[Verhaal] Half elf, al is wel

Weer eens iets anders.

- - -

Donderdagmorgen, even voor half elf. De man zit in het kantoor gelegen aan het Rapenburg in Leiden te staren naar zijn computerscherm. Hij moet er iets mee doen. Werken, waarschijnlijk, maar een eenduidige, sluitende invulling kan niemand geven.
Wanneer de wijzer van de klok verkruipt naar de zes, om half elf te laten plaatsvinden, klinkt er een klap, alsof een vogel tegen de ruit vliegt. Het is echter een jongen die zich tegen de ruit aandrukt. Het is een jongen van ongeveer negentien jaar, hij heeft een bijna kaalgeschoren hoofd en draagt een lange, zwarte jas. Hij doet alsof hij met een enorme kracht tegen het glas gedrukt wordt, maar hij wil ook de koele doorzichtigheid knuffelen. Onafgebroken kijkt de jongen naar de man.
De man blijft naar zijn scherm kijken. Zijn pupillen worden ongewild aangetrokken door de gestalte bij het raam. Hij moet wel naar hem kijken; er is geen alternatief.
Ze kijken elkaar aan en de jongen laat een brede glimlach op zijn gezicht tevoorschijn komen. Hij trekt zich los van de ruit, zwaait zijn tas weer op zijn rug en stapt verder, het beeld uit. Hij moet bij de universiteit zijn, verderop.

Donderdagmorgen, vlak voor half elf. Het was een week na het vreemde incident met de jongen tegen het raam. De man staart alweer naar het scherm, alsof hij nooit wat anders doet. Door zijn hoofd spoken waarschijnlijk lege, loze gedachten. In cirkels, resulteren ze in niks dan zichzelf. Misschien.
Klokslag half elf. De klap tegen de ruit en weer is daar de jongen. Aan zijn gestalte is weinig veranderd en ook zijn houding is vrijwel identiek. Alsof de zwaartekracht op dit stuk van de straat zijwaarts werkt en hem tegen het raam doet klappen.
De jongen draait zijn hoofd langzaam en het vervormd omdat het aan het glas blijft plakken. Een grimas verschijnt op zijn schijnbaar mismaakte hoofd wanneer de man hem aankijkt. Even hebben zijn contact.
Dan lacht de jongen en scheurt hij zich snel weer los om verder te lopen. De man in het kantoor blijft.

Donderdagmorgen, vlak voor half elf. De man zit onrustig achter zijn bureau. Zijn scherm kijkt hij nauwelijks meer aan. Misschien heeft hij gevraagd de opstelling van de kamer anders kon zijn, of om er rond deze tijd iemand bij hem kon zijn, maar nog altijd zit hij alleen en met zijn linkerzij naar het raam.
Het is half elf. De jongen kwakt zich weer tegen de raam. Hij wriemelt tegen de doorzichtige wand en hij probeert zich erdoorheen te drukken. Zijn tong perst zich uit zijn mond en met een lange haal likt hij aan het glas. De man in het kantoor slikt wanneer hij dit alles vanuit zijn ooghoek waarneemt. De spanning wordt blijkbaar te groot en het gelik blijft aanhouden. De man kijkt uiteindelijk naar de jongen en weer is er oogcontact. De jongen is gelukkig, de man voelt zich waarschijnlijk miserabel.
De jongen glimlacht, zwaait zijn tas op zijn rug en gaat er weer vandoor.

Donderdagmorgen, vlak voor half elf. De man op het kantoor lijkt bang. Hij kijkt geregeld uit het raam en wanneer zijn horloge hem waarschuwt dat het half elf is, draait hij zijn stoel naar het raam en kijkt hij.
Hij ziet de jongen aan komen lopen. De jongen is aangenaam verrast en gaat voor het raam staan. Hij laat zich niet vallen, drukt zich er niet tegenaan, maar blijft staan. De man in het kantoor heeft zweet op zijn voorhoofd.
De jongen rommelt in zijn tas en haalt iets dat glimt tevoorschijn. Het is een pistool en hij zet het tegen zijn slaap. Nog voordat de man in het kantoor of iemand dan ook kan reageren, haalt hij de trekker over. Met een grijns knalt hij zijn hersenen uit zijn hoofd, de vrijheid tegemoet. Enkele spetters raken de ruit.
De man lijkt verward en blijft achter.

