vriendin met anorexia neiging

[VirtualRainbow]

Tja, lastig dit:
Een vriendin die steeds minder gaat eten en steeds dunner word. Het begint echt op anorexia te lijken en ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. wanneer ik het er met haar over heb word ze boos, als ik zeg dat ze het iemand moet vertellen zegt ze dat ze me haat. Ik wil haar niet boos hebben, maar ik wil ook niet dat dit zo door gaat.
Op school heb ik het al eens aangegeven, ze moest toen praten met een of ander hulppersoon. Ze vergaf me omdat ik zei dat ik haar niet wou verliezen. Maar het heeft volgens mij niks geholpen. De gesprekken zijn geminderd voor 'goed gedrag' en het zou beter gaan met haar, maar ik zie haar niet aankomen en ze blijft zo slecht eten...
Ik weet echt niet meer wat ik hiermee moet doen.
Iemand ervaring met zo'n situatie?

[Pluis]

het beste wat je voor die vriendin kunt doen, ondanks dat ze je dat niet in dank af gaat nemen, is toch haar ouders of een vertrouwenspersoon op school je zorgen vertellen. Jij kan haar namelijk niet van een eventuele eetstoornis afhelpen, en zij kan dat zelf ook niet zonder hulp.

[Dark Phoenix]

Pluis schreef:

het beste wat je voor die vriendin kunt doen, ondanks dat ze je dat niet in dank af gaat nemen, is toch haar ouders of een vertrouwenspersoon op school je zorgen vertellen. Jij kan haar namelijk niet van een eventuele eetstoornis afhelpen, en zij kan dat zelf ook niet zonder hulp.

Ja, het beste wat je in zo'n situatie kunt doen is ook nog het vertrouwen verbreken en haar van je wegjagen..

Praat met haar, luister naar wat ze vertelt. Je kunt haar er zelf niet vanaf helpen, maar misschien kun je haar wel erover laten vertellen, of zover krijgen dat ze hulp accepteert.

Ja, Dark Phoenix, TS kan dit niet in haar eentje oplossen...

[Neko*]

Wout schreef:

Ja, Dark Phoenix, TS kan dit niet in haar eentje oplossen...

Dat zegt hij ook helemaal niet.

Zeg ik dat hij dat zegt?

[honestsmile]

Ookal schaad je dan wel het vertrouwen, het is toch echt belangrijk dat haar ouders hier vanaf weten. En waarschijnlijk weten die het wel, want dat moet toch wel te zien zijn lijkt me.... Maar mochten haar ouders het niet weten, dan moet je echt met hun in gesprek. In mijn ogen moeten ouders weten wat er met hun kind gaande is en al helemaal bij zoiets ernstigs.

Ik ben het eens met Pluis en Honestsmile. In zo'n situatie kan je het niet alleen oplossen, voor jezelf is het al heel vervelend en zoiets vreet energie. En vooral omdat je zelf ook wel weet dat je het niet alleen op kan lossen. Als ik jou was zou ik het dus ook aan haar ouders of een vertrouwenspersoon vertellen. Of misschien is het een idee om naar de huisarts te gaan en met je huisarts te overleggen wat je in deze situatie het beste kunt doen?

[Dark Phoenix]

In zo'n situatie kun je het überhaupt niet oplossen. Die vriendin was al niet blij toen de TS het bij een hulppersoon op school aangaf, hoe denk je dat ze reageert als je het aan haar ouders vertelt, terwijl je weet dat ze dat niet wil? Denk je echt dat het die vriendin ten goede komt als ze geforceerd wordt en zich verraden voelt door haar vriendin?

Als iemand geen hulp wil, kun je het aan de hele wereld vertellen, maar dat gaat het probleem niet oplossen.

[honestsmile]

Dark Phoenix schreef:

In zo'n situatie kun je het überhaupt niet oplossen. Die vriendin was al niet blij toen de TS het bij een hulppersoon op school aangaf, hoe denk je dat ze reageert als je het aan haar ouders vertelt, terwijl je weet dat ze dat niet wil? Denk je echt dat het die vriendin ten goede komt als ze geforceerd wordt en zich verraden voelt door haar vriendin?

