Mijn broer wordt voorgetrokken?

[loveemke]

Ik weet niet of ik dit onder het goede sub-kopje heb staan, zoniet, verplaatsen maar!

Ik heb dus 2 broers, laten we ze even Geert en Mark noemen. Geert is 19 jaar en Mark is 17 ( ik ben net 16 ). Nou vermoed ik al sinds ik een jaar of 10 ben dat Mark word voorgetrokken;
- Als mijn vader thuis komt van werk, groet hij hem als enige, mij en Geert niet
- Als ik/Geert ruzie hebben met Mark, is het altijd onze schuld ( soms slaat mijn vader ons ( bijna ) bij een ruzie )
- Mijn ouders gaan in alle ideeën mee die hij heeft
- Altijd als we op een markt lopen, zeggen mijn ouders bij het zien van één of ander T-shirt ''He, da's leuk voor Mark!'' nooit voor mij of Geert.
- Als we in de auto zitten en ergens heen gaan, word er onderweg altijd gezegd: ''Kijk eens Mark...'''
- Van Mark's verjaardag waren er ruim 300 foto's genomen, van de mijne exact 7

Misschien vinden jullie dit ver doorgedacht, en dat is het ook wel. Maar ik heb het er in de vakantie met Geert over gehad, en hij zei dat hij ook altijd hetzelfde heeft gedacht. Ik vertel het ( voornamelijk mijn moeder ) elk jaar, maar altijd ontkennen ze.
Afgelopen vakantie kregen ik en Geert daarover zo'n ruzie met mijn vader, dat wij van het terrasje weg zijn gelopen, en 8 KM naar het huisje terug zijn gelopen. Misschien niet heel ver, maar mijn ouders aten eerst hun eten af alvorens het zoeken van ons... dat vond ik heel erg. Het werd zelfs zo erg dat Geert bijna vanuit Rome het vliegtuig naar Amsterdam wilde pakken. Ook gebruikt mijn moeder als smoes dat ze Mark wil beschermen voor de buitenwereld ( ons?! ) omdat hij ''autistisch'' is, ze is ook bang dat hij zichzelf iets aan zou gaan doen, en over mij maakt ze zich geen zorgen terwijl ik vorig jaar nog bekend was met automutilatie.

Nu denk ik ook al een tijdje aan weglopen, Geert ook, en dan kunnen wij samen terecht bij een vriend van hem die op zichzelf woont in Rotterdam. Nou heb ik het geluk dat ik dat niet durf..
Overmorgen heb ik voor het eerst sinds na de vakantie weer mentoruur, en ik zit te twijfelen of ik dit moet vertellen aangezien mijn moeder denkt dat het allemaal voorbij is ( ik denk er nog voortdurend aan ) en het nogal ongeloofwaardig, zwak en aanstellerig overkomt.

Wat zouden jullie doen?

[Daantjer]

Ik vind het een beetje apart, zeker om dat het laatste punt niet subjectief is. Misschien wel handig om met je mentor over te spreken. Wat je ouders doen is mijns inziens ronduit debiel. Ik denk wel dat het vooral bij je vader ligt (aangaande het verhaal). Misschien is de relatie tussen je ouders prut en/of gaat je moeder mee in alles wat je vader vind.

Ook dat laatste punt kan toeval zijn door het type feest of dat haar broer had gevraagd foto's te maken, etc.


Is Mark "autistisch" of is hij autistisch? Heeft hij een diagnose? Als hij die heeft dan kunnen je ouders (wellicht onbewust) veel meer aandacht aan hem besteden juist daardoor. Als hij geen diagnose heeft zit het nóg veel meer in hun hoofd en gebruiken ze het als smoesje.

