[Verhaal] Deur.

Er kunnen nog wat kromme zinnen, taal- en spelfouten in zitten. Jullie doen me een plezier door die eruit te halen. Alle commentaar, kritiek en reacties zijn welkom.

- - -

In de onderaardse ruimte zat een man die staarde in het zwakke licht van zijn olielamp. Overal om hem heen was de aarde en uit het plafond hingen wortels van eeuwenoude eiken. Hij had uit het losse zand een ophoging geschapen waarop zijn lamp nu stond.
Links was de tunnel waardoor de man binnengekomen was, daartegenover de deur. Het was nu al tientallen jaren geleden dat hij het hol binnengekropen was en naar die bewuste deur gestaard had. Al zijn voornemens waren gebroken en zijn mond was opengevallen. Het was dé deur.
Toen alles nog aan de horizon lag, had hij er moedig over gesproken, maar nu het zo nabij was, kon hij de deur niet openen. Twijfel? Angst? Wie kon hem zeggen welke gevoelens hem uiteenscheurden. Een hevige pijn in zijn zij teisterde hem al sinds hij hier gekomen was. De pijn van het ontbreken.
Zand was overal en de man telde het voor de zoveelste maal. Voor elke zandkorrel die er lag had hij alle anderen al een keer geteld.
De deur bleef onaangeroerd.

Geluiden werden uitgebraakt door de tunnel. Met het baren van stof werd de komst van iemand aangekondigd. Gebukt kwam het figuur eruit en toen het zich strekte, bleek het een jonge vrouw te zijn.
Verleerd hoe het was om te spreken na al die jaren, keek de man met holle ogen van verbazing. Meer kon hij niet. De pijn in zijn zij was moordend.
“Is het hier?” sprak ze met zachte stem uit een keel die pas nog gesmeerd was met water, met lucht van longen die pas nog buitenlucht geademd hadden.
De man knikte als antwoord terwijl de vrouw plaatsnam op de grond tegenover hem. Uit haar tas haalde ze een fles water waaruit ze hem een slok aanbood. Gretig spoelde hij zijn tong, zijn keel en zijn stembanden. Hij druppelde met zijn vingers wat water op zijn ogen, om het zand der dromen eruit te wassen.
“Is dat de deur? Ik bedoel, dé deur?”
“Ja.” Kraakte de stem van de man. Hij schrok van zijn eigen geluid en van de pijn in zijn keel. Zijn stembanden leken te scheuren als verteerd leer waar men kracht op zet.
De vrouw keek van het gegroefde gezicht van de man weg naar de deur.
”De deur aan het einde van de wereld…” sprak ze dromerig alsof ze de woorden van iemand uit het verre verleden herhaalde.
Dromerig draaiden haar ogen weg. Angstig dat zij in dezelfde kwelling als hij zou komen, probeerde hij op te staan om haar gedachten te onderbreken. Luid protesterend kraakten zijn beenderen en de pijn in zijn zij deed hem omvallen. Kloppend, alsof de remedie dichtbij was, bonsde het even onder zijn ribbenkast. Hij kermde. Met zijn hand probeerde hij de pijn weg te duwen terwijl hij over de grond rolde. Stof en zand waaiden op.
“Wat is er?” vroeg ze, maar ze begreep waar de pijn vandaan kwam toen ze zijn arm volgde. Ze bevrijdde zijn zij uit de grip van zijn verstarde klauwen en lichtte zijn kleding op. Ze goot wat water op haar hand en wilde het op zijn zij smeren, maar toen ze met haar huid de zijne aanraakte, smolten ze aan elkaar vast. De monden van beiden openden zich terwijl hun ogen naar achteren rolden en de longen zich vol stoffige lucht zogen. Haar arm verdween langzaam in zijn zij.
Ze zonken in elkaar.

Toen het stof was gedaald, was er nog maar één figuur over, gespeend van sekse. Het water had zand aan de huid vast doen plakken totdat alles bedekt was. Het aardewezen scheurde de voeten van de grond en bewoog zich in de richting van de deur. Een hand reikte naar de knop en de kleine momenten van niets waren eindeloos.
Met een ruk trok het de deur open en op dat moment zakte het wezen terug in de grond. Niets wat op de aanwezigheid van mensen wees bleef over. Alles was wedergekeerd waaruit het genomen was.

