[Verhaal] Beetje morbide misschien..

[NecroDopey]

Omdat ik zelf te laf ben een degelijke course te kiezen heb ik het maar van me af geschreven Misschien een iets te zwaar verhaaltje geworden, maar hopelijk nog wel een beetje amusant om te lezen!
Dedicated to my friends

----

Ik vroeg me af hoe ik me nu zou moeten voelen. Het witbleke gezichtje staarde me angstig aan en traantjes rolden langs haar wangen de vergetelheid in. Ze had lieve trillende lichtjes die mij vanuit diepe kassen aanstaarden. Ik verwonderde me erover hoe nutteloos het eigenlijk was om te huilen. Ergens wel intrigerend dat mensen in huilen uitbarsten als ze geen uitzicht meer zien in een situatie. Hoofdschuddend keek ik haar aan; wat een verspilde energie, wat een nutteloosheid. Ik gebaarde haar om weer verder te lopen. Het touw om haar kleine handjes was iets te hard aangespannen en rode striemen tekenden zich tegen het vel af, maar ik was te diep in gedachten verzonken om er daadwerkelijk aandacht aan te besteden. Het begon alweer te schemeren maar het zou niet lang meer duren voordat we op onze eindbestemming waren. Ik merkte dat ik haar graag gerust wilde stellen, uit een zetten dat het niets persoonlijks was. Duidelijk maken dat er dagelijks miljoenen mensen stierven en ze niet de enige zou zijn, maar op dit moment leek ze niet voor rede vatbaar. We liepen in een langzame tred verder, ik een paar passen achter haar, haar steeds zachtjes naar voren duwend als ze de pas minderde. Bruine bladeren verkruimelden onder onze voeten en het geluid van soppend mos klonk vredig. De begroeing werd al snel dichter en de hoge, kale bomen kregen een dreigende uitstraling.

Ik vond het wel mooi waar het onschuldige gesprek van vriend tot vriend uiteindelijk toe geleid was. Hij deed me inzien dat alles te relativeren viel, het niet uitmaakte wat je deed als je het op een langer termijn bekeek. Dat normen en waarden je slechts opgelegd worden door je omgeving en je daardoor belemmert wordt in wie je werkelijk zou moeten zijn en zou moeten doen. Ik ging hier dieper over nadenken en vroeg me af in hoeverre mijn emoties, mijn doen en laten en mijn denkwijze bepaald was door mijn opvoeding en kwam schrikbarend tot de conclusie dat er geen ik bestond. "Ik" was slechts een hoopje ellende dat al gevormd werd toen ik in alle wanhoop het embryovocht uit spuugde en mijn longen gevuld werden met een flinke teug vergiftigde lucht. Al mijn doen en laten was afgestemd op wat hoorde en het beste voor de samenleving was zonder dat mij ooit de kans was gegeven mijn eigen pad te volgen. Nu ik oud genoeg was om de wereld te begrijpen was er geen weg meer terug, mijn geweten was ontwikkelt en dingen waren nu eenmaal zoals ze waren.

Ik denk dat op die dag onbewust iets in me geknapt was. Vanaf toen hield ik me bezig met ontelbare kritische vragen waar ik vaak geen bevredigend antwoord op vond. Ze ontsproeiden als lenteknoppen in mijn hoofd en bleven als gigantische struiken hangen. Waar ik ook keek, waar ik mij bewoog of over nadacht, steeds had ik het gevoel dat iemand zout op mijn opengereten wonden strooide. Jaren gingen voorbij en het besef werd als een kankergezwel langzaam maar zeker groter.. Waarom werd van mij verwacht dat ik het erg vond dat mijn moeder stierf? Ze kon toch vervangen worden. En wat was er zo fout aan incest? Mijn zusje vond het steeds fijn en prettig om aandacht van me te krijgen en ik vond het fijn om haar die aandacht te geven. Pas wanneer de wereld haar zou vertellen dat ze "misbruikt" werd zou ze er een traumatische ervaring aan over houden. Op een gegeven moment werd het gezwel te groot en moest mijn geweten plaats maken voor het verstand dat de overhand kreeg. Steeds vaker ging ik op zoek naar elementen die door normale mensen als ziek en morbide bestempeld werden. Het begon met simpele dingen die overwonnen moesten worden als 's nachts door het inktzwarte woud dwalen en mensen confronteren met hoe ik over ze dacht, maar al snel volgde het ontleden van zwerfkatten en mezelf aftrekken in het openbaar. Ik merkte dat mijn geweten langzaam maar zeker in het niets wegebde en slechts het rationeel verstand overbleef. Zou Nietzsche dit bedoelt hebben met zijn Ubermensch?

