[Verhaal] Veerpont

Nee, ik weet zelf echt niet wat ik met deze tekst bedoel. Ik snap het niet. Misschien kunnen jullie er wat mee.

- - -

Zuchtend onder het gewicht der jaren, sleepte de auto van Werth zich de veerpont op. Over het krakende hout rijdend, vond Werth de weg naar een plek. Onder het bord waarop stond dat de motoren stilgezet moesten worden, plaatste hij zijn oude beestje. Hij draaide de contactsleutel om, want wat voor motoren gold, zou zeker ook gelden voor zijn wagen.
Hij stapte uit en liep wat heen en weer. De overtocht zou tien minuten duren en het was fris.

De mist tierde welig om de veerpont en weldra was de oever waar hij vandaan kwam niet meer te zien. Ook de overkant was nog buiten zicht. Werth voelde zich opgesloten, kreeg het zelfs benauwd, maar toen hij gezelschap kreeg, ging dat al snel over.
”Mijn God!” schreeuwde de kapitein die aangelopen kwam. “U heeft gezelschap!”
”Gezelschap? Ik?”
”Ja! Hij heeft gelijk!” zei iemand die uit een andere auto gestapt was tegen zijn vrouw, die uit het andere portier stapte.
”Gadverdamme!” zei deze, en ze hield van schrik haar hand voor haar mond. De kinderen achterin de wagen sprongen op de banken dat het een lieve lust was en probeerden wat te zien van de man met gezelschap.
De mensen pakten de luid protesterende Werth op en smeten hem overboord. Aan gezelschap hadden zij geen behoefte. Het was besmettelijk en bovendien; ze waren toch geen zondagmiddag?

In het koude water besefte Werth dat het winter was. Hij spartelde achter de pont aan, maar er was geen redden aan. Trouwens, het zou nogal absurd zijn als hij hen zou gaan redden, terwijl een omgekeerde rolverdeling meer gewenst was. Deze wereld was nog niet klaar voor zo’n verstrekkende emancipatie tussen boot en drenkeling.
Hij besloot te watertrappelen op de klassieke wijze en hield twee vingers omhoog, terwijl hij reflecteerde op de gebeurtenissen. Gezelschap was, ook al jeukte het soms wel, volgens hem geen ziekte. Hij besloot dus dat mensen op het pont vreemd waren. Gestoord, gek, van het padje of wat dan ook. Hij was normaal, zij waren lijp.
Akkoord. Zijn persoonlijke geestestoestand was veiliggesteld, maar voorlopig was hij bezig met onderkoelen of anders op zijn minst toch met het oplopen van een stevige verkoudheid, terwijl alle lijpen op de boot zaten, knus hun handen warmend boven de motor van een vrachtwagen, loerend of er geen gezelschap om de hoek lag.
Zijn gedachtegang werd onderbroken door een schallende scheepshoorn.

Toen de boot hem eenmaal opgepikt had, werd hij door pijlen aan de muren naar de kapitein gebracht. Deze zat in een stoel in zijn hut, en vertoonde een afwachtende houding, als iemand die wacht op een opgeheven bus.
“Bedankt dat u mij oppikte, kapitein. Ik was… van een veerpont gevallen. Over de railing geleund.”
De kapitein bleef met een stalen gezicht naar Werth kijken. Hij leek een wassen beeld, ware het niet dat er rook uit zijn pijp kwam. Rook die geurde naar petroleum.
”Dus, uhm… mooie boot heeft u hier… leuk ingericht met al die lampjes. Lijkt wel kerst… gezell…” Bijna versprak Werth zich. Hij moest er voor uitkijken dat niet iedereen die op water dreef een panische afkeer van gezelligheid had.
”Dank u!” zei de kapitein met een monotone, metalen stem. Hij veerde met een hoop gepiep en geknars op uit zijn stoel. “Ze is inderdaad een schoonheid… mens.”
“U zegt dat alsof het iets slechts is. ‘Mens’… want bent u dan?”
“Wij,” zei de kapitein wijzend naar een onzichtbare bemanning die afwezig was, “wij zijn een aantal revolutionaire revolutierobots uit de toekomst, ontstaan uit een uit de hand gelopen natuurkundeproject en wij hebben uit verveling een tijdreizend schip gemaakt, om terug te gaan naar de oude aarde, waar wij in vrijheid en blijheid en voornamelijk broederschap, de zeeën konden bevaren, totdat de zilte lucht ons moge verroesten, want; roest zijt gij en tot roest zult gij wederkeren. Men liet ons natuurlijk niet gaan zonder slag of stoot, maar we zijn tot een deal gekomen. We moesten een opdracht voor ze uitvoeren en dan zou alles koek en ei zijn.”
“Vindt u dat zelf ook niet onwaarschijnlijk?” opperde Werth voorzichtig.
“Hm, misschien is dat voor jou zo, vleeswezen, maar voor ons is het de normale gang van zaken. Men doet niet veel anders in de toekomst. Bovendien, jouw levenswandel slaat ook nergens op. Geboren worden uit het geslachtsorgaan van een vrouw, negen maanden nadat een willekeurige man daarin heeft gepord met een aantal ledematen en aanverwanten? En dan ook nog eens van een veerpont afgeflikkerd worden? Wat een nonsens…”
“Maar,… hoe weet u dat?”
“Ik heb biologieboeken gelezen, knul.”
“Staat daarin dat ik overboord gegooid ben?”
“Ah, bedoel je dat. Dat komt omdat dat deel uitmaakt van het verleden en wij dat allemaal bestudeerd hebben in de toekomst.”
“Is dat dan allemaal zo verschrikkelijk belangrijk dat het in de geschiedenisboeken moet?”
“Ja, knul, want jij bent namelijk de man die de aarde zal gaan vernietigen…”

