geestelijke sterkte

[light fighter]

zal een beetje een vaag verhaal worden. maar goed

ik ben sowieso een harstikke actief persoon altijd bezig aan het sporten, lopen met de hond lol maken met vriendinnen enzovoort.

dat is heel erg lang goed gegaan. tot een paar weken voor de kerst vakantie toen ben ik zwaar oververmoeid geraakt dat heeft zo'n twee week geduurd. en toen langzaam alles op bouwen en dan ben ik net vorige week gekomen op het niveau met sporten dat ik altijd al was.

nu zit ik met keelontsteking thuis, degene die veel medische kennis hebben die zullen weten dat keelontsteking een voorbode van de ziekte van pfeiffer is dat kan maar dat hoeft niet.

nou vroeg ik mij af zijn er meer van jullie die lichaamlijk zwakker zijn dan geestelijk dus hun lichaam volledig uitputten onbewust?
en hoe gaan jullie daar dan mee om?

[nogwatjuh]

k snap niet echt wat je bedoeld maar k ben lichamelijk veel zwakker.... dankzij mn ziekte.. nouwja ziekte.. kweet neit wat t is maar ik ben al een jaar vermoeid en heb nu al 4 dagen hele erge buikpijn, of blindedarmontsteking, of eileiderontsteking of spastische darmen, weten ze nog nie. verder altijd flitsen en hallucinaties en die koppijn.. k word dr allemaal heel moe van.. geestelijk zijn dr heel veel dingen die ik graag wil doen maar lichamelijk kan ik ze gewoon niet aan....

ik probeer dr gewoon mee om te gaan.. normaal valt t wel mee, heb dr goede medicijnen alleen laatste 4 dagen voelt t alsof ik doodga dankzij die pijn..

skatboard schreef:
nou vroeg ik mij af zijn er meer van jullie die lichaamlijk zwakker zijn dan geestelijk dus hun lichaam volledig uitputten onbewust?
en hoe gaan jullie daar dan mee om?

Door de ziekte die ik heb ben ik lichamelijk een stuk zwakker dan geestelijk, ik denk dat ik m'n lichaam daardoor redelijk vaak volledig uit put. Je moet je grenzen leren kennen en proberen daar niet al te vaak en niet al te ver over heen te gaan. Dat is wel eens moeilijk, maar wel belangrijk, denk ik. Ik denk wel dat het belangrijk is dat je de dingen niet gaat overdrijven, bv. bij alles gaat zeggen 'nee, dat kan ik niet, want ...', 'nee, ik kan niet mee, want...' of de hele dag gaan verkondingen hoe moe en/of hoe zielig je wel niet bent en waar je allemaal wel geen last van hebt. Hier schiet jezelf niks mee op (integendeel, je maakt het ook voor jezelf alleen maar erger) en je omgeving ook niet. Je moet jezelf de leuke dingen niet ontzeggen, maar wel je prioriteiten stellen. Ik denk dat dat de beste manier is om er mee om te gaan.

Lekker actief blijven dus, maar wel op tijd rust nemen. Dus op tijd naar bed, gezond en voldoende eten, zorg er voor dat je voldoende vitamine binnen krijgt (neem eventueel een vitamine pil), je als het koud is warm aankleden enz. Ga niet niks zitten doen, dat is ook voor je lijf niet goed, het wordt er alleen maar zwakker door.

[light fighter]

als heelveel pech heb heb ik nu waarschijnlijk ziekte van pfeiffer ben ik dus klaar mee (niet dus) maar misschien kan ik het nog voorkomen door inderdaad me grenzen vooral niet te overschrijden of willen verleggen.

skatboard schreef:
als heelveel pech heb heb ik nu waarschijnlijk ziekte van pfeiffer ben ik dus klaar mee (niet dus) maar misschien kan ik het nog voorkomen door inderdaad me grenzen vooral niet te overschrijden of willen verleggen.

Pfeiffer is echt zo'n ziekte die je gewoon moet accepteren en gewoon tijdelijk heel rustig aan doen. Wanneer je door blijft gaan met van alles en nog wat gaat het niet sneller over, integendeel. Blijf wel iets doen, maar neem op tijd en genoeg rust. Met grenzen overschrijden of verleggen (daarvoor moet je ze eerst overschrijden) schiet je bij zo'n ziekte niks op.

Ik heb een chronische ziekte, als ik mijn grenzen niet zou mogen/kunnen overschrijden zou ik eigenlijk amper meer wat kunnen doen. En das natuurlijk niet echt de bedoeling.

