Onzeker en therapie studeren?

[Black Bird]

Een paar maanden geleden had ik al eens een topic geopend op School & Studie over de opleiding Creatieve Therapie. Inmiddels ben ik naar de Open Dag geweest en staat het voor mij min of meer vast dat ik die opleiding wil gaan volgen. Toch twijfel ik nog steeds. Ik sta niet stevig in mijn schoenen, ben erg onzeker en heb zo mijn ‘problemen’. Hoe kan ik andere mensen helpen als ik nog niet eens mezelf kan helpen? Ik weet wel heel goed hoe ik het anders zou moeten doen, maar toch doe ik het niet. Ik vind veel dingen erg moeilijk en heb vooral veel moeite met mezelf. Ik ben bang dat ik mezelf tijdens die opleiding heel erg tegen zal komen. Als ik al aangenomen wordt... Je hebt namelijk van te voren een selectie waarin je gaat praten met mensen. Praten over de werkstukken die je hebt gemaakt en over de opleiding. Ik ben erg bang dat ik dan al ‘door de mand zal vallen’. Ik kan misschien wel doen alsof ik sterk ben, maar zo voelt het niet. Ik wil ontzettend graag die opleiding doen maar ik heb niet zo veel vertrouwen in mezelf. Ik weet niet of ik het kan. Ik ben wel heel erg gemotiveerd. Maar ik ben bang dat ik word afgerekend op mijn onzekerheid en dat ze dan zullen zeggen “misschien heb je zelf therapie nodig”. L

[Wasteland]

bLaCk BiRd schreef:
Een paar maanden geleden had ik al eens een topic geopend op School & Studie over de opleiding Creatieve Therapie. Inmiddels ben ik naar de Open Dag geweest en staat het voor mij min of meer vast dat ik die opleiding wil gaan volgen. Toch twijfel ik nog steeds. Ik sta niet stevig in mijn schoenen, ben erg onzeker en heb zo mijn ‘problemen’. Hoe kan ik andere mensen helpen als ik nog niet eens mezelf kan helpen? Ik weet wel heel goed hoe ik het anders zou moeten doen, maar toch doe ik het niet. Ik vind veel dingen erg moeilijk en heb vooral veel moeite met mezelf. Ik ben bang dat ik mezelf tijdens die opleiding heel erg tegen zal komen. Als ik al aangenomen wordt... Je hebt namelijk van te voren een selectie waarin je gaat praten met mensen. Praten over de werkstukken die je hebt gemaakt en over de opleiding. Ik ben erg bang dat ik dan al ‘door de mand zal vallen’. Ik kan misschien wel doen alsof ik sterk ben, maar zo voelt het niet. Ik wil ontzettend graag die opleiding doen maar ik heb niet zo veel vertrouwen in mezelf. Ik weet niet of ik het kan. Ik ben wel heel erg gemotiveerd. Maar ik ben bang dat ik word afgerekend op mijn onzekerheid en dat ze dan zullen zeggen “misschien heb je zelf therapie nodig”. L

Ik denk dat je het beste gewoon de opleiding kunt gaan doen! Je zelfvertrouwen zal op die manier ook versterkt worden. Laat je niet tegenhouden door de gedachte dat je het misschien niet kunt! Ga ervoor! En geloof me er zal nooit iemand tegen jou zeggen dat je zelf therapie nodig hebt!

[KissMyJackass]

Ja, dat probleem ken ik...
Ik wil psychologie gaan studeren, dat lijkt me gewoon heel interessant, en wil graag mensen helpen waar het ook slecht mee gaat enzo, zodat ze zich later niet voelen zoals mij
Maar ik denk dus ook dat als ik mezelf niet eens kan helpen, t vast ook niet lukt bij anderen!!
Ik denk trouwens niet dat die opleiding je daarom uitsluit... Misschien heeft die studie gewoon al veel nut voor jezelf zegmaar, en het kan ze niet schelen wat voor persoonlijke problemen je hebt, denk ik.
Maarja, ik denk dat je t gewoon moet doen, misschien gaat het over een tijdje wel veel beter met jezelf, en zie t maar zo: als jij weet hoe anderen zich voelen begrijp je ze misschien wel veel beter

Mijn moeder is anderhalf jaar geleden begonnen aan de studie Creatieve Therapie. Zij heeft zelf vroeger ontzettend veel meegemaakt en heeft 2/3 jaar geleden zelf nog in een heel diepe depressie gezeten.

