Chronisch ziek en gedrag enz.

[naomiexxx]

Hey ik zal mijn situatie uitleggen:
Mijn moeder en allerbeste vriendin vinden dat ik egoistisch ben, ik ben een beetje verlegen.
Ik ben nu 14(een meisje) en ben sinds mijn derde chronisch ziek... (Alopecia Areata Universalis oftewel, nergens haar) ik heb sinds ik een jaar of 8/10 ben ofzo ook nog is een te trage schildklier wat ook chronisch is.. Opzich niet zo erg zou je denken, maarja, in mijn gedachten is er een soort knop die alles erger maakt. Ik ben sinds 3 jaar steeds haldf depressie zegmaar.. Sinds het begin van de derde (dit schooljaar) snijd ik mezelf af en toe en dan ben ik opgelucht, ik ga sinds een paar week naar de schoolmaatschappelijk werker om mijn kaalheid en dat ik snijd het helpt wel voor mijn gevoel 'gelukkig' te zijn maar als ik echt eerlijk zou zijn, zijn mijn gedachtes nog even slecht als daarvoor, en nu ik erachter ben gekomen dat ik echt soms een bitch ben en echt best egoistisch.... Tja.. Maar wat moet ik nou doen? Het lijt soms net alsof iedereen naar mij kijkt omdat ik kaal ben bijna iedereen denkt dat ik kanker heb wat echt heel vervelend is, eigenlijk zie ik alleen nog de negatieve dingen de positieve dingen dringen amper tot me door en vergeet ik het liefst ookal ben ik soms heel blij en gelukkig maar dat is maar voor kort

[bruceleethe1]

meid het is goed dat je zelf inziet dat je egoïstisch bent.(niet stom bedoeld) maar wat kan doen is open staan voor andere mensen de ideeën. of als iemand nieuwe kleren of schoenen heeft zeg iets posities van. geef complimentjes. natuurlijk zal niet iedereen gelijk positief reageren maar op den duur wel het is namelijk een vooroordeel wat mensen van je zien omdat je zo eg en bitchie was. maar denk niet alleen aan je zelf maar ook is hoe voelt die persoon als ik zoon opmerking maak of iets doe.

praat er over wat je hebt en dat je geen kanker hebt

[Daantje_0705]

Geef het de tijd hè. Problemen van drie jaar los je niet op in een paar weken. Probeer elke dag een aantal positieve dingen te noemen voor jezelf van die dag. En even alleen maar aan jezelf denk is heel herkenbaar op momenten dat het niet goed met je gaat, dat moet je denk ik maar gewoon accepteren, zolang het maar niet altijd zo blijft. Zolang je je er bewust van bent is het niet zo erg denk ik, dan kan je ook bewust proberen er wel voor anderen te zijn, al is het maar op een kleine manier of door ook eens te vragen hoe het met een ander is.

Wie zijn die mensen die je nastaren en denken dat je kanker hebt? Zeggen ze dat ze denken dat je kanker hebt of is dat wat jij denkt dat zij denken? Mensen die dichtbij je staan kan je natuurlijk uitleggen wat er aan de hand is. Misschien is er ook een patiëntenvereniging die informatieboekjes heeft die je hier eventueel voor kan gebruiken. Het kan fijn zijn om je klas of vriendengroep een mail te sturen met uitleg zodat je niet 30 keer hetzelfde verhaal hoeft te vertellen en mensen het wel allemaal van jou horen zodat er niet allerlei varianten van een verhaal de ronde gaan doen waar steeds minder van klopt. Onbekenden moet je maar gewoon lekker laten kijken en denken wat ze willen.

[Snebbeltje]

Worden je schildklierwaardes nog regelmatig gecheckt? Want als te weinig schildklierhormoon in je bloed hebt kun je je ook somber gaan voelen.

Verder zou je kunnen overwegen om een pruik aan te schaffen (wordt denk ik ook vergoed), hoewel ik het ook goed zou kunnen begrijpen als je dat niet wil. Je wil tenslotte gewoon geaccepteerd worden zoals je bent. Ik ken iemand (vage bekende) met dezelfde haarziekte als jij en zij heeft wel een pruik, maar dat valt niet op vind ik. Maar goed, ik weet ook niet wat ik zou doen in jouw situatie.

In ieder geval goed dat je met de schoolmaatschappelijk werkster in gesprek bent Zoals daantje ook al zegt: geef het wat tijd. Ik snap heel goed dat je het liefst per direct van je nare gevoel af bent, maar zo werkt het helaas niet. Dat je erover praat lijkt me een heel goede stap. Zet jezelf niet meteen weg als egoïstisch, daar help je jezelf niet mee en bovendien heb je het recht om nu jezelf wat extra aandacht te geven. Je gaat door een moeilijke periode en dan heb je al je energie nodig om jezelf weer op de rit te krijgen.

Heb je buiten de maatschappelijk werkster nog mensen met wie je goed kunt praten? Praten zal niet direct je problemen oplossen, maar het kan wel wat lucht geven.
Sterkte en succes in ieder geval!

[naomiexxx]

pruik heb ik al, in de klas weten ze ookal dat ik geen kanker heb, de mensen die me nastaren zijn gewoon wildvreemden en dan hoor je ze fluisteren ách wat zielig zou ze net een kuur hebben gehad?'dat soort onzin ,maar bedankt voor jullie tips

[Daantje_0705]

Je moet maar denken dat ze het goed bedoelen en ook niet beter weten.

[naomiexxx]

tja dat zegt iedereen maar het helpt niet echt, ik hoef ook geen medeleiden ofzo maar begrip zou toch echt fijn zijn

Waarom wil je begrip van wildvreemden en op welke magische wijze moeten ze vanzelf weten dat je geen kanker hebt?

[naomiexxx]

nee ik bedoel mijn zogeheten 'vrienden' die doen maar alsof er niks is en sommige maken van die erg kwetsende grapjes. en wildvreemden kunnen toch zien dat ik er niet uitzie als mensen die wel kanker hebben? ik zie er nou niet echt bepaald ziek uit ofzo, of denk ik nu verkeerd? :$

[Pluis]

Elk meisje is wel eens een bitch, en ook wel eens egoïstisch. Kinderen onder de 10 zijn eigenlijk altijd egoïstisch. Pas als je wat ouder wordt, dan ga je een beetje om je heen kijken en je afvragen of die dingen waar zijn. Dat is helemaal niet erg, want dat betekent dat je je gedrag kunt aanpassen. Als jij zelf ook vindt dat je soms een bitch bent: slik die gemene opmerking in.

Oja en die schoolmaatschappelijk werker is natuurlijk ook geen wondermedicijn he? Het is al heel tof dat je je na zo'n gesprek goed voelt. En daar kunnen alle slechte gedachten van de wereld niks aan veranderen: een fijn gesprek is gewoon een fijn gesprek. Trouwens, als je iets stoms denkt (dingen als "ik word nooit meer gelukkig, alles is kut") maakt dat het niet gelijk waar. Jouw gedachten kunnen namelijk de toekomst niet voorspellen.

En je kan het heel ver schoppen in je leven, ook zonder haar en met een trage schildklier. In een ziekenhuis waar ik heb gewerkt, werkt een vrouw die net als jij alopecia areata universalis heeft. Ze draagt geen pruik, en ze is een van de beste radiologen die ik ken. (oja en een radioloog is dus een dokter die röntgenfoto's en scans bekijkt) Zodra je haar een beetje kent, dan kijk je helemaal niet meer naar het kale hoofd, maar luister je naar wat ze te zeggen heeft, want dat is veel boeiender.