- - -

LUH-3417

[Vlooienband]

Ik ben er stil van.
De titel is wel vreemd, is dat wel correct Nederlands?
Je schrijft echt goed, het is een vreemd, maar mooi verhaal.

Wat is erg goed vind: Je beschrijft de handelingen erg goed, maar de personages laat je vrijwel onbekend.
De info die je over de jongen geeft, geeft hem een klein motief voor zijn vreemde gedrag. Een ware outcast, in hart en ziel. Het lijkt alsof je, verteller zijnde, een grote afstand bewaard tussen je personages. Daardoor laat je hen volgens mij de absurde dingen doen die ze doen. De man, die een vrijwel nutteloos baantje heeft en geen plezier vindt in zijn werk. Hij voelt zich ondergewaardeerd (je zal het vast wel anders schrijven) en denkt dat de jongen hem aandacht geeft, door het glas te koesteren.
Op het einde, als de jongen zich doodschiet, dat was mooi. Ik werd er echt stil van. De simpelheid van het wapen, van de daad zelf, het overhalen van de trekken en ineens. Een leven is beindigd. Prachtig.
Maar is het technischer wijze wel mogelijk dat er slechts een paar spetters opzitten?

Iig
Goed geschreven.

[Aurelia AutumnRain]

LUH-3417 schreef:

...Het is echter een jongen die zich tegen de ruit aandrukt. Het is een jongen van ongeveer negentien jaar, hij heeft een bijna kaalgeschoren hoofd en draagt een lange, zwarte jas...

Goh, wie zou dat nou zijn?

Nee, erg leuk verhaal. Best wel simpel, maar daarom leuk.

[Signy]

Die titel is verradelijk hoor, ik dacht eerst dat het over een elf zou gaan. Geen teleurstelling daarentegen. Ik vond het erg makkelijk om te lezen. Goede zinnen enzovoorts.
Het verhaal had mijn aandacht. Bij de derde en vierde alinea was ik zeer geboeid naar wat er zou komen. Ik snap enkel de angst van de man niet. Het levert bij mij een aantal vraagjes op.
Waarom reageerde hij zo? Waarom geen reactie? Je laat de personages vrijwel onbekend, terwijl ik juist meer van ze wil weten. Die jongen boeit me ook.

Het einde vind ik onverwacht.
Mooi verhaal.

[stroopwafel]

mooi

vooral het einde

weet niet persies wat ik ervan moet denken, de jongen houdt van het glas, maar laat um los als ie de man ziet kijken..conclusie ben helemaal verward(ik zal alles wel fout bekijken, dus een reactie van jezelf zou wel handig zijn )

Stroopwafel toch! De lezer maakt nooit, maar dan ook nooit een fout!

Ik zal er wat van vertellen. Die jongen met het kortgeschoren hoofd en de lange, zwarte jas ben ik. Daar houdt de vergelijking ook op. Ik lik niet aan ruiten en schiet me ook niet door de kop.

De werkelijkheid in het verhaal is dat ik elke morgen onderweg naar de universiteit langs een pand op het Rapenburg kom waar een man achter een computer zit. Daar houdt de werkelijkheid op.

Ik had al langer het idee om mezelf in een verhaal raar te laten doen met die arme man daar, maar ik zat nog in de komische hoek te denken. Toen ik gisteravond echter begon, kwam het er serieus uit.

Ik heb ten eerste besloten het op een bepaalde manier te vertellen. De lezer blijft bij de man op het kantoor, maar weet niet wat er in hem om gaat. Zijn lichaamstaal verraadt hem en de verteller maakt gissingen (waarschijnlijk, lijkt, enz.). De jongen tegen het raam kennen wij soms ook van binnen. We weten dat hij gelukkig is en waarom hij nu tegen het glas aan zit op een bepaalde dag, en wel om te knuffelen.

