Ik denk niet dat het een paniekáánval was, maar een paniekmoment dat ik paar jaar terug had op vakantie:
We gingen op een oude hoge toren kijken en daar kwam je via een hele hoop kruipdoorsluipdoor gangetjes en een lange smalle trap. Druk met toeristen, mochten we in groepen naar boven. Achter mij liep een hele dikke man, die amper over de trap kon. Hij ging steeds zwaarder puffen en doen. Ik kreeg het ineens op m’n heupen en had visioenen over brand en snel naar beneden moeten en de dikke meneer achter mij met een hartaanval. Ik kon me ineens ook met geen mogelijkheid de weg terug door het gangetjes labirint herinneren. Ik bedacht me daarbij dat ik in paniek al helemaal niks waard zou zijn in bedachte situatie, dus ben ik maar liedjes gaan zingen in m’n hoofd en op m’n adem gaan focussen. Met de grootstmogelijke concentratie kwam ik een soort van opgelucht boven (buiten) aan. Waar ik tot mijn horor ontdekte dat de hekken bovenop de toren niet hoger dan mijn knieën kwamen en het daar ook niet zo ruim was als ik had gehoopt voor het aantal toeristen dat zich daar bevond. Ik heb ook hoogtevrees
Dat was wel een flinke oefening in mezelf afleiden iig.