Ze heeft het nog steeds moeilijk met dingen, alhoewel het steeds beter gaat. Ook heeft ze al gedurende haar hele opleiding ook zelf therapie (maar dan niet creatief).

Het feit dat je jezelf tegen zult komen tijdens de opleiding klopt wel, mn moeder overkomt dit, ze ziet het haar medestudenten overkomen en er zijn er ook al een heleboel vroegtijdig gestopt omdat ze het niet aankonden.

Mn moeder is niet de enige in de groep met problemen, ze pikt het bij meedere mensen op en iedereen loopt daar tegen dingen op. Dit is echter ook ontzettend nuttig, wanneer jij zelf ervaart hoe je reageert op bepaalde dingen, en wat het bij je losmaakt, zul je deze informatie weer kunnen gebruiken voor wanneer je andere mensen helpt. Ze moet zelf veel opdrachten toen die ze ook aan patiënten zou kunnen geven, maar op die manier leert ze juist wat goed werkt in welke situatie.

De opleiding is voor haar ook nog weer een vorm van therapie door de nieuwe dingen die zij weer over zichzelf leert.

Als jij echt gemotiveerd bent dan denk ik dat je je er wel doorheen staat. Je hoeft echt niet bang te zijn dat je medestudenten zullen vinden dat je zelf therapie nodig hebt, want iedereen zal daar tegen problemen en obstakels oplopen. Het aangenomen worden hoef je je ook niet zo'n ontzettende zorgen over te maken, mn moeder is technisch niet supergoed of iets dergelijks, maar ze is er wel gewoon doorheen gekomen.

Welke kant wil je overigens doen? Mn moeder doet beeldend maar ik heb gehoord dat je heel veel verschillende kanten op kan.

Als je meer wil weten hoor ik het wel

Ik zou zeggen, gewoon proberen, als het niet lukt of te zwaar is, dan merk je dat vanzelf wel en is dat ook niet het einde, je kan altijd later nog weer beginnen als je er zelf wél klaar voor bent. (m'n moeder is nu 49, en is er net aan begonnen.. de deeltijdopleiding dan, maar zegt genoeg lijkt me)

[Morphia]

Je brengt dit ook heel goed onder woorden.

[CoveredEyes]

Hej!
Ik herken het ook wel een beetje al zijn bij jou de plannen en ideeen er meer dan bij mij...
Ik doe nu Havo en weet nog nie egt wat ik hierna wil gaan doen...Wel weet ik cker dat ik mensen en dan vooral kinderen wil helpen met hun problemen...Ik weet ook niet of ik hier wel sterk genoeg voor ben maar het idee zit er al heel lang bij mij...Soms heb ik wel ff van nee toch maar niet maar de wilskracht komt hoe dan ook toch wel weer terug...
Ik denk dat ik, omdat ik zelf op jonge leeftijd al veel heb meegemaakt, mn werk (ik zit vaak te denken aan maatschappelijk werk) niet kan scheiden van mn prive en dat het te zwaar voor me word...Hier zit ik ook best mee!

Wat ik verder zeggen wou is dat je er voor moet gaan!
Als ik het nog steeds niet weet na mn havo te halen ga ik het ook proberen denk ik!Zoals anderen ookal zeggen...Op de opleiding krijg je vast meer zelfvertrouwen en je kan je mede-leerlingen en docenten ook inlichten wat er gaande is en dat je bang bent het niet te halen enzo dan kunnen ze er miscchien een beetje rekening mee houden??

Veel succes en sta 8er je keuze!

Ik ben het helemaal met Dusjcrib eens (al heb ik geen moeder die creatieve therapie studeert enz., maar wel wat ze schrijft, dat het kan ed).

Ik ben het ook met Dusjcrib eens.


Wat ik nog wil toevoegen:

Als ik naar mezelf kijk..
Ik ben altijd verlegen, stil en communicatief vrij slecht. Ik haat het om bijv dingen te bestellen bij de bakker enzo.
Ik wilde heel graag de opleiding Communicatie doen vanwege het creatieve en multimedia gedeelte, maar zag gigantisch tegen het communicatieve deel op. Het presenteren, mondelinge gedoe enzo.

