Zelfacceptie: mijn ervaring en die van jullie?

[Anne]

Zelfacceptatie... Wat doen jullie zoal om jezelf te (leren) accepteren? Ieder mens is nou eenmaal zoals hij/zij is en je moet jezelf kunnen zijn.
Ik open deze topic om wat verhalen los te maken, misschien om te discussieren, maar ook om mijn eigen verhaal kwijt te kunnen.
Zoals veel mensen weten (in ieder geval de mensen die al een tijdje op dit forum komen) is het met mij soms heel slecht gegaan. Meer dan een jaar was ik depressief, maar langzaam krabbelde ik omhoog tot het niveau waar ik nu ben. Zelfacceptatie... Eindelijk dringt het tot me door: ik ben wie ik ben, ik kan mezelf niet veranderen (mijn uiterlijk misschien wel), maar mensen moeten me maar nemen zoals ik ben. Wat ook helpt is dat ik nu iets heb gevonden waar ik voor wil blijven leven. De laatste tijd ben ik veel bezig met lezen over heksen en dergelijke zaken. En ik merk dat ik me daar thuis in voel en dat ik al veel eerder over zulke dingen dacht. Dat ik vroeger dacht dat ik niet normaal was, maar dat dat wel mee blijkt te vallen. Zo las ik iets over een Kunstzinnige Types (waar ik, naar de beschrijving kijkend, bij leek te horen). Ik zou mijn donkere kanten moeten omarmen en ik moet leren om pijn, lijden en slechtheid onder ogen te zien.
Daar ben ik nu mee bezig en het is hartstikke zwaar, want ik dwing mezelf om echt te kijken naar hoe ik me voelde en waarom ik me zo voelde. En het helpt echt! Ik begin nu dingen te verwerken, en voel me ook veel rustiger. Ik heb vrede met mezelf, vrede met de dingen die ik in het verleden heb meegemaakt en vrede met de toekomst. Ik merk dat ik nu gewoon zin heb om verder te leven en dat heb ik heel lang niet meegemaakt.
Wat ook goed meehelpt, is het feit dat ik (ondanks mijn angsten) voor de vakantie zelfgeschreven teksten aan een uitgeverij heb gegeven en daar nu heel positief commentaar op heb gehad. Dat laat mij zien dat ik echt iets waard ben, en dat ik ook iets kan, namelijk schrijven! Zelfacceptatie... ik denk dat het me langzaam begint te lukken.
Anne

[lady_x]

Ikzelf accepteer me zoals ik ben, er is niet echt iets dat ik per se wil veranderen, tenslotte ben ik wie ik ben.
Maar ik werk er wel aan, je kan zoals je zegt, dingen doen die je graag doet om jezelf beter te voelen, zoals ik doe: lezen, studeren, tekenen, paardrijden, omgaan met vrienden, deze kleine dingen lijken niks maar geven een meerwaarde aan wie je bent.

[Anne]

lady_x schreef:

Ja hè?

lady_x schreef:
Ikzelf accepteer me zoals ik ben, er is niet echt iets dat ik per se wil veranderen, tenslotte ben ik wie ik ben.
Maar ik werk er wel aan, je kan zoals je zegt, dingen doen die je graag doet om jezelf beter te voelen, zoals ik doe: lezen, studeren, tekenen, paardrijden, omgaan met vrienden, deze kleine dingen lijken niks maar geven een meerwaarde aan wie je bent.

Inderdaad, als je het zo leest, lijkt het niets te zijn, maar dat soort dingen kunnen je zo'n goed gevoel geven!
*is nu verder aan het lezen in het boek 'Heks' en krijgt een steeds gelukkiger gevoel*

[¤Aylin¤]

Ik van die momenten. Ik ben vaak erg onzeker, maar ik werk daaraan, want het is helemaal nergens voor nodig! En inderdaad die kleine dingetjes kunnen helpen. Ik ben vaak erg onzeker over mijn uiterlijk, en wie ik ben gewoon (ik ben een enorme kluns, en ben erg slecht in gym, waardoor ik me schaam en onzeker voel), maar ik heb laatst wat hele leuke complimenten gehad, over innerlijk en uiterlijk, waardoor ik me nu ook beter voel. Ik probeer ook vrolijker in het leven te staan (wat minder van anderen aan te trekken), en proberen mij zelf te accepteren, zodat ik ook anderen kan accepteren.

[Ciskaatje]

Ik accepteer mijn gedachten niet.. jah heel raar.. want dat is juist wie je bent want anders zou je dat niet denken.. die gedachten komen echt van JOU.. en toch accepteer ik ze niet.. jah.. vaag.. maar ik probeer het wel nouja ik probeer ze eigenlijk te veranderen, te beteren.. maarja..

