vrijgezel blijven

[chrissey]

ik kan me niet indenken om ooit met een partner samen te wonen. Niks voor mij, moet mijn vrijheid hebben. En ik heb zo het gevoel dat dit niet een gehele normale gedachte is voor een meisje van 17. Al mijn vriendinnen hebben namelijk een vriend, die ze nu al iedere dag niet. Echt, dat kan ik me niet voorstellen! zou na twee dagen helemaal kriebelig van mijn partner worden!

Zijn er nog meer mensen die er zo over relaties denken of ben ik echt de enige?

Ik zie mezelf ook absoluut nog niet samenwonen enzow.. Ik wil nog lekker gaan en staan waar ik wil zonder rekening te houden met iemand, maar ik denk dat die behoefte echt nog wel veranderd hoor..

Verder hou je je vrijheid natuurlijk wel.. dat is maar net in hoeverre jij je je vrijheid af laat nemen, rekening houden met elkaar moet je natuurlijk wel. Maar je zit niet gevangen in een relatie als deze goed is!

[chrissey]

Dusjcrib schreef:

Verder hou je je vrijheid natuurlijk wel.. dat is maar net in hoeverre jij je je vrijheid af laat nemen.

Ik denk dat als je een relatie hebt met iemand waarop je echt zwaar verliefd bent, je niet zozeer beseft hoezeer je je in je vrijheid beperkt. Dat zie ik aan mijn vriendinnen. Zelf hebben ze niet door hoe vast ze zitten. Het heeft dus niet altijd te maken met in hoeverre jij je je vrijehid af laat nemen. Als je verliefd bent, merk je t niet zo snel.

chrissey schreef:
Ik denk dat als je een relatie hebt met iemand waarop je echt zwaar verliefd bent, je niet zozeer beseft hoezeer je je in je vrijheid beperkt. Dat zie ik aan mijn vriendinnen. Zelf hebben ze niet door hoe vast ze zitten. Het heeft dus niet altijd te maken met in hoeverre jij je je vrijehid af laat nemen. Als je verliefd bent, merk je t niet zo snel.

Ik ben zelf ook verliefd geweest, en heb 'gevangen' gezeten in een relatie, maar dat ga je op een gegeven moment echt wel voelen hoor. Als dat eenmaal is geweest, pas je de volgende keer wel op dat je niet wederom zo gevangen raakt in een relatie. Wanneer je het zelf niet merkt, vind je het zelf dus ook nog niet vervelend. Het wordt pas een probleem, wanneer jij er een probleem mee hebt, en dan gaat het dus wel om het nemen van je eigen vrijheid.

[Warsocket]

chrissey schreef:
ik kan me niet indenken om ooit met een partner samen te wonen. Niks voor mij, moet mijn vrijheid hebben. En ik heb zo het gevoel dat dit niet een gehele normale gedachte is voor een meisje van 17. Al mijn vriendinnen hebben namelijk een vriend, die ze nu al iedere dag niet. Echt, dat kan ik me niet voorstellen! zou na twee dagen helemaal kriebelig van mijn partner worden!

Zijn er nog meer mensen die er zo over relaties denken of ben ik echt de enige?

als dat jouw gevoel is wie ben ik ndan om het ermee oneens te zijn.. maar je bent nog jong en als je over een paar jaar een echt toffe partner hebt gevonden wie weet...
ik zou zeggen volg je hart.. (en natuurlijk ook een beetje je verstand)

Ik denk dat het juist goed is dat je erg op je vrijheid gesteld bent en niet zo aan iemand hangt. Daar ben ik bestwel jaloers op eigenlijk.
Bij de relaties die ik heb gehad, bestond m'n leven alleen nog maar uit m'n toenmalige vriendje.
Net alsof ik in m'n eentje niets voorstelde ofzo. Ik zou dolgraag willen dat ik soms wat meer afstand van mensen kon nemen.

Ik probeerde aan m'n vriendjes wel steeds duidelijk te maken dat ze alleen moesten afspreken/bellen/etc als zij het echt wilden en niet omdat ze zich verplicht voelden ofzo.

Jij kunt dus ook het beste zorgen dat je wat dat betreft voor jezelf opkomt...en dus niet dat je je na een tijdje gevangen gaat voelen en dat het dan al zo ver is gekomen dat je het liefst helemaal vrij wilt zijn..
Gewoon vanaf het begin al duidelijk zijn en geen dingen doen om alleen een ander het naar de zin te maken.

