[verhaal] De deur moet op een kiertje 2

[metzondernix]

“Dag schat, hoe was het vandaag?”
Wat een gewone vraag. Wat een idioot gewone vraag op zo’n ongewone dag. “Zonnig,” snauw ik, terwijl ik mijn tas onder de kapstok keil. Mijn moeder staat breed glimlachend voor het raam met een dampend kopje thee in haar handen.
“Je bent net een reclame voor pickwick, zoals je daar staat,” mompel ik. Mama kijkt me onderzoekend aan. “Is er iets, lieverd?”
“Ze kwamen op school, vandaag bij Engels. Komen ze ineens binnen met z’n zessen. Of ze ons even konden lenen. Dat ze iets belangrijks moesten zeggen en dat ze onze hulp eventjes nodig hadden.”
“Waar heb je het over?”
“Politie.”
Mama zet met een klap haar theekopje op tafel en gaat zitten. Ze schuift een stoel naar achter en klopt op de zitting. Ik hang mijn jas over de leuning en ga bij haar zitten. “Weten ze iets over Rielly?” Mama kijkt me hoopvol aan, haar handen knijpen in het theekopje. Straks zullen ze knalrood zijn, die handen van haar. Ik schud langzaam mijn hoofd. “Kiertje is ook weg.”
De handen glijden van het theekopje naar haar haren. “Kiertje weg? Maar… Maar…”
“Ik denk dat ze Rielly is gaan zoeken.”
“Maar Rielly wou toch niet dat… Want ze had toch geschreven… Waar… Hoe kan dat nou? Waar moet ze heen in godsnaam?”
Ik haal mijn schouders op. “Ze vertelden het voor de klas, ik dacht dat mevrouw Gemertz ging flauwvallen. De agenten hebben ons allemaal ondervraagd, en foto’s laten zien en zo, wat we van ze wisten, of we dachten dat die verdwijningen iets met elkaar te maken hadden…”
“Nou, wat denk je?”
“Ik denk niks. Ik wacht wel tot ze me schrijft.”
“Zal ik met haar ouders gaan praten?”
Ik glimlach. Mama is zo lief, ze probeert iedereen te helpen, zelfs als het geen zin heeft. “Doe maar niet, mama. Blijf maar thuis. Die ouders van haar zijn net zo gesloten als zijzelf. Weet je wat stom was…”
Mama blijft stil. Niemand kan zó goed luisteren als mijn moeder.
“Toen ik die foto van Kiertje naast die van Rielly zag, leken Kiertjes ogen net sleutelgaten, haar pupillen…”
Mama knikt. “Misschien was dat ook wel zo.”
Ik frons mijn wenkbrauwen. Langzaam begint het radarwerk onder mijn schedel te ratelen. Beelden schuiven langs elkaar heen en vormen een foto, een foto die ik al heel lang niet gezien heb. Het is een plaatje uit Kiertjes open-deuren-tijd, ze zat toen veel met Rielly achter de computer. Ze scanden hun gezichten in en maakten er gekke plaatjes van: elfjes, dwergen, monsters, barbies, ze wisselden van hoofd of van benen… Kiertje was er goed in. Zij kon na een tijdje een foto zo bewerken, dat je heel lang moest zoeken voor je zag dat er wat mis mee was. Ik kijk mama geschrokken aan. Mama pakt de autosleutels. Twee minuten later scheuren we richting politiebureau.

“Kunnen we Joris van Leuheuven spreken?” vraag ik de dame achter de balie. Ze zet haar bril op het puntje van haar neus en kijkt me aan of ik gek geworden ben. “Hij is er toch wel?” vraag ik wanhopig. Mama staat achter me, met haar hand op mijn schouder. De dame knikt en buigt zich wat naar voren. “Waar heb je hem voor nodig?” kraakt ze.
“Ik moet hem spreken over Rielly en Kiertje!” schreeuw ik. De dame kijkt me
niet-begrijpend aan. Ik kijk naar mama, ze glimlacht. Ik haal een paar keer diep adem. “Ik moet hem spreken in verband met de verdwijning van Renée de Veer en Kyra van Vleuthoven. Meneer van Leuheuven heeft me vanmiddag op school gesproken, en ik ben in de verwarring vergeten een paar dingen te zeggen,” zeg ik kalm. De dame glimlacht en staat op van haar stoel. “Momentje asjeblief. Jullie kunnen daar wachten.” Mama en ik bedanken haar uitvoerig en gaan zitten.