- - -

LUH-3417 - God, wat ben ik slecht in het verzinnen van pakkende titels.

[Signy]

Misschien dan wel slecht in het verzinnen van titels - dat zijn jouw woorden overigens- je bent zeker een kei in schrijven.
Heel mooi verhaal, een aantal fantastische omschrijvingen en de eindzinnen aan het eind van een alinea zijn pakkend.

Luisterend naar Led Zeppelin ... 't lijkt wel alleen maar beter te worden.

[Wijze vrouw]

De titel is idd niet echt pakkend. Maar het verhaal is wel heel goed!

Jouw verhalen kun je niet anders dan uitlezen, en dat is heel goed

Heb geen grote spel/grammaticafouten gevonden, eigenlijk. De enige zin die ik minder vond lopen, was "In de onderaardse ruimte zat een man die staarde in het zwakke licht van zijn olielamp"
Ik vind "In de onderaardse ruimte zat een man die in het zwakke licht van zijn olielamp staarde" beter. Maar nu ik het weer overlees, kan jouw zin ook wel goed, eigenlijk. Nou ja, je doet er maar mee wat je wilt. T kan allebei

En wat de titel betreft: Misschien niet de beste titel, het maakt voor het verhaal echt niets uit. Blijven schrijven! *heeft respect voor LUH*

[Vlooienband]

Aardig verhaal. Je gebruikt veel poëtische zinnen, dat past bij dit stuk. In het begin was ik er niet echt weg van, door de eerste zin. Hij was niet pakkend genoeg. De rest van het verhaal echter wel, ik heb het met plezier gelezen.
Er zaten een hoop dingen in die me niet aanstonden, sommige punten zijn gebaseerd op persoonlijke voorkeur, maar onderbouwd. Kies wat je gaat veranderen en wat niet.
Bij de woorden "zijn zij" zit je snel op de grens van hinderlijke herhaling. Jan Wolkers gebruikte deze twee woorden ook in De hond met de blauwe tong, dus het zal niet dout zijn. Als je het werkwoord "zijn" dan ook herhaaldelijk in de zelfde zin verwerkt, is het wel hindelijke herhaling.
Over het algemeen beviel het me minder dan je andere verhalen, misschien omdat dit stuk moeilijker te plaatsen is. In het bigin van het verhaal, gedurende de eerste alinea wist ik niet goed wat ik er mee aan moest, maar zoals eerder gezegd, de rest van het verhaal was goed.


"In de onderaardse ruimte zat een man die staarde in het zwakke licht van zijn olielamp."
Klinkt niet mooi. Misschien: "zat een man, starend in het zwakke licht"

"Hij had uit het losse zand een ophoging geschapen waarop zijn lamp nu stond."
Verleden tijd en dan een tegenwoordige tijdsaanduidling als 'nu'? Kan niet, ook omdat je later in het verhaal zegt dat alles weg gaat, door het openen van de deur. Nu hoort er niet.

"Links was de tunnel waardoor de man binnengekomen was, daartegenover de deur."
Klinkt alweer niet mooi. Misschien: "waardoor de man binnen was gekomen"
Ook mag 'daartegenover' zo niet geschreven worden, volgens Wolters.


"was nu al tientallen jaren geleden dat hij het hol binnengekropen was en naar die bewuste deur gestaard had."
Hindelijke herhaling: was, binnen (i.v.m. de vorige zin).
En "het hol binnen was gekropen" klinkt ook mooier.

"Wie kon hem zeggen welke gevoelens hem uiteenscheurden."
Hinderlijke herhaling: hem

"Zand was overal en de man telde het voor de zoveelste maal. Voor elke zandkorrel die er"
Hindelijke herhaling: zand

"Gebukt kwam het figuur eruit en toen het zich strekte"
Het is: de figuur

"Verleerd hoe het was om te spreken na al die jaren"
Contaminatie. Het is: verleerd om te spreken, óf niet meer weten hoe iets is

"“Is het hier?” sprak ze"
'Sprak' hoort met een hoofdletter.

"gesmeerd was met water, met lucht van longen die pas nog buitenlucht geademd hadden."
Hindelijke herhaling: met

"De man knikte als antwoord"
Klinkt niet. Misschien: "bij wijze van antwoord knikte de man"?