[Angeles]

Mijn ervaring is dat je juist als je gaat samenwonen weer veel flexibeler bent met het afspreken met vriendinnen enzo. Als je net een relatie hebt dan moet je altijd heel erg plannen, van 'dan ga ik naar m'n vriend', 'dan ga ik met een vriendin eten', 'dan ga ik naar m'n ouders', enzovoort. Nu ik samenwoon kan ik juist veel spontaner dingen plannen. Natuurlijk plan ik ook nog wel dingen die ik samen met mijn vriend doe, want je moet ook weer niet zoiets hebben van 'nu wonen we samen, nu doen we nooit meer iets leuks samen', maar het kan op de een of andere manier allemaal wel veel spontaner en je hoeft niet steeds te plannen om elkaar te zien.

Dus ik denk dat samenwonen niks te maken heeft met gevangen zitten, je zit dan heus niet elke avond hand in hand op de bank of zo. Maar als je er niet aan toe bent moet je het niet doen natuurlijk, en als je het nooit ziet zitten moet je het ook niet doen.

Het is helemaal niet vreemd. Twee jaar geleden dacht ik er echt precies zo over, meer dan een jaar geleden zelfs nog. Toen had ik eigenlijk ook zovan ik ga me echt zo snel aan iemand irriteren dat het nooit goed kan gaan. Ook met vriendinnen had ik het erover van nee een vriendje dat gaat niet goed. Daarnaast zag ik om me heen verdrietige meisjes omdat hun vriendje hun niet meer leuk genoeg vonden, of omdat zij hun vriendje niet meer leuk genoef vonden en dus het uit wilde maken, maar ze ook zoiets hadden van ik wil hem geen pijn doen... Toen had ik echt van o my god... Ik was dus op een bepaalde manier best wel ''tegen'' vriendjes hebben!

Ook had ik zoiets van als ik dan een vriendje heb dan hoef ik hem echt niet iedere dag te zien, ik moet dagen ''voor mezelf'' hebben, even rust, anders is de lol er helemaal van af! Zo dacht ik toen... maar blijkbaar kan je niet oordelen over een situatie waar je nog nooit echt in hebt gezeten...
want nu...

... heb ik een vriendje
... waar ik me helemaal nooit aan irriteer
... die ik elke dag wil zien
... die ik elke dag zie
... waar ik meer om geef dan om de hond (--> ik hield echt altijd het allermeeste van de hond, er was niemand waar ik meer om gaf, mijn zus riep dan ook altijd jij woont later echt alleen maar samen met een hond, maar dat is niet erg want dan houden jullie echt veel van elkaar). Toen het er laatst over ging om wie ik meer gaf om de hond of mijn vriendje, kwam ik tot de conclusie dat ik toch wel meer om mijn vriendje geef dan om de hond... mijn zus had echt zoiets van whah hoe kan dat... misschien ben je dan toch normaal ... En ze had ook altijd het idee dat de jongen die mijn vriendje zou worden ook echt perfect moest zijn, terwijl de jongen die nu mijn vriendje is, in haar ogen wel heel leuk is, maar niet perfect. Maar goed voor mij is hij perfect !!!

Maar goed, zoals jij was ik dus ook, en nu is dat ''ineens'' over, en eigenlijk had ik dat zelf ook niet verwacht, een jaar geleden!

[elledc]

MevrouwM schreef:
...

Helemaal hetzelfde in mijn geval!!

Ik ben altijd verkeerde jongens tegengekomen en de liefde was nooit wederzijds, op den duur kreeg ik steeds meer zin om alleen te zijn omdat ik dacht dat het aan mij lag en ik toch nooit 'de juiste' zou tegenkomen. Dus ja steeds opnieuw geloofde ik er niet in en zag ik dat het fout zou lopen. Ik ergerde me snel aan mensen en was liever alleen.
Tot ik die ene jongen tegenkwam, zo plots op 1 dag veranderde mijn visie compleet.
En het rare eraan is dat ik net als jou babbelde voorheen, en dacht dat ik als vrijgezel of af en toe met komende en weggaande liefdes doorheen 't leven zou gaan.
Maar ja een mens kan zich duidelijk vergissen...

ik herken t niet, maar er zijn volgens mij zat meisjes die dat hebben.

ik kan t zelf niet voorstellen, ik wil gewoon iemand om me heen waar ik gek op ben, dat alleen zijn beknelt me.
Misschien is dat wel erfelijk, mijn oma en mijn ouders hebben t ook.