Kort stukje dit keer, in verband met tijdnood... Volgende keer meer?

Ah, dus vandaar dat met die ogen.

Taalgebruik is weer fijn en netjes. Ik vraag me alleen wel af waarom de agenten foto's laten zien aan mensen die al weet ik hoeveel jaar bij haar in de klas zaten. Lijkt me niet zo heel erg nodig.

LUH-3417 - Was het een foto of een print?

[Type]

taalgebruik idd weer goed etc, maar de moeder vind ik een beetje vreemd op zich.

Het lijkt me logischer dat, aangezien "Kiertje" en "Rielly" vriendinnen zijn van de 'ik', en dat dus niet die moeder er alles over weet. Voor een moeder lijkt het me redelijk irrelevant te weten dat "Kiertje" goed is in foto-manipulatie.
Het is een vriendenclubje van 3 meisjes toch, niet van 3 meisjes + 1 moeder?

Dat zal misschien aan mij liggen, maar ik vond het wat onlogisch over komen.

Verder WEET ik dat kinderen heel erg stil vallen, hoe geemotioneerd ze ook zijn, hoe actief ook, ze durven hun mond amper open te trekken als ze op het politiebureau staan.
Ik heb het vaak genoeg gezien. Zelfs dat kinderen al eerbiedig en met gebogen hoofd tegenover mijn vader staan, ook al is het bij ons thuis en is'ie niet in zijn uniform... Kun je nagaan...

[Aurora]

Je schrijft echt superleuk! Het leest echt lekker weg. Ik ben benieuwd naar het volgende deel!

Wat een idioot gewone vraag op zo’n ongewone dag. ->

[Vlooienband]

Het leest lekker! Het is goed te volgen, duidelijk en spannend. Ga zo door, je schrijft leuk!

type schreef: Verder WEET ik dat kinderen heel erg stil vallen, hoe geemotioneerd ze ook zijn, hoe actief ook, ze durven hun mond amper open te trekken als ze op het politiebureau staan.
Ik heb het vaak genoeg gezien. Zelfs dat kinderen al eerbiedig en met gebogen hoofd tegenover mijn vader staan, ook al is het bij ons thuis en is'ie niet in zijn uniform... Kun je nagaan...

Dt hangt echt van het kind zelf af. Ik ken d'r een paar en die moesten naar het politiebureau, het waren kindjes van 6 á 8 jaar. Ze waren met z'n tweeën en heel braaf gingen ze zitten en vertelden ze ome agent alles. De fiets van het kleinste wezentje was gestolen en broertje-lief ging met zijn kleine zus naar de politie.
Per geval zal het verschillen.

[metzondernix]

Deze meiden lijken allemaal een beetje op mij .

Ik heb geen schrik voor de politie, echt niet. Deze meiden ook niet. De foto's zijn laten zien omdat Kiertje en Rielly ze hebben achtergelaten op hun kamer toen ze wegliepen, als een soort afscheidsbericht. De moeder van "ik" weet ongeveer net zoveel over Kiertje als "ik" zelf, omdat "ik" veel over haar vertelt. Kiertje is een heel bijzonder kind, als ik bijzondere mensen ken, weet mijn moeder daar ook altijd van . Is persoonlijk hè. Maar enniewee, bedankt iedereen.

Ik vind het super
Leest fijn en makkelijk, 't is leuk

En ik vind het helemaal niet raar dat de moeder veel weet van een vriendin van 'ik', ik ken zulke moeders en die zijn heel lief

Maar ok, ik vind het echt leuk en wil het totaal ook lezen als het af is

[metzondernix]

okeedie