Als iemand geen hulp wil, kun je het aan de hele wereld vertellen, maar dat gaat het probleem niet oplossen.

Natuurlijk zal zij dit zeker weten niet leuk vinden en zich verraden voelen. Ookal wil zij zelf niet geholpen worden, dan nog moeten de ouders weten hoe het met hun kind gaat vind ik. Mijn ouders zouden het gelijk aan me opmerkingen als ik dit zou hebben, maar sommigen die merken het niet op en zien het dan pas als het al ''te laat'' is.

Inderdaad. Ik ga mee met Kikaa.

Nogmaals met haar praten en anders naar een vertrouwenspersoon op school gaan. Zij kan eventueel met haar praten. Meer kun je niet doen maar dan heb jij in ieder geval alles gedaan. Als jouw vriendin echt niet geholpen wil worden, dan gaat het niet werken. Probeer er in ieder geval voor haar te zijn.

Het ligt erg aan jullie leeftijd, vriendschap etcetera, of je hiermee naar een andere persoon stapt. Een eetstoornis is het gevolg van een ander probleem en meestal help je dan wel acute problemen rondom de eetstoornis te voorkomen door naar papa of mama te rennen, maar gaat het onderliggende probleem alleen verergeren. Als er lichamelijk gezien niet al teveel haast is (dus ze heeft als volwassene geen bmi onder de like 16), dan zou ik haar vriendin blijven en daarmee juist rustig ingaan op het onderliggende. Geen extra mensen erbij halen, maar haar in haar eigen 'omgeving' met dat onderliggende helpen. En ja, dat is er altijd.

Binnen je vriendschap zorg je ervoor dat de ander zich fijner voelt dan alleen, en ga je daarbuiten handelen wanneer er een oprecht gevaarlijke situatie ontstaat.

Dark Phoenix heeft gelijk. Pluis denkt vooral vanuit de hulpverlener en niet binnen de vriendschap.

[Pluis]

Sorry Lusi maar ik vind echt dat je onzin uitkraamt. Anorexia is een levensgevaarlijke aandoening die niet over gaat door de vriendin haar zin te geven en alleen maar zacht voor haar te doen. Ik ben het met je eens dat de eetstoornis niet overgaat door allen maar op het eten te focussen. Maar TS kan niet als vriendin het onderliggende probleem voor de vriendin oplossen, dat moet wel degelijk door een professionele hulpverlener worden gedaan.

Pluis schreef:

Sorry Lusi maar ik vind echt dat je onzin uitkraamt. Anorexia is een levensgevaarlijke aandoening die niet over gaat door de vriendin haar zin te geven en alleen maar zacht voor haar te doen. Ik ben het met je eens dat de eetstoornis niet overgaat door allen maar op het eten te focussen. Maar TS kan niet als vriendin het onderliggende probleem voor de vriendin oplossen, dat moet wel degelijk door een professionele hulpverlener worden gedaan.

Ik kraam geen onzin, er is niet vastgesteld dat de vriendin van TS daadwerkelijk anorexia heeft. Een eetstoornis is niet een tienermeisje dat haar toetje laat staan en maat 36 ipv 40 kan dragen. En in meerdere gevallen kan tijdelijke vervorming van je eetpatroon wél opgelost worden door een fatsoenlijke vriendin te zijn.

Het is volledig afhankelijk van de situatie en het is echt niet goed in alle gevallen te gaan klikken als je je zorgen maakt. Nogmaals, je bent teveel de dokter aan het uithangen en kijkt totaal niet naar andere oorzaken of situaties hier. Nogal overhaast de medische wereld inzetten, dat idee.

Bovendien zei ik nergens dat anorexia geen levensgevaarlijke aandoening is of dat TS haar vriendin haar zin moet geven. Die onzin kraam jij momenteel uit.

[Pluis]

Ik baseer mijn mening alleen op wat de TS schrijft over de vriendin. Namelijk slecht eten en afvallen, boos worden als het onderwerp wordt aangesneden, en dat er al eens wat hulp gezocht is maar dat het ondanks dat toch niet beter gaat. Met name dat boos worden vind ik een alarmsymptoom.