Plots werd ik opgeschrikt uit mijn gedachten. Het meisje stond stokstijf, te bibberen en spastisch haar tanden op een neer te klakken waardoor ze haar onderlip kapot beet. Ik greep haar bij de schouders en zei gebiedend dat ze zichzelf in de hand moest houden. We waren bij de kuil aangekomen die ik gisternacht had gegraven, een anderhalf bij twee meter groot graf en zo'n anderhalf meter diep. Ik vervloekte mezelf erom dat ik een paar keer flinke rillingen over m'n lijf voelde lopen toen ik 's nachts bezig was geweest. Ik gebaarde haar te gaan zitten, maar ze staarde nog steeds naar de zwarte leegte en haar spastische bewegingen waren er niet minder om geworden. Ik drukte haar tegen de grond en ritste mijn rugtas open. Onverschillig haalde ik een keukenmes eruit, dat lichtjes verroest was en nog een lichtgroene aanslag had van de diverse groenten die het ooit bewerkt had. De ogen van het meisje waren nu wijd open gesperd en haar spastische bewegingen waren gelukkig gestopt. Haar mond ging langzaam open en het leek erop dat ze wilde gaan gillen, maar het lange lopen had haar uitgeput en ze bracht slechts een zwaar gehijg voort. Ik gleed met mijn handen door haar vuile blonde haren, hield halverwege stevig vast, trok haar hoofd naar achteren en met een simpele beweging sneed ik haar fragile nek open. Ik legde haar hoofd in mijn schoot en keek geboeid toe hoe er bloed uit haar diepe snijwond en mondhoeken sijpelde. Ze maakte een vervelend gorgelend geluid en haar lichaam schokte lichtjes op en neer terwijl haar ogen onnatuurlijk achter haar oogleden waren verdwenen. Toen het sterfproces ten einde was legde ik haar zachtjes neer in haar graf en dekte het toe met aarde en bladeren. Ik voelde me beroerd en klote, vervelende gevoelens die onvermijdelijk de overhand kregen wanneer ik iets had gedaan dat tegen mijn primaire gevoel inging. Ik was echter alweer bezig met wat mijn volgende stap zou zijn. Hoe zou het eigenlijk zijn om een dierbare vriend te vermoorden..?

[DarkCat]

Goed
Maar het eindigd een beetje.. abrupt..

maarja t blijft een cool verhaal

[PiNoW]

gaaf !
het einde gaat wel iets te snel vind ik

Hehe, hij's stoer

Wel een kleine opmerking:

'De ogen van het meisje waren nu wijd open gesperd en haar spastische bewegingen waren gelukkig gestopt.'

In dit zinnetje kun je 'en' beter vervangen met 'maar', dan loopt die zin een stuk fijner.

