Eenzaam verdwalen in eigen gedachten

[kom7kom7mer]

even een korte voorgeschiedenis: Ik ben zelf zo'n persoon die zelden een woord uitspreekt, het grootste gedeelte van mijn tijd dat ik niet slaap of kansloos in mijn bed lig, ben ik aan het nadenken. Vooral over het leven, de dood, de mensheid en het bestaan zelf. Alleen ik dwaal zo ver in die gedachtes af dat ik haast mijn eigen wereld in die gedachte kan creeren en dat kan zien als de 'realiteit'.

Andere keren komen er gedachtes naar boven die ik absoluut niet begrijp. Ze zijn tegenstrijdig aan alle kanten. Een voorbeeld: Ik fietse net richting huis en kwam langs redelijk wat hoogbouw. Ik voelde me zeer vrolijk, maar had toch bij elke flat de gedachte: "zou die hoog genoeg zijn om vanaf te springen en te sterven?"
Ik heb er weleens serieus over nagedacht om het leven op zo'n manier achter te laten omdat ik me zo klote voelde. Maar nu voel ik me helemaal niet meer zo verschrikkelijk klote, ik voel me best goed en heb niet veel meer te klagen de gemiddelde levende ziel, maar toch blijven die gedachtes bij het voorbijgaan van een flat weer in me opkomen.
Waarom denk ik aan dat soort dingen terwijl ik me goed voel?

Heeft iemand ook weleens dat hij of zij zo verdiept is in zijn gedachten dat het net is alsof die gedachten de enigste realiteit zijn? Of dat je je eigen gedachten niet meer begrijpt


thanks for reading

[Carpe Diem]

misschien ben je depressief of zo.

[MrOizo]

kom7kom7mer schreef:
Andere keren komen er gedachtes naar boven die ik absoluut niet begrijp. Ze zijn tegenstrijdig aan alle kanten. Een voorbeeld: Ik fietse net richting huis en kwam langs redelijk wat hoogbouw. Ik voelde me zeer vrolijk, maar had toch bij elke flat de gedachte: "zou die hoog genoeg zijn om vanaf te springen en te sterven?"
thanks for reading

Hmm dat heb ik paar keer per week (zelfs als ik in een blije bui ben)

[lady_x]

kom7kom7mer schreef:
Heeft iemand ook weleens dat hij of zij zo verdiept is in zijn gedachten dat het net is alsof die gedachten de enigste realiteit zijn? Of dat je je eigen gedachten niet meer begrijpt

Dat eerste niet, ik hou niet van droomwerelden die niet bestaan.
Dat tweede wel, maar dat is te ingewikkeld.
Ik denk dat je téveel nadenkt en dat je daardoor een eigen wereld creeert. Ik zou zeggen, probeer minder na te denken en minder te piekeren want dat is het nu net wat je op verkeerde gedachten brengt.

[Marit_temp]

Lekker nutteloos antwoord misschien...maar ik herken het allemaal. En ik denk dat veel mensen het herkennen. Tips heb ik niet...vaak gaat het vanzelf wel over of je leert er mee leven.

[kleine wicca]

jah das wel herkenbaar, in je eigen gedachten kan alles, mag alles.

je leeft in je eigen wereldje, soms omdat het daar beter is, soms wil je dr uit en kan het niet, soms is het fijn, soms raak je in paniek..................eenzaam kan dat zijn omdat niemand het weet en als je er eens iets over loslaat wordt het later tegen je gebruikt...........das mijn ervaring

ik heb niet echt op die manier een wereld ofzo maar die gedachtes enzo die herken ik heel goed dan wordt alles zo tegenstrijdig dat ik er gek van word en dan begin ik eerst heel raar te doen (schreeuwen en dansen over het schoolplein bijvoorbeeld) en daarna hou ik maar mijn mond en dan ga ik mezelf mollen en dat gedrag is natuurlijk ook weer tegenstrijdig en ik kom dan pas meestal na wat slapen tot rust en soms duren die buien heel lang en als ik zo'n bui heb dan lijkt het alsof er nooit meer een einde aan kan komen en daar word ik dan helemaal moedeloos van... krijg je rare gedachtes van enzo.

Hmm, soms lijk ik te bestaan in een soort van deelwereld. De dingen die ik zie en de dingen die ik ervaar, wijken soms erg af van hoe anderen iets meemaken.

Ik denk bijvoorbeeld niet altijd uit mezelf of voor mezelf en vaak komt het voor dat ik dingen theoretisch zie, terwijl deze niet overeenkomen met de praktijk (ofwel: hoe dingen werkelijk zijn en de consequenties van bepaalde daden zie ik soms als irrelevant, omdat ik me concentreer op een bepaald probleem en dit van alle kanten belichten wil).

Over het springen vanaf een hoog gebouw: vroeger kwam het weleens voor dat ik voor de kick op de rand van het dak ging staan, maar echt dood wou ik niet.

Ik denk dat het iets is wat veel mensen hebben; dat ze zich aangetrokken voelen tot een bepaald gevaar (nieuwsgierigheid?), waarschijnlijk omdat hun eigen leven te saai is (voor hun). Met andere woorden: de gedachte om van een flat te springen alleen hoeft nog niet gelijk te betekenen dat je dood wilt

Misschien moet je eens gaan bungee-jumpen oid

[kom7kom7mer]

******** schreef:

Misschien moet je eens gaan bungee-jumpen oid

Dat had ik zelf ook al bedacht. Spanning opzoeken, maar niet op een levensbedreigende manier

[Swidge]

jaah, ik begrijp wel wat je bedoelt, heb 't zelf ook, ... ik ben ook gelukkig, maar denk toch bij sommige dinge na of ze je fataal kunne zijn. als ik messen zie enzo, denk ik ook wel eens van 'wat zou ik hier meej kunne aanrichten' maar heb totaal geen behoefte het ook daadwerkelijk te doen, maar heb die gedachtes wel, en ach, ... ik maak me dr niet zo druk om, denk dat sommige mense gewoon veel nadenke, onnodig veel, .........

[Gael]

Owh ja, we denken allemaal weer anders na. En sommige mensen ook weer hetzelfde.

Ik denk aan heel veel dingen, als er iets gebeurt of iets gaat gebeuren denk ik aan alle mogelijke uitkomsten.. voor zover het in me opkomt.

Waar ik het vaakste aan denk is dood. Hoe ik dood zou kunnen gaan, of hoe mensen om me heen doodgaan. Soms ook aan dingen die helemaal niet mogelijk zijn.

Maar ja als je denkt kan alles!