is praten wel altijd het beste?

[Ciskaatje]

ja ik vroeg me dat namelijk af
Ik was gisteren bij een voorlichtingsronde van de studie psychologie
en een meisje, dat sociale psychologie had gedaan, vertelde daarin dat ze in het laatste jaar een onderzoek had moeten doen naar walging. Of mensen die, als ze ergens van moesten walgen, er minder last van hadden als er erover zouden praten.
Ze hadden dit onderzoek gedaan door aan een aantal personen foto's te laten zien, en een aantal mensen mochten zich daarover 'uitten', en anderen niet. De conclusie van het onderzoek was dat mensen die zich niet mochten uitten, minder psychische problemen (voor zover je van problemen kunt spreken) van deze walging hadden.
De mensen die zich wel mochten uitten hielden er een veel 'naarder' gevoel aan over.

Nu vroeg ik me dus af in hoeverre dit bij klinische psychologie ook het geval is
Want overal lees en hoor ik altijd dat praten altijd het beste is, je moet er altijd over praten enz enz
Maar is dat eigenlijk wel zo? En in hoeverre is dat zo?
Kan het niet ook zo zijn, dat mensen soms nog meer in de war raken door erover te praten? Dat alles juist onduidelijker voor ze wordt door erover te praten?

Ik ben eigenlijk wel benieuwt naar jullie mening hierover

Ik weet niet. Door veel te praten en van alles te onderzoeken ben ik wel minder onzeker en opener naar mensen toe geworden.

Maar daarbij was het doel iets positiefs. Bij walging werk je naar iets toe wat negatief is.

Stel je ziet een hondendrol. In eerste instantie denk je misschien "yuck, dat ding meurt", maar is er verder nog niet zoveel aan de hand. Nou, stel dat je over die hondendrol gaat 'praten' met anderen. Niet alleen over hoe die meurt, maar ook hoe hij aan je schoenen kan plakken, hoe smering dat ding is, enzovoorts. De volgende hondendrol die je ziet, roept dan gelijk al die dingen ineens op, waardoor je er nog veel meer van walgt.

Is het doel iets positiefs, een angst overwinnen bijv, werkt het anders. Eerst voel je alleen maar spanning en denk je "ik durf het niet". Praat je met anderen over die angsten, dan krijg je er meer inzicht in. Dan denk je de volgende keer "ik voel nu die spanning, maar dat is normaal .. ik hoef me geen zorgen te maken" en wordt het makkelijker je doel te bereiken.

Notice the difference?

[Ciskaatje]

ja daar heb je op zich wel gelijk in
een soort van; hoe meer je erover praat, hoe meer je eraan denkt, hoe meer je ervan gaat walgen, hoe meer 'last' je daarvan hebt/krijgt
nou weet ik niet hoe dat onderzoek precies in elkaar stak, of ze echt met deze mensen lang hadden gepraat of dat ze het op een andere manier moesten uitten, maar het princiepe zou op hetzelfde neerkomen; je denkt er meer aan, gaat meer walgen, enz.

en ik denk ook zeker wel dat het in heel veel gevallen goed is om erover te praten
Daardoor kan je jezelf soms beter begrijpen, en dingen die je doet verklaren.

maar kan het soms niet ook voor meer verwarring zorgen? als iemand denkt dat hij zichzelf wel begrijpt, en dan door een psych soort van 'gedwongen' wordt over bepaalde dingen te praten. Het zou kunnen dat dit op lange termijn wel beter voor zo'n persoon is, maar zou het niet ook kunnen dat dat niet zo is?

Of wanneer iemand een ongeluk ziet gebeuren. Het doel zou positief kunnen zijn, want als je een ongeluk ziet gebeuren wil je daar altijd graag over praten, je wil je verhaal kwijt, je moet het verwerken.
Maar als je er (te)veel over praat, ga je er meer aan denken, meer denken aan wat er is gebeurd en wat er had kunnen gebeuren. Hierdoor kan je er juist nieuwe angsten bij krijgen, en dan zou het praten dus eigenlijk geen goed hebben gedaan.
Maar misschien is dat ook wel persoonsgebonden.

[hopefully]

misschien kan het ook zijn, dat als je erover moet praten.. je er dan meer over na gaat denken, en je dan eerst het onder ogen moet komen, en dat heel erg is zeg maar, en als je er niet over hoeft te praten dat je het dan weg stopt?
Tenminste dat hoor ik dan wel eens, van mensen die over hun problemen gaan praten, hebben daar eerst heel veel moeite mee, maar daarna wordt het wel beter. Maar als ze er niet over praten dan kan het later alleen maar een groter probleem worden omdat alles is opgekropt zeg maar...
Is dat misschien ook een theorie?

[*Burning water*]

Nee. Juist binnenvetters, mensen die dus niet over erge dingen die ze meemaken praten, schijnen makkelijker door te leven na een aangrijpend verlies, minder last te hebben van dat wat ze moeten verwerken.

[Ciskaatje]

hopefully schreef:
misschien kan het ook zijn, dat als je erover moet praten.. je er dan meer over na gaat denken, en je dan eerst het onder ogen moet komen, en dat heel erg is zeg maar, en als je er niet over hoeft te praten dat je het dan weg stopt?
Tenminste dat hoor ik dan wel eens, van mensen die over hun problemen gaan praten, hebben daar eerst heel veel moeite mee, maar daarna wordt het wel beter. Maar als ze er niet over praten dan kan het later alleen maar een groter probleem worden omdat alles is opgekropt zeg maar...
Is dat misschien ook een theorie?

