waarom gebeuren dingen?

[tisje]

Ik werd vanmiddag gebeld door een hele goede vriend van me. Hij zei ik moet je wat vertellen en je moet niet schrikken. Hij heeft me verteld dat dat hij kanker heeft. Een tumor in z'n hoofd. Op het moment dat hij het verteld had, voelde ik me heel raar, ik had het gevoel dat ik niet meer in m'n eigen lichaam zat, dat de wereld en alles eromheen gewoon doordraaide maar dat ik er niks meer mee te maken had. Beetje moeilijk om dat gevoel te verwoorden. Hij vertelde ook dat hij het al vanaf augustus wist, dat vond ik zo hard aankomen. Hij zei dat hij het niet verteld had, omdat ik al zoveel problemen had enzo. Ik snap heel goed dat je dit soort dingen op je eigen tijd en op je eigen manier wil vertellen, maar hij wist het al zo lang en alleen hij en zijn ouders wisten het. En ook al heb ik dan problemen dat betekent absoluut niet dat ik er niet voor anderen wil zijn.

Nu net werd ik helemaal gek, ik had het gevoel dat ik niet genoeg voor hem had klaargestaan en alleen maar aan mezelf dacht en ik pakte een schaar en begon in m'n arm te snijden. Ik voelde helemaal niks. Ik was aan het huilen en aan het snijden en weer had ik het gevoel dat ik zelf niet aanwezig was. Op een gegeven moment was er buiten opeens een hele harde knal van vuurwerk. Ik schrok en keek naar m'n arm. Toen liep ik naar de badkamer om m'n arm schoon te spoelen, ik zag m'n gezicht in de spiegel en heb mezelf echt 10 minuten aangestaard en heb mezelf afgevraagd waar ik mee bezig was. Ik kon niet op een antwoord komen. Ik wilde weer terug gaan naar m'n kamer om in m'n andere arm te gaan snijden. Onderweg naar m'n kamer, liep ik langs de kamer waar de computer staat en ben ik gaan typen, alles wat ik dacht ben ik in gaan typen en daar ben ik nu nog mee bezig. Ik heb een rotgevoel in m'n buik, omdat ik eigenlijk van mezelf moet gaan snijden, maar aan de andere kant wil ik het niet. Dit lucht ook op voor een deel.
Ik vind het alleen zo oneerlijk, ik ben op deze manier al 2 mensen kwijtgeraakt en ik wil niet dat het nog eens gebeurt. Waarom gebeuren dit soort dingen nou. Ik word echt gek op deze manier.
Ik weet dat het een totaal onsamenhangend verhaal is, maar ik moest het even opschrijven.
dankjewel voor het lezen.

[Edwin uit Kaasstad]

ben hier effe stil van

*trootst*
als ik dat kon


Groeten

Edwin

[PV]

klote maar door jezelf pijn te doen help je je vriend niet, en jezelf ook niet lijkt me...

[Marc S]

tisje schreef:
Op het moment dat hij het verteld had, voelde ik me heel raar, ik had het gevoel dat ik niet meer in m'n eigen lichaam zat, dat de wereld en alles eromheen gewoon doordraaide maar dat ik er niks meer mee te maken had.

Dat is normaal. Ik had dit gevoel ook toen ik mijn hond liet afmaken (en er zelf bij was)...

Ik voelde me toen ook misselijk en trilde een beetje.

Nu net werd ik helemaal gek, ik had het gevoel dat ik niet genoeg voor hem had klaargestaan en alleen maar aan mezelf dacht en ik pakte een schaar en begon in m'n arm te snijden.

Hier gaat het fout. Het is jouw fout niet dat 'ie kanker heeft en voor hem klaar staan kon je niet, omdat 'ie het niet vertelde. En ook al voelt het nog zo rot, veel kun je er zowiezo niet aan doen.

Ik weet dat het een totaal onsamenhangend verhaal is, maar ik moest het even opschrijven.

Beter schrijven dan snijden. Misschien kun je proberen een dagboek of iets dergelijks bij te houden, mocht het vaker voorkomen dat je snijd?

[tisje]

PV schreef:
klote maar door jezelf pijn te doen help je je vriend niet, en jezelf ook niet lijkt me...

Ik heb een gevoel dat ik mezelf wel help door mezelf pijn te doen. Pijn is het trouwens niet, ik voel het niet. Het helpt om een andere soort pijn weg te nemen op een bepaalde manier. Tuurlijk zou het beter zijn om het niet te doen, dat weet ik. Ik help hem daar inderdaad niet mee, absoluut niet.
Maar mezelf wel, heel erg moeilijk om uit te leggen, maar zo voelt het wel.

[tisje]

Marc S schreef:
Beter schrijven dan snijden. Misschien kun je proberen een dagboek of iets dergelijks bij te houden, mocht het vaker voorkomen dat je snijd?

ben ik nu ook mee begonnen met een dagboek, alleen het is wel moeilijk om niet te snijden. Op een bepaalde manier gaf dat het een heel erg goed gevoel, terwijl ik weet dat het slecht is en dat je er littekens aan over houdt, enz. Het snijden gaf me een soort gevoel van opluchting.

