Hey allemaal. Ik zie het echt ff niet meer zitten. Vanaf m'n 12e (ben nu bijna 18) ben ik altijd 'de grond in getrapt' door mijn ouders. Ik deed alles fout, mijn ouders zien nooit eens wat ik goed doe. En als ik dan al eens iets goed doe, dan wordt dat op zo'n overdreven manier naar voren gebracht. "Ow, zij heeft ook eens wat gedaan". Ik ben nu zo perfectionistisch, alleen omdat ik eens een complimentje o.i.d. wil. Verder is het de laatste tijd zo, dat mijn ouders (met name mijn moeder) zich alle problemen van vage kennissen aantrekken. Mensen komen bij ons eten en kunnen hun hart uitstorten bij mijn moeder. Maar het gekke is, dat ik dat nooit heb kunnen doen bij haar. Terwijl ik daar echt wel behoefte aan heb. Weet je, toen ik 12 was werd mijn halfzusje geboren. Mijn moeder is opnieuw getrouwd met een man, vandaar mijn halfzusje. Met mijn vader heb ik helemaal geen contact meer. De laatste paar weken heb ik steeds zo'n prop in mijn keel en loop ik heel snel te huilen. Ik ben ook om niks zenuwachtig of heel verlegen of word rood, begin te zweten... Mijn collega's viel het ook al op. Ik vind het zo raar dat zij wel merken dat er 'iets' is met mij, maar mijn moeder schijnt niets door te hebben! Ik krijg sterk het idee dat ze (misschien onbewust) die andere problemen aanhoort, zodat ze niet hoeft te zien dat haar eigen dochter problemen heeft.
Misschien een beetje een vaag verhaal, maar ik hoop dat mensen mijn verhaal misschien herkennen en me raad kunnen geven, want ik weet even niet meer wat ik moet. Ik wil zo graag het huis uit, maar dat mag niet van mijn ouders.
__________________
Ben weer vrijgezehehel!
|