[Vlooienband]

Sterk verhaal. Je hebt het leuk geschreven, afgezien van een stijfout, maar dat is heel persoonlijk, die stijl.
Over het hoofd afsnijden, ik heb me verdiept in het moorden met messen, hoe luguber het ook klinkt. Het is heel meoilijk om een hoofd af te hakken. In de middeleeuwen werd het gedaan met de bekende guillotine. Dat wil dus zeggen, dat er erg veel kracht voor nodig is om een hoofd af te hakken. Met een simpel keukenmes lukt dat niet. wat voor mes het ook is, je kan er hoogstens de keel mee doorsnijden.
Dat hij zich vervloekt omdat hij de vorige avond een paar rillingen voelde, duidt op perfectionisme. Ik kan me voorstellen hoe vervelend het was dat het meisje haar lip kapot beet, het is imbreuk op het scenario.
Onze perfectionistische moordenaar heeft het blijkbaar altijd al saai gevonden, het keurige vastgelegde leven. Als hij niet op school zit, zal hij waarschijnlijk een baantje van negen tot vijf hebben. Het is hem allemaal te saai.
Wat ik me wel afvraag: hoe zijn ze op de eindbestemming gekomen? Lopend? Met de auto? Voor een zo goed beschreven scéne, ontbreekt het vervoermiddel. Geen groot gemis, maar wel noemenswaardig.
Dat hij zijn zusje misbruikt, ik blijf het misbruik noemen, klinkt mij eigenaardig in de oren. Zijn type lijkt me eerder een persoon die seksuele bevrediging in geen enkele handeling kan krijgen, dus een seksueel gefrustreerd persoon.

Mijn zusje vond het steeds fijn en prettig om aandacht van me te krijgen en ik vond het fijn om haar die aandacht te geven.

Hierdoor wordt het duidelijker. Hij kan niet anders. Het is een ritme geworden. Een lugubere gewoonte in een, wat naar buiten toe lijkt, een normaal leven. De laaste zin vind ik goed. Het afvragen van de moord van een beste vriend, dat is goed.

Steeds vaker ging ik op zoek naar elementen die door normale mensen als ziek en morbide bestempeld werden.

``Normale mensen'' Goed gedaan. Het laat weer goed zien hoe ziek hij eigenlijk is.
Je kan erdoor merken dat onze "vriend" een goede opleiding heeft, of tenminste erg slim is. Hij laat zoekt namelijk een grotere uitdaging. Hij vind zijn eigen leven te saai, dus de echte uitdagingen zoekt hij elders.

Stijlfout:
Onze moordenaar lijkt een beschaafd en ontwikkeld persoon. Zijn taalgebruik is zeker niet asociaal, hij schijnt de voorkeur te hebben voor goed taalgebruik.

Ik voelde me beroerd en klote, vervelende gevoelens die onvermijdelijk de overhand kregen wanneer ik iets had gedaan dat tegen mijn primaire gevoel inging.

Klote? Het woord doet afbreuk aan de tekst. Misschien kan je een ander woord gebruiken? Het staat raar.
En ik snap het niet. Waarom voelt hij zich beroerd? Voelt hij zich meteen al weer verveeld, heeft hij de uitdaging volbracht en wilt hij nu weer iets groters doen? Zijn primaire gevoel is toch het gevoel van elke mens, het denken met woede en niet met verstand? "Oermensgevoel" is het primaire gevoel en dat houdt in: doen als een man: eerst doen, niet denken.

Over het algemeen: Luguber goed

Interessant stuk. Een studie naar een beïnvloedbare jongen die geïnteresseerd raakt in het nihilisme, ingesloten een fijne paradox waar de hoofdpersoon geen weet van lijkt te hebben. Dat alles gegoten in een horror verhaal dat soepel loopt als een kettingzaag door vers maagdenvlees. De intentie is goed.

Voordat ik over stylistische dingen begin, wil ik eerst een paar zaken aan je voorleggen. Ik laat jou als schrijver dan even fungeren als hoofdpersoon (of visa versa). Er zijn namelijk een aantal cruciale onlogische dingen in het denken van de hoofdpersoon.

Hij leert van een vriend dat zijn doen en laten bepaald is door hoe hij opgegroeid is en dat niet goed was. Hij werd immers een richting in geduwd zonder dat hij daarnaar gevraagd had of zelfs zonder dat hij daar iets over te zeggen had. De gevolgtrekking is derhalve dat hij alle waarden verwerpt en met een 'schone lei' begint. Nietzsche zou trots geweest zijn op hem.

