Even iets heel raars hoor, maar moest het ff kwijt

[Eend]

Er was een jongen bij mij op de manege, een jaar of 17. Die reed altijd op dezelfde pony (Smokey). Het was de lievelings pony van mn vriendin, maar zij kon er dus amper op rijden, omdat die jongen er altijd op mocht en bij haar in de les reed. Zij mocht m nooit, maar ik vond hem altijd iets hebben. Hij was vaak alleen en sloop een beetje rond op de manege. Hij werkte er en ik zag hem als een lieve stalknecht. Hij zorgde goed voor de dieren en telkens als ik Smokey zag, moest ik aan hem denken.
Ik heb nooit een woord met een gesproken. Misschien ooit eens een 'hoi'.
Op een dag was er echt een grafstemming op de manege, echt niet te genieten meer.
Later hoorde ik dat die jongen een einde aan z'n leven had gemaakt en door zijn zusje van 5 jaar was gevonden. Ik wist niet hoe het kwam, maar ik moest er onwijs om huilen. Ergens betekende die jongen veel voor me, maar aan de andere kant...ik kende hem niet eens... In mijn ogen hoorde hij bij de manege en bij Smokey en op eens was hij weg.
Nu (ongeveer twee jaar later) heb ik nog steeds als ik Smokey zie, dat ik aan hem moet denken. Ik zorg altijd net iets beter voor die pony dan voor de anderen in de hoop dat die jongen het zal zien en met gerust hart kan zien dat Smokey in goede handen is.

Heeft iemand ook zoiets?
Ik vind het nogal verwarrend af en toe. Ik kende hem alleen van gezicht en zo en toch heeft het me onwijs veel gedaan. Misschien omdat ik zelf ook in zo'n donkere periode zat?

[Evito]

Het is bekend dat dergelijke gevoelens [verdriet, pijn, etc.] vaak deels uit een begrijpelijke vorm van egoïsme voortkomen en veroorzaakt worden door een afspiegeling van wat een ander is overkomen op jezelf. Dat is op zich niet slecht [als dat het geval zou zijn bij jou] maar je moet wel beseffen dat hieruit blijkt dat ook jij onzeker bent over je situatie en bang bent dat jou hetzelfde kan 'overkomen'.
Het kan trouwens ook komen omdat hij een soort autoriteit was op de desbetreffende manege. Denk aan de moord op Pim Fortuyn of de dood van Boudewijn Buch. Velen die hen niet persoonlijk kenden, waren hierdoor toch enorm aangedaan.

[kleine wicca]

Kep zelf nog nooit zoiets meegemaakt, maar ik vind je gevoelens wel heel begrijpelijk. Misschien isset ook een beetje zo dat je het nu jammer vind dat je hem nooit beter hebt leren kennen. En juist daardoor isset denk ik moeilijker te plaatsen..............

nah veel boejunds kan ik dr nie over zeggen..........veel sterkte enzo...

[MazeMouse]

Ik weet van jou dat jij een band hebt met dieren. (zoals veel mensen hebben)
En paarden in het bijzonder. En jij zag hoe goed hij was voor Smokey. Hoe goed hij er voor zorgde en hoeveel plezier hij er in had.
En waarschijnlijk is daardoor bij jou toch een band ontstaan met hem. Hij was goed voor het paardje en hoorde min of meer bij Smokey. En ineens is hij er niet meer.
Dat is toch een flinke klap. Ook al ken je hem niet super goed.
Hij was toch doordat hij zoveel om Smokey gaf belangerijk. En misschien ook doordat je hem daardoor (en/of om andere redenen) leuk vond. En in je onderbewustzijn al meer om hem gaf dan je zelf door had.

[Eend]

MazeMouse schreef:
Ik weet van jou dat jij een band hebt met dieren. (zoals veel mensen hebben)
En paarden in het bijzonder. En jij zag hoe goed hij was voor Smokey. Hoe goed hij er voor zorgde en hoeveel plezier hij er in had.
En waarschijnlijk is daardoor bij jou toch een band ontstaan met hem. Hij was goed voor het paardje en hoorde min of meer bij Smokey. En ineens is hij er niet meer.
Dat is toch een flinke klap. Ook al ken je hem niet super goed.
Hij was toch doordat hij zoveel om Smokey gaf belangerijk. En misschien ook doordat je hem daardoor (en/of om andere redenen) leuk vond. En in je onderbewustzijn al meer om hem gaf dan je zelf door had.