Wat wel belangrijk is om te weten is dat er verschillende soorten eetstoornissen zijn. Het probleem waar je hier mee zit is eigenlijk een beetje raar, want het zou geen probleem moeten zijn.
Feitelijk bezien zijn alle eetstoornissen potentieel dodelijke stoornissen, en kunnen ze ook niet worden opgelost door "te praten met je vrienden". Wat wel helpt, is professionele hulp zoeken en vooral: op tijd professionele hulp zoeken. Vrijwel geen enkele hulpverlener zal een tiener met een (vaak ongediagnosticeerde) eetstoornis met een bmi van lager dan 14 accepteren. Op het moment dat een bmi richting 16 gaat, moet er eigenlijk al zijn ingegrepen.
Om het even heel duidelijk te maken: Ingrijpen doe jij, TS, heel simpel: Ga naar haar ouders en heb er een goed gesprek over met hen. Het is uiteindelijk hun kind en zij zijn voor het welzijn van jouw vriendin verantwoordelijk. Ga je vooral niet in je hoofd halen dat je wel even een helpende hand kunt gaan bieden, of dat jij als gewone vriendin zonder enige professionele training en ervaring, "onderliggende problemen" kunt gaan oplossen. Daar zijn professionals voor en die moet je hun werk laten doen.

Bovendien vind ik dat je als vriendin wel je verantwoordelijkheid moet nemen en je moet beseffen dat je dit simpelweg niet zelf kunt oplossen. Reken er niet op dat je vriendin jou dit in dank zal gaan afnemen, want eetstoornissen zijn geen fijne stoornissen en degenen die eronder lijden, zien dit vaak zelf niet zo en/of bagatelliseren het. Desalniettemin zou ik zéker naar haar ouders gaan of als je dat niet durft, naar de vertrouwenspersoon op school of je mentor.

[Dark Phoenix]

Dittrich schreef:

Wat wel belangrijk is om te weten is dat er verschillende soorten eetstoornissen zijn. Het probleem waar je hier mee zit is eigenlijk een beetje raar, want het zou geen probleem moeten zijn.
Feitelijk bezien zijn alle eetstoornissen potentieel dodelijke stoornissen, en kunnen ze ook niet worden opgelost door "te praten met je vrienden". Wat wel helpt, is professionele hulp zoeken en vooral: op tijd professionele hulp zoeken. Vrijwel geen enkele hulpverlener zal een tiener met een (vaak ongediagnosticeerde) eetstoornis met een bmi van lager dan 14 accepteren. Op het moment dat een bmi richting 16 gaat, moet er eigenlijk al zijn ingegrepen.
Om het even heel duidelijk te maken: Ingrijpen doe jij, TS, heel simpel: Ga naar haar ouders en heb er een goed gesprek over met hen. Het is uiteindelijk hun kind en zij zijn voor het welzijn van jouw vriendin verantwoordelijk. Ga je vooral niet in je hoofd halen dat je wel even een helpende hand kunt gaan bieden, of dat jij als gewone vriendin zonder enige professionele training en ervaring, "onderliggende problemen" kunt gaan oplossen. Daar zijn professionals voor en die moet je hun werk laten doen.

Bovendien vind ik dat je als vriendin wel je verantwoordelijkheid moet nemen en je moet beseffen dat je dit simpelweg niet zelf kunt oplossen. Reken er niet op dat je vriendin jou dit in dank zal gaan afnemen, want eetstoornissen zijn geen fijne stoornissen en degenen die eronder lijden, zien dit vaak zelf niet zo en/of bagatelliseren het. Desalniettemin zou ik zéker naar haar ouders gaan of als je dat niet durft, naar de vertrouwenspersoon op school of je mentor.

Hoi Pluis.

Het laatste wat iemand met welk psychisch probleem dan ook nodig heeft, is niet meer kunnen vertrouwen op zijn / haar vrienden of vriendinnen. Als je, achter haar rug, nadat ze aan heeft gegeven het niet te willen, naar haar ouders stapt, kun je vergeten dat ze je in het vervolg nog zal vertrouwen. Wat bepaalde dokters in opleiding nog weleens willen vergeten is dat mensen die geen hulp willen, de best mogelijke hulp aangeboden kunnen krijgen, maar dat het niets zal oplossen. Hulp werkt alleen als mensen die hulp accepteren.