[ZerO]

je bent nog 17 , en je houd van je vrijheid niks mis mee . Houden zo! ..ooit zul je klaar zijn om met iemand je leven te delen maar daar hoef je nu zeker niet aan te denken, en jah met andere meisjes hoef je jezelf ook niet te gaan vergelijken want iedereen is anders en beleeft dingen op zijn eigen manier.!

[Knabbel]

Iedereen voelt zich denk ik wel eens zo. En meestal het vaakst wanneer je aan een relatie begint.
Ikzelf had het in het begin van mijn relatie... Hij belde me iedere dag en soms wel meerdere keren per dag op (ook als ik hem net gezien had) dat ik er gewoon helemaal gek van werd! Je krijgt dan zo'n benauwd gevoel. Dat komt gewoon omdat je normaler wijze een bepaalde vrijheid hebt en die je op moet geven als je aan een relatie begint. Maar je moet er iets voor over hebben toch?!

Ik zeg niet dat je je totale vrijheid voor hem moet opgeven zodat je verder helemaal niets meer voor jezelf hebt en in een soort "gevangenis" terecht komt (want dan is je relatie ook niet helemaal in orde lijkt me )maar goed, opzich valt het reuze mee dat je geen bewegingsvrijheid meer hebt...... Dat ligt gewoon aan jezelf en in welke mate jij er mee omgaat

Hmm ja. Ik dacht van zoveel dingen dat het niks voor mij zou zijn. Maarjah, dan kom je een leuk meisje tegen en ken je jezelf niet meer. Ineens wil je het wel allemaal

Oftewel: probeer niet te oordelen over situaties waar je nog nooit in verkeerde. Je maakt dan een beeld van jezelf wat waarschijnlijk voor geen meter klopt en dan raak je nogal in de war.

Been there, done that.

Oh en trouwens: misschien ontken je het wel tegen jezelf. Misschien voelt het onwijs rot diep van binnen dat je nog steeds alleen bent, terwijl iedereen om je heen iemand heeft en probeer je daar een goede verklaring voor te vinden. Het is dan makkelijker om te zeggen dat je het niet wilt dan toe te geven dat je het wel wilt, maar niet hebt.

Dusjcrib schreef:
Ik zie mezelf ook absoluut nog niet samenwonen enzow.. Ik wil nog lekker gaan en staan waar ik wil zonder rekening te houden met iemand, maar ik denk dat die behoefte echt nog wel veranderd hoor..

Kan ook als je samenwoont, hoor.

Ik kon het me ook niet voorstellen (dat ik kon samen wonen met iemand zonder gek te worden)...tot ik een jongen ontmoette waar ik echt nooit meer zonder wilde en het liefst de hele dag bij wou zijn. En ik was ontzettend gelukkig toen dat ook kon.

En die vrijheid verlies je echt niet. Ik woon samen, maar ik ben toch echt vrij in mijn doen en laten, net als hij. Gelukkig wel, anders zou het idd niet gaan. En wat Angeles zegt, als je samenwoont kun je spontaner plannen. Met je vriend(in) hoef je iig minder af te spreken, die zie je toch wel.

[Yolcu]

******** schreef:
Hmm ja. Ik dacht van zoveel dingen dat het niks voor mij zou zijn. Maarjah, dan kom je een leuk meisje tegen en ken je jezelf niet meer. Ineens wil je het wel allemaal

Oftewel: probeer niet te oordelen over situaties waar je nog nooit in verkeerde. Je maakt dan een beeld van jezelf wat waarschijnlijk voor geen meter klopt en dan raak je nogal in de war.

Been there, done that.

Ik ben het grotendeels met je eens, máár.. ik heb wel in zo'n situatie gezeten. Ik ben bijna 2 jaar samen geweest met een jongen, en daarvoor ben ik 3,5 maand met iemand samen geweest. En nu heb ik zoiets van: dát voorlopig niet meer. Het is nu een half jaar uit, in dat half jaar heb ik zo ontzettend veel van mezelf geleerd en ben ik zoveel sterker geworden.. nu wil ik niet anders meer. Ik ben op zoek naar woonruimte (geen kamer, maar appartement) en ik voel dat ik het nodig heb om een tijdje alleen te wonen. Misschien blijf ik wel heel m'n leven alleen wonen..