Veel ouders hebben voorkeuren onder hun kinderen, laat dat voorop staan. Het is alleen niet zo heel erg gewoon om dat toe te geven. De vraag is of het in de praktijk tot serieuze verschillen leidt. Wanneer mijn pubers weglopen van een terrasje, en daarnaast ook nog eens echt alleen richting huis lopen, dan zou ik ze ook lekker laten lopen. Negeert jullie vader je bewust? Of is Mark vaker in de woonkamer aanwezig en jullie niet? En je wordt toch gewoon goed gekleed door je ouders? Wat maakt dat t-shirt dan uit? Ik hoor in elk geval niks anders. Hoe vaak loop jij op een markt en doet dit zich voort? Ik denk dat je allerlei incidenten (wellicht onbewust) groter maakt dan ze zijn.

Ik kom zelf uit een gezin van vijf. Het is lastig, maar stop met vergelijken. Kijk eerst naar jouw eigen behoeften en of die enigszins vervuld worden. Jullie zijn niet hetzelfde, dus kijk niet in termen van meer en minder dan de ander. Wil jij dat je vader hoi zegt? Wees daar als hij thuiskomt en zeg zelf als eerste hallo. Heb je kleding? Wil je foto's van je verjaardag? Je hebt ze en wil je er meer, dan onderneem eens wat actie. Je bent 16, niet 6. Ik heb heel wat verjaardagen waar geen foto's van zijn gemaakt. Daar heb ik ook weinig behoefte aan, dus ik heb er nooit wat aan gedaan. Is Mark's karakter zo (wellicht door autisme) dat ie wat meer steun nodig heeft als ie iets bedenkt? Heb jij die dan ook nodig? Ik was zelf stil en kon best wat aangemoedigd worden in mijn ideeën, een zus kletste aan een stuk en mocht eerder afgeremd worden.

En het scheelt dus nogal of Mark vanaf peuterleeftijd al afwijkend gedrag vertoont en daarmee traditiegetrouw nog veel aandacht vraagt.

Als je wegloopt geef je je eigen niveau aan en dan ben je voor eeuwig een kleuter. Je hebt het niet slecht, je bent alleen jaloers. Kijk eens eerlijk naar wat je tekort komt om fatsoenlijk te leven, en begin er zelf iets aan te doen.

Ik kom uit een wat groter gezin en ben mijn hele jeugd schaamteloos voorgetrokken, alhoewel mijn ouders dat ontkenden was het voor iedereen in het gezin wel duidelijk. Mijn zussen maakten daar wel eens opmerkingen over maar erger dan dat werd het niet, want ze wisten dat mijn ouders er voor hun waren als dat nodig was en ze kwamen absoluut niets tekort, zowel materieel niet als qua aandacht. Je moet zoiets kunnen relativeren.

Als je het je moeder vertelt, op welke manier doe je dat dan? Een beschuldigende/kwade toon waarbij je het voortrekken als feit benoemt, daar kan ik me bij voorstellen dat je moeder dat niet leuk vindt en op een bepaalde manier reageert. Als je rustig uitlegt dat je soms het gevoel hebt dat Mark meer mag, meer krijgt of wat dan ook dan jij en dat je dat vervelend vindt, zul je meer kans op begrip hebben.

Overigens komt het op mij over alsof jullie er vooral zelf een issue van maken, en daardoor alles uitvergroten. Ik heb nog nooit geteld hoeveel foto's er bij een verjaardag gemaakt zijn. En wat Lusi zegt: als wij op vakantie als puberkinderen ruzie hadden en even wegliepen, dan lieten onze ouders ons gaan. Waarom vond je het zo erg dat ze jullie niet meteen kwamen zoeken? Jullie zijn geen kleuters meer...

Als Mark echt autistisch is, dan is het begrijpelijk (alhoewel misschien niet terecht) dat de situatie zo gegroeid is dat je ouders hem proberen te stimuleren en kun je je afvragen of je dat misschien niet beter kunt accepteren.

[haxordraxortje]

Autistische kinderen hebben extra aandacht nodig, daar kun je weinig aan doen.
Mocht het zo zijn dat Mark zich niet normaal kan functioneren in een maatschappij (als je ouders komen te overlijden), dan is het fijn als hij enige fijne momenten had voordat hij wordt weggestopt in een tehuis/instelling.