[Eva*]

Dit klinkt erg positief, Anne! Hopelijk kun je jezelf binnenkort ook bij de Gelukkige Types plaatsen.
Het is prettig dat je iets hebt ontdekt waar je je thuis in voelt, dan weet je beter waar je je geluk kunt vinden.

Ik accepteer mijzelf al. Dit is eigenlijk altijd al zo geweest, alleen heb ik dit eerst niet aan mijzelf toegegeven. Er waren namelijk veel mensen die mij het gevoel gaven dat ik lelijk en stom was. Diep van binnen vond ik dit zelf niet, maar ik dacht dat ik dan wel zo zou overkomen en daarom had ik er moeite mee om mezelf te zijn. Nou ja, ik was mezelf wel, alleen zei ik heel weinig en paste me steeds aan anderen aan, omdat ik niemand tot last wilde zijn. Deze eigenschappen zijn een beetje in me gegroeid en soms heb ik er jammer genoeg nog steeds last van. Dit is overigens ook de enige eigenschap die ik zou willen veranderen.
Na een poos leerde ik steeds meer mensen kennen die me lieten merken dat ze me mochten en me complimentjes gaven. Ik wist hierdoor dat ik helemaal niet altijd stom overkwam en dat het een mening van sommigen is dat ik lelijk zou zijn, en geen feit.
Ik 'durfde' gelukkig te zijn met wie ik ben en ik vond het steeds leuker om in de spiegel te kijken.
Momenteel doen de oordelen over mij van anderen me vaak weinig.
Ik hou zelfs van mijn minder goede eigenschappen, omdat ik niet van perfectie hou.

Ik kan naar waarheid zeggen dat ik mezelf best wel een tof mens vind.

[Juliah]

(Altijd al geweten en gezegd dat je er best mocht wezen. Gelukkig zie je het nu zelf ook in. )

Ik begin mezelf denk ik ook zo half half te accepteren (al een hele tijd mee bezig). Ik denk dat er altijd dingen blijven waar je ongelukkig om zult zijn en die je zult willen veranderen, ‘het gras aan de overkant is altijd groener’. En je moet toch ook dingen hebben om naar toe te leven om te willen bereiken, enz. Sinds ik meer succeservaringen begon te krijgen en snds ik een vriend heb…ben ik gelukkiger, denk ik. Ik probeer nu te denken aan de dingen die ik heb en niet aan de dingen die ik niet heb. Ik ‘moet’ nog iets vinden waar ik goed of iig redelijk in ben voordat ik mezelf gelukkig zou willen noemen, maar ongelukkig ben ik iig niet meer echt, iig niet 90% van de tijd dat ik leef, dat is dus al een hele vooruitgang.

Ik vind mezelf niet mooi, aardig of whatever, maar om tog nog een beetje over straat de durven zeg ik af en toe, als ik naar mezelf in de spiegel kijk: zo lelijk ben je niet.. je haar zit goed, je makeup is perfect, je hebt mooie kleren aan, you go girl


klinkt heeeeel stupid, i know... maar t helpt wel een beetje

waar ik ook altijd bang voor ben is arrogant worden... daarom heb ik liever geen zelfvertrouwen dan te veel

[Black Soul]

*pixie* schreef:
Ik vind mezelf niet mooi, aardig of whatever, maar om tog nog een beetje over straat de durven zeg ik af en toe, als ik naar mezelf in de spiegel kijk: zo lelijk ben je niet.. je haar zit goed, je makeup is perfect, je hebt mooie kleren aan, you go girl


klinkt heeeeel stupid, i know... maar t helpt wel een beetje

waar ik ook altijd bang voor ben is arrogant worden... daarom heb ik liever geen zelfvertrouwen dan te veel

volkomen mee eens!

[LiViNg EnD]

Je hebt 2 opties:

Optie 1: Op een dag, als je je heel goed voelt, je haar goed zit, lekker fit bent en je leuwke, fijne dingen hebt gedaan kijk je in de spiegel en dan zeg je tegen jezelf: 'Ik hou van mezelf, k ben zow slecht nog niet en ik zie er best goed uit...' En dat moet je zo lang volhouden totdat je het onzin vindt en jezelf begint te accepteren

Optie 2: Ga samen met een vriendin 'nuttig knutselen': maak een kaartje (t liefst een poster ) en schrijf op het kaartje minstens 10 positieve dingen over jezelf, innerlijk of uiterlijk... hang het kaartje boven je bed en kijk er iedere ochtend naar.. En als je het moewjlijk hebt of in je bed ligt te piekeren, kijk dan naar het kaartje... het helpt egt.... bij mij iig wel..

