er was eens......mja wat?

als jullie hier blijkbaar allemaal zo artistiek aangelegd zijn, waarom dat dan es niet testen?

Er was een een heel klein ventje, shrompie genaamd, hij leefde samen met al zijn vriendjes in het bos bij het grote meer. zijn soort heetten de paccies, paccies hebben heel grote oren, groene huidskleur...

en wie is hier getalenteerd genoeg om een mooi vervolg te schrijven, of toch een stukje?

dit is hier een kwestie van samenwerken é.....

(dit is geen schoolwerk of zo hoor, just for fun... )

ok, blijkbaar hebben de schrijvers hier geen inspiratie meer....

[oeski]

phensic schreef:
ok, blijkbaar hebben de schrijvers hier geen inspiratie meer....

Of hebben er geen zin in.

oeski schreef:
Of hebben er geen zin in.

Huh.

het begint met een s.... en het eindigt op lotje!

[Vlooienband]

Ach, nee. Ik waag het er wel op...
Laat ik het goede voorbeeld maar geven, met tegenzin.

Er was een een heel klein ventje, Shrompie genaamd, hij leefde samen met al zijn vriendjes in het bos bij het grote meer. Zijn soort heette de paccies, paccies hebben heel grote oren en een groene huidskleur...
Dit was allemaal goed en wel, alleen begon Shrompie zich te vervelen. Hij had helemala niets meer te doen, had alle ouderen al verslagen met ganzeborden en mens-erger-je-niet. Om de beruchte vervelingsdood te voorkomen, ging hij op pad. De grote, lage landen, daar wilde Shrompie altijd al naar toe.
De knapzak werd ingepakt en de wandelschoenen werden aangetrokken. "Doei pap, doei mam," had hij geroepen.
Daar ging hij, richting Nederland, waar de LPF, een partij die helemaal niet gediend was van kleine, groene paccies en dergelijk gespuis, rondom de meiboom danste, met de regeringssceptor in de handen.
Een grote, kale homo had een net roze lintje om zijn hoofd gebonden, met het woord 'PREMIER' er op gevingerverft.
'Zouden premiers net zo lekker smaken als bosbessen,' vroeg Shrompie zich af.

Oké dan:

Hij probeerde dichterbij te komen, maar de grote menigte belette hem dat. De grote kale homo vond hij echter fascinerend, dus klom hij in een lantarenpaal en bekeek vanaf daar het spektakel. Overal om hem heen zag hij roze spandoeken met leuzen als "Pim for President" en hij vroeg zich af wat een Pim was. Zowiezo begreep hij niet echt wat nut van deze bijeenkomst van de lage-landen-mensen was. Hij had verstandige, rustige mensen verwacht. Geen mensenmassa rondom een clubje geleid door een kale met een eng roze lintje. Shrompie hield van lintjes, en ook van roze, maar de combinatie van 'enge kale man' + 'mensenmassa' kon nooit veel goeds voorspellen. Hij wist echter niet hoe dicht hij bij de waarheid was...

Terstond besloot Shrompie actie te ondernemen om de hotsende menigte tot bedaren te brengen. Hoewel hij menigmaal gezelschapspellen had gewonnen en deze allemaal onder de knie had, bleef hij een paccie van bezinning. Geen impulsieve daden, niets plotselings.
Hij besloot zich aan te sluiten bij milieubewegingen en te verkondigen dat ook gras gevoel had. Hij liep rond in witte jassen met rode vlekken en scandeerde leuzen die rijkelijk uit de kelen van zijn kameraden stromen. Nooit begreep hij precies waar het over ging, maar zolang hij natuur boven mens zou verkiezen, en zijn vrienden napraatte en aanspoorde, vonden ze het prachtig.
Nachtenlang zaten zij bijeen, in een donker hol zonder ramen, de drank als gespreksmoter. Zij bespraken de hoe ziek de mensenmassa in de lange landen was wat er allemaal mis was. Shrompie, als liefhebber van al het groene, had het hoogste woorden en al snel werd hij erelid van de beweging. De naam die hij toegewezen kreeg was Volkeert, omdat hij diegene zou zijn die het volk zou moeten keren.

LUH-3417