Daarbij is het nogal wat om te zeggen dat iemand zijn / haar verantwoordelijkheid moet nemen door naar iemands ouders te stappen. Ten eerste is het HAAR verantwoordelijkheid niet, ten tweede zijn er meer dan genoeg redenen om daar op z'n minst eerst eens goed over na te denken.

Dark Phoenix schreef:

Hoi Pluis.

Het laatste wat iemand met welk psychisch probleem dan ook nodig heeft, is niet meer kunnen vertrouwen op zijn / haar vrienden of vriendinnen. Als je, achter haar rug, nadat ze aan heeft gegeven het niet te willen, naar haar ouders stapt, kun je vergeten dat ze je in het vervolg nog zal vertrouwen. Wat bepaalde dokters in opleiding nog weleens willen vergeten is dat mensen die geen hulp willen, de best mogelijke hulp aangeboden kunnen krijgen, maar dat het niets zal oplossen. Hulp werkt alleen als mensen die hulp accepteren.

Daarbij is het nogal wat om te zeggen dat iemand zijn / haar verantwoordelijkheid moet nemen door naar iemands ouders te stappen. Ten eerste is het HAAR verantwoordelijkheid niet, ten tweede zijn er meer dan genoeg redenen om daar op z'n minst eerst eens goed over na te denken.

Hoewel een sociaal vangnet altijd belangrijk is, ga je hier even voorbij aan het feit dat mensen met een eetstoornis vrijwel nooit zelf hulp zullen gaan zoeken en hun stoornis ook zeer goed verborgen weten te houden over het algemeen. Wanneer je dan als vriendin zijnde zoiets vermoed, vind ik dat je dat dat gewoon moet vertellen aan de mensen die voor de gezondheid en het welzijn van die vriendin de verantwoordelijkheid dragen: de ouders.
Dus niet, zoals jij suggereert, lekker je kop in het zand steken en de situatie verergeren. Het laatste wat je wilt is dat het zo ver moet komen dat die vriendin met een bmi van 13 aan de gedwongen sondevoeding ligt in een ziekenhuis omdat je de vriendschap niet wou beschadigen. Newsflash: Zonder vriendin, geen vriendschap.

En jawel, het is wél haar verantwoordelijkheid want zij constateert het. Nu kun je discussiëren over hóe je zoiets brengt (of aan wie, ook goed), maar ik blijft van mening dat het wel degelijk haar verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat de juiste mensen hiervan op de hoogte zijn cq. gesteld kunnen worden.
Daarbij, als je het niet durft te vertellen kun je ook altijd nog een brief sturen, e-mailen, het aan je eigen ouders vertellen etc. etc. Punt blijft staan. Blijf er niet mee lopen, maar doe er iets mee.

[Dark Phoenix]

Dittrich schreef:

vind ik

/discussie.

Dittrich schreef:

Hoewel een sociaal vangnet altijd belangrijk is, ga je hier even voorbij aan het feit dat mensen met een eetstoornis vrijwel nooit zelf hulp zullen gaan zoeken en hun stoornis ook zeer goed verborgen weten te houden over het algemeen. Wanneer je dan als vriendin zijnde zoiets vermoed, vind ik dat je dat dat gewoon moet vertellen aan de mensen die voor de gezondheid en het welzijn van die vriendin de verantwoordelijkheid dragen: de ouders.
Dus niet, zoals jij suggereert, lekker je kop in het zand steken en de situatie verergeren. Het laatste wat je wilt is dat het zo ver moet komen dat die vriendin met een bmi van 13 aan de gedwongen sondevoeding ligt in een ziekenhuis omdat je de vriendschap niet wou beschadigen. Newsflash: Zonder vriendin, geen vriendschap.