Zijn eerste merkwaardigheid, althans, zo voelde ik dat, was dat hij er geen moment bij stiltstond dat de invloed die hem dat besef van waardeloosheid (niet-conventionele betekenis) verteld/aangepraat werd door een vriend. Deze vriend is een invloed en nog wel een flinke ook, zoals blijkt uit wat het doet met de hoofdpersoon. Ervaart de hoofdpersoon het dan niet als een beknelling van zijn 'ik', wanneer hij door de vriend min of meer aangezet word om zichzelf te zijn?
Het is natuurlijk een vreemde vraag, omdat het even goed kan dat het niet op kwam bij de hoofdpersoon. Maar ik wil weten of jij er zelf aan gedacht had. Je zegt immers dat je het van je afschrijft.

De tweede 'fout' in het denken van de hoofdpersoon is dat hij niet compleet alle waarden verfoeid. Duidelijk is het dat hij de waarden van de hedendaagse maatschappij als uitgangspunt neemt, om daar het tegenovergestelde van te doen. Wanneer het verhaal zich afgespeeld had in een samenleving waar het een gruwlijk vergrijp was geweest om zacht-roze knuffelkonijnen een kus te geven, had hij dat gedaan.
Alweer is hij niet 'puur'. Hij stelt niet werkelijk ELKE waarde ter discussie en hij laat zijn leven alsnog leiden door de heersende normen, maar nu in negatieve zin, door het tegenovergestelde te doen. Had hij, of jij, dat door.

Tot zover het filosofische aspect. Ik had nog een paar taalkundige aanmerkingen:

-"...traantjes rolden langs haar wangen de vergetelheid in." Tranen die de vergetelheid inrollen klinken misschien erg mooi, maar het is wel en erg poëtische constructie, zeker zo vroeg in het verhaal. Een beetje tè.

-"Ik verwonderde me erover hoe nutteloos het eigenlijk was om te huilen." Verwonderde is een woord dat alleen in de meewerkendvoorwerpsconstructie (de WAT?) gebruit kan worden. "Het verwonderde me" kan je wel zeggen, maar er kan geen onderwerp in de eerste persoon bij staan.

-"... als ze geen uitzicht meer zien... " Ik geloof dat dit een contaminatie is van de twee uitdrukkingen 'Ergens geen gat meer in zien' en 'geen uitzicht hebben op de situatie'. Loop het nog even na.

-"Waar het onschuldige gesprek van vriend tot vriend uiteindelijk toe geleid was." Doe maar 'had' in plaats van 'was'. Het gesprek leidt namelijk de deelnemers naar een onderwerp, en niet andersom. Taalkundig gezien althans.

Nog wat andere zaken:

"... klote,..." Zonde dat woord. Het valt echt uit de boot. Probeer het te vervangen of het gevoel te omschrijven.

"... maar op dit moment leek ze niet voor rede vatbaar." Mooie uitdrukking. Iemand die door de norm betiteld is als 'mindfucked psychokiller' beklaagt zich over zijn slachtoffer, omdat zij niet voor reden vatbaar is. Geweldig.

Er zitten meer van die mooie dingen in en hoewel ik een hele waslijst van trivialiteiten opgenoemd heb, moet je je niet laten ontmoedigen. Ik vond het een goed verhaal.

LUH-3417

[Signy]

_Ze had lieve trillende lichtjes die mij vanuit diepe kassen aanstaarden._


Dit vind ik een hele mooie zin, hierdoor maakte ik eigenlijk de keuze om verder te lezen.
Mijn commentaar is "wat" korter en simpeler misschien dan mijn voorgangers, maar ik vind je verhaal erg sterk. Het leest lekker weg, mooi zinsopbouw ensow.
Dat lugubere trekt me ook wel. Om te lezen dan.
Ga door.