Wat trouwens niet wil zeggen dat ik persé de rest van m'n leven alleen wil blijven, ik weet wel dat ik óóit misschien wel wil samenwonen enzo (huisje boompje beestje) alleen de komende tijd niet..

Okay ik vraag me nu af wat het nut van deze post is, naja in ieder geval geeft dit aan dat je niet de enige bent (chrissey), het enige advies wat ik je kan geven, is: wacht maar lekker af. Leef je leven zoals je het leven wilt, en kijk maar wat er op je pad komt.

[chrissey]

******** schreef:
Oh en trouwens: misschien ontken je het wel tegen jezelf. Misschien voelt het onwijs rot diep van binnen dat je nog steeds alleen bent, terwijl iedereen om je heen iemand heeft en probeer je daar een goede verklaring voor te vinden. Het is dan makkelijker om te zeggen dat je het niet wilt dan toe te geven dat je het wel wilt, maar niet hebt.

Dit klopt voor mij absoluut niet. Ik heb zo vaak een jongen ontmoet die wel iets met mij wou hebben, maar ik kon het niet. Mijn visie op alleen zijn heeft niks met een goede verklaring vinden te maken. Het is voor mij geen verklaring maar meer een manier van leven. Ik ben gehecht aan mijn vrijheid, en als een jongen niet dat kan geven wat ik wil, dan maar geen vriendje. Ik wil geen vriendje hebben, om gewoon een vriendje te hebben! ik wil een vriendje omdat ik van hem hou en hij mij (en ik hem) in mijn waarde laat, ook wat die vrijheid betekend!
Trouwens, mijn topic heeft niks te maken met wel of geen vriendje hebben. Het gaat erom om je eigen vrijheid en je eigen waarde te behouden als je een vriendje hebt!

chrissey schreef:
Dit klopt voor mij absoluut niet.

Er staat ook 'misschien'. Ik ken jou niet

Ik heb zo vaak een jongen ontmoet die wel iets met mij wou hebben, maar ik kon het niet.

Dan had je te weinig gevoelens voor die jongens vermoed ik.

Ik ben gehecht aan mijn vrijheid, en als een jongen niet dat kan geven wat ik wil, dan maar geen vriendje.

Zwart/wit denken en gevoelens zijn niet met elkaar te rijmen. Je kan enerzijds wel gesteld op je vrijheid zijn, maar als je echt gek op iemand bent, wil je diegene juist graag zien

De sleutel is dan om de juiste middenweg te vinden.

Ik kan ook de hele dag aan iemand denken en diegene missen, maar in de tussentijd weinig contact opzoeken. Dat komt ook omdat ik van nature uit graag mijn eigen dingen doe en tijd voor mezelf neem om na te denken etc.

Maar, als de ander jou juist wel vaak wil zien, denk ik niet dat je kunt redeneren van "ik heb mijn vrijheid nodig! je stoort! dit werkt zo niet.. doei!" .. beetje cru Als het goed is, voel je immers veel voor diegene, dus zal je beiden na moeten geven. Hij zal ermee moeten leven dat jij soms je vrijheid nodig hebt, en jij dat je die niet volledig kunt handhaven.

Het is geven en nemen.

Ik wil geen vriendje hebben, om gewoon een vriendje te hebben! ik wil een vriendje omdat ik van hem hou en hij mij (en ik hem) in mijn waarde laat, ook wat die vrijheid betekend!

Ik ga er van uit dat je pas met iemand neemt als je die tenminste erg leuk vindt en daar gevoelens voor hebt. Maar nogmaals: het is geven en nemen. Niemand is perfect: je kan er niet van uitgaan dat iemand jou echt alles geeft wat jij wilt. Dan blijf je nog lang alleen.

Trouwens, mijn topic heeft niks te maken met wel of geen vriendje hebben. Het gaat erom om je eigen vrijheid en je eigen waarde te behouden als je een vriendje hebt!

Snel op je tenen getrapt? Ik heb nergens gezegd dat je wanhopig bent of iets dergelijks. Ik plantte alleen mijn gedachten erover neer (in die ene post vol met 'misschien' en die andere lijkt me logisch).