En jawel, het is wél haar verantwoordelijkheid want zij constateert het. Nu kun je discussiëren over hóe je zoiets brengt (of aan wie, ook goed), maar ik blijft van mening dat het wel degelijk haar verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat de juiste mensen hiervan op de hoogte zijn cq. gesteld kunnen worden.
Daarbij, als je het niet durft te vertellen kun je ook altijd nog een brief sturen, e-mailen, het aan je eigen ouders vertellen etc. etc. Punt blijft staan. Blijf er niet mee lopen, maar doe er iets mee.

Ik zei dus niks over kop in het zand steken. Ik zei dat achter haar rug zoiets doen een stuk meer verpest dan het helpt. Ik verwacht (en ja, dat is een aanname) niet dat jij überhaupt ervaring hebt met dergelijke situaties, anders zou je weten dat het beschadigen van vertrouwen een nogal destructief effect kan hebben op de kans dat iemand hulp van jou of anderen accepteert. Nee, ze kan diegene er niet zelf vanaf helpen. Dat klopt. En ja, ze heeft waarschijnlijk serieuze hulp nodig. Ook dat klopt. Maar op deze manier maak je meer kapot dan je helpt. Als dat de intentie is, vooral doen.

Dark Phoenix schreef:

Ik zei dus niks over kop in het zand steken. Ik zei dat achter haar rug zoiets doen een stuk meer verpest dan het helpt. Ik verwacht (en ja, dat is een aanname) niet dat jij überhaupt ervaring hebt met dergelijke situaties, anders zou je weten dat het beschadigen van vertrouwen een nogal destructief effect kan hebben op de kans dat iemand hulp van jou of anderen accepteert. Nee, ze kan diegene er niet zelf vanaf helpen. Dat klopt. En ja, ze heeft waarschijnlijk serieuze hulp nodig. Ook dat klopt. Maar op deze manier maak je meer kapot dan je helpt. Als dat de intentie is, vooral doen.

Met alle respect, maar ik verwacht niet dat jij meer ervaring hebt met hulpverlening bij psychische stoornissen dan dat ik heb. Ik vind het dus ook nogal frappant dat je het überhaupt al zo persoonlijk denkt te moeten spelen.
Wat jij keer op keer suggereert komt neer op het praten met de vriendin. Zoals ik hier al een paar keer duidelijk heb proberen te maken, werkt dat niet. Dan kun jij hoog en laag blijven springen en bijna zeuren dat je het vertrouwen niet kapot moet maken, maar dat ís al kapot. Dat meisje dat ineens keihard afvalt en te weinig eet vertrouwt zichzelf niet eens meer, laat staan anderen.
Nogmaals, zoek hulp. Het is absoluut niet aan TS om hier hulp te gaan verlenen. Wat TS wel kan en naar mijn mening ook moet doen is het op de hoogte stellen van de juiste personen. Hoe TS dat doet moet ze zelf weten.

Dittrich schreef:

Met alle respect, maar ik verwacht niet dat jij meer ervaring hebt met hulpverlening bij psychische stoornissen dan dat ik heb. Ik vind het dus ook nogal frappant dat je het überhaupt al zo persoonlijk denkt te moeten spelen.
Wat jij keer op keer suggereert komt neer op het praten met de vriendin. Zoals ik hier al een paar keer duidelijk heb proberen te maken, werkt dat niet. Dan kun jij hoog en laag blijven springen en bijna zeuren dat je het vertrouwen niet kapot moet maken, maar dat ís al kapot. Dat meisje dat ineens keihard afvalt en te weinig eet vertrouwt zichzelf niet eens meer, laat staan anderen.
Nogmaals, zoek hulp. Het is absoluut niet aan TS om hier hulp te gaan verlenen. Wat TS wel kan en naar mijn mening ook moet doen is het op de hoogte stellen van de juiste personen. Hoe TS dat doet moet ze zelf weten.

Hier stapt nogmaals het medische team binnen. Het meisje hoeft niet eens 'keihard' af te vallen of 'te' weinig te eten, je loopt te hard van stapel. Nogmaals, bekijk je situatie eens rustig, kijk waar momenteel de prioriteiten liggen. De oorzaak of de gevolgen, en kijk welke rol jij het beste kunt spelen. Is er professionele hulp nodig, dan schakel die in godsnaam in, maar je bént al haar vriendin, waar mensen zonder 'stoornis' ook gewoon terecht kunnen, dus blijf die ook.

