Radeloos

[diane]

Na een overdois asprines en een opname ben ik morgen weer 2 weken thuis.Het is gewooon weer het zelfde liegen tegen mijn ouders dat het goed gaat.Maar van binnen voel ik me nog net zo rot. Donderdag 20 minuten met een psycholoog gepraat die vervolgens op vakantie gaat en waar ik pas weer de 17e april heen kan.Maar de gevoels in mij worden weer steeds sterker en ik heb ze weer steeds minder in de hand.Hoe veel iedereen het ook laat zien dat ze van me houden kan ik het niet geloven en heb ik enkel het gevoel lastig te zijn.Naar school mag ik alleen als de leerlingen weg zijn en dan niet te lang anders zitten mijn ouders weer in de rats.Het liefste wil ik weer het zelfde doen als die 2 en een halve week geleden alleen op een andere difinitievere manier.Maar dan doe ik het ergens waar niemand er last van heeft enzo maar het liefste wil ik van het gevoel af maar als ik nog 11 dagen moet wachten trek ik het niet meer.Wat zouden jullie doen als je mij was?

[Fantôme]

Als je psych op vakantie is en je wilt toch je verhaal kwijt, moet je tijdelijk iemand anders zoeken om het aan te vertellen. Misschien kan deze je niet zo goed helpen als je psych, maar het lucht in ieder geval op.

Waarom kan je niet geloven dat andere mensen van je houden en om je geven?!! Vind je jezelf zo slecht dan, volgens mij valt dat heel erg mee! Probeer eens een lijstje te maken met dingen waar je goed in bent, waar je tevreden over bent?!! Als je zelf niks kan bedenken, vraag dan aan andere mensen dit voor je te doen, wedden dat je een hele waslijst krijgt?!!

Nou, je mag mij ook mailen, als je je verhaal wilt doen:
kikkertje1987@hotmail.com

suc-6 ermee! kus! wendy

[Quiana]

diane schreef op 06-04-2003 @ 14:58:
Na een overdois asprines en een opname ben ik morgen weer 2 weken thuis.Het is gewooon weer het zelfde liegen tegen mijn ouders dat het goed gaat.Maar van binnen voel ik me nog net zo rot.

Kan je goed met je ouders praten?
Verander iets, zoals je het eerst deed ging het
niet goed, tijd om wat anders te proberen.
Lieg niet, vertel dat het slecht gaat,
ga desnoods alleen maar zitten zwijgen,
maar laat hun niet in de waan dat alles goed gaat,
zo kunnen ze jou ook niet hebben, je schiet er niets mee op.
Dat je je nog steeds rot voelt is niet zo heel
gek lijkt me, (heftige) k*tgevoelens zijn
niet zo 1,2,3 weg, zeker niet als je ze al (heel) lang hebt..

diane schreef op 06-04-2003 @ 14:58:
Het liefste wil ik weer het zelfde doen als die 2 en een halve week geleden alleen op een andere difinitievere manier.

Praat erover met iemand irl, zoek (opnieuw?) hulp,
maar geef het ajb niet op..

Offtopic:
Hm, lees het zo over, en het staat er
heel makkelijk.. Is niet zo bedoeld iig.

Sterkte..

[kissssssss]

hoi Diane,

dit forum is erg anoniem en daarom durf ik gerust te vertellen dat ook ik een zelfmoordpoging heb gedaan

het ligt wat mijn ouders betreft wat lastig, beide zie ik bijna nooit (mijn moeder is opgenomen en mijn vader constant op pad) dus daar praat ik vrij weinig mee

Omdat verder niemand het hier doet, heb ik alle verantwoordelijkheden overgenomen, en zoiets gaat te zwaar voor je worden.

8 maart heb ik de poging gedaan, 10 maart was ik alweer thuis. Wat ik gedaan heb, is een heleboel oxazepam en seroxat slikken. Nou echt hoor, ik voelde me vreselijk, ik was heel erg misselijk en alles begon te duizelen. Het volgende moment dat ik me herinner stonden er mensen bezorgd aan mijn ziekenhuisbed.

Diane, ik zou het fijn vinden om met je te mailen. Ikzelf voel me ook nog steeds rot, maar aan een zelfmoordpoging denk ik momenteel niet meer (in de vorm van nog eens willen). Wel heb ik een lichte vorm van zelfverminking, waar ik hier niet op in ga, aangezien dat te persoonlijk is.

Ik denk dat ik je goed zou kunnen helpen en steunen, aangezien we beide dezelfde gedachte hebben (gehad). Mocht je er behoefte aan hebben, mijn mailadres is kissssssss1987@hotmail.com

Meid, ik wil je heel erg veel sterkte wensen en ik hoop dat je deze moeilijke periode te boven komt. Het gaat nog heel lang duren en het wordt een lange weg, maar je komt er wel!

[faith666]

Probeer hulp te zoeken bij anderen, vrienden, onbekenden via internet ofzo, denk niet dat je iemand daarmee tot last ben, veel van ons zitten bijvoorbeeld hiero onder psychologie om anderen te helpen (hmzz als ik goed begrijp, ikke igg wel) als je je verhaal kwijt wilt, ga je gang. Ook bij vrienden, vrienden moeten er voor elkaar zijn als het goed en als het slecht gaat en je moet het voor ze over hebben om voor ze klaar te staan. Echte vrienden zullen dat dus ook wel bij jou doen.

Ik weet niet of het je opvrolijkt ofzo, maar het gaat voorbij, dat slecht voelen. Misschien duurt het lang maar denk na over de toekomst, wat wiol je bereiken en doe er alles aan om die dromen ook werkelijkheid te laten worden. Ik heb ook ooit geprobeerd om zelfmoord te plegen, maar ik was te laf. Ik wilde mezelf ophangen maar kapte het steeds op het laatste moment af. Ik baalde daar toen van, maar nu ben ik daar blij om.
Geloof me, je komt er wel door heen, ookal duurt het lang. Geloof in jezelf en in de toekomst! Succes meissie!

[Fantôme]

@ kisssssssss (heb het aantal s'en niet geteld )

Ik wil jou ook nog heel veel sterkte wensen, want je zou het nog steeds zwaar hebben. Als Diane je mailt zal het jou vast ook wel steun geven (en diane ook, uiteraard..)

Kus! wendy

[kissssssss]

Hoi ...,

om te beginnen zijn het 8 essen

Ik vind het heel lief van je, het is niet makkelijk - ook voor mij niet. Ik wil er voor Diane zijn, maar ook voor anderen die het nodig hebben.

Ik wil echter geen draai geven aan dit topic, deze behoort Diane toe en straks start ik mijn eigen wel