ze doet een stap terug, slaat haar losse hand voor haar mond (in die volgorde. Hoort dat niet andersom?) en neemt hem op.
"Ken ik u?"
Hij pakt ook haar andere hand, trekt haar mee. ze gilt. ze slaat. Die zachte Lea, wie had gedacht dat ze slaan kon zo slaan kon? – maar dat kan ze. Ze kronkelt zoals wormen kronkelen voor je ze aan het vishaakje prikt. Hij haatte vissen juist om dat kronkelen. Er loopt spuug uit haar mond. ze schreeuwt (laatmeloslaatmeloswiebenjij-laatmelos). hij schreeuwt terug. Nu dan laat ze zich de bus in duwen, ze schudt het hoofd. Nee, zegt dat hoofd, dit kan mij toch niet overkomen? hij kan mij toch niet vermoorden of wat dan ook? wat droevig is dat, wat droevig.
Nu is ze in de bus, half ligt, half zit. "Niet doen", zegt ze. Hij wacht even met het dichtgooien van de autodeur. "Niet doen, meneer. Alstublieft." Schud-schud-schud, ze is net een knikhondje zo. "Meneer. Meneer. Alstublieft. Ik ben vandaag jarig."

De vogel in de boom naast het busje fluit weer dat nokiadeuntje.

Hij doet een stap naar achter. "Ga maar", zegt hij, "gefeliciteerd. Fijne verjaardag nog."
Nee, roepen de verhalen in hem, nee, niet doen wat doe je nu! Je moet toch vertellen? Wil je terug naar je bruingele huis, alleen, om met de eenzaamheid rummikub te spelen? Wil je dat soms hè hè hè?
Ze staat op en gaat de steeg in, eerst loopt, dan rent, terug door de wingerdsteeg. Ze kan goed op hoge hakken rennen. De hoek om gaat ze, en dan weg.

Terug op de snelweg klopt zijn oude moedertje hem goedkeurend op zijn bovenbeen.
"Jongen toch. Kom je snel naar huis? We hebben hardgekookte eieren voor je en cadeautjes op ons grote bed."
Hij kijkt op het dashboard. 9 mrt 2009, 16.53. Zijn vader zal een nieuw vogeltje gemaakt hebben; immers, vandaag wordt hij zesenvijftig jaar.