[verhaal] Pierluigi

[Tisch]

Ach, leest u eens ... verleen mij die eer.


Nooit eerder was een persoon mij zo vredelievend voorgekomen als Pierluigi Fatousi, de man die dagelijks plaatsnam op zijn bankje in het park van Zeewolde. Pierluigi was een Italiaan, zo wist ik. Zijn ogen stonden intens maar nét niet zwoel; mystiek is het woord. Die blik werd versterkt door zijn borstelige wenkbrauwen. Zijn stem was als een bariton en zijn handen zo groot als die van een doorgewinterd mijnwerker. Deze man, Pierluigi Fatousi, hoorde niet thuis in Zeewolde. Hij hoorde olijven te plukken in het zonnige Florence of daar uren over de zin van het leven te filosoferen. Niettemin zat Pierluigi elke ochtend op zijn bankje. Ik, bekeerd tot het kijken naar anderen, zat steevast op míjn bankje, iets meer dan tien meter van Pierluigi. In de eerste weken van onze gezamenlijke winterdagen deden we niet meer dan elkaar vriendelijk toeknikken. Zomaar bij iemand aanschuiven, deed ik niet. De enige mensen die hem aanspraken waren zwervers. Eentje had hem zelfs bedreigd. Maar Pierluigi had zijn vuist opgeheven en een weerspannige schreeuw laten horen… waarop de zwerver verdween. Volgens mij was dit de enige keer dat Pierluigi een emotie uitte. Na drie weken van gezamenlijke individualiteit besloot ik dat de tijd was gekomen de eerste stap te zetten. Pierluigi keek mij met een scheef, maar niet onwillig oog aan. Van dichtbij leken de groeven in zijn gezicht te zijn veroorzaakt door het torsen van een zware last. Geen eenzaamheid, haat of liefde, dat zag ik. Maar wat dan wel? Pierluigi keek mij langdurig aan en wees uiteindelijk naar de open plek naast zich. Ik mocht zitten; op audiëntie bij Pierluigi. Zijn leeftijd was moeilijk te schatten, zestig of ouder, dat zeker. Sieraden droeg hij niet, een horloge evenmin. Dat moest de reden zijn dat hij uren achter elkaar op dit bankje kon zitten. Later zou hij vertellen dat de tijd hem niets kon schelen. Het houvast, de regelmaat in zijn leven liet zich regelen door de zon, die ontegenzeglijk nacht en dag inluidde. Dat was voldoende, overtuigde Pierluigi mij. Ik had het gevoel dat ik werd onderwezen door de Italiaan die in de eerste uren van ons gesprek met de minuut ouder leek te worden.
Vanaf de dag dat ik het lef had getoond plaats te nemen naast hem, werden Pierluigi en ik goede vrienden. Ons verbond bestond eruit dat we te allen tijden samen wisten te overleven. We keurden de passanten een blik of een lach, maar hielden onze werkelijke gevoelens keurig voor elkaar of onszelf. Pierluigi vertelde minder over zijn leven dan ik over het mijne. Hij kwam uit Dazu, leefde daar van de kazen die de stad groot hadden gemaakt. Zijn vrouw was gestorven nadat ze hun enige kind ter wereld had gebracht. Het kind stierf niet veel later. De leden van de stad bekommerden zich om Pierluigi, maar hij verklaarde openlijk dat God het zo wilde en dat hij niet rouwig was om het besluit. Hoongelach viel hem ten deel. Erger nog, vertelde Pierluigi, ze maakten hem belachelijk, verjoegen hem uit zijn huis en plukten zelfs zijn kippen kaal! Zo kwam het dat Pierluigi, verstoten uit zijn dorp, Europa introk. Niet uit liefde voor zijn vrouw, niet uit eenzaamheid of haat, maar vanwege de acceptatie van zijn lot. Via Praag belandde hij in Brussel, Berlijn en Parijs. Overal woonde hij enkele maanden, had hij minnaressen en gebruikte hij zijn grootste talent om aan de kost te komen; Pierluigi was een uitstekend schilder. In Parijs woonde hij ruim vijf jaar, totdat hij op een avond werd overvallen door Clochards en zijn leven een andere wending kreeg. Niet alleen was hij berooid – wat hem vaker was overkomen – maar hij was tevens gewond, brak zijn heup, die nooit volledig kon herstellen. De manke Pierluigi vond dat zijn incapabelheid niet hoorde in een stad als Parijs. Hij vertrok naar Nederland, waar hij zich vestigde in Zeewolde. Dat was trouwens toeval, vertrouwde hij me toe, hij had de kaart van Nederland opgehangen en er met een mes op geworpen. Zeewolde dus.
Hier had hij rondgelopen en rondgekeken. Zijn conclusie was helder: hij zou op een bankje zitten en om zich heenkijken. Mensen bestuderen. Zijn dood, zo wist Pierluigi, zou snel komen. Zijn heup was een voorbode geweest. Hij had gelijk, want precies twee maanden nadat ik het voor de eerste keer had aangedurfd naast hem plaats te nemen, stierf Pierluigi Fatousi. Hij zat levenloos op zijn bankje, zijn ogen gesloten, dat wel. Ik zoende hem op zijn voorhoofd, nam zijn portefeuille en hernam vervolgens mijn plaats op mijn oude bankje.