Ik ben toch die opleiding gaan doen, zit nu in het 2e jaar en het gaat super goed. Ik kan nu echt beter communiceren enzo, ik merk duidelijk verschil.

Dus ook al zie je tegen dingen op, en denk je dat het moeilijk gaat worden, het kan er juist voor zorgen dat het je helpt met dingen, en je er beter uit komt dan ervoor.

Ik weet niet of dit wel een goeie vergelijking is, maar misschien wel een beetje.

[Dashja]

Wees iig maar eerlijk als je die gesprekken van te voren hebt.
Misschien dat je juist doordat je bezig bent met de creatieve
therapie jezelf kunt helpen.
Ik heb een jaar creatieve therapie gehad. (niet de opleiding, maar
echt therapie) ik weet dat het mij heel erg heeft geholpen.
De opleiding is natuurlijk wel heel anders, maar misschien doet
het je juist wel goed.
En je zal jezelf ongetwijfeld tegen komen, maar niet gegrepen
is altijd mis, toch?

Succes!
Dashja

[Black Bird]

Wasteland schreef:
En geloof me er zal nooit iemand tegen jou zeggen dat je zelf therapie nodig hebt!

Tijdens die Open Dag sprak ik met vierdejaarsleerlingen over de selectie. Eén van hen gaf toen een voorbeeld van een jongen die er in de selectie achter kwam dat hij zelf misschien therapie nodig had. Die selectie duurt een middag. Genoeg tijd om het te verpesten, denk ik dan. Ik kan namelijk helemaal dichtklappen als ik zenuwachtig ben en kom dan helemaal niet uit mijn woorden. Als ik geen vertrouwen in mezelf heb, hoe kunnen die mensen dan vertrouwen in mij hebben als ze mij niet kennen?

[Black Bird]

KissMyJackass schreef:
Ik denk trouwens niet dat die opleiding je daarom uitsluit... Misschien heeft die studie gewoon al veel nut voor jezelf zegmaar, en het kan ze niet schelen wat voor persoonlijke problemen je hebt, denk ik.

Ik denk dat het ze wel kan schelen wat vor persoonlijke problemen ik heb, omdat dat misschien invloed kan hebben op de manier waarop ik met clienten omga. Natuurlijk moet je je kunnen inleven in een client en begrip kunnen tonen, maar ik denk niet dat het goed is als ik mezelf laat meeslepen, zeg maar. Ik kan het niet goed uitleggen.. Stel nu dat ik met een client zou praten over mishandeling en er zouden bij mij veel gevoelens naar boven komen, dan is dat niet goed. Ik moet dat gescheiden kunnen houden. Snap je een beetje wat ik bedoel? (Gefeliciteerd trouwens.)

bLaCk BiRd schreef:
Tijdens die Open Dag sprak ik met vierdejaarsleerlingen over de selectie. Eén van hen gaf toen een voorbeeld van een jongen die er in de selectie achter kwam dat hij zelf misschien therapie nodig had. Die selectie duurt een middag. Genoeg tijd om het te verpesten, denk ik dan. Ik kan namelijk helemaal dichtklappen als ik zenuwachtig ben en kom dan helemaal niet uit mijn woorden. Als ik geen vertrouwen in mezelf heb, hoe kunnen die mensen dan vertrouwen in mij hebben als ze mij niet kennen?

En wat dan nog als blijkt dat je zelf therapie nodig zou hebben? Is dat zo'n schande? Misschien heb je er juist wel heel veel aan als je die ervaring zelf ook hebt gehad.

En ik denk dat het heel goed mogelijk is dat anderen wel vertrouwen in je hebben, terwijl jij het niet in jezelf hebt. Al is het voor jou waarschijnlijk moeilijk te geloven.

Waarom zou je het niet proberen als je het graag wilt? Je denkt dat het niet lukt ed, dan kan het dus alleen maar beter gaan dan je verwacht. Wat heb je dan te vergooien?

[Black Bird]

Dusjcrib schreef:
Welke kant wil je overigens doen? Mn moeder doet beeldend maar ik heb gehoord dat je heel veel verschillende kanten op kan.