“Vanwaar de witregel?” vroeg Werth.
“Dat leek ons gepast. Bovendien, mocht het ooit verfilmd worden, dan weet men waar de reclame moet. Maar goed. Jij zal de wereld dus gaan vernietigen.”
“Waarom ik?”
“Omdat je nooit de dop op de tandpasta doet.”
“Klinkt logisch.”
“Sarcasme?”
“Zou ik dat durven gebruiken tegenover een stel rebellerende robots uit een verre toekomst die op de oude zee ronddobberen?”
“Dan is het goed.”
“Maar,…” zo vielen de stukken op hun plaats bij Werth, “heb jij dan geen missie om mij te vernietigen, opdat de aarde voort blijve bestaan?”
“Wel, nu je het zo zegt… Dat was die opdracht waarvan ik sprak. Werth oppikken, zijn botten breken, hem dwingen zijn eigen nierstenen op te vreten en vervolgens frikadellen van hem draaien.”

De zaken leken er slecht voor te staan voor onze vriend Werth. Een verzameling van onwaarschijnlijkheden in het heden had hem een enorme onwaarschijnlijkheid uit de toekomst gestuurd, die iets met hem wilde doen wat eigenlijk wel waarschijnlijk was, namelijk hem afmaken voor het hogere doel. Daar zijn futuristische robots nu eenmaal voor.
Maar ook al ging het om het lot van de aarde, Werth was toch van mening dat opoffering geen optie was. Wat had hij aan het voortbestaan van de aarde als hij er niet meer was? Noem het egoïsme of noem het nuchter nadenken, maar Werth besloot zich niet zonder slag of stoot over te geven.
“Goh,” begon hij met spreken, terwijl zijn ogen geniepige gleuven werden, “dat lijkt me werkelijk,” en hier bereikten zijn ogen het toppunt van geniepigheid, “gezellig!”
Zelfverzekerd sloeg Werth zijn armen over elkaar. Dat zou die robots leren. Toen hij zijn ogen weer opende, was er niets veranderd.
“Ach, dat kan misschien tegenvallen,” zei de robotkapitein. Hij haalde zijn bemanning erbij en deze braken alle botten in Werth’s lichaam, dwongen hem zijn nierstenen op te vreten en draaiden frikadellen van hem. De robots trokken een fles olie open en het werd een lange nacht.

- - -

LUH-3417

[hacho]

wel wel wel, wat een mooi doch enigzins vreemd verhaal. Ook ik kan je niet vertellen wat je met deze tekst bedoelt toch zal ik er wel van zeggen wat ik vind.

Het verhaal begint leuk en de beeldspraak vliegt me om de oren terwijl ik verder lees. "U heeft gezelschap" is leuk en dubbelzinnig, helaas is het in het nadeel van de arme hoofdpersoon. Na nog een paar van deze dubbelzinnigheden wordt het steeds vreemder, ik ben ook blij als hij gered lijkt te zijn. Helaas. Vanaf het moment dat hij bij de kapitein komt wordt het verhaal steeds spannender en eindigd dan vervolgens met een enorme anticlimax.

Dit is echt zonde, ik had een leuk, verrassend en enigzins onvoorspelbaar einde verwacht.

Nu heeft het verhaal volgens mij niet echt heel veel zin. Het gegeven is leuk, maar er gebeurd te weinig mee.

Het is wel erg leuk en begrijpelijk geschreven. Leuke quote:

Trouwens, het zou nogal absurd zijn als hij hen zou gaan redden, terwijl een omgekeerde rolverdeling meer gewenst was. Deze wereld was nog niet klaar voor zo’n verstrekkende emancipatie tussen boot en drenkeling.

