stom geweest

[music_addicted]

Hallo iedereen,

Sinds september zit ik op de hoge school. Nu moesten een aantal eerstejaars en tweede jaars meehelpen bij het organiseren van de open dag voor de aankomende studenten. Dat leek mij wel leuk, dus ik schreef me ervoor in.

Ik moest al vroeg van te voren daar zijn om nog lokalen in te richten en andere dingen voor te bereiden, jullie weten vast en zeker wel hoe dat gaat.

In de vleugel van het gebouw waar mijn opleiding zit, zit ook nog een andere opleiding. Ook studenten van deze opleiding moesten helpen voor de open dag. Ik moest allemaal stoelen naar een lokaal brengen, dus ik moest een aantal keer op en neer lopen. In de gang waar ik liep stonden twee jongens, waarvan één jongen mij steeds aankeek. Ik trok me er niets van aan, want je wordt wel vaker aangekeken. Toen ik voor de derde of vierde keer langsliep glimlachte hij ineens. Ik was zo overdonderd en wist niet wat ik moest doen, met het gevolg dat ik snel doorliep en hem volgens met een verbaasde blik heb aangekeken.

Ik voelde me daarna meteen schuldig en had me voorgenomen om bij de volgende keer langslopen wel te lachen, maar toen was hij weg.
Ik voelde me stom, ben altijd onzeker geweest op dit gebied en vindt het moeilijk om me open te stellen. Bij zo'n situatie als deze klap ik meteen dicht en weet ik niet wat ik moet doen. Aan het einde van de dag moesten we alles opruimen en daarna mochten we naar huis. Ik moest nog even wachten want ik werd opgehaald en mijn vader was er nog niet. Ik stond te wachten en toen liep hij langs. Terwijl hij naar de bushalte liep keek hij me aan. Toen een tijdje later zijn bus aankwam, keek ik naar de bushalte toe. Hij keek weer eerst mijn richting op, voordat hij instapte.

De week erna ben ik hem nog best wel vaak tegen gekomen: In de kantine, in de hal en twee keer in de bieb. (gek, zo valt iemand je nooit op en zo kom je iemand opeens heel vaak tegen.) Hij kijkt nog wel steeds als ik hem tegenkom, maar hij lacht niet meer. Het lijkt er wel op alsof hij schrikt als hij mij ziet,maar daarentegen kijkt hij mij wel een aantal seconden aan. Ik weet niet hoe ik mij dan moet gedragen. Ik zou heel graag contact met hem willen maken en mijn excuses aanbieden voor het feit dat ik hem misschien afgeschrikt heb bij de open dag, maar ik weet niet hoe ik dit moet doen. Als ik hem zie schrik ik, weet ik niet hoe ik me moet gedragen, verstijf ik helemaal en kan geen glimlach tevoorschijn halen (laat staan een woord uitbrengen.) Ik kan me wel voor mij kop slaan en vind het verschrikkelijk dat ik zo'n watje ben.

Ik weet niet hoe hij heet, dus op facebook opzoeken gaat ook een beetje moeilijk.

Weten jullie wat ik kan doen? Denken jullie dat hij mij ziet zitten, of is hij juist afgeschrikt door mij.

Sorry voor mijn lang verhaal, maar ik kon het niet beknopter schrijven. Hopelijk kunnen jullie mij helpen en bedankt voor het lezen.

xx

Jawel, je kon het wel beknopter schrijven. Je maakt een veel te grote deal van toevallig niet teruglachen of zoiets. Spreek hem gewoon eens aan en zie vanaf daar verder. Is altijd lastig in het begin maar komt goed. Succes

[Schrödinger]

Hier is de beknopte versie:

"Er is een jongen op mijn studie die ik wel zie zitten. Wat moet ik doen?"

Antwoord: een praatje met 'm maken.

[JBOY]

Ik ben een jongen en ik denk dat hij je ziet zitten loop een keertje naar hem toe en maak een praatje over een doelloos onderwerp bijvoorbeeld hoe gaat het op school hoe is je opleiding en aan het eind van het gesprek vragen van zullen we een keer een drankje doen