Ook beeldend.

bLaCk BiRd schreef:
Ik denk dat het ze wel kan schelen wat vor persoonlijke problemen ik heb, omdat dat misschien invloed kan hebben op de manier waarop ik met clienten omga. Natuurlijk moet je je kunnen inleven in een client en begrip kunnen tonen, maar ik denk niet dat het goed is als ik mezelf laat meeslepen, zeg maar. Ik kan het niet goed uitleggen.. Stel nu dat ik met een client zou praten over mishandeling en er zouden bij mij veel gevoelens naar boven komen, dan is dat niet goed. Ik moet dat gescheiden kunnen houden. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Geen mens is 'probleemloos', iedereen heeft wel iets, al is het nog zo klein. Dat je problemen niet zou kunnen scheiden/je mee laten slepen, dat is weer iets anders dan dat het niet zou kunnen als je problemen hebt. Of jij problemen kunt scheiden, dat is iets wat je voor jezelf uit moet maken. Misschien eerst je eigen problemen oplossen als je zo twijfelt of het wel kan ed?

[justhanna]

ik doe nu ook havo en ga straks naar t windesheim SPH studeren... mensen die van me problemen weten raden dat af, omdat ze denken dat ik t nie aan kan omdat ik problemen met mezelf heb... ik denk juist zelf dat het wel goed voor me is... ik kan denk ik na die opleiding beter met me eigen problemen omgaan en ook andere mensen beter helpen omdat ik zelf vanalles heb meegemaakt... dus ik doe t lekker wel...

[Black Bird]

Leonoor schreef:
En wat dan nog als blijkt dat je zelf therapie nodig zou hebben? Is dat zo'n schande? Misschien heb je er juist wel heel veel aan als je die ervaring zelf ook hebt gehad.

Ik zou het niet erg vinden en al helemaal geen schande. Vorig jaar was ik van plan om naar een psycholoog te gaan maar dat heb ik steeds voor me uit geschoven. Nu gaat het beter met me en ik heb het gevoel dat ik het nu alleen kan. Ik zou er misschien wel veel aan kunnen hebben, maar ik wil niet eerst therapie hebben (/volgen/krijgen?) en dan pas een opleiding volgen. Op dit moment is een opleiding het belangrijkst voor mij. En ik denk niet dat therapie daar naast past.

Waarom zou je het niet proberen als je het graag wilt? Je denkt dat het niet lukt ed, dan kan het dus alleen maar beter gaan dan je verwacht. Wat heb je dan te vergooien?

Ik ga het zeker proberen. Ik heb niets te verliezen, denk ik.

[Black Bird]

Leonoor schreef:
Geen mens is 'probleemloos', iedereen heeft wel iets, al is het nog zo klein. Dat je problemen niet zou kunnen scheiden/je mee laten slepen, dat is weer iets anders dan dat het niet zou kunnen als je problemen hebt. Of jij problemen kunt scheiden, dat is iets wat je voor jezelf uit moet maken. Misschien eerst je eigen problemen oplossen als je zo twijfelt of het wel kan ed?

Daar heb je gelijk in.
De nadruk ligt nu trouwens op problemen kunnen scheiden e.d., maar het gaat er bij mij vooral om dat ik onzeker ben. Dat ik dus mezelf steeds aan het neerhalen ben. Dat zal waarschijnlijk niet zo goed overkomen.

[Sannetje]

Blijf/ga aan jezelf werken.
Niet alleen voor je opleiding, maar gewoon ook voor jezelf.

Schrijf bijvoorbeeld op waarom je onzeker bent, verzin alternatieven, ga iedereen die je tegenkomt op straat aankijken (en evt groeten), praat met mensen over je onzekerheid, lees boeken die je zouden kunnen helpen, geef jezelf complimenten.

Ga jezelf onderzoeken, leer van jezelf en van anderen. Je hoeft dat niet superzelfverzekerd te worden, dat zit misschien niet in je aard, maar je hebt er altijd wat aan als je wat zekerder wordt.
Je kunt dan bij de aanmelding ook zeggen dat je er in elk geval mee bezig bent ofzo.

Ga er in elk geval niet van uit dat je dichtklapt, ga er gewoon met een open blik op af. Zo is de kans veel kleiner dat je ook inderdaad dichtklapt

bLaCk BiRd schreef:
maar het gaat er bij mij vooral om dat ik onzeker ben. Dat ik dus mezelf steeds aan het neerhalen ben. Dat zal waarschijnlijk niet zo goed overkomen.

Ook daarin zal je niet de enige zijn. En als die mensen op die opleiding weten waar ze over praten, dan kijken ze daar ook wel door heen, denk ik.

bLaCk BiRd schreef:
Op dit moment is een opleiding het belangrijkst voor mij. En ik denk niet dat therapie daar naast past.

