Denk dat ik hele erge dwangneurose heb!

[xRoxy]

Hallo,
Ik heb nu echt al ongeveer 7 jaar last van dwangneurose (Ben nu 15). Op mijn tiende hadden mijn ouders dit door en die stuurde mij naar een psycholoog. Ik deed toen net of dit hielp, zodat ik daarmee mocht stoppen. Maar ik heb er dus nog steeds superveel last van! En ik schaam me er echt heel erg voor.
Ik raak alles 2x aan en moet álles met links aanraken, (Stoplichten, die gewoon rechts staan, pennen, computermuizen, glazen, ook als ik ze aan iemand geef, alle knopjes van het toetsenbord enz ) als ik per ongeluk iets met rechts aanraak loop ik helemaal terug om het alsnog met links te doen. Ook moet ik al het licht 4x aandoen, en voordat ik ga slapen 14x snel met mijn ogen knipperen, als ik ga douchen 2x de douche in en uitstappen en zo kan ik nog wel veel meer opnoemen, maar ik wil er gewoon van af! Maar ik durf het gewoon niet te zeggen, omdat iedereen mij ziet als een perfect iemand die nergens last van heeft..
Voor mijn ouders schaam ik me het meest, omdat zij dachten dat die psycholoog geholpen had..

Iemand tips wat ik moet doen??

[Pluis]

dit past beter op psycholoige.

Ik raad je aan om hier niet langer mee rond te lopen, maar naar een hulpverlener te gaan. Dit lijkt me niet vol te houden.

Naar dokter gaan

[Daantjer]

Je bent in ieder geval op het punt waar je door hebt dat je dwangneurose vervelend is en dat je dat ook accepteert. Nu is eigenlijk pas het moment om naar een psych te gaan. Dat je ouders gewoon dachten dat je er op magische wijze van af komt zèg...

xRoxy schreef:

Hallo,
Ik heb nu echt al ongeveer 7 jaar last van dwangneurose (Ben nu 15). Op mijn tiende hadden mijn ouders dit door en die stuurde mij naar een psycholoog. Ik deed toen net of dit hielp, zodat ik daarmee mocht stoppen. Maar ik heb er dus nog steeds superveel last van! En ik schaam me er echt heel erg voor.
Ik raak alles 2x aan en moet álles met links aanraken, (Stoplichten, die gewoon rechts staan, pennen, computermuizen, glazen, ook als ik ze aan iemand geef, alle knopjes van het toetsenbord enz ) als ik per ongeluk iets met rechts aanraak loop ik helemaal terug om het alsnog met links te doen. Ook moet ik al het licht 4x aandoen, en voordat ik ga slapen 14x snel met mijn ogen knipperen, als ik ga douchen 2x de douche in en uitstappen en zo kan ik nog wel veel meer opnoemen, maar ik wil er gewoon van af! Maar ik durf het gewoon niet te zeggen, omdat iedereen mij ziet als een perfect iemand die nergens last van heeft..
Voor mijn ouders schaam ik me het meest, omdat zij dachten dat die psycholoog geholpen had..

Iemand tips wat ik moet doen??

Wow...Ik sta versteld. Ik herken zoveel terug in jouw post!

Ik heb in mijn jeugd zware last gehad van OCD, dus wat jij hebt ongeveer. Dwanggedachte had ik ook. Bij mij was het zo:

- Als ik in een kamer liep moest ik binnenstappen met mijn linkervoet, anders zou het heel erg mis gaan met de wereld of mij.

- Als ik iets telde, bijvoorbeeld 2, moest dat weer verdubbeld worden zodat de 2 zich niet alleen voelt, dat deed ik tot ik 4, 8, 16, 32 en nog meer had. Ik werd er gek van. Dit is ooit weggegaan en bestaat niet meer in mijn leven.

- Elke keer als ik iets aanraakte met mijn linkerhand moest ik terug om hetgeen wat ik aanraakte weer 'beter te maken' door het met mijn rechterhand aan te raken. Of als ik iets met mijn linkervoet doe, dan rechtervoet om het goed te maken. Mijn dwanggedachte maakte mij wijs dat alles wat ik met links aanraakte kwaadaardig en duivels werd.

- Als ik verkeerd de trap opliep moest ik teruggaan en dan weer herhalen tot ik eindelijk boven was....Soms had ik wel 10 keer de trap op en neer gelopen.

- Lampen aan en uit, oh Lieve Heer, dat was een nachtmerrie.

