[verhaal] Broer en zus

[Anne]

Ze zit op de bank. Onwennig. Frummelt aan een puntje van haar haren. Schuift onrustig heen en weer.
"Zo."
"Ja," antwoordt ze. Ze kijkt hem verlegen, bijna angstig aan. Hij staart terug, maar niet recht in haar ogen. Als ze zijn ogen volgt en achter zich kijkt, ziet ze dat hij naar een schilderij dat aan de muur hangt kijkt. Met een babyfoto van haar. Ongemakkelijk draait ze haar gezicht weer naar het zijne.
"Goed," begint ze aarzelend.
Hij reageert niet.
"Hoe eh... hoe lang hebben we elkaar nu niet gezien?"
"Vierendertig jaar." Hij zegt het kortaf.
Zij slikt. Ja. En nu? Waar ze zich altijd zo op haar gemak voelde in haar eigen huis, het is nu een vreemde plek geworden. Ze voelt zich een vreemde, zonder eigen persoonlijkheid.
Ze staat op.
"Wil je ... -"
"Ga zitten."
Ze blijft staan. Zijn woorden dringen niet tot haar door.
"Wil je misschien iets drinken?" maakt ze haar zin af.
"Koffie, thee, met melk, zonder melk, suiker, geen suiker, iets fris, koekje? Of misschien een boterham, met kaas of worst of hagelslag? Of koffie? O, dat had ik al gezegd. Ik ben er ook niet helemaal bij vandaag, ik had dit niet ...-"
Hij onderbreekt haar woordenstroom door haar dwingend aan te kijken. Ze slikt en zakt terug op de bank.
"Goed," zegt ze.
"Ja," antwoordt hij.
Ze slikt, werpt een blik op de klok. Bijna drie uur. Nog twee uur en dan is haar man weer thuis.
"Waarom ben je terug?"
"Gewoon." Hij recht zijn rug.
"Gaat je niets aan."
"O. Oké."
Ze kijkt naar haar handen. Er zit een zwart randje onder haar nagels. Ze probeert het weg te vegen. Het lukt niet. Misschien met haar tanden? Ze brengt de wijsvinger van haar linkerhand naar haar mond.
"Bijt je nou nog steeds nagels? Idioot!" valt hij uit.
Van schrik gaat ze op haar handen zitten.
De klok slaat. Drie keer. Nog twee uur.
"Ben je... ben je nog b-b-b-..."
"Je stottert ook nog steeds," zegt hij schamper.
Ze slikt. Frummelt aan een puntje van haar haren en schuift onrustig heen en weer op de bank.
Tien over drie.
Opeens staat hij op.
"Ik ga maar weer eens."
Ze wil ook opstaan om hem uit te laten, zoals het hoort, maar hij duwt haar terug.
"Ik kom er zelf wel uit. Dag."
Als ze de voordeur dichthoort slaan, zakt ze huilend in elkaar. Totdat haar man thuis is.



Het is nog best moeilijk om een scène die je in je hoofd hebt zitten op papier te zetten. Bláááá...

Ik vind het een goed stukje...maar het zorgt voor teveel vragen, waardoor ik het weer minder vind, als je begrijpt wat ik bedoel.

[Vlooienband]

Die laatste zin past er niet zo goed bij, het staat een beetje plompverloren. Over het algemeen een aardig verhaal, leuk om te lezen. Het begin was nog redelijk spannend, maar na het midden verloor het mijn aandacht. Misschien dat je hen meer kan beschrijven, zeg dat de man er bedreigend bij zat, dat zij angstig naar hem keek. Zorg dat de lezer zich meer kan inleven in het verhaal, maak het interessanter en makkelijker voor te stellen.

[Majesteit]

Anneee schreef:
Ze slikt en zakt terug op de bank.
"Goed," zegt ze.
"Ja," antwoordt hij.
Ze slikt, werpt een blik op de klok. Bijna drie uur. Nog twee uur en dan is haar man weer thuis.

Ik zou zeggen (schrijven) "ze slikt weer". Ik weet niet. Ik stoorde me een klein beetje aan dat slikken, doet ze vier keer of zo, maar aan de andere kant geeft het wel goed weer dat ze nogal zenuwachtig is.

De klok slaat. Drie keer. Nog twee uur.
"Ben je... ben je nog b-b-b-..."
"Je stottert ook nog steeds," zegt hij schamper.
Ze slikt. Frummelt aan een puntje van haar haren en schuift onrustig heen en weer op de bank.

"Nog twee uur" moet je misschien weglaten, heb je al eerder gezegd.
De herhaling van frummelen en schuiven vind ik wel leuk, benadrukt de onzekerheid die je hebt als je zenuwachtig bent. Dat is nou je geen houding weten. Leuk.
Ook wel mooi verhaal, alleen een beetje vaag. Ik begrijp niet wat je ermee wilt. Wat de verdere achtergrond is. Vervelende broer, wil ik niet hebben. Dat het broer en zus zijn weet je alleen uit de titel en dat vind ik leuk.