Leg je erbij neer en koester de momenten die je nog zult hebben met je ouders, voor je het weet ben je het huis uit en heb je het veel te druk met je eigen leven.

haxordraxortje schreef:

Autistische kinderen hebben extra aandacht nodig, daar kun je weinig aan doen.
Mocht het zo zijn dat Mark zich niet normaal kan functioneren in een maatschappij (als je ouders komen te overlijden), dan is het fijn als hij enige fijne momenten had voordat hij wordt weggestopt in een tehuis/instelling.

Jij hebt nogal een verkeerd beeld van de verschillende categorieën autisme, en hun frequentie.

[hookee]

Misschien is Mark het enige kind van je vader?
Pardon my French, ik zou het eerst eens rustig aan je moeder voorleggen "is het je opgevallen dat...". "Kun je me uitleggen waarom.." "Ik en Geert voelen ons hier niet lekker bij" . Iets in die trant, maar met de nadruk op rustig en zonder verwijten of beschuldigingen.

[haxordraxortje]

Lusi schreef:

Jij hebt nogal een verkeerd beeld van de verschillende categorieën autisme, en hun frequentie.

Je zult misschien wel gelijk hebben, bij het verhaal van TS beeld ik me in dat Mark een levend plantje is. Dus is Mark echt autistisch, TS?

hookee schreef:

Misschien is Mark het enige kind van je vader?
Pardon my French, ik zou het eerst eens rustig aan je moeder voorleggen "is het je opgevallen dat...". "Kun je me uitleggen waarom.." "Ik en Geert voelen ons hier niet lekker bij" . Iets in die trant, maar met de nadruk op rustig en zonder verwijten of beschuldigingen.

En vooral daarbij iets tastbaars aandragen of je moeder vragen er op te letten. Gedrag valt jullie op, dus zou in zekere zin 'meetbaar' moeten zijn.

[Sommerfugl]

Veel kinderen hebben het idee dat hun broertje/zusje wordt voorgetrokken, vaak zonder dat dit echt zo is.
Geef dit in elk geval aan bij je ouders, op rustige toon met duidelijke voorbeelden, zonder direct een scène te schoppen of te "ja-maaren." Je kunt het er ook met Mark over hebben; wanneer hij iets soortgelijks ervaart heb je in elk geval een heel goed argument.

Wanneer het toch ernstiger is (wat ik zou gaan vermoeden doordat je slaan/automutilatie en weglopen noemt), praat er dan over met iemand op school, of in je omgeving, die je vertrouwt.

(Ik denk trouwens dat het, als je broer inderdaad autisme heeft, wel logisch is dat je ouders hem wat meer aandacht geven.)

[ShySora]

Mark is autistisch en heeft dus ook wat extra aandacht nodig.

Dit betekent zeker niet dat jij en Geert geen recht hebben op een goede verzorging van jullie ouders.

Dat jullie bij ruzies harder gestraft worden dan Mark is een opvoedende fout. Mark moet ook leren wat goed en fout is.
Je wil er over praten, maar bent bang dat je niet gelooft wordt.
Wel, misschien kan je een dagboekje bijhouden waarin je alles noteert. En dan na een paar maanden met dat dagboekje naar je mentor gaan.

En als je even je frustratie kwijt wil, ik vind het niet erg als je me een message zou sturen.

Vriendelijke groetjes

[loveemke]

Even ter verduidelijking, ik zette dat "autistisch" niet voor niets zo neer, Mark heeft nooit een diagnose gehad en is sociaal best wel goed, al zeg ik het zelf.
Dat van die foto's tellen was toen ik jonger was, een beetje een hopeloze poging opzoek naar bewijzen, dat slaat hier idd eigg. niet echt op.

