Het begin van een boek

[Era]

Ik ben er nog hard aan bezig maar wil graag weten wat jullie ervan denken, hier is een klein stukje eruit...

Als jij nou de rechterkant neemt, dan neem ik...BOEM!
Met een grote klap viel de kast uit elkaar. Severa en ik lagen in een deuk terwijl Otto de stukjes weer bij elkaar verzamelde. Met zijn drieen droegen we de stukken naar beneden, waar we met veel gestuntel en gelach het kastje weer in elkaar zette.

Dit was duidelijk een goede dag. De slechte dagen gingen veel langzamer voorbij. Soms ging de dag wel eens om zonder ook maar een keer gelachen te hebben.
Als ik s'morgensvroeg opsta, ga ik er eigenlijk meteen van uit dat het een slechte dag is, maar dat ik hem goed kan maken.
Meestal begint de dag met een nachtmerrie, die dan plotseling word verstoord door het gepiep van mijn wekker. Die nachtmerries heb ik behoorlijk vaak de laatste tijd.
Nadat de wekker uit is, heb ik niet veel keus. Ik kleed me aan en voer mijn normale ochtendritueel uit. Als de honden en katten dan laten zien, hoe blij ze zijn dat er iemand wakker is, verschijnt meestal een flauwe glimlach. Vooral de puppy maakt me dan vrolijk. Het geeft me weer een beetje de hoop dat dit een goede dag word, zo vlak voordat ik in het hondenweer de kou instap om richting de bus te lopen.
Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het de bus wel. Vooral om deze tijd, dan is het overvol en heb je de verplichting om te blijven staan en bekeken te worden door tientallen mensen.
Maar wat moet, dat moet, en dus loop ik even later richting het grote grijze gebouw, school.
Aan school heb ik dus geen hekel. Ik hou van leren, echt waar. En vakken zoals economie, nederlands en wiskunde vind ik echt intressant. Maar altijd als ik naar school loop moet ik even denken aan Sheila, mijn vroegere beste vriendin. En als ik aan Sheila denk, komen er 3 wereldjaren en mijn grootste verdriet naar boven. En dan besef ik dat ik weer alleen sta, in een klas zit met mensen waarvan ik alleen de naam ken, en die mijn taal niet eens spreken.
Dan tel ik de uren en de minuten dat ik weer naar huis kan, om het geruzie van mijn broertjes te ontlopen en me op te sluiten in mijn kamer zodat ik mijn zuipende moeder niet hoef te zien.
Dan zet ik de muziek keihard, en fantaseer ik zo hard, dat ik in een andere werled beland...
Je moet het ook eens proberen, het is beter als drugs.
Maar dat is dus een slechte, en helaas vaak voorkomende dag.

[ekki]

dit lijkt me precies iets voor kunst en literatuur!

DoP --> K&L