[roderick3]

Ik heb zelf lang een partner gehad, het is *eigenlijk* min of meer stuk gelopen op het feit dat ik hobby's had waar ik op den duur heel veel tijd en geld in ging steken. In de zomer vakantie had ik bijvoorbeeld een full time baan soms van 9uur 's ochtends tot half 10 's avonds, dan kwam ik daarna thuis maar ipv dan bij mijn vriendin te kruipen was ik met mijn hobby bezig en als mijn vriendin dan al lang sliep kroop ik naast haar in bed.

Dat is eigenlijk ook de reden dat het stuk gelopen is. Of ik het anders zou willen als dat ik het nu heb? Ik weet het niet. Ik besteed erg veel tijd aan mijn hobby en er gaat ook veel geld in, zo niet al het geld dat ik verdien.
Ik denk ook niet dat ik super snel en zomaar weer een vriendin zou willen (ben alweer meer dan een half jaar vriendin-loos). Ik wil graag mijn hobby kunnen bedrijven en lekker mijn geld in zaken kunnen steken waar ik het in wil steken, uitgaan wanneer ik dat wil etc.

Weet ook niet of ik zo'n mens ben voor een gezin dus, ach ik zie wel, maar voorlopig vermaak ik me prima en ab-so-luut geen dingen die ik mis door geen vriendin te hebben, alleen maar lekker zo.

Roderick

[chrissey]

Snel op je tenen getrapt? Ik heb nergens gezegd dat je wanhopig bent of iets dergelijks. Ik plantte alleen mijn gedachten erover neer (in die ene post vol met 'misschien' en die andere lijkt me logisch). [/B][/QUOTE]

Oke, geef toe, iets te fel gereageerd op je reactie!

Angeles schreef:
Mijn ervaring is dat je juist als je gaat samenwonen weer veel flexibeler bent met het afspreken met vriendinnen enzo. Als je net een relatie hebt dan moet je altijd heel erg plannen, van 'dan ga ik naar m'n vriend', 'dan ga ik met een vriendin eten', 'dan ga ik naar m'n ouders', enzovoort. Nu ik samenwoon kan ik juist veel spontaner dingen plannen. Natuurlijk plan ik ook nog wel dingen die ik samen met mijn vriend doe, want je moet ook weer niet zoiets hebben van 'nu wonen we samen, nu doen we nooit meer iets leuks samen', maar het kan op de een of andere manier allemaal wel veel spontaner en je hoeft niet steeds te plannen om elkaar te zien.

Dat hoop ik ook ja, dat als ik met mn vriend ga samenwonen (over anderhalf jaar) dat ik dan gewoon wat meer vrijheid krijg, want praktisch alles wat ik doe, is samen met mn vriend. Dat is niet erg, ik hou na drie jaar nog steeds veel van hem (steeds meer zelfs) maar ik herken de verhalen hier wel. Nu ben ik ook niet zo'n uitgaan-meisje en heeft hij gelukkig veel dezelfde interesses als mij (dan ik), maar ik heb weleens feestjes afgezegd omdat hij niet meemocht....

[-=Kobuz=-]

Als alles goed gaat blijf je nog heel je leven bij iemand waarvan je houdt. Ik kan dus nog wel ff zonder. (MENING )

Keep real, stay single

[Tox]

Nou ik heb een beetje een dubbelzinnig gevoel, ik vind vrijgezel zijn echt fijn, lekker geen verplichtingen. Maar ooit was ik echt super verliefd en ik kan zeggen dat dat echt super voelt. Ik ben nu vrijgezel, maar hoop heel erg stiekem dat ik binnekort een keer een heel lief meisje tegen kom, want dat heeft mijn hartje wel een beetje nodig

[sas_andrea]

nou, ik vind t juist heerlijk iemand te hebben om van te houden, alles mee samen te doen ed. ik hou van mn vriend en wil ook niet anders meer dan een vriend. ik vind t vreselijk om alleen te zijn, heb ik altijd al gehad. dus jah...

soms zou ik t wel fijner vinden als ik minder aan mn vriendje hing en hem meer vrijheid zou geven. want ja, je weet maar nooit. opeens kan ik m kwijt zijn en wanneer ik altijd bij hem ben komt t dan toch harder aan lijkt mij. maar oke, dit heeft weer niets met t topic te maken.

ik vind t wel vreemd te horen dat er toch mensen zijn die wel alleen door t leven willen. dat lijkt mij namelijk totaal niets.

[Destrøyer]

ik prefereer momenteel ook best wel losse flodders (middag/avond en dan weer ieder z'n eigen weg, no affection enzo)