[Tio]

De laatste paar weken voor de kerstvakantie had ik datzelfde gevoel best wel erg. Er moest veel geregeld worden (Sinterklaas, Kerst en meer onzin) en om de één of andere reden liep ik dus op school van hier naar daar om van alles te doen. Ook buiten school was het druk. Soms had ik gewoon het gevoel dat ik helemaal leeg was en zo omver geblazen zou kunnen worden.
Nu is het niet zo erg, want ik ben niet meer zo druk, maar toch merk ik vaak dat als ik de eerste twee uur op school me wat enthousiast gedraag (wat ik redelijk vaak doe), ik het 3e en 4e uur toch veel vermoeider ben. Maar naar ik weet heb ik niet echt een ziekte ofzo, alhoewel ik misschien wel een te laag bloedzuikergehalte heb of zoiets, wat betekent dat ik meer moet eten om te kunnen blijven functioneren zonder moe te worden.

[damaetas]

mijn lichaam is zwakker dan mijn geest, maar ik geef er niet aan toe!

[light fighter]

damaetas schreef:
mijn lichaam is zwakker dan mijn geest, maar ik geef er niet aan toe!

doe ik ook niet want heeft geeft een gevoel van macht over jezelf en dat voelt heel erg goed meestal dan

skatboard schreef:
doe ik ook niet want heeft geeft een gevoel van macht over jezelf en dat voelt heel erg goed meestal dan

Als mijn lichaam het vertikt om bepaalde dingen te doen vind ik dat absoluut geen gevoel van macht geven. Als ik mijn lichaam kan laten doen wat ik wil, zonder dat het protesteert, dat geeft een gevoel van macht. Maar als het wel protesteert geeft dat alleen een tegenovergesteld gevoel.

[damaetas]

Leonoor schreef:
Als mijn lichaam het vertikt om bepaalde dingen te doen vind ik dat absoluut geen gevoel van macht geven. Als ik mijn lichaam kan laten doen wat ik wil, zonder dat het protesteert, dat geeft een gevoel van macht. Maar als het wel protesteert geeft dat alleen een tegenovergesteld gevoel.

ik ben het beu van dingen te laten omdat ik het lichamelijk niet aankan. niet dat ik nu meteen ga marathonlopen, maar stilaan moet het maar beter gaan.
macht heeft daar nix mee te maken. i won't stop living to stay alive.

damaetas schreef:
ik ben het beu van dingen te laten omdat ik het lichamelijk niet aankan. niet dat ik nu meteen ga marathonlopen, maar stilaan moet het maar beter gaan.
macht heeft daar nix mee te maken. i won't stop living to stay alive.

skatboard had het over macht.

Ik ben het ook beu, maar het is helaas niet anders. Als ik alles zou doen wat ik zou willen, dan zou ik echt aan weet ik het wat voor pijnstillers moeten en das ook niet de bedoeling. Mijn lichaam zegt dat ie het niet aan kan...tja, dat heb ik op een gegeven moment dan maar te accepteren, hoe moeilijk en verrot het ook is. Stoppen met leven doe ik ook niet, maar ik houd wel rekening met m'n lijf. En 'stil aan moet het maar beter gaan', ik weet niet wat bij jou de oorzaak is, maar bij mij zou dat valse hoop zijn.

[light fighter]

de ellende bij mij vooral is dat mijn lichaam geen stop zegt om het moment zelf maar een paar uur daarna of zelfs als het langer duurt na een paar week en dan kan ik niks meer en dan bedoel ik ook zo'n beetje niks alleen de trap op en af is al teveel gevraagt en als ik het goed voel zit er weer zo'n periode aan te komen dus maar ja.

nog even over dat macht gevoel. ik denk dat je dat ook wel heb als je lichaam zegt stop want dan ben je toch verder gegaan dan je kon en dat bedoelde ik eigenlijk met machts gevoel.

[damaetas]

Leonoor schreef:
En 'stil aan moet het maar beter gaan', ik weet niet wat bij jou de oorzaak is, maar bij mij zou dat valse hoop zijn.

ik zet nogal veel hoop op een nieuw rugtherapieprogramma hier aan de Kul, ik hoop dat het helpt, ik heb het meest last van mn rug tegenwoordig.

skatboard schreef:
de ellende bij mij vooral is dat mijn lichaam geen stop zegt om het moment zelf maar een paar uur daarna

ik weet ondertussen wel wat ik wel en niet mag doen. liever te vroeg stoppen dan te laat.