[kleine wicca]

Het zou voor mij een stuk gemakkelijker worden als mijn ouders er niet waren omsteeds alles wat ik heb opgebouwd weer even de grond in te stampen.....

en jah et gaat wel steeds beter....................en als ik de mogelijkheid had uit huis te gaan, zou ik het ABSOLUUT doen!!, maar het kan echt niet.......helaaaaaas

Ik heb mezelf geaccepteerd uit arren moede. Er is immers geen manier om eigenschappen die vastgelegd zijn in je persoon te veranderen, hoe graag sommige mensen dat ook zouden willen. Misschien dat je ze een beetje kunt ombuigen, over een langere periode en met extreem veel moeite, maar echt veranderen kun je ze niet. Ik heb mezelf gewoon neergelegd bij wie ik ben, mijn goede en slechte punten, mijn karaktereigenschappen en de manier waarop ik met mensen omga. Ik kan ook moeilijk anders, vandaar. Zeggen dat je jezelf accepteert is zo heerlijk twee jaar geleden.

[black crow king]

Soms kan ik heel goed doen alsof ik mijzelf accepteer, maar ik heb er nog zoveel moeite mee. Zelf probeer ik altijd alle moed bijelkaar te rapen en iemand mee uit, of mee 'weg' te vragen, op de hoop dat ze iets goeds in me zien...en mij, misschien, zullen nemen zoals ik ben, maar vooral om wie ik ben. Ook vind ik het moeilijk om voor de spiegel te staan en doe alsof ik er leuk uit zie. M'n moeder zegt het mij weleens 'je ziet er goed uit'. Maar nou ja, naar mijn idee werkt dat alleen maar averecht, omdat een moeder moeilijk kan zeggen tegen der eigen kind dat hij of zij lelijk is. Ik bedoel ze kan moeilijk zeggen "jij bent zo lelijk, geen meisje vind je leuk."

Altijd, als ik dan iets afspreek met een meisje hebben we het altijd gezellig, althands, ik heb het dan altijd gezellig gehad. Maar de hinten die ze dan geeft als je haar erna weer spreekt zijn vaak behoorlijk slecht voor je ego.
Nu snak ik gewoon naar een vriendschap met een meisje die mij eindelijk eens wíl accepteren zoals ik ben. Ben alleen bang dat ik die kans nooit zal krijgen, omdat ze mij toch liever niet als (goede) vriend wil, of kan zien, misschien omdat ik dan weer te aardig heb gedaan...en dat doet pijn, heel erg veel pijn.

Ook kan ik mij weleens helemaal verdiepen in muziek, dan ben ik er zo intensief mee bezig dat ik op het moment nergens anders aan denk, dat geeft me wel een goed gevoel over mijzelf, alleen, weet ik ook dat het tijdelijk is.

Sommigen beweren dat als je genoeg vrienden hebt, dat je jezelf dan ook makkelijker kan accepteren. Wel, ik heb genoeg vrienden. Ook vriendinnen. Maar niet echt iemand (behalve m'n beste vriend, en een meisje van het internet (die mij overigens ook niet meer wil zien...)) waar ik het echt zo goed mee kan vinden, en leuke gesprekken kan hebben.
Ik ben heel dankbaar dat ik hen heb. Het geeft me vaak dat kleine beeje kracht dat ik nodig heb om weer verder te gaan.


-Black Crow King-

[Swidge]

Ik accepteer mezelf voor de volle 100%, ik ben nu eenmaal de Neil , en daar moet je het beste van maken, en ik vind dat ik dat ook zeker doe! Mensen die zich laten om/verbouwe uit cosmetische redene hebben geen zelfrespect, en dat kan op zich niet verkeerd zijn, maar toch vind ik dat je gewoon jezelf moet zijn, niet iets probere voor te stelle omdat dat bij andere in de smaak valt, je zult altijd zien dat het terug bij JOU komt! Be what you are, not what you ain't

[Tio]

Een vriendin van mij is op dit moment bezig met zelfacceptatie + eerlijkheid tegenover zichzelf en daar had ik gister nog een gesprek mee. Toen ik haar vroeg of zij vond dat ik eerlijk tegenover mezelf was, vond zij van wel. Ik: *blink blink* als in: verbaasd. Maar 't klopt wel. Ik ben iig al bezig met eerlijk te zijn tegenover mezelf, wat IMHO alweer een stukje zelfacceptatie is. Ik ben alleen nog niet altijd even eerlijk voor mezelf, maar daar begin ik nu ook aan te denken. De periode dat ik mezelf lelijk etc. vond is alweer lang achter me. De periode dat ik me zinloos voelde iets minder, maar dat begint ook steeds beter te gaan. Wat ik nu moet leren is te accepteren dat ik niet door deze wereld kan zonder andere mensen soms pijn te moeten doen, maar daar heb ik nog steeds grote moeite mee. Ik vraag me trouwens af wat hierna gaat komen...

[Winner]

Euh... nee sorry, geen ervaring mee ()