Wat te doen als er niks te vinden is?

[Sannetje]

Ik heb nu zo'n 2 en een halve maand van mijn maag, en heb al verschillende medicijnen gehad. Ze sloegen allemaal niet aan.
Ik heb een echo gehad om te kijken of ik galstenen had, ik heb drie keer bloed laten prikken, er is gekeken of ik soms blindedarmontsteking had, en ik heb een endoscopie (slangetje met camera inslikken) laten maken waarbij ook weefsel is afgenomen en onderzocht.

Allemaal zonder resultaat, er is geen aandoening te zien.

Ik weet nu niet echt wat ik nog kan proberen.

Heeft een van jullie wel eens gehad dat er niets gevonden werd terwijl er wel iets aan de hand was? En wat heb je toen gedaan?
Heb je bijvoorbeeld voor het alternatieve circuit gekozen, heb je gewacht tot het vanzelf over zou gaan, etc?

[mathfreak]

Sta je misschien onder zware druk? Als dat zo is zou het psychosomatisch kunnen zijn.

[Sannetje]

mathfreak schreef:
Sta je misschien onder zware druk? Als dat zo is zou het psychosomatisch kunnen zijn.

Nou, ik had net 't gevoel dat dat minder was. Ik heb me bijna drie jaar psychisch en lichamelijk niet goed gevoeld, maar dat ging net een tijdje veel beter.
En ook op school is 't best te doen (zolang ik niet ziek ben....)

Sannetje schreef:
Heeft een van jullie wel eens gehad dat er niets gevonden werd terwijl er wel iets aan de hand was? En wat heb je toen gedaan? Heb je bijvoorbeeld voor het alternatieve sircuit gekozen, heb je gewacht tot het vanzelf over zou gaan, etc?

Ik ben al sinds ik me kan herinneren 'ziek', maar ik had niks...ze konden niks vinden iig. Ik ging wel eens langs de dokter, maar op een gegeven moment was ik dat zat, ze vonden toch nooit iets...de dokter zoog ook vaak iets uit zijn duim 'het zal dat wel zijn', 'het kan dat zijn', enz. Ik heb er toen een hele tijd weinig tot niks aan gedaan. Met naar de dokter gaan veranderde er toch niks. Ik ging alleen naar de dokter als het te erg was. Op een gegeven moment werd het te erg (ik werd te 'ziek'), ik werd onderzocht in het ziekenhuis, werd niks gevonden, enz. Keer van dokter veranderd, die vond het rot voor me dat ze niks vonden, zei eerlijk het zelf ook niet te weten (heerlijk, eindelijk eens een eerlijke dokter ), maar hij stuurde me naar een revalidatiearts, misschien wist die het. Niet dus, was een muts, maar goed. Via haar weer bij een allergoloog beland (tweede keer oid), via hem weer bij een dietiste (ook tweede keer oid)...heel tof mens, ze helpt me echt enzo. Verder had m'n moeder een artikel van iemand gehad over een 'medicijn' dat af en toe bij fibromyalgie hielp, dat ben ik gaan proberen en dat hielp iets. Ik ben informatie gaan zoeken over fm en ben daarna naar de huisarts gegaan, hij heeft toen de diagnose gesteld. Ik weet nu dus eindelijk (na ruim 18 jaar ofzo) wat ik heb, het nadeel is alleen dat er niets is wat er tegen helpt. Goed, lang lulverhaal...wat ik eigenlijk gedaan heb ik veel bij (verschillende) doktoren gelopen, veel afgewacht, nog meer gewacht, veel gelezen ook op inet, veel bij allergologen en diëtistes gelopen (heel veel 'ziektes'/klachten kunnen aan je voeding of aan andere allergiën liggen)...en uiteindelijk dus zelf één onderdeeltje gevonden waardoor ik me eigenlijk altijd verrot voel...bij die diëtiste loop ik nog steeds, om uit te zoeken wat voedsel met me doet... Beetje lang verhaal... 'k hoop dat je er iets aan hebt ('k vraag me af wat, maar goed...). Vaak zeggen ze na verloop van tijd als ze niks kunnen vinden dat 'het wel tussen de oren zal zitten', daar kan ik zo kwaad om worden, lekker makkelijk als je niks kunt vinden om dat de patient maar de 'schuld' te geven...soms zal het wel zo zijn, maar niet zo vaak als zij denken. Gelukkig heb ik nu iig een huisarts, een fysiotherapeut en een diëtiste die me serieus nemen en me geloven, dat scheelt een hele hoop.