Nou moeten jullie ook niet denken dat ik en Geert voor niets zijn weggelopen van dat terrasje. Mijn vader wilde namelijk iets wat wij niet wilde ( pubers zijn soms wat vervelend ) en liep toen eerst zelf weg. Vervolgens kwam hij terug en kregen ik en Geert een discussie met Mark omdat hij vond dat we wél moesten doen wat mijn vader wilde. Toen sloeg Mark Geert en mijn vader werd boos op Geert omdat hij zich agressief zou gedragen. Toen zei ik tegen hem dat ik het niet eerlijk vond en toen heeft hij me zo uitgescholden dat Geert me van dat terrasje af mee had gesleurd.
En ja, ik was als goede ouder zijnde wel gelijk gaan zoeken als mijn kinderen om 23.00 uur s'avonds in een wildvreemde stad onderweg naar het huisje liepen, waar geen voetpad naartoe was gelegd waardoor ze over de weg moesten lopen...

[ShySora]

Ik zou zelfs als jou broer je nog door de regen gaan zoeken. Geen denken aan dat ik een vriend(in) of familie lid in de steek laat.

Dat gezegd zijnde. Moeder of vaderliefde moet gelijk zijn voor ieder kind. Als 1 kind wordt voorgetrokken kan dat erg zwaar zijn voor de andere kinderen. Je krijgt ruzie met de ouders en je broertje.
Heb je je ouders ooit gevraagd of ze wel bezorgd waren om jullie?
Zouden je ouders misschien een gezinstherapeut willen overwegen? Om zo beter voor jullie klaar te kunnen staan?
Of hebben jullie geen tante of oom waar je bij terecht kan? Of een sociaal assistent op school?
Dit probleem blijven opkroppen is niet goed voor jou en je broertje.


Lieve groetjes

ShySora

loveemke schreef:

Even ter verduidelijking, ik zette dat "autistisch" niet voor niets zo neer, Mark heeft nooit een diagnose gehad en is sociaal best wel goed, al zeg ik het zelf.
Dat van die foto's tellen was toen ik jonger was, een beetje een hopeloze poging opzoek naar bewijzen, dat slaat hier idd eigg. niet echt op.

Nou moeten jullie ook niet denken dat ik en Geert voor niets zijn weggelopen van dat terrasje. Mijn vader wilde namelijk iets wat wij niet wilde ( pubers zijn soms wat vervelend ) en liep toen eerst zelf weg. Vervolgens kwam hij terug en kregen ik en Geert een discussie met Mark omdat hij vond dat we wél moesten doen wat mijn vader wilde. Toen sloeg Mark Geert en mijn vader werd boos op Geert omdat hij zich agressief zou gedragen. Toen zei ik tegen hem dat ik het niet eerlijk vond en toen heeft hij me zo uitgescholden dat Geert me van dat terrasje af mee had gesleurd.
En ja, ik was als goede ouder zijnde wel gelijk gaan zoeken als mijn kinderen om 23.00 uur s'avonds in een wildvreemde stad onderweg naar het huisje liepen, waar geen voetpad naartoe was gelegd waardoor ze over de weg moesten lopen...

Als jij praat over hoe je je achtergesteld voelt, en je ouders verdedigen dat met dat hij autistisch is, wijs je dan wel erop dat dat niet zo is? Hoe komen zij erbij dat hij het wél is? Hoe staat hij er tegenover?

Natuurlijk zijn jullie niet voor niks weggelopen, pubers vinden het altijd ontzettend redelijk. Maar weglopen is altijd kinderachtig, zeker wanneer je beledigd bent als je niet gezocht wordt. Jij loopt weg en wil niet communiceren, daar forceer je niet een nieuwe vorm van communicatie mee. Jij gaat, jij dwingt zo niks af.

Ga een fatsoenlijk gesprek aan en helpt dat niet dan kun je er verder weinig mee doen. Je ouders mishandelen niet, zorgen prima voor je. Je bent alleen jaloers en je kunt ze niet forceren om de liefdevolle dingen (die je zegt tekort te komen) meer te doen voor je. Kwestie van mee leren leven.

Wil jij wél communiceren, dan ga het gesprek eens wat volwassener aan. Ook als jij uitgescholden wordt. Jij koos zelf voor dat voetpad, dus gebruik het niet om te klagen.