[verhaal] Tara

[Maeglin]

oke, dit is het begin van een verhaal wat ik voor school heb geschreven (we moesten een 1e hoofdstuk maken) en vandaag kwam ik hem weer eens op mijn computer tegen en ik zit erover te denken om hem verder te schrijven... maar eerst wil ik graat weten wat jullie er over denken.... (ik denk trouwens dat ik het deel van 11 september wil vervangen maar toen had ik het gebruikt om het een beetje actueel te laten lijken.. wordt denk ik dus nog verandert..)

liefs Maeglin

--------------------------------------------------------

Tara

Aandacht. Dat was vaak mijn ideaal. Iedereen je prachtige verhalen vertellen, en ze hoefden niet eens allemaal echt gebeurd te zijn. Zolang de mensen maar vermaakt werden. Even wegdromen van de harde en pijnlijke wereld. Vanaf jongs af aan was ik al zo. Ik zorgde voor vermakelijkheid, leven in de brouwerij. Volgens mijn moeder was ik een ster, wiens schittering nimmer doofde. Niet alleen mijn persoonlijkheid trok de aandacht, maar ook mijn uiterlijk hielp me een handje. Ik had van nature een donkerbruine, haast goudachtige huid en mijn haar was spierwit. Tara Blossom Harvids, ikke.
Ja, zo lijkt mijn leven rozengeur en maneschijn. Nou ja, zo slecht heb ik het nou ook weer niet getroffen, maar vader kan soms zijn zelfbeheersing verliezen en dat is zeer pijnlijk voor iedereen in zijn buurt. Mama stuurde me dan altijd naar mijn kamer, zodat ik geen klappen kreeg. Ze dacht ook altijd dat ik niks door had, en de blauwe plekken op haar armen en benen niet zag.
‘Tara!!!’ riep mijn moeder vanaf onderaan de trap. ‘Kom je nog even naar beneden voordat je vader en ik naar Carry gaan?’ Carry was een man van begin veertig en een vriend van de familie, hij lijdt aan psychóse. Dit hield in dat hij waanbeelden had, hij dacht dat er achter elke deur een Afgaan op de loer stond om hem te pakken. Het was allemaal gekomen doordat hij, na de aanslag op de Twin Towers op 11 september, in november naar Afghanistan was gezonden. Nu hij weer terug was in Amerika is hij opgenomen in een psychiatrische inrichting. Vanavond gingen mama en vader hem opzoeken. Door die waanbeelden ging ik niet mee naar Boston om hem daar te bezoeken, het zou traumatische gevolgen voor mij kunnen hebben.
Terwijl ik de eikenhouten trap afliep, hoorde ik dat vader alweer moeite had met zijn zelfbeheersing.
‘Ellie, we…we moeten echt zo vertrekken anders zitten we morgen vast in de files.’ En vader begon lichtelijk rood aan te lopen en hij kreeg zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. ‘Maar, kunnen we Tara wel zo achterlaten? Ik bedoel, ze is pas 15…’ ‘Ellenoor we gaan nu, klaar!’ schreeuwde vader bijna, hoewel mama dichtbij stond. ‘Ja, mam, ik red me wel.’ probeerde ik de boel een beetje te sussen. ‘Morgen is Rowena terug van haar vakantie en jullie zijn ook met een paar dagen weer terug.’ Ik gaf vader, die bij de deur stond en daarop tikt als teken dat mama moest opschieten, een zoen en liep daarna naar mama. Deze gaf me een zoen en omhelsde me voor een laatste afscheidsknuffel. ‘Kom, kom…zo komen we echt nog in die file!’
Toen ik, na een laatste kus van mama bij de deur, mijn ouders uitzwaaide voelde ik een frisse bries door mijn haar en ging dus maar snel weer naar binnen.
Als ik alleen ben, en niemand om me heen heb wie ik mijn aandacht aan kan schenken, ga ik naar de zolder. Daar is mijn eigen plekje, daar komt niet mijn soms wat overbezorgde moeder om te kijken of ik nog wat nodig had, en ook niet Rowena, de huishoudster, om schoon te maken of vader om ergens boos om te worden. Nee, de zolder is mijn eigen eigendom. Het is er mooi, vindt ik zelf. Er staan enkele meubels zoals een oude bank die half is doorgezakt en een oud houtentafeltje waar ik mijn gedachtes in kras. Hier droom ik weg. Als ik de kaarsen met rozengeur aansteek, die ik stiekem heb meegenomen uit de grote kast in de woonkamer, en op de bank ga zitten ben ik ergens anders.
Vandaag had ik een kop hete bosbessenthee meegenomen, en ik begon een nieuwe gedachte in mijn tafel te krassen. I Believe . . . kwam er te staan. ‘Nu nog een elfje ernaast.’ Hoor ik mezelf hardop in het niets zeggen. Ik geloof ja, in elfjes. Ik geloof dat elfjes je kunnen helpen en ook dat als je zegt dat ze niet bestaan, dat er dan één dood gaat. Daarom zeg ik dat ook nooit. Als vader hier ooit achter zou komen, hij zou woedend zijn. Een tafel bekrassen, met wat?! Gedachtes, mijn gedachtes.
