Een plek om te dromen...

[Secreet]

(Een gedicht voor een dichter)

Een plek om te dromen...

Daar waar jouw handen nog voelen kunnen.
Een leeg vel papier en jij dan alleen.
Zodat de winden je tranen vinden en kussen.
In het vroege morgenlicht, onder de zon.

Daar waar jij weet dat dit werkelijk is.
En jij alleen de weg terug nog weet.
Waar scherven van het hart geen pijn doen.
Daar waar het allereerste woord begon.

[Dreampoet]

Raak, dit gedicht. Inspirerend idee, vind ik dat, de terugkeer in plaats van de queeste, het gevecht om het omomstotelijke gedane gedaan toch proberen te herstellen. Het lijkt onmogelijk, maar net daardoor is het zo aantrekkelijk. Tot zo ver over dat beeld, niet specifiek toegepast op dit gedicht, maar meer in het algemeen. Ik denk dat een dichtende ziel overal heen kan. In deze wereld is er geen tijd, is er beweging zonder tikkende klokken. Deze wereld is uiterst flexibel, en toch echt. Deze wereld is wat we scheppen. Poëzie is de factor die alles mogelijk maakt.
Maar kan dat ook met gevoel? Raak, dit gedicht :-) Mooi werk.

Groetjes, Dreampoet
ps: examens, of tentamens, voorbij, dichten, opnieuw begonnen ;-)