Echte eetstoornissen zijn hardnekkig en langdurig. Een eetstoornis duurt gemiddeld 6 jaar en afhankelijk van het type en wat andere factoren, overlijdt ongeveer 10 procent eraan. Maar het is ook belangrijk eerst positie te bepalen en dan is het niet het beste om zo snel mogelijk een ander erbij te halen.

Lusi schreef:

Hier stapt nogmaals het medische team binnen. Het meisje hoeft niet eens 'keihard' af te vallen of 'te' weinig te eten, je loopt te hard van stapel. Nogmaals, bekijk je situatie eens rustig, kijk waar momenteel de prioriteiten liggen. De oorzaak of de gevolgen, en kijk welke rol jij het beste kunt spelen. Is er professionele hulp nodig, dan schakel die in godsnaam in, maar je bént al haar vriendin, waar mensen zonder 'stoornis' ook gewoon terecht kunnen, dus blijf die ook.

Echte eetstoornissen zijn hardnekkig en langdurig. Een eetstoornis duurt gemiddeld 6 jaar en afhankelijk van het type en wat andere factoren, overlijdt ongeveer 10 procent eraan. Maar het is ook belangrijk eerst positie te bepalen en dan is het niet het beste om zo snel mogelijk een ander erbij te halen.

Eh nee, dit staat gewoon in de post van TS eigenlijk. Wat jij doet is TS in de schoenen van een professional zetten en haar allerlei afwegingen laten maken waarvoor zij absoluut niet gekwalificeerd is. Bovendien ga jij voorbij aan het feit dat vriendin hier al niet over wíl praten (zie post TS) en zich dus al afzondert. Op zo'n moment moet je gewoon in ieder geval ervoor zorgen dat je dit soort dingen bespreekt met iemand die daadwerkelijk iets kan betekenen voor die vriendin. Blijkbaar werkt dat niet op school (wat logisch is, want dat is geen gespecialiseerde hulpverlener mbt eetstoornissen), dus zou ik gewoon de ouders inlichten. Ook juist vanwege de zaken die jij al noemt. De voornaamste reden dat mensen overlijden aan stoornissen (of dat stoornissen dusdanig zwaar worden dat behandeling lastig wordt) is dat zo'n stoornis te laat ontdekt wordt.

Wat het "positie bepalen" betreft, dat heeft die vriendin al lang gedaan:

wanneer ik het er met haar over heb word ze boos, als ik zeg dat ze het iemand moet vertellen zegt ze dat ze me haat.

Kortom, steek je kop niet onnodig in het zand. Zorg ervoor dat die vriendin de hulp krijgt die ze nodig heeft.

'steeds minder gaat eten' en 'steeds dunner wordt' is nogal subjectief. Jij vertaalt het direct naar 'KEIHARD' afvallen en té weinig eten.

Als er inderdaad een dringende situatie is, dan schakel hulp in. Maar ga je bij een sluimerend geval direct naar een ander persoon, dan is de kans groot dat die volgende situatie ontstaat: hulpverlener treft niks dringends aan, vriendin speelt ongeacht situatie goed weer, en het contact met die vriendin gaat naar nul. Oftewel, je bent verder van huis.

Praat met haar. Stel voor er samen met een ander over te praten, maar blijf haar vriendin en praat met haar. Niemand heeft het over je kop in het zand steken.

Op het moment dat alles gelijk blijft en iemand valt toch af, dan is diegene ziek. Ofwel lichamelijk, ofwel psychisch. Jouw oplossing om er met die vriendin over te praten is irreëel, want die vriendin heeft zelf al het standpunt ingenomen dat dat niet gaat gebeuren.
Daarbij komt dat ze al naar een hulpverlener moet, maar toch blijft afvallen en slecht blijft eten. Dan moet je dus niet nóg meer onnodig tijd verspillen, maar gewoon actie gaan ondernemen.

