Ik heb soms, als ik aan iemand denk die ik leuk vind, even een kriebel in mijn buik.
Iemand die ik een leuk persoon vind. Die me vrolijk kan maken of bezorgd. Dan wil ik ervoor zorgen dat diegene mij beter kent, mij begrijpt. Dus soms zeg ik dingen waarvan ik later denk, was dat niet vreemd, of oninteressant?
Of ik probeer een beetje aandacht te trekken, op te vallen. En als ik terugdenk schaam ik me, omdat ik me wat 'kinderachtig' had gedragen.
Maar die kriebels in mijn buik zijn maar even. Eén tel en dan zijn ze weg. En hoe hard ik ook aan diegene denk, er komen geen kriebels meer terug.
Dat is jammer.