Jasper&Jasmijn

[Margriet]

Ik heb net als wonderbestaan twee willekeurige mensen genomen en daar ben ik mee gaan fantaseren...Commentaar is welkom!!!
Liefs
Margriet

Achteraf snap ik ook echt niet meer hoe ik die minuten ben doorgekomen. Ik denk dat ik toen veel te veel in shock was. Wel herinner ik me nog hoe het ging toen ik bij Jasper aankwam. Toen ik bij zijn appartement kwam, had ik mijn tranen al gedroogd en wou ik eigenlijk gewoon doen alsof ik hem ging verrassen. Hij deed de deur open en keek me eerst heel suffig aan. Toch zag hij dat er iets mis was, want hij