Omgang met ouders/verzorgers?

[Rikje18]

Hoe is jullie relatie met jullie ouder(s) en/of verzorger(s)?

(Ik heb het dan voornamelijk over de emotionele relatie, niet de zakelijke relatie.)

Daarmee bedoel ik: Heb je een goeie band? Kun je je problemen bij ze kwijt? Kun je normale gesprekken met ze hebben of heb je constant ruzie? Praat je veel met ze? Heb je veel of weinig contact met je ouders? Kun je dingen normaal uitpraten (b.v. na een ruzie/discussie)? Heb je behoefte aan contact met je ouders? etc.

Dit vroeg ik mij af in verband met de relatie tussen mijn vader en ik. Graag antwoorden geven rond de vragen die hierboven zijn gesteld.

In het kort over mijzelf:
Ik ben 18, ik doe momenteel geen opleiding en ik heb geen werk. Ik zit veel thuis. Ik heb veel persoonlijke worstelingen waar ik nu meer tijd voor heb. Ik heb weinig hobbies, weinig interesses maar ben althans niet depressief. Ik heb het Asperger syndroom. Ik heb gescheiden ouders. Ik heb prettige communicatie met mijn moeder. Ik woon bij mijn vader en ik heb een onprettige, vervelende, deprimerende en bestressende situatie met mijn vader dat onder anderen komt door de tijd die ik thuis spendeer en de communicatie die plaatsvindt.

Hierom vraag ik mij af hoe dat nou eigenlijk zit bij andere mensen. Ik wil weten of het slechter kan, of ik mij aanstel, of ik iets misloop of dat het nou juist beter kan.

[Elin3]

Ik heb een betere band gehad met mijn vader toen ik een dag per week thuis was, dan dat ik nu heb (ik woon nu full time thuis). Bij ons ligt dat aan (gebrek aan) communicatie en het feit dat mijn vader liever geen rekening houdt met mensen om zich heen. Omdat ik thuis woon is hij soms wat beperkt in wat hij kan doen of vindt hij het niet nodig te melden dat hij weg gaat.

Mijn ouders zijn ook gescheiden, en ik woon nu bij mijn moeder. Met haar ga ik om als met een goede vriendin ( met respect natuurlijk), we hebben een hele goede band. Ik kan, als ik wil, goed met haar praten, ook over problemen. Maar met sommige dingen ga ik liever (eerst) naar mijn zus, aangezien mijn moeder nogal Christelijk is, en het met mijn zus dan wat gemakkelijker praat.

Wat betreft mijn vader, daar heb ik een 'redelijke' band mee, maar ik heb hem nu al een paar maanden niet gezien. Het is er door omstandigheden niet van gekomen. Druk met school, en nu in het weekend ook maatschappelijke stage. Mijn vader is na zijn tweede scheiding zwaar Christelijk geworden, en praat eigenlijk de hele dag over het geloof, soms heel depressief, over dood en verdoemenis. Dat is zwaar om naar te luisteren. Ik probeer soms wel over gewone hedendaagse dingen te praten, maar dat lukt niet altijd. Of hij reageert met 'ok', of hij gaat er 'gewoon' op, wat redelijk zeldzaam is, of hij verbindt het onderwerp of een of andere manier met het geloof. Bovendien lijkt mijn vader ook een hele kromme manier van redeneren te hebben, wat maakt dat ik met echte problemen niet naar hem toe ga, niet zeker van zijn reactie. Dan ben ik soms bang dat hij, als het met mij niet goed gaat, mijn moeder dingen gaat verwijten, wat ik haar absoluut niet aan wil doen, aangezien het nergens op slaat. Ruzie ga ik dus altijd uit de weg, door over bepaalde dingen niet te praten, of te overleggen. Dat doe ik allemaal met mijn moeder.

Je zou heel cru kunnen zeggen, dat ik mijn vader niks in mijn dagelijks leven laat bepalen.

Ik heb dus wel contact met hem, maar 'beperkt' op het moment.

[msmells]

Ik ben momenteel bijna 21, woon al 2 jaar op mezelf en had altijd een hele goede band met mijn ouders, en ooms en tantes, en natuurlijk het gezin waarin ik opgroeide toen ik klein was. Rond mijn 11e verhuisde ik van mijn geboortestad, en verloor de meeste contacten met mijn familie. Ik had alleen nog contact met 1 oom van mijn vaders kant (hij heeft 6 broers en 2 zussen), na een aantal jaar verwaterde dit contact, en heb nu totaal geen contact met de familie. Daarnaast had ik ook altijd een heel goed contact met mijn broer, maar hij nam nooit de moeite om ons te zien of te spreken, dus dit contact is ook verwaterd, helaas.
En daarnaast heb ik nu, sinds meer dan een jaar een relatie (waarvan mijn ouders maar 6 maanden vanaf weten), dat ervoor heeft gezorgd dat ik ook geen contact meer heb met mijn zus, zusje, broertje en mijn neefjes en nichtje.

Dus heb ik alleen nog contact met mijn vader en moeder (eens in de 2 weken), en dat loopt vaak ook niet soepel, omdat ze me continue eraan herinneren dat ik eens contact op moet gaan zoeken etc. Erg lastig verhaal in ieder geval, en te lang om hier op te noemen ;p
Voorheen was het altijd veel beter, ik ging regelmatig langs en had het enorm naar mijn zin, en nu wil ik het liefste de bezoeken aan mijn ouders vermijden.

Als tip voor jou Rikje18, probeer het er eens met je vader over te hebben, dat deze situatie je in een ongemakkelijke situatie zet, en je het graag anders zou willen doen. Misschien helpt het..

[Schrödinger]

Ik heb een prima band met mijn ouders. Ik zie ze ongeveer één keer per jaar aangezien ze niet echt in de buurt wonen.

[Little Phoebe]

Na de scheiding van mijn ouders, ben ik met mijn vader in het huis blijven wonen. Omdat we allebei werkloos waren, zaten we de hele dag op elkaars lip en dat zorgde voor spanningen en ruzies. Maar het bleek ergens anders aan te liggen, want dit hadden we ook in de periode dat ik wel een baan had. Ik ben nu anderhalf jaar het huis uit. We hebben elkaar al ongeveer anderhalf jaar niet gezien en bijna een jaar geen normaal gesprek gehad.

De band met mijn moeder is sinds de scheiding alleen maar beter geworden. We zien elkaar niet zo vaak, omdat we allebei druk zijn, maar we spreken elkaar bijna elke dag en praten dan over van alles en nog wat.

[cheijenneke@zee]

heb niet zo'n goede band met mijn ouders, zijn met drie kinderen thuis, en de oudste is zo'n beetje het 'probleemkind' krijgt alle aandacht, mag alles,... Dus mijn zus en ik zitten liever op ons kamer dan dat we beneden zitten.als we discussies proberen uit te praten krijgen we er alleen maar ruzie over, dus dat probeer ik tegenwoordig allang niet meer Maar dankzij de hond hebben we alle 5 wel een band, de hond houdt ons bijeen, ze is het middelpunt van het gezin.
1 tip: denk aan wanneer je het huis uit gaat, dat doe ik ook, met die gedachte blijf ik braaf naar het gegil en getier van mn ouders luisteren als ik weer iets doe wat hun niet aanstaat.