Spelfouten heb ik niet opgemerkt.

Hacho, je hebt volkomen gelijk. Dit verhaal raakt kant nog wal, wat me wel zo toepasselijk leek.

Je noemt dit einde een anti-climax en daarin heb je volkomen gelijk. Helaas ben ik zo'n eikel die er een genoegen in schept om mijn lezers om de zoveel tijd van een onderkoelde kermis thuis te sturen.

Inderdaad is het wel jammer dat je als lezer niet zo veel kan doen hiermee. Wacht een paar dagen en ik weet zeker dat ik er een filosofisch verhaal aan op kan hangen. Ik ben er van overtuigd dat je uit elk verhaal wel een aantal verborgen wijsheden of boodschappen kan trekken, ook als die er niet bedoeld ingestopt zijn.

LUH-3417

[NecroDopey]

Ik vond het een heerlijk verhaaltje. We rollen van de ene absurde situatie in de andere en in de tekst komt al naar voren dat het allemaal onwaarschijnlijk is. Maar hoe onwaarschijnlijk het ook moge lijken, het gebeurt en de hoofdpersoon is even verward als de lezer. Het is verder niet op te maken wat nu echt is en niet en dat bevalt me wel in deze tekst. Als dat schip niet langsgekomen zou zijn zou Werth dan niet gewoon verdronken zijn? Maar dat zou betekenen dat het hele nut van terug reizen in de tijd geen nut heeft gehad natuurlijk. En natuurlijk de eeuwige kwestie, hoe kan iets uit een toekomst dat niet bestaat terug keren? Altijd intrigerend.

Persoonlijk vond ik het einde geen anti-climax. Ik had een einde in gedachten waarbij Werth gewoon nog in het water lag en ondertussen flink aan het hallucineren geslagen was en langzaam aan verdronk, maar dit bleek gelukkig niet het geval.

“Vanwaar de witregel?” vroeg Werth.
Ik lag echt dubbel hierom

Ok, ik ben eruit.

De veerpont kan gezien worden als een schip dat het karakter Werth, en dus ook de lezer van het ene (stuk) land naar het andere brengt. Daartussen is een stuk no-mans-land (het zelfs water, potdomme), waar de mens zich niet thuisvoelt.

In plaats van dit te zien als gewoon een stuk water, heb ik dit aangepakt als een gebied waarin van alles kan gebeuren zonder dat het 'niet logisch' of 'absurd' is. Een soort alternatieve dimensie. Samen met Werth verdwalen we in een wereld die kant nog wal raakt.

Als Werth, na zijn bezoek aan dit Wonderland a la Alice, terug zou keren naar onze wereld en hij zou alles vertellen wat hij beleefd had, dan zou men hem waarschijnlijk voor gek verklaard hebben.
Maar in zijn ogen zou onze oude wereld nooit meer dezelfde zijn en dus niet meer bestaan in zijn oude vorm. Onze door logica gereguleerde wereld kan niet versmelten met zijn ervaringen. Vandaar is hij de persoon die de aarde zal gaan vernietigen. Ook al is het dan alleen zijn eigen aarde. (Dit komt terug in de laatste beslissing.)

Werth weet dit niet, vandaar dat hij nog probeert te ontkomen, maar de onwaarschijnlijke robots weten het wel. Daarom maken ze hem af. Het lijken nogal rigorieuze maatregelen te zijn, maar we kunnen niet anders verwachten van die lui.

Hm. Ik heb er zo toch nog een aardig verhaal achter weten te verzinnen.

Ik was zelf ook trots op die witregelgrap. Er is geen betere manier om je eigen verhaal belachelijk te maken.

LUH-3417

[Vlooienband]

Morgen. Beloofd, morgen lees ik het.

[rozijntje]

ja ik vond het ook wederom geweldig. het einde vond ik persoonlijk zeer geestig en erg goed bedacht. zoals altijd weer leuke foute logica, fijn spel met woordgebruik, ...

je moet echt je verhalen verzamelen en uitgeven in een bundel! ze zijn echt keihard!

[Vlooienband]

De eerste alinea leest minder fijn. Het is omdat je nét geen HH (Hinderlijke Herhaling van zindsdelen) gebruikt. Toch leest het minder fijn, het is de hele alinea twee maal achter elkaar een APO (ander zinsdeel, pv, onderw.) zin en dan twee maal achter elkaar een OPA (onderwerp, pv, ander zinsdeel) zin. Leest lastig.

Wat ik niet snap is hoe de denkbeeldige robots al Werths' botten braken, hem zijn nierstenen op dwongen te vreten en frikadellen van hem draaiden.

Voor de rest is het leuk. Het is geen verhaal met de ontknoping aan het einde, maar het heeft hem beleefd door het hele verhaal geknutselt zitten.