Dit is niet alleen mijn plekje voor gedachtes, maar hier op deze stille zolder denk ik ook vaak terug aan vroegere en soms beter tijden. Aan van die momenten zoals een keer met mama en vader op de kermis. We waren samen in de botsauto’s geweest en ik had zo’n joekel van een roze suikerspin gekregen, ik zat op vaders nek en mama en vader liepen hand in hand. Ik was intens gelukkig. Maar achter de mooiste stralen van de zon verbergen zich toch stiekem de wolken. Je ziet ze om dat moment nog niet, maar in je achterhoofd ergens in een klein hoekje, weet je…dat ze er zijn. Zo ook die keer op de kermis. Alles ging perfect, totdat we thuis kwamen en ik van vader’s nek afmoest en de roze, en plakkerige suikerspin in zijn haar bleef hangen. Mama stuurde me snel naar boven, de rest is verleden tijd.
Mijn elfje was af. Ik gaf haar een naam, zoals ik er een aan al mijn knuffels, gedachtes in de tafel en personen op tekeningen die ik gemaakt had, gaf. Reava…Zo heet ze en ze is magisch, met haar tere vleugeltjes en kleding van een echt elfje.
Ik schrok op toen ik opeens hard gebons op onze voordeur hoorde. Ik rende naar beneden en zag in een flits dat het bijna half vier in de ochtend was. Voorzichtig opende ik de deur en zag daar een forse man staan die in zwart met blauw gekleed was, hij had een snor, zijn ogen stonden iets te ver uit elkaar maar verder had hij een vriendelijk gezicht, dat toch enigszins bedroefd stond.
‘Ben jij Tara Harvids?’ vroeg hij met een zware stem. ‘Ja, dat ben ik…wat is er aan de hand?’ ik hoorde de paniek in mijn stem en de man hoorde dit zeker ook want hij vroeg: ‘Zou ik even binnen mogen komen?’ ‘Natuurlijk.’ En ik hield de deur zo ver open dat hij net naar binnen kon komen. Ik liep hem voor naar de woonkamer en maakte een gebaar om te gaan zitten. ‘Wilt U wat te drinken?’ vroeg ik zoals ik beleefd was opgevoed. ‘Nee bedankt, zou je even willen gaan zitten…’ het was meer een bevel dan een vraag dus ik deed maar zoals ik “gevraagd” werd. ‘Je ouders zijn gisteravond tegen half acht vertrokken op weg naar Boston, klopt dit?’ ‘Ja,’ zei ik met een zacht stemmetje. De paniek sloeg nu echt toe en ik kroop helemaal in één van de grote rode kussens die in de hoek van de bank lagen. ‘Het spijt me erg voor je,’ de man waarvan ik nu toch echt het vermoeden kreeg dat hij een agent was schraapte zijn keel, ‘Je ouders zijn aangereden op de snelweg van hier naar Boston. Je moeder was opslag overleden, en je vader ligt in een ziekenhuis dicht bij Boston.’ De klap kwam hard. Dit kon niet waar zijn, ik droomde, had een nachtmerrie en ik lag nog steeds boven op mijn zolder. Daarna ging het snel, ik ging met de agent mee naar het ziekenhuis waar mijn vader lag maar ik voelde niks. Ik was verdoofd door alle emoties die vast in me zaten. Ik huilde niet, ik liet geen enkele traan, ik voelde enkel mijn hart bonzen. Elke slag was een slag dichter naar de werkelijkheid, naar hetgeen wat ik nog niet wilde ontmoeten maar wat niet lang meer duurde. Mijn overleden mama…
Toen vaders toestand na een paar dagen gestabiliseerd was konden we naar huis.
De dagen daarna waren niet al te prettig, mama’s begrafenis moest geregeld worden en dat was niet leuk! Want ik kreeg de klappen te voorduren nu mama er niet meer was. Natuurlijk niet zo opvallend, er was veel familie in huis, maar nog steeds even pijnlijk.
Ook de dag van de begrafenis leek onwerkelijk. Ik liep daar in mijn zwarte jurk naar voren. Naar het podium waar iedereen die nog wat te zeggen had over mama, zijn zegje kon doen. Ik wilde die laatste keer voor mama nog wat doen, had ik bij mezelf besloten. Ik zou nog een laatste keer voor haar schitteren en iedereen daarbij vermaken. Ik zong…in het begin sloeg ik een paar keer over, maar ik zong voor mama en het ging goed. Ik zong een liedje dat ze vroeger altijd voor me zong voor het slapen gaan. Mijn aandenken aan mama, mijn laatste keer van zingen. De tranen kwamen los toen mama de grond in zakte. Daar onder de grond, vanaf nu zou ze nooit meer bij mij zijn, en ik hoopte dat mijn elfje mij zou helpen wanneer ik het niet meer zie zitten. Help me…

[tiram]

Ik vind het vet mooi geschreven! Echt!

[Margriet]

MOOI!!! *wil meer *

[Maeglin]

, dank jullie... ik probeer voordat ik op vakantie ga nog een deel af te krijgen....

Liefs Maeglin