Bang zijn/ schrikken van hoeveel iemand voor je betekent

[marlies]

Ik voel heel veel voor mijn vriend, soms zoveel dat ik er het liefst een rem op zou willen zetten, bang dat ik later enorm gekwetst word.
Aan de andere kant denk ik dan, je leeft maar één keer en geniet van alles wat op je pad komt, het wordt toch alleen maar slechter op de lange termijn.

Maar hoe gaan jullie met zoiets om? Ik voel het als een tweestrijd.
Ik heb nu 8 maanden met mijn vriend. Ik zorg er wel voor dat niet té erg wordt, ik bedoel hij is geen obsessie en niet dat mijn hele wereld om hem draait, maar hij betekent wel heel veel voor me.

Mijn gevoel en mijn verstand hebben dus telkens "ruzie". Ik wil er graag een rem opzetten omdat ik niet al te veel gekwetst wil worden, maar aan de anderen kan wil ik "leven"

Sja, da's een bekend dilemma. Ik ken mensen die met precies hetzelfde zitten. Als je die lijn tot in extrema doortrekt kun je eigenlijk maar beter niks beginnen, omdat je vroeg of laat tóch gekwetst wordt. Dat wéét je. Het klinkt cru maar het is een waarheid als een koe. Vroeg of laat gáát het uit, dat is een onvermijdelijk feit. Maar het feit dát het uitgaat wil niet zeggen dat je niks moet beginnen, of je moet inderdaad nóóit iets beginnen.

Hoe ik er zelf mee omga? Ik probeer het redelijk gescheiden te houden, gevoel en verstand. Als ik bij haar ben geef ik mijn gevoel vrij baan, zoals het m.i. ook hoort. Maar als ik niet bij haar ben en ik haar een tijdje niet zie (ze woont op een uurtje treinen) dan verspil ik mijn tijd ook niet aan gevoelens die op dat moment toch geen bewaarheid kunnen worden. Ik leid m'n aandacht dan gewoon af.

[Optima]

net zoals met bezit:

je hebt iets, hecht er veel waarde aan, krijgt angst om het kwijt te raken, krijgt angst om gekwetst te worden

en het ironische is dat die angst er juist voor zorgt dat het misgaat....

[x_roosje_x]

Je moet proberen je gevoel en verstand zoveel mogelijk van elkaar gescheiden te houden...ik weet dat dat niet gemakkelijk is maar ja...da is toch de enige manier ze...

Zoals 'nare man' al zei...zoals jij denkt moet je eigenlijk nooit iets beginnen met iemand...want de kans dat jij gekwetst wordt of die andere persoon zit er sowieso in ze...

Mijn vriend betekende alles voor mij...kon mij geen wereld zonder hem inbeelden...ik dacht er ook ni aan om zonder hem ofzo iets te doen...Maar dan leerde ik een andere jongen kenne en da klikte direct, voor die jongen heb ik een relatie van 3.5 jaar opgegeve en heb er nog geen minuut spijt van gehad, wat ik me die nieuwe jongen heb, heb ik nooit gehad/gekent in mijn vorige relatie, kben eens zo gelukkig...

Het gaat erom dat je risico's moet durven nemen in je leven...

Zo...ik hoop dat je iets met mijn uitleg kan aanvangen

[sas_andrea]

nou, ik ben ook hartstikke bang mijn vriend kwijt te raken. maar we zijn nu al 20 maanden bij elkaar en het gaat nog steeds goed. (ookal heb ik die angsten) we houden gewoon vreselijk veel van elkaar en daar komt niemand meer tussen. dat moet mn vriend me alleen wat vaker zeggen. (ook menen dus) --> hij heeft die angsten niet zo in de mate als ik die heb.

ik probeer die gevoelens van "op rem zetten" opzij te zetten. ik heb er ook vaak genoeg aan gedacht. maar iedere keer weer vond ik me zelf maar een vreemd persoon als ik dan weer naar mn vriend keek: zonder hem wil ik gewoon niet. *zucht*

nare man schreef:
Sja, da's een bekend dilemma. Ik ken mensen die met precies hetzelfde zitten. Als je die lijn tot in extrema doortrekt kun je eigenlijk maar beter niks beginnen, omdat je vroeg of laat tóch gekwetst wordt. Dat wéét je. Het klinkt cru maar het is een waarheid als een koe. Vroeg of laat gáát het uit, dat is een onvermijdelijk feit. Maar het feit dát het uitgaat wil niet zeggen dat je niks moet beginnen, of je moet inderdaad nóóit iets beginnen.

