Onzeker

[rozijntje]

ik snap het zelf ook niet. mijn leven blijkt een opeenvolging van periodes waarin ik zelfrespect en zelfvertrouwen heb, en periodes waarin ik enkel zelfhaat en onzekerheid voel.
tot ongeveer een maand of twee geleden voelde ik mij ongelooflijk goed, ik begon eindelijk mezelf te apprecieren. er bleken mensen te bestaan die zich interesseerden in mijn persoonlijkheid enzo.

maar toen hoorde ik op een bepaald moment dat een jongen van mijn klas op mij verliefd is. dat is sowieso een vervelende situatie als het niet wederzijds is, maar ik begon plots zo onzeker te worden over alles wat ik deed. ik snap het niet, bij mijn vriendin was het net omgekeerd, het feit dat iemand verliefd op haar was maakte haar zelfzeker.
maar bij mij totaal niet. ik snap het gewoon niet. en ik heb constant het gevoel dat iedereen mij bekijkt, en hij zeker. ik snap niet dat iemand die mij niet eens echt kent verliefd kan worden op mij. ik kijk in de spiegel en kan alleen maar denken, wat bezielt hem? bij alles wat ik doe, word ik onzeker. en ik haatte het feit dat heel de klas erover sprak. ik hoorde hen denken: hoe kan hij in hemelsnaam op haar vallen? net nu ik terug zelfzeker begon te worden, lijkt heel mijn wereld die ik zorgvuldig had opgebouwd, weer ineen te storten.

zowel uiterlijk als innerlijk, ik snap niet meer wat iemand in mij kan zien. ik haat mijn gezicht. en ik haat mijn gedrag. ik ben nooit echt sociaal geweest, maar dit maakt het alleen maar erger. zelfs met mensen die ik al lang ken, heb ik soms van die vervelende stiltes. ik ben zo totaal oninteressant, en dat vind ik misschien nog het ergste. ik wilde altijd alleen maar interessant zijn. een persoonlijkheid hebben. maar wat ben ik feitelijk? ik heb niet eens iets meegemaakt dat mij het recht geeft me te gedragen als een depressieve zonderling. het enige wat ik kan zijn, is mezelf, en dat is bitter weinig.
ik snap het gewoon niet, en ik geloof het niet, als mensen zeggen dat ze mij echt tof vinden. maar zo was het niet!! een paar maanden geleden kon ik me niet voorstellen dat iemand mij niet tof zou vinden! maar nu durf ik nauwelijks nog iets te zeggen. over alles wat ik doe ben ik onzeker.

ik heb het hier allemaal zo warrig opgeschreven, maar ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen.

[marlies]

Je moet een ding onthouden:
Die jongen die adoreert jou, die vind jou het beste wat er bestaat anders wordt hij niet verliefd op je.
Je kan het zelf dan wel niet bevatten en zo vinden, maar zo vindt hij het.

Dat de rest van de klas er over gaat lullen dat is zwaar irritant, maar je moet niet gelijk denken dat ze negatief over je denken.

Ik ben zelf ook heel onzeker geweest en ben dat eigenlijk nog best vaak, maar gelukkig nooit meer zo erg als eerst.
Ik ben minder onzeker geworden doordat ik op school goede cijfers haalde en omdat men tegen mij zei van Goed zeg dat je op het VWO zit. Eerst vond ik dat zelf helemaal niet ik dacht altijd dat ze mij saai en een stuut vonden, maar die mensen keken daar echt tegenop.
Dat was het eerste stapje om iets positiever naar mijzelf te kijken.
Dat moet jij ook gaan doen!

Ik keek vroeger altijd enorm tegen bepaalde mensen op en vond mijzelf altijd veel slechter dan de rest, maar als je goed gaat kijken rommelt de rest ook maar een beetje aan.

Jij bent wie je bent en daarom al ben je geweldig! Serieus! Waarom zou jij minder zijn dan een ander?

Echt jij bent niet slechter dan de rest, waarom zou je?
En die jongen vindt jou leuk en als jij zo stom zou zijn als jij jezelf vind dan was hij niet verliefd op jou geworden.

[punkyfish]

rozijntje schreef:
ik snap het niet, bij mijn vriendin was het net omgekeerd, het feit dat iemand verliefd op haar was maakte haar zelfzeker.
maar bij mij totaal niet. ik snap het gewoon niet.

ik denk dat ik wel begrijp wat je zegt, dat je denkt dat iedereen naar je kijkt, vooral hij, enzo. waarschijnlijk lijkt dit alleen maar zo... anders moet je proberen (tja, klinkt stom, sorry, ik weet dat het moeilijk is...) je er zo min mogelijk van aan te trekken... je kunt het best!

rozijntje schreef:
ik heb niet eens iets meegemaakt dat mij het recht geeft me te gedragen als een depressieve zonderling.

imho hoef je niet persé 'iets' meegemaakt te hebben om je als een 'depressieve zonderling' te voelen... het kan ook gewoon van binnen 'groeien' ofzo...

rozijntje schreef:
het enige wat ik kan zijn, is mezelf, en dat is bitter weinig.

jezelf zijn is goed, en nooit weinig, want je hebt een persoonlijkheid en die is er niet voor niks. wees 'gewoon' jezelf, probeer het iig...

rozijntje schreef:
ik heb het hier allemaal zo warrig opgeschreven, maar ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen.

ik vind het juist erg goed opgeschreven...

hmmz, kvin mezelf best wel stom klinken, semi-psycholoog? noooot... njah, kop op enzo, je kunt het vast! sterkte en succes!

[rozijntje]

thx voor de reactie allebei...