Er zijn veel mensen die en een opleiding volgen en therapie. Op sommige hogescholen heb je ook studentenpsychologen (maar ik denk dat een groter percentage ergens anders hulp/therapie heeft). 't is maar net voor wat voor therapie je kiest.

[Black Bird]

Leonoor schreef:
Er zijn veel mensen die en een opleiding volgen en therapie. Op sommige hogescholen heb je ook studentenpsychologen (maar ik denk dat een groter percentage ergens anders hulp/therapie heeft). 't is maar net voor wat voor therapie je kiest.

De school waar ik op zou willen komen, is heel klein. Alleen de opleiding Creatieve Therapie wordt daar gegeven. Het lijkt me sterk dat je daar zoiets zal hebben. Mijn moeder stelde voor om eens met de psychiater te praten waar zij ook heen gaan. (Leuk, hele familie daar..)

[gothicje]

mijn zus zit nou in haar eerste jaar opleiding creatieve therapie ze heeft zelf nog steeds anorexia en heeft veel problemen met zichzelf we hebben thuis ook veel problemen...
maar het gaat bij haar heel goed en ze hebben ook niet van alles over haar zelf gezegd...
wat ik wel van haar hoor is dat je jezelf heel erg tegen komt daar je moet alle opdrachten maken waarbij dingen uit je verleden meespelen, dus het zal ook zo zijn dat je over sommige dingen open zou moeten zijn... nou ja je moet niks
maar ze zijn het gewend bij die opleiding (ook bij sph enzo denk ik ook)
bijna iedereen uit haar klas heeft veel problemen achter de rug of zitten er nog midden in...
er zijn ook wel mensen die afhaken maar dat ligt meer aan het feit dat het gewoon niet is wat ze willen dat het niet bij hun persoonlijkheid past...
ik wil zelf ook misschien creatieve therapie gaan doen en anders sph of mwd... moet nog 2 jaartjes dus nog genoeg tijd om erover na te denken, ik denk ook bij mezelf misschien kan ik het niet omdat ik zelf in de knoop zit...
maar ik denk dat je er gewoon voor moet gaan misschien is het juist wel goed voor je...
wie niet waagt wie niet wint
schaam je niet maar laat het gewoon eerlijk zien dan kom je ook sneller tot een juiste keuze
succes

[Black Bird]

Heel, heeeel erg bedankt voor jullie reacties. (F)

gothicje schreef:
maar ze zijn het gewend bij die opleiding (ook bij sph enzo denk ik ook)
bijna iedereen uit haar klas heeft veel problemen achter de rug of zitten er nog midden in...

Nu ja het over sph hebt, moet ik ineens denken aan wat ze tegen ons zeiden op een meeloopdag sph; dat het best kan, maar dat je jezelf idd wel tegen kan komen (wat bijna iedereen wel een keer doet op de opleiding) (en ik geloof ook iets over hoe docenten en medestudenten daar op reageren oid, maar dat weet ik niet meer zeker). En iemand vroeg hoe het zat als je zelf problemen had (gehad) ed, d'r werd gezegd dat dat niet uit hoefde te maken ed en dat het ook positief kon zijn, omdat je dan iig wist waar je het over had (en dat er vooral op de avondopleiding behoorlijk wat mensen met (vrij ernstige) problemen zaten). Ze zeiden er volgens mij wel bij dat het niet altijd even slim was om in de sector te gaan werken waar je zelf problemen mee had (gehad) (bv. kinderbescherming als je zelf mishandeld bent ofzo) enz. Wat ze verder zeiden ben ik vergeten, tis al weer een tijdje geleden.

Op de pabo hebben wij ook een aantal vakken die echt toegespitst zijn op problemen ed, vorig jaar was er een man zo aardig dat je als je voor een bepaalde datum inleverde niet alles hoefde te maken (50 vragen minder oid (bleven er nog 200 oid over, maar goed ), je kon dan bv. een stuk waat je teveel herinneringen aan had overslaan ofzo. Maar goed, daar heb jij niks aan. Maar wat ik er een beetje mee wil zeggen: docenten zijn ook mensenen, veel docenten op sociale opleidingen kijken verder dan alleen naar de oppervlakkte ed (of ze proberen het iig).