Het is een kleine verandering van je stijl, afwisseling is goed.

Ineens, na de witregel, ruk je de lezer weer een beetje uit de kunstmatige wereld waarin wij zo even verkeerden. Goed gedaan. Het schept halve duidelijkheid in het verhaal. Vooral de zin "Bovendien, mocht het ooit verfilmd worden, dan weet men waar de reclame moet.", vond ik goed.
En dat hij de wereld zou gaan vernietigen omdat hij de dop nooit op de tandpasta doet, Da's goed!

Al met al:



Spelling

zei deze, en ze hield van schrik
, en mag niet.

ze waren toch geen zondagmiddag
Het was toch geen (...)

opdat de aarde voort blijve bestaan?”
blijft bestaan

Je betrapt me. Die eerste alinea is ook diegeen waar ik zelf ruzie mee had. Ik heb hem driemaal herschreven en daarna heb ik hem uit mijn testament geschrapt. Uit pure peïteit liet ik hem in mijn verhaal staan, maar hij moest het zelf maar uitzoeken.

Dat je niet volgt hoe die robots zijn botten breken, hem zijn nierstenen voeren en hem daarna tot frikadellen maken, dat is je eigen schuld. Als je ze niet kunt accepteren als tijdreizende terminators op een boot en ze daarom verzonnen noemt, dan is de rest ook nogal ongeloofwaardig.
Wel leuk dat je er probeert een realistische uitleg aan te geven. Dapper.

Over de spellingskwestie: de zin 'ze waren toch geen zondagmiddag' is poetisch en overdrachtelijk gebruikt (net zoals een gedicht over Aids, zeg maar).

'opdat de aarde voort blijve bestaan' is een archaïsche uitdrukking. Zoek maar eens in een oude Statenvertaling van Den Bijbel, daarin vind je nog wel eens 'Opdat God ons moge vergeven'. Als ik het goed heb, is er zelfs een naam voor en heet het de 'aanvoegende wijs'. Dit omdat het ook vaak voorkomt in kookboeken (men neme een ei, werpe het door de ruit en fluite het Wilhelmus achterstevoren).

LUH-3417

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Je betrapt me. Die eerste alinea is ook diegeen waar ik zelf ruzie mee had. Ik heb hem driemaal herschreven en daarna heb ik hem uit mijn testament geschrapt. Uit pure peïteit liet ik hem in mijn verhaal staan, maar hij moest het zelf maar uitzoeken.

Nog eens herschrijven, maar dan alleen de zinsopbouw?

Dat je niet volgt hoe die robots zijn botten breken, hem zijn nierstenen voeren en hem daarna tot frikadellen maken, dat is je eigen schuld. Als je ze niet kunt accepteren als tijdreizende terminators op een boot en ze daarom verzonnen noemt, dan is de rest ook nogal ongeloofwaardig.
Wel leuk dat je er probeert een realistische uitleg aan te geven. Dapper.

Het breken van de botten, het voeren van de nierstenen en het metamorfozen tot frikadellen kan ik volgen en snappen. Maar hoe denkbeeldige robots dit kunnen doen, snap ik niet. En ik maak ze niet denkbeeldig, ik citeer Werth.

Over de spellingskwestie: de zin 'ze waren toch geen zondagmiddag' is poetisch en overdrachtelijk gebruikt (net zoals een gedicht over Aids, zeg maar).

Aha.

'opdat de aarde voort blijve bestaan' is een archaïsche uitdrukking. Zoek maar eens in een oude Statenvertaling van Den Bijbel, daarin vind je nog wel eens 'Opdat God ons moge vergeven'. Als ik het goed heb, is er zelfs een naam voor en heet het de 'aanvoegende wijs'. Dit omdat het ook vaak voorkomt in kookboeken (men neme een ei, werpe het door de ruit en fluite het Wilhelmus achterstevoren).

LUH-3417

Aha again. Had ik kunnen weten.

Je kan Werth citeren, maar hij heeft niet het laatste woord. Misschien beeld hij zich maar in dat de robots ingebeeld zijn, om de pijn te verzachten? Of misschien beeld hij zich het inbeelden van het inbeelden weer in, en ligt hij eigenlijk te sterven in het koude water. Wie weet staat hij wel nog gewoon op de veerpont en beeld hij zich alles in?
Of... (zet de soundtrack van The Twilight Zone maar vast op) misschien beelden wij ons alles wel in en is er helemaal geen verhaal...

LUH-3417 - Ik heb net met een digitale camera foto's gemaakt van een pornofilm op televisie. Lang geleden dat ik me zo vermaakt heb.

[Vlooienband]

Haha, zo snap ik hem! Dan was het een schaamteloos gebrek aan verbeelding van een scimmia.