Hoe ik er zelf mee omga? Ik probeer het redelijk gescheiden te houden, gevoel en verstand. Als ik bij haar ben geef ik mijn gevoel vrij baan, zoals het m.i. ook hoort. Maar als ik niet bij haar ben en ik haar een tijdje niet zie (ze woont op een uurtje treinen) dan verspil ik mijn tijd ook niet aan gevoelens die op dat moment toch geen bewaarheid kunnen worden. Ik leid m'n aandacht dan gewoon af.

]

Hee kerel jij hebt helemaal gelijk, echt waar.
Ik heb nu ook een vriendin, als ik bij haar ben voel mij altijd zo gelukkig, ze is zo lief, en ze doet zo leuk.
Maar dan ben ik weg, dan krijg ik spijt van mijn opmerkingen, van mijn acties, dan wordt ik onzeker, is ze nog verliefd, kan ik aan haar eisen nog voldoen, ga zo maar door maar wat je zegt, als je er maar niet aan denkt dan doet het ook geen pijn.
Ik heb een x een zin geschreven, sta er nog steeds achter.
lees maar:

Waar ben je bang voor:In een relatie heb je nooit zekerheid, in het leven ook niet, het kan zomaar afgelopen zijn maar dat maakt het ook wel weer spannend, daarom probeer ik zoveel mogelijk genieten de tijd die ik mag delen met een vriendin die ik dan heb. Maar af en toe denk je dan, shit het kan zo morgen weer uit gaan, maar je hecht je toch aan die persoon.

[Esmée]

nare man schreef:
Hoe ik er zelf mee omga? Ik probeer het redelijk gescheiden te houden, gevoel en verstand. Als ik bij haar ben geef ik mijn gevoel vrij baan, zoals het m.i. ook hoort. Maar als ik niet bij haar ben en ik haar een tijdje niet zie (ze woont op een uurtje treinen) dan verspil ik mijn tijd ook niet aan gevoelens die op dat moment toch geen bewaarheid kunnen worden. Ik leid m'n aandacht dan gewoon af.

Vind ik knap dat je dat kan
Tis idd soms wel moeilijk maar ja je moet er toch gewoon optimaal van genieten en niet teveel aan eventuele vervelende toekomstperspectieven denken.
Mijn vriendje gaat na de zomer in Utrecht studeren, ik weet nog niet precies waar ik heenga, maar in elk geval niet naar Utrecht. Daar zie ik ook al best tegenop van goh dat wordt dan wel moeilijk. Maar aan dat soort dingen moet je gewoon niet teveel denken (ook al is dat moeilijk), geniet er gewoon van zo lang het duurt

Voordat t ooit weer zover komt dat ik zoveel om iemand geef heb ik er al lang een stokje voor gestoken.

[Chloe Siere]

neej, k ken dit probleem eigenlijk niet...

[Ninnoc]

zeer practisch,
zorg dat je een sociaal leven houd, ik heb vriendinnen die hun hele leven om hun vriendje bouwen, als hij weg valt hebben ze nix qua vrienden ed. Verwaarloos je andere contacten niet.

verder ken ik het probleem, ik ben iemand die heel slecht mensen echt toelaat , oppervlakkig ed wel maar verder niet, ook ben ik iemand met verschrikkelijke bindingsangst. Het heeft mijn vorige vriendje heel veel moeite gekost om me mezelf te laten geven zeg maar. En ondanks dat het nu over is heb ik er geen minuut spijt van gehad. Ik heb een enorm leuke tijd gehad. Maar ik had zelf ook een leven, dus nu het over is val ik niet in een zwart gat ofzo.


en volgens mij is dit kei nutteloze post

Esmée schreef:
Vind ik knap dat je dat kan

Het is erg moeilijk hoor. Ik moet mezelf op momenten zoals nu echt inhouden haar niet te overspoelen met SMS-berichten of haar op te bellen (ik heb haar nu twee weken geleden voor het laatst gezien en maandag voor het laatst gesproken aan de telefoon, gister nog op MSN en SMS). Het zijn vooral de eenzame of 'romantische' momenten waarop je dat gezelschap nodig hebt, maar aan de andere kant is het makkelijk dat ik kan berusten in de gedachte dat ze voor mij gekozen heeft, en op één ontmoeting kan ik lang teren (*oeh wat zijn we toch een beesten* )