[stroopwafel]

scimmia schreef:

Over het hoofd afsnijden, ik heb me verdiept in het moorden met messen, hoe luguber het ook klinkt. Het is heel meoilijk om een hoofd af te hakken. In de middeleeuwen werd het gedaan met de bekende guillotine. Dat wil dus zeggen, dat er erg veel kracht voor nodig is om een hoofd af te hakken. Met een simpel keukenmes lukt dat niet. wat voor mes het ook is, je kan er hoogstens de keel mee doorsnijden.

staat toch nergens dat het eraf gaat??

je moet tegenwoordig eerder als LUH-3417 zijn wil je zelf iets nuttigs melden...anders doet hij het en kun je gaan kwoten
maar dat dus allemaal..

[Vlooienband]

(...) trok haar hoofd naar achteren en met een simpele beweging sneed ik haar fragile nek open. Ik legde haar hoofd in mijn schoot en keek geboeid toe hoe er bloed uit haar diepe snijwond en mondhoeken sijpelde.

Mijn fantasie ging met me op de loop, zoals ik dit voor het eerst las, dacht ik dat 'ie d'r onthoofd had, vandaar.


Maar zoals je zelf eerder al zei (in een ander topic) LUH-3417 laat mensen geloven dat er op dit hele forum ook nog enigzins intelligente mensen rondwaren

[Black Bird]

Nah, je weet wel.. (Ik heb het als eerst gelezen!)

[Ilsje]

Voel je vereerd.... mij liet ie t ook lezen voordat ie t poste, terwijl ie nie eens om mij geeft ofzow.... dus kwee nie hoor.... Maar goe. Khoop dat ie jou nie laat vallen Want jij bent lief

[NecroDopey]

Thnx voor positieve commentaar allemaal

Ik heb zelf het gevoel dat dit qua filosofische standpunten ed. nogal oppervlakkig is. Ik was eigenlijk begonnen met wat me wel intrigerend leek om over te schrijven, ging dus in eerste instantie van een moord uit. Daarvandaan werkte ik eigenlijk terug. Wat waren zijn motieven? Hoe kwam hij aan die motieven etc. Heb alweer een flink aantal jaren terug beetje geworstelt met verwerping van normen en waarden en vond het wel aardig om dat een beetje hiermee te verweven. Tis idd een hele simplistische gedachtengang waaruit blijkt dat ik er niet al teveel tijd aan heb besteed, maar wilde de nadruk meer op het lugubere leggen dan het filosofische aspect

Geinig om zoveel commentaar te krijgen, kga nog maar een verhaaltje posten

[Rollo Tomasi]

Mooi verhaal over een soort nihilistische sociopaat.

LUH-3417 heeft mijn gedachten over het verhaal beter verwoord dan ik zou kunnen...

NecroDopey schreef:
Daarvandaan werkte ik eigenlijk terug. Wat waren zijn motieven? Hoe kwam hij aan die motieven etc.

Goed gedoseerd. Het is misschien wat moeilijk voor te stellen dat iemand dmv relativeren tot zo'n soort afstandelijkheid kan komen, maar door (heel economisch overigens) te beschrijven hoe hij het stap voor stap heeft aangepakt, en te laten zien dat de moord hem toch niet geheel onaangedaan laat, komt het toch overtuigend over. Ook mooi om te zien dat je niet te veel probeert de acties van de hoofdpersoon te verklaren. Er moet altijd een beetje geheimzinnigheid in zitten. Thomas Harris maakte een fout door in Hannibal de acties van Dr. Lecter te verklaren door de moord op zijn zusje. Er is dan niks mysterieus meer aan.

NecroDopey schreef:
Geinig om zoveel commentaar te krijgen, kga nog maar een verhaaltje posten

Ik kijk er naar uit.

P.S. In Amsterdam draait geloof ik nog Ichi the Killer. Lijkt me wel een aanrader.