[Larah17]

Ten eerste: Het spijt me heel erg voor je en dat soort dingen vind ik ZO oneerlijk, zo'n jonge jongen.....en dan DIT!!!!! Echt heel erg...Daar kan ik je ook neit verder mee helpen....helaas....kon dat maar

Maar ik snap heel goed dat je jezelf wil snijden etc, soms krijg ik ook zo'n gevoel. Maar voordat je dat doet, moet je NADENKEN...Echt, nu denk je: Dat kan ik op zo'n moment niet, maar je moet het toch proberen. Denk na WAAROM je jezelf zou pijnigen, dan kom je erachter dat dat helemaal geen zin heeft. Je kan beter je vriend steunen en goed voor hem klaar zijn, dan jezelf ook het ziekenhuis in te helpen.
Hij zou het verschrikkelijk vinden als jij jezelf zo zou toetakelen. Het heeft totaal geen zin om jezelf pijn te doen. Er is al 1 iemand die genoeg PIJN heeft en dat is die vriend van je. HELP HEM en heb geen schuldgevoelens, want daar heeft hij nu niks aan...................

mijn echte advies is dus: Denk serieus NA voordat je die schaar pakt...

[Euforian]

Kerol ... slechte tijden aan de deur !!
Ik geloof dat je nu wel opgehouden bent met snijden.. ?!
Aan jou de keus, jezelf afsluiten en erover piekeren ..
of de toekomst aanpakken met wijde armen en ervan leren !
Als de slechte tijden voorbij zijn .. draag je een waardige ervaring mee verder in je leven !

Maak je vriend trots man .. ga niet dom lope snije en janke .. ??!!!
toch

[Dit bericht is aangepast door Euforian (03-01-2002).]

[Marc S]

Euforian schreef:
Maak je vriend trots man .. ga niet dom lope snije en janke .. ??!!!
toch

Er zit een kern van waarheid in die zin, maar toch ging er het volgende door mijn hoofd: who the fuck are you?!?

't is een mens, geen robot. Mensen hebben gevoelens

[Marc S]

tisje schreef:
ben ik nu ook mee begonnen met een dagboek, alleen het is wel moeilijk om niet te snijden. Op een bepaalde manier gaf dat het een heel erg goed gevoel, terwijl ik weet dat het slecht is en dat je er littekens aan over houdt, enz. Het snijden gaf me een soort gevoel van opluchting.

Mjah, schrijven geeft ook een soort gevoel van opluchting. Er met iemand over praten ook. Of het er gewoon uitrammen tegen een bokszak oid

Maar snijden is destructief, het is niet goed voor je en dat weet je best. 1 ding wat ik mis in je verhaal: kon je wel huilen?

[tisje]

Marc S schreef:
Mjah, schrijven geeft ook een soort gevoel van opluchting. Er met iemand over praten ook. Of het er gewoon uitrammen tegen een bokszak oid

Maar snijden is destructief, het is niet goed voor je en dat weet je best. 1 ding wat ik mis in je verhaal: kon je wel huilen?

ja huilen kon ik en dat staat ook in m'n bovenste verhaal.

[Marc S]

tisje schreef:
ja huilen kon ik en dat staat ook in m'n bovenste verhaal.

Heb ik overheen gelezen

Sorry

[Euforian]

't is een mens, geen robot. Mensen hebben gevoelens ...


Preciezz .. zou jij, in zo'n situatie, niet willen dat je een robot bent Marc ?

jemig liefje

[slisje]

als er een verklaring was hoe leven kon lopen, deed ik niks liever dan hem jou geven... maar helaas leven zit moeilijk in elkaar, voornamelijk zie je de tegenslag, omdat doordringender is dan wat dan ook...
Maar tegenslag is niet alles in het leven, jou geluk is soms ook een ander zijn geluk, vreugde kan je delen, pijn ook.
Het is vreselijk moeilijk om zulke gebeurtenissen zo maar te verwerken, het enige wat je kan doen, is van die persoon houden en je jou liefde geven, en laten zien dat je er bent... een troostende arm kan heling bieden...
want de wonderen zijn de wereld niet uit,
deel je traan met hem, ben er voor hem, en ga niet jezelf in een hoekje stoppen van ellende, want uiteindelijk sluit je de andere persoon alleen maar meer op.
sterkte lieverd...

[Squira]

Hey Tisje,
ik vind dit heel erg voor je. Het beste is, lijkt mij, om er over te praten. Met die jongen maar ook met andere mensen, zoals je nu ook op het forum hebt geschreven. En een dagboek bijhouden, dat helpt echt!
Voor dat snijen van je, als je ermee wilt stoppen (Jaaa! dat wil je), moet je sterk zijn. Je moet tegen jezelf zeggen dat je kan stoppen, je bent toch zeker krachtig genoeg om aan je eigen wensen te voldoen! Je kan ook op de plekken waar je snijdt met rode stift in koeieletters "Nee, ik doe dit niet" schrijven. Iedere keer als je dan "snijneigingen" hebt, zul je je dan bedenken, en uiteindelijk kun je vanzelf zonder.
Heel veel succes met het verwerken van je verdriet, en zorg dat je vriend altijd op je kan terugvallen, en andersom natuurlijk ook.