[Geel]

Ik vind dat Kikaa nog het meest gelijk heeft. Ik vind dat de TS naar haar (?) huisarts moet gaan om het met hem/haar te bespreken. Wellicht kent die huisarts die vriendin ook wel en heeft hij inzichten die wij hier niet hebben.

Dittrich schreef:

Jouw oplossing om er met die vriendin over te praten is irreëel, want die vriendin heeft zelf al het standpunt ingenomen dat dat niet gaat gebeuren. .

Anders lees je wat ik zeg als je dan toch de discussie van je vriendin over moet nemen. Het gaat mij om de aanpak van zelf een hulpverlener of vertrouwenspersoon inschakelen. Je zult het aan het verstand van die vriendin moeten peuteren, en met haar práten erover, blijf haar vriendin.

Volgens mij is wel alles gezegd hierover. TS kan zelf bepalen wat ze doet. Ik heb het vanuit meerdere standpunten meegemaakt en gezien hoe iemand verder van hulp belandt wanneer mensen aandringen op een specifieke aanpak.

Lusi schreef:

Anders lees je wat ik zeg als je dan toch de discussie van je vriendin over moet nemen. Het gaat mij om de aanpak van zelf een hulpverlener of vertrouwenspersoon inschakelen. Je zult het aan het verstand van die vriendin moeten peuteren, en met haar práten erover, blijf haar vriendin.

Volgens mij is wel alles gezegd hierover. TS kan zelf bepalen wat ze doet. Ik heb het vanuit meerdere standpunten meegemaakt en gezien hoe iemand verder van hulp belandt wanneer mensen aandringen op een specifieke aanpak.

Goede manier om vooral niet persoonlijk te worden Lusi Om in jouw voetsporen te treden: Blijkbaar lees jij niet wat ik schrijf. Nergens zeg ik dat TS zelf maar hulpverleners in moet gaan schakelen. Het enige dat ik zeg is dat ik vind dat TS zsm de juiste mensen op de hoogte moet stellen, en ik heb al meerdere malen aangegeven dat dat de ouders van haar vriendin zijn.
Wat jij voorstel, namelijk "blijf er met haar over praten" gaat gewoon niet werken. Lees anders ook even de post van TS door.

Pluis reageert niet meer? En jij stapt een discussie binnen waar je normaalgesproken niet komt? Het is een simpele waarneming. Ik heb de post van TS prima doorgelezen, al een keer of zes, en ik blijf erbij dat je in de eerste plaats een vriendin bent die moet kijken wat ze kan doen als vriendin. Dat heb ik dan ook al een keer of zes gezegd. En de zesde keer dat ik me voorneem het hierbij te laten, ga ik dat ook maar daadwerkelijk doen. Mijn standpunt is duidelijk.

Hoe weet jij nu waar ik normaal wel of niet kom? Wat een compleet ongefundeerde flauwekul kraam je vanavond toch weer uit. Doe dat gewoon eens niet zou ik zeggen.
En zoals ik al eens eerder heb aangehaald, slechts 2x, praten met die vriendin en "kijken wat ze kan doen als vriendin" zijn deuren die al lang en breed gesloten zijn. Om het wat duidelijker te maken voor je: Dat is een gepasseerd station.
Op het moment dat iemand boos wordt op je en meer van zulks omdat je probeert te helpen, dan heeft aandringen geen enkele zin. Dat moet je dan ook maar gewoon accepteren en ervoor zorgen dat je dan maar indirect je vriendin helpt. Dat doe je dus niet door tegen een gesloten deur aan te gaan rammen met je hoofd, of door te blijven wachten op een trein die al lang vertrokken is, om even in de analogieën te blijven.

[honestsmile]

Ik heb ook alles eens weer doorgelezen en ik vind ook nog steeds als het erger wordt je toch echt de ouders moet betrekken hierbij. En natuurlijk beschaam je het vertrouwen hiermee die de vriendin waarschijnlijk ook hard nodig heeft. Maar doe het dan niet op een opvallende manier. Bel een keer en vraag of je een afspraak met die ouders kunt maken zonder hun dochter erbij. Ga een keer langs als je weet dat ze er niet is bijvoorbeeld. Dan druk je die vriendin niet gelijk onder de neus dat jij degene bent die het daar op aan heeft gezet. De ouders kunnen dan gewoon een gesprek aangaan met hun dochter over hun mening en de TS er buiten houden.