Ik heb er nu niet meer last van en het duurde denk ik tot mijn 17e. Mijn ouders hadden ooit tegen mijn huisarts hierover gesproken maar toen mijn huisarts het aan mij vroeg loog ik uit schaamte.

Werkelijk geen idee hoe het over is gegaan maar of het is weg of het is in mijn leven zo dat ik niets met links aanraak of achterlaat.

Voor de rest merk ik mijn neurose niet echt en ben blij dat het weg is.

Roxy, uhmmmm.....Tjah......Niet somber, het trekt wel weg, maar onderneem actie:

Dwing jezelf om je neurose onder ogen te zien. Als je iets doet dat je moet herhalen of weer moet aanraken, NIET DOEN. Laat de angst in je gaan en wacht 10 minuten. Kijk dan of je nog de drang hebt om je dwanggedachte uit te voeren.

Ben zo blij dat ik niet de enige was/ben......

Daantjer schreef:

Je bent in ieder geval op het punt waar je door hebt dat je dwangneurose vervelend is en dat je dat ook accepteert. Nu is eigenlijk pas het moment om naar een psych te gaan. Dat je ouders gewoon dachten dat je er op magische wijze van af komt zèg...

Mijn ouders deden er super luchtig over toen ik vertelde dat er misschien wat 'mis' is met me. Mijn broer lachte zelfs. Kon er echt boos om worden. Pas later realiseerde ze dat het menens was.

Ik dank God dat het over is en dat ik 90% van wat ik ooit deed niet meer doe.

Wat nu overgebleven is met videos: op tijdstippen die overeenkomen met belangrijke data zoals de verjaardag van mijn broer of zijn leeftijd of hoe oud mijn zusjes zijn. Dan moet alles perfect gaan, zoniet, terugspoelen. Echt genadeloos. Maar het trekt langzamerhand weg denk ik als ik mezelf echt dwing.

[bloodyb]

Je bent in ieder geval al zo ver dat je er iets aan wilt doen. Probeer om er eens niet aan toe te geven, al is het maar 1 x per dag. Druk bij een stoplicht op het knopje met je "foute" hand en wacht tot de wereld vergaat. Gebeurt dat niet loop dan verder geef bij het volgende stoplicht weer toe aan je neurose. En probeer elke dag wat anders, stap de volgende dag in 1 x onder de douche en ga je meteen wassen. Misschien kun je zo je hersens leren dat er niks ergs gebeurt als je er niet aan toegeeft. En als je merkt dat het je in je eentje niet lukt ga dan hulp zoeken. Dat is niets om je voor te schamen. Succes!

[jumaatje]

ik vind (sorry voor mensen die ik beledig) Psychologen echt grote onzin. ben zelf een half jaar bij een psycholoog geweest toen mijn vader overleed, omdat m'n moeder dacht dat ik suïcidaal zou worden/zijn. heeft me dus geen stap verder geholpen, behalve dat ik heb geleerd om op zn kop moeilijk leesbare handschriften te lezen

Daantjer schreef:

Je bent in ieder geval op het punt waar je door hebt dat je dwangneurose vervelend is en dat je dat ook accepteert. Nu is eigenlijk pas het moment om naar een psych te gaan. Dat je ouders gewoon dachten dat je er op magische wijze van af komt zèg...

helemaal mee eens trouwens. het heeft geen zin om iets te veranderen als je het zelf nog niet hebt geaccepteerd of erkent.
maar het lijkt me niet dat je er nu zomaar van af bent. ik zou wel kunnen zeggen dat je een keertje moet proberen om iets met je rechterhand aan te raken, of een keer in 1x naar boven moet stormen zonder aan de trap te rennen, maar daar help ik jou nog niet mee. ik neem aan dat je dat zelf ook vaker heb bedacht, maar het uiteindelijk toch niet deed.

misschien kan je jezelf belonen, als het je een keer is gelukt om de dwang te negeren.

heb je er al met vrienden over gesproken? met 1 iemand die je echt vertrouwd.
vaak is het moeilijker om ergens over te praten met je familie dan met vrienden.

[darkfairy]

Hunterlife schreef:

Wow...Ik sta versteld. Ik herken zoveel terug in jouw post!

Ik heb in mijn jeugd zware last gehad van OCD, dus wat jij hebt ongeveer. Dwanggedachte had ik ook. Bij mij was het zo:

- Als ik in een kamer liep moest ik binnenstappen met mijn linkervoet, anders zou het heel erg mis gaan met de wereld of mij.

