Hallo iedereen,
Ik ben 17 jaar, en ben al langer dan een jaar aan het worstelen met mentale problemen. Ik had altijd al een vermoeden dat er iets niet goed zat maar nu weet ik zeker dat er iets aan de hand is. Ik weet alleen niet goed hoe ik dit moet aanpakken omdat ik het vrij lastig vind mijn situatie te beschrijven. Ik zal het zo goed mogelijk proberen uit te leggen.
Ben ik depressief? Dit is de vraag die constant door mijn hoofd gaat. Ik voel me absoluut niet verdrietig ofzo, maar ik kan me niet de laatste keer herinneren dat ik echt blij was. Dat ik me echt ergens op verheugde of naar uit keek. Het voelt net alsof mijn emoties gewoon op zijn. Alle dingen die ik ook echt leuk vond om te doen, interesseren me gewoon niks meer. Ook voel ik een hele grote afstand tussen mij en vrienden en familie, terwijl ik best een sociaal leven heb.
Ik sta op, heb absoluut niks om naar uit te kijken, ik ga naar school waar ik me totaal niet kan concentreren, ik ga naar huis waar ik vervolgens ontzettend moe ben en me wederom niet kan concentreren en zit de hele tijd met negatieve gedachten in mijn hoofd en maak me zorgen over allerlei dingen die totaal niet belangrijk zijn.
Het is heel raar aangezien ik niet precies kan omschrijven hoe ik me voel. Is het stress wat mijn emoties onderdrukt, of is er wel degelijk een vorm van depressie van sprake? De reden waarom ik me juist op dit moment zo een zorgen maak is dat ik 2 dagen geleden voor het eerst in een jaar me echt super goed voelde. Ik had ineens super veel motivatie en ik voelde ook gewoon vreugde en ik was bijna vergeten dat het mogelijk was dit te voelen, maar nu heb ik het dieptepunt van mijn leven bereikt. Nu zit ik hier dit verhaal te typen achter mijn computer en heb ik de neiging om gewoon op te geven. Er was zo veel wat ik vandaag eigenlijk had moeten doen en ik heb helemaal niks gedaan. Ik heb de hele dag ik een stoel gezeten met mijn gedachten en tegen een muur gekeken.
Ik heb het gevoel dat ik de beste tijden van mijn leven heb gemist.
|