Mney, leuk vond ik m niet. Ik kon om niemand geven in die tijd. Iedereen die zei, dat ie van me hield, hield ik juist op afstand, misschien omdat hij nooit die band met me aan gegaan, dat hij 'specialer' voor me was dan andere mensen. Hij boeide me meer, omdat hij gewoon zijn eigen leven leidde en zich niks voor me interesseerde misschien.

En dat van die pony, jah, keb idd een speciale band met paarden. Ik doe veel op gevoel bij ze en heb aparte banden met de meesten. En idd, iemand die goed zorgt voor de dieren waar ik van hou, heeft ook weer een pluspunt bij me.

[Eend]

kleine wicca schreef:
Kep zelf nog nooit zoiets meegemaakt, maar ik vind je gevoelens wel heel begrijpelijk. Misschien isset ook een beetje zo dat je het nu jammer vind dat je hem nooit beter hebt leren kennen. En juist daardoor isset denk ik moeilijker te plaatsen..............

nah veel boejunds kan ik dr nie over zeggen..........veel sterkte enzo...

jah, daar zat ik ook aan te denken ja
Gewoon dat ik nooit meer met hem zou kunnen praten, terwijl ik hem best had willen helpen en zo.
Ik vind het gewoon zonde ook dat zo'n jongen een einde er aan maakt

[Iotje]

Eend schreef:
Er was een jongen bij mij op de manege, een jaar of 17. Die reed altijd op dezelfde pony (Smokey). Het was de lievelings pony van mn vriendin, maar zij kon er dus amper op rijden, omdat die jongen er altijd op mocht en bij haar in de les reed. Zij mocht m nooit, maar ik vond hem altijd iets hebben. Hij was vaak alleen en sloop een beetje rond op de manege. Hij werkte er en ik zag hem als een lieve stalknecht. Hij zorgde goed voor de dieren en telkens als ik Smokey zag, moest ik aan hem denken.
Ik heb nooit een woord met een gesproken. Misschien ooit eens een 'hoi'.
Op een dag was er echt een grafstemming op de manege, echt niet te genieten meer.
Later hoorde ik dat die jongen een einde aan z'n leven had gemaakt en door zijn zusje van 5 jaar was gevonden. Ik wist niet hoe het kwam, maar ik moest er onwijs om huilen. Ergens betekende die jongen veel voor me, maar aan de andere kant...ik kende hem niet eens... In mijn ogen hoorde hij bij de manege en bij Smokey en op eens was hij weg.
Nu (ongeveer twee jaar later) heb ik nog steeds als ik Smokey zie, dat ik aan hem moet denken. Ik zorg altijd net iets beter voor die pony dan voor de anderen in de hoop dat die jongen het zal zien en met gerust hart kan zien dat Smokey in goede handen is.

Heeft iemand ook zoiets?
Ik vind het nogal verwarrend af en toe. Ik kende hem alleen van gezicht en zo en toch heeft het me onwijs veel gedaan. Misschien omdat ik zelf ook in zo'n donkere periode zat?

Dat heb ik ook, er zijn lui die mij gewoon iets doen. Waar ik op het een of ander manier om geef terwijl ik ze misschien zelfs nooit gesproken heb o.i.d.

Raar of niet soms....maar het is nu gewoon eenmaal zo.

Iets soortegelijks heb ik wel gehad, alleen kwam die jongen niet om het leven door zelfmoord, maar door een ongeluk. Hij werkte bij het zelfde bedrijf als mijn toenmalige vriend. En hij vond het leuk om mij te 'stalken', opbellen om vervolgens niks te zeggen, rare smsjes te sturen. Een week nadat hij dat gedaan had, ongeveer, zei mijn vriend dat hij dood was. Ik was best wel van slag toen. Ik kende hem niet ofzo, maar toch, 'k weet ook niet waardoor het komt. Het zal verschillende oorzaken hebben. 'k denk dat het vrij normaal is...niet voor iedereen, maar voor sommige mensen wel.