Daarnaast liet ik een aantal dingen terugkomen. De dag en tijd was elke keer hetzelfde, telkens gebeurde er ongeveer hetzelfde. De man in het kantoor kon de situatie die hem kennelijk ongemakkelijk maakte be-eindigen door de jongen aan te kijken. Deze lacht dan steevast, alsof hij overwonnen heeft, en gaat dan weer verder. Op het einde pleegt de jongen plotseling zelfmoord.

Niets in dit verhaal heb ik met een ander (bewust) doel geschreven dan een mystieke sfeer. De vaste elementen dragen daar toe bij en de klap op de vuurpijl is de onbegrijpelijk zelfmoord. Ik deed dit met het doel om de lezer grote vrijheid met het interpreteren te geven. Ken waarde toen aan dingen en analyseer voor jezelf. Ik zet geen grenzen of regels, ik geef alleen stof tot nadenken.
Vandaar dus dat de lezer het nooit fout kan doen, en zeker niet in dit verhaal.

De titel is overigens ironisch bedoeld. Enkele eeuwen geleden gingen de schouten 's nachts door de straten om te waken. Zij zouden op de hele en halve uren bij wijze van kerkklok de tijd roepen en daarna 'al is wel', in de zin van dat er geen onraad was. Het was een titel die me te binnen schoot (haha) toen ik het bestand wegzette.

LUH-3417 - Ik hoop niets duidelijk gemaakt te hebben, alleen aanzetten gegeven te hebben.

Wel een leuk verhaal, maar ik heb toch wat opmerkingen

Ten eerste een paar taalfoutjes:

Even hebben zijn contact.

zijn = zij

Misschien heeft hij gevraagd de opstelling van de kamer anders kon zijn, of om er rond deze tijd iemand bij hem kon zijn

....Dat moet denk ik zijn

"Misschien heeft hij [zijn baas] gevraagd of de opstelling van de kamer anders kon zijn, of dat er rond deze tijd iemand [anders] bij kon zijn."

En het einde is wel goed bedacht, maar ik vind dat je het allemaal wat concreet neerzet. Je laat niks aan de verbeelding over...Het mag wat subtieler. Bijv dit:

Met een grijns knalt hij zijn hersenen uit zijn hoofd

--> Als je hersenen weglaat, komt het wat beter over...
Dus bijv. 'Een luide knal volgt.'

Dat directe vind ik juist goed, in het hele verhaal worden de buitenlijke kenmerken verteld, en aangezien het onmogelijk is om die hersenen van de jongen niet te zien door het glas moet dat verschijnsel ook worden omschreven..

Wederom een erg goed verhaal.

[Poesba]

Je likt wel aan ruiten.

Ok, soms dan.

Bedankt voor die fouten Noodles, die had ik zelf nog niet gezien.

LUH-3417

[Paulaah]

Het verhaal is leuk, ik heb geen verstand van teksten, ik kan ze niet ontleden zoals jij dat altijd doet..
Ik lees, meer niet..
Vaak vorm ik niet eens een mening, meer als leuk of niet leuk is het bij mij vaak niet..

Maar wat ik bij dit verhaal wel graag wil zeggen is, ik vind het leuk hoe je de lezer (eh.. naja mij tenminste) bij het verhaal betrekt, je krijgt het altijd voor elkaar dat ik blijf lezen. Bij de meeste verhalen haak ik af, maar ik denk dat het komt doordat je alle bewegingen zo goed beschrijft..

Naja .. waarom ik dit typ weet ik ook niet maar ik wilde het even kwijt
Maar okeej.. Even de conclusie: Ik vind het een leuk verhaal, leest leuk weg met een onvoorspellend raar, maar toch interessant einde.. Het zette me even aan het denken..

Bedankt.

LUH-3417

[Bor]

wederom goed geschreven..


ik vind je productie alleen te hoog..

Dat valt wel mee. Ik heb alleen nog een hoop verhalen staan, die ik nu om de beurt hier neerkwak. Ik zal wat rustiger aan doen.

LUH-3417

[DarkCat]

LUH-3417 schreef:
Dat valt wel mee. Ik heb alleen nog een hoop verhalen staan, die ik nu om de beurt hier neerkwak. Ik zal wat rustiger aan doen.

LUH-3417

Nee hoor, gewoon neerzetten Heb ik ook weer wat te lezen op mn werk