"water waaruit ze hem een slok aanbood
Mijns inziens klinkt dit niet. Misschien: "waar ze hem een slok uit aanbood"?

"Gretig spoelde hij zijn tong, zijn keel en zijn stembanden. Hij druppelde met zijn vingers wat water op zijn ogen, om het zand der dromen eruit te wassen."
Hindelijke herhaling: zijn

"“Ja.” Kraakte de stem van de man."
Ligt het aan mij, of staat dit niet mooi? Kan je er niet beter "“Ja”, kraakte de stem van de man" van maken?

"van de pijn in zijn keel. Zijn stembanden leken te scheuren"
Hindelijke herhaling: zijn

"De vrouw keek van het gegroefde gezicht van de man weg naar de deur. "
Mijns inziens is dit geen mooie zin, wat jij?

"iemand uit het verre verleden herhaalde."
Hoort het niet "een ver verleden" te zijn?

"Angstig dat zij in dezelfde kwelling als hij zou komen, probeerde hij op te staan om haar gedachten te onderbreken."
Hoort het niet "als zichzelf" te zijn?

"zijn beenderen en de pijn in zijn zij deed hem omvallen. Kloppend, alsof de remedie dichtbij was, bonsde het even onder zijn ribbenkast."
Hindelijke herhaling: zij/zijn

"“Wat is er?” vroeg ze"
"Vroeg" hoort met een hoofdletter.

"zijn zij smeren, maar toen ze met haar huid de zijne aanraakte"
Hindelijke herhaling: zij/zijn

"terwijl hun ogen naar achteren rolden"
Ik geloof dat het "naar achter" moet zijn.

"aan de huid vast doen plakken totdat alles bedekt was."
"Totdat" hoort toch los geschreven te worden?

Bedankt voor de reacties.

Scimma, ik wist niet dat er nog zoveel dingen in zaten. Waar ik aan twijfelde (het vele ge-zij) en die eerste alinea en nog een aantal andere zaken heb jij ook weten te vinden en die heb ik aangepast. Ik heb de meeste van je adviezen opgevolgd.

Maar ik heb geen flauw idee hoe het zit met het hoofdletter gebruik na de directe reden. Ik heb het proberen op te zoeken, maar zelfs de Schrijfwijzer (toch altijd mijn steun en toeverlaat in bange dagen) rept er met geen woord over. Heb jij daar een regel voor geleerd?

LUH-3417 - Er wordt verschillend gereageerd op dit verhaal. Sommigen vinden het fijn dat ze er zelf veel in kunnen leggen en kunnen 'puzzelen', maar anderen raken daar gefrustreerd van. Vreemd is dat niemand nog met een interpretatie gekomen is die ook maar in de buurt komt bij wat ik dacht toen ik het schreef. Ik was zelfs nog bang dat ik het er te dik opgelegd had...

[Vlooienband]

Mij is geleerd dat als je een punt, vraagteken of uitroepteken in een zin plaatst, er een hoofdletter hoort te zijn.

Toch lees ik op Onze Taal dat het bij cijfers niet zo is. Verduidelijking: aan het begin van een zin geldt echter voor álle woorden, ook voor namen, dat ze met een hoofdletter moeten worden geschreven.

Morgen zal ik het aan mijn docent vragen.

Hoe bedoelde jij het dan?

Ik zag in veel verhalen het volgende:

"Kijk, daar loopt een adelaar," zei Drs. P.

Het wordt dan gezien als een bijzijn in de hoofdzin en krijgt daarom alleen een komma. 'zei Drs. P.' is dan maar een deel van de zin en hoeft dus geen hoofdletter.

Maar als het dan een vraag of kreet is? Krijgen we dan:

"Arg! Mijn been!" schreeuwde Ramses.

Of:

"Arg! Alweer mijn been!" Schreeuwde Ramses.

Het zou, strikt genomen volgens de eerste, zelfverzonnen regel, de eerste optie moeten zijn. Maar dat betekend wel dat we de gesproken zin afsluiten met een sluitingsteken en daarna een zin zonder hoofdletter hebben. Dat is niet mooi.
Maar als we voor optie twee kiezen, zijn we inconsequent. Niet dat de Nederlandse taal daar erg bang voor is, maar toch?

LUH-3417

[skatefamke]

ja,het is een komma, na een directe rede. ben ik zeker van.