Ja zo zou ik normaal gesproken ook denken. Maar nu lijkt het me toch iets te simpel gedacht.
En wat *Burning water* ook zei, met dat onderzoek was aangetoond dat mensen die het niet uitten, er minder lang mee rondliepen. Maar dat onderzoek was dus bij sociale psychologie, niet bij klinische. Bovendien ligt het ook aan de ernst van de gebeurtenis denk ik.

Maar ik zal het eens anders proberen te stellen dan, denk je niet dat het zo kan zijn dat als mensen er teveel over gaan praten, het averechts kan gaan werken?
Op een gegeven moment moet je ook verder gaan denk ik, anders blijf je er steeds in hangen en kom je er nooit overheen.
Want wanneer is de grens, wanneer heb je genoeg over iets gepraat? Bovendien hebben mensen over sommige gebeurtenissen nooit genoeg gepraat.
Een ernstige gebeurtenis in iemands leven zal altijd een zwakke plek van die persoon blijven. Dat kan je niet zomaar 'weg praten' denk ik. En hoe langer zo iemand er dan over blijft praten, hoe meer zo iemand in die gebeurtenis blijft hangen.

[Orsino*]

Ja, je moet na een tijdje/tijd wel ophouden met er elke dag mee zitten, is ook niet gezond... Maar het moet wel in de herinnering blijven.
Lijkt me ook wel dat je er eens over bent uitgepraat.

[Rocaliaan Lieke]

O nee,

Ik heb een hekel aan al dat gepraat van Psycholoog naar Psychiater en weer terug als er een andere manietr was met muziek ofzo graag

[//ItsJustMe\\]

misschien als alles al een keer besproken is en de persoon in kwestie Wil er niet meer over praten misschien heb je er dan genoeg over geproken..

Ik ben niet van mening dat je altijd en overal over moet praten.. Ik ben van mening dat als je ergens mee zit en de behoefte voelt te praten erover moet praten, als dit echter niet zo is, en je die drang niet voelt, hoeft praten helemaal niet perse de manier te zijn het eruit te laten.

Want dat denk ik wel.. dat het eruit moet, op de een of andere manier.. Maar de beste manier is voor iedereen anders.. Ik dans sommige dingen eruit.. maar anderen schilderen ze eruit, of sporten ze eruit, of zingen ze eruit.. voor iedereen anders..

Er is toch ook Creatieve Therapie? Beeldend of dansend, of in de tuin.. ermee bezig zijn, op een manier, je uiten, dat moet denk ik wel.. maar ik denk niet dat praten voor alles en iedereen de beste oplossing is..

Het is echter niet zwartwit, praten en niet praten.. je kunt ook een beetje praten, of je kunt een beetje zwijgen.. er zitten dingen tussen, denk ik.. Of niet over alles praten, of niet niet over alles praten.. het verschilt per wie je bent, waar het omgaat etc.

Denk ik.

[fil]

De conclusie van het onderzoek was dat mensen die zich niet mochten uitten, minder psychische problemen (voor zover je van problemen kunt spreken) van deze walging hadden.

1. Probeer altijd kritisch te zijn ten opzichte van onderzoek(ers).

2. Er is een reuzegroot verschil tussen iets wegstoppen en iets een plaatsje geven.

Praten is denk ik vooral bedoeld om de weggestopte dingen uit de donkere kelder te halen en in de lichte huiskamer te zetten, zodat je die vuile doos schoon kunt maken. Want wanneer je die doos laat staan, gaat ie vanzelf rotten. Dat merk je in het begin nog niet, maar op een gegeven moment gaat het zelfs in de huiskamer stinken.
Verder kan praten eventueel helpen bij het geven van een plekje aan iets.

Nuancering: voor een aantal situaties heeft praten al geen effect meer, dus dan heeft het weinig zin om te gaan ouwehoeren. Doei! fil

[//ItsJustMe\\]

is er ook een manier waarop je dit

2. Er is een reuzegroot verschil tussen iets wegstoppen en iets een plaatsje geven.

kan merken dat het een plaatsje heeft i.p.v. dat het weggestopt is?
Het kan lang duren voordat je iets begint te merken in de huiskamer...

[Ciskaatje]

fil schreef:
1. Probeer altijd kritisch te zijn ten opzichte van onderzoek(ers).

Ja, maar of het onderzoek nu ook echt klopt of niet, het heeft me aan het denken gezet. Wat ook de uitkomst van dat onderzoek zou zijn, mijn vraagstelling kan blijven staan.
Het onderzoek was de inleiding, het was waardoor ik aan het denken ben gezet, omdat ik de uitkomst verassend vond.
Ik heb lang gedacht dat praten altijd het beste is, en door de uitkomst van het onderzoek ben ik er aan gaan twijfelen of dat eigenlijk wel altijd zo is. Dus wat dat betreft was de uitkomst van het onderzoek goed, het heeft me aan het denken gezet en me laten inzien dat wat ik dacht, helemaal niet zo hoeft te zijn.

2. Er is een reuzegroot verschil tussen iets wegstoppen en iets een plaatsje geven.

Ja dat weet ik, maar het hoeft niet zo te zijn dat je dingen alleen maar een plaatsje kan geven door erover te praten.

hmm ja net wat dusjcrib zegt, er is ook Creatieve Therapie. Ik heb er zelfs over nagedacht om dat te gaan doen na mn school, en toch denk ik er dan niet aan bij zo'n vraagstelling.