En de hulpverlener op school inschakelen lijkt mij juist het allerergste, want hiermee breng je het wel naar de buitenwereld voor die vriendin. De ouders is nog thuis, maar school is vaak wel de ''veilige'' omgeving van mensen, dus lijkt het me niet dat de vriendin wil dat zoiets daar bekend wordt.

En het is toch aan de ouders om te bepalen hoe ernstig het is en wat ze er mee moeten doen of juist niet. Zij kennen hun dochter het allerbeste. En als er wel iets ernstig mis is zoals het lijkt, dan heeft ze haar ouders toch echt wel hard nodig(neem ik aan).

En dan nog iets, zo lang door discusseren heeft denk ik ook geen zin, de TS zal voor de duidelijkheid hier ook even op in moeten gaan eigenlijk....

[zwemmerilse]

ik heb bijna anorexia:$
maar er zit altijd iets achter...
het is niet dat ze niet wil het eten... meestal is het een slechtzelfbeeld en onzekerheid en geen controle...

ik werd/word ook kwaad als ze er over beginnen...
veel mensen waren bang dat ik het ook echt kreeg
en sorry dat ik het zeg maar wat is nou beter... haar gezondheid of jullie vriendschap
zeg het tegen haar ouders of een contact persoon en zeg tegen haar hoe bang je bent dat ze het krijgt
hoe moeilijk het ook is... maar begrijp haar ook.... kraak niet af als ze begint over dat ze zich dik voelt maar zeg tegen haar dat jij vind dat het niet zo is

hoop dat het werkt
en ik weet niet of je er iets aan hebt:$
succes!

[Sihem]

Toen ik minder ging eten en er voor mij aan de bel getrokken werd was ik eerst boos. Maar even later besefte ik me dat dat juist de mensen zijn die het meest om me geven en voor me willen vechten.

(bij mij kwam het niet door een eetstoornis maar ze dachten ook aan anorexia)

[Heron]

VirtualRainbow schreef:

Tja, lastig dit:
Een vriendin die steeds minder gaat eten en steeds dunner word. Het begint echt op anorexia te lijken en ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. wanneer ik het er met haar over heb word ze boos, als ik zeg dat ze het iemand moet vertellen zegt ze dat ze me haat. Ik wil haar niet boos hebben, maar ik wil ook niet dat dit zo door gaat.
Op school heb ik het al eens aangegeven, ze moest toen praten met een of ander hulppersoon. Ze vergaf me omdat ik zei dat ik haar niet wou verliezen. Maar het heeft volgens mij niks geholpen. De gesprekken zijn geminderd voor 'goed gedrag' en het zou beter gaan met haar, maar ik zie haar niet aankomen en ze blijft zo slecht eten...
Ik weet echt niet meer wat ik hiermee moet doen.
Iemand ervaring met zo'n situatie?

Vertel haar ouders! Tuis zegt zij misschien dat zij in de school heel veel eet.

miss late reactie maar nee, niet haar oudrs erbij halen. kheb zelf ook soon verhaal meegemaakt,alleen ik vertrouwde iemand en die heeft eht aan haar moeder doorgelult, en die aan mijn ouders.. doet er verderook niet toe maar het evrtrouwen raakt so beschadigt als je gelijk hulp erbij haalt, hou het binnen jezelf&dievriendin... althans porbeer dat eerst, niet altijd over drammen maar gewoon tijdens een gesprek het onderwerp es aankaartne, en als je dan geen antwoord krijgt is ze er waars nog niet klaar ovoor of weet ze het zelf nog neit.. dan kan.. blijf haar gwn in de gaten houde, en na een week of 2 nog een keer proberen,, laat merken dat je er voor haar bent. ALs ze dat weet zou ze eerder naar je toe gaan.. hoe is het nu meer haar aangezien het topic al enige tijd geleden is gestart?