- Als ik iets telde, bijvoorbeeld 2, moest dat weer verdubbeld worden zodat de 2 zich niet alleen voelt, dat deed ik tot ik 4, 8, 16, 32 en nog meer had. Ik werd er gek van. Dit is ooit weggegaan en bestaat niet meer in mijn leven.

- Elke keer als ik iets aanraakte met mijn linkerhand moest ik terug om hetgeen wat ik aanraakte weer 'beter te maken' door het met mijn rechterhand aan te raken. Of als ik iets met mijn linkervoet doe, dan rechtervoet om het goed te maken. Mijn dwanggedachte maakte mij wijs dat alles wat ik met links aanraakte kwaadaardig en duivels werd.

- Als ik verkeerd de trap opliep moest ik teruggaan en dan weer herhalen tot ik eindelijk boven was....Soms had ik wel 10 keer de trap op en neer gelopen.

- Lampen aan en uit, oh Lieve Heer, dat was een nachtmerrie.

Ik heb er nu niet meer last van en het duurde denk ik tot mijn 17e. Mijn ouders hadden ooit tegen mijn huisarts hierover gesproken maar toen mijn huisarts het aan mij vroeg loog ik uit schaamte.

Werkelijk geen idee hoe het over is gegaan maar of het is weg of het is in mijn leven zo dat ik niets met links aanraak of achterlaat.

Voor de rest merk ik mijn neurose niet echt en ben blij dat het weg is.

Roxy, uhmmmm.....Tjah......Niet somber, het trekt wel weg, maar onderneem actie:

Dwing jezelf om je neurose onder ogen te zien. Als je iets doet dat je moet herhalen of weer moet aanraken, NIET DOEN. Laat de angst in je gaan en wacht 10 minuten. Kijk dan of je nog de drang hebt om je dwanggedachte uit te voeren.

Ben zo blij dat ik niet de enige was/ben......



Mijn ouders deden er super luchtig over toen ik vertelde dat er misschien wat 'mis' is met me. Mijn broer lachte zelfs. Kon er echt boos om worden. Pas later realiseerde ze dat het menens was.

Ik dank God dat het over is en dat ik 90% van wat ik ooit deed niet meer doe.

Wat nu overgebleven is met videos: op tijdstippen die overeenkomen met belangrijke data zoals de verjaardag van mijn broer of zijn leeftijd of hoe oud mijn zusjes zijn. Dan moet alles perfect gaan, zoniet, terugspoelen. Echt genadeloos. Maar het trekt langzamerhand weg denk ik als ik mezelf echt dwing.

heel erg herkenbaar dit.

jumaatje schreef:

ik vind (sorry voor mensen die ik beledig) Psychologen echt grote onzin. ben zelf een half jaar bij een psycholoog geweest toen mijn vader overleed, omdat m'n moeder dacht dat ik suïcidaal zou worden/zijn. heeft me dus geen stap verder geholpen, behalve dat ik heb geleerd om op zn kop moeilijk leesbare handschriften te lezen



helemaal mee eens trouwens. het heeft geen zin om iets te veranderen als je het zelf nog niet hebt geaccepteerd of erkent.
maar het lijkt me niet dat je er nu zomaar van af bent. ik zou wel kunnen zeggen dat je een keertje moet proberen om iets met je rechterhand aan te raken, of een keer in 1x naar boven moet stormen zonder aan de trap te rennen, maar daar help ik jou nog niet mee. ik neem aan dat je dat zelf ook vaker heb bedacht, maar het uiteindelijk toch niet deed.

misschien kan je jezelf belonen, als het je een keer is gelukt om de dwang te negeren.

heb je er al met vrienden over gesproken? met 1 iemand die je echt vertrouwd.
vaak is het moeilijker om ergens over te praten met je familie dan met vrienden.

Als psycholoog is het lastig om altijd met een oplossing te komen, omdat ze zelf meestal de situatie zelf niet meegemaakt hebben en dus niet 100% weten wat je gedachten en gevoelens zijn. Ik denk dat op forums komen waar je 'lotgenoten' vind het beste is om te horen hoe zij het hebben opgelost. Niet dat ik psychologen afkraak - ik studeer zelf psychologie - want om je verhaal kwijt te kunnen is al een behoorlijk goede stap en daar helpt de psycholoog wel bij.

[Champs-Élysées]

Ik had vroeger ook een dwangneurose, maar dat is als sneeuw voor de zon verdwenen.