Sannetje schreef:
Nou, ik had net 't gevoel dat dat minder was. Ik heb me bijna drie jaar psychisch en lichamelijk niet goed gevoeld, maar dat ging net een tijdje veel beter.

Soms komt het pas wanneer je je beter voelt...juist omdat je je dan beter voelt...dan komt alles 'eruit' zeg maar... Maar 'k weenie of dat bij jou het geval is. Misschien wel iets om ook na te gaan?

[slimmieslak]

ik heb zelf ook jarenlang met vage klachten rond gelopen. altijd maar opzoek naar de oorzaak.
maar ach het waren wazige klachten, maakte ik me niet echt durk om
maar het werd steeds erger en ik ben steeds vaker ziek
nu ga ik binnenkort naar eeen alternatieve arts
en dat isniet een of andere gek die denkt jou probleem te kunnen oplossen door een dom medicijntje.
hij zoekt je oorzaak, je meot veel praten, maar ook je aan een dieet houden...
misschien werkt het en krijg je een dieet voorgeschreven dat je echt niet wil dan kan je daar achter af altijd nog vanaf zien!
doe maar eens! wie weet zal het jou ook helpen!
sterkte x

[wondersbestaan]

Heeft een van jullie wel eens gehad dat er niets gevonden werd terwijl er wel iets aan de hand was?

Ja. Ik ben zelf ruim twee jaar geleden ziek geworden met erg veel pijn en problemen aan mijn blaas en nieren. Ik heb ongeveer 1,5 jaar lang elke week wel een keer ergens in een ziekenhuis gezeten elke keer bij een andere specialist. Maar ook zij hebben nooit wat kunnen vinden. Ik heb echt ontelbaar veel onderzoeken gehad (bloed-en urineonderzoeken, scans, echo's foto's uitwendig- en inwendig onderzoek etc.) maar nog steeds loop ik met dezelfde klachten en is er niet veel veranderd.

[QUOTE]En wat heb je toen gedaan? Heb je bijvoorbeeld voor het alternatieve sircuit gekozen, heb je gewacht tot het vanzelf over zou gaan, etc ?[/QUOTE]

Op gegeven moment had ik het echt helemaal gehad met de reguliere gezondheidszorg. Elke keer weer die valse hoop dat ze misschien toch eindelijk iets tastbaars zouden vinden (wel elke keer bloed in urine, maar daar konden ze niet veel mee.), en tevens elke keer bang voor wat ze eventueel zouden vinden. Ik heb echt de meest vreselijke senario's naar mijn hoofd gekregen, om vervolgens te horen dat het toch niet zo was. Op gegeven moment kun je dat echt niet meer hebben, dus toen heb ik daar een punt achter gezet. Ik wou alles even laten rusten, want mijn leven bestond al 1,5 jaar alleen maar uit ziekenhuizen, doktoren en pijn. Ik wilde eigenlijk afwachten wat er zou gaan gebeuren, maar een hele goede vriendin van mij heeft een eigen praktijk voor alternatief genezen en ik ben toen naar haar toe gegaan om te kijken of zij misschien wat voor mij kon doen. Ik ben toen met de behandelingen bij haar begonnen en sindsdien gaat het eigenlijk wel een stuk beter. Ook niet altijd, ik heb nog wel eens een terugval, maar het gaat toch wel wat beter. Misschien komt dat ook wel omdat zij mij geleerd heeft hoe ik met de pijn om moet gaan. En door de behandelingen ben ik me bewust geworden van mijn eigen lichaam en van mijn leven en heb ik de pijn geaccepteerd, waardoor ik er beter mee om kan gaan. Ik heb het gewoon in mijn leven gepast en ben het gaan zien als iets dat bij mij hoort.
Voor het eerst sinds 2 jaar heb ik weer een beetje een leven. Ik ben eigenlijk 2 jaar lang bezig geweest met overleven en daarbij vergat ik om ook verder te leven. Maar dat heb ik nu weer opgepakt en ik probeer er het beste van te maken.