[stroopwafel]

het is best wel de bedoeling dat je even in de titel vermeld wat voor iets je neerzet
dus als je dat ff wil veranderen, vinden de mede-forumers vast fijn

Ha Tisch,

Fijn wat van je te lezen.
Over je stijl kan ik weinig zeggen. Verzorgd en met de goede toon van melancholie. Mooie, soms zelfs plechtige beelden en daarom valt de ironische ondertoon aan het einde in goede aarde. Je laat de lezer met gemengde gevoelens achter. Goed.

Over de opbouw kan ik wel het één en ander zeggen. Allereerst ziet het er nogal uit als een onuitnodigende lap tekst. Probeer wat witregels in te lassen als pauzes. Het kan wel.

Daarnaast raakte ik in het midden wat teleurgesteld. Pierluigi werd in detail geïntroduceerd aan de lezer, maar zodra we hem in het echt en in het nu mee zouden gaan maken, gebeurt dat buiten beeld. We krijgen wat algemene opmerkingen te horen en we springen even mank als Pierluigi door naar de toekomst, waarin het verleden verhaald wordt.
Als lezer voel ik me bedrogen, alsof iets achtergehouden wordt. Misschien kan een witregel er wat aan doen, maar beter lijkt me om de eerste ontmoeting wat meer in detail weer te geven. Pas als we Piereluigi eens in het echt meemaken, dan grijpt zijn geschiedenis ons echt aan.

Later pak je de draad wel weer op en brei je er een goed einde aan. Qua spelling en kromme zinnen kan ik je niet veel meer leren. Je moet het maar het bovenstaande doen.

LUH-3417

[Tisch]

Beste LUH e.d.

Bedankt allereerst voor je uitgebreide reactie. Je bent, zeker qua reacties, vooruitgegaan. Duidelijk uiteengezet. Daar heb ik wat aan.

Ik plaatste dit werkje omdat ik weer eens iets wilde plaatsen. Immers; verhalen schrijf ik niet meer zo vaak. Of het moet al zijn voor wedstrijden. De tijd dat ik verhalen schreef, louter om de reacties, is voorbij. Gelukkig maar, want we weten allemaal wat voor een niveau dat soms opleverde En wat voor 'n twisten.

Op korteverhalen kom ik niet meer, althans: niet meer zichtbaar

Het verhaal had inderdaad beter opgemaakt kunnen worden, maar geloof mij: in Word zag het er alleraardigst uit... alleen moest ik het toen nog overhevelen naar scholieren.com.
De wit regels waren inspringingen en zelfs mijn naam had ik er cursief onder geplaatst. Nou nou Als dat geen technisch volmaakte opmaak mag worden genoemd.

Je hebt gelijk in je kritiek dat Pierluigi amper wordt geintroduceerd aan de lezer, qua hedendaagsheid. Ik verhaal over hoe hij was, niet hoe hij momenteel ís. Ik zou kunnen zeggen dat het bewust zo is geschreven, maar ik schrijf nooit bewust. Daar moet ik nog maar eens aan werken

Ik zal dit verhaal voor een klein deel herschrijven en het vervolgens opsturen naar wat literaire tijdschriften. Eentje moet ik toch minstens kunnen halen met dit verhaal? De toon en stijl heb ik min of meer geleend van Marquez, trouwens. Ik las een boek en moest schrijven over een vreemd figuur. Pierluigi dus. De rest ging vanzelf. Het hele verhaal schreef ikwaarschijnlijk binnen een half uur. Later kwam ik erachter dat er in Triëst niet echt veel kazen worden verbouwd en dus maakte ik daar dan maar Dazu van - wat trouwens niet bestaat, maar wie merkt 't?.

Einde van dit stuk. Bedankt voor je reactie, hij was mooi geschreven.

Groet,
Tisch

[Vlooienband]

Hoi,

Alsnog mijn reactie, MSN daarbuiten gelaten.
Het afwisselen van de OPA/APO zinnen doe je goed. Je weet inmiddels waar ik het over heb, dus dat ga ik niet meer uitleggen.

Het verhaal zelf is leuk. Je schrijft fijn, vriendelijk en aardig, om het zo te zeggen. Je geeft de lezer een gevoel dat alles goed is, dat het een fijn verhaal is wat je eventjes kan lezen, omdat lezen goed is.

Je zegt zelf dat Pierluigi amper een introductie heeft, ik beweer het tegendeel. De lezer wordt weliswaar meteen vertelt wie en wat Pierluigi is, maar met geduld. Het gaat niet overhaast, het leest gewoon fijn.
Dit geldt voor mij als een goede introductie.

Pierluigi komt als een prettig mens over, hij klaagt niet over de dingen des levens, maar accepteert ze zoals ze zijn. Voor zo'n mens als hij is dat prettig. Als ik echter met zo'n persoon op moest trekken, zou ik er gek van worden. Mensen moeten kunnen vechten voor de dingen waar ze in geloven.

Hm, het is fijn dat hij verzonnen is.


Tot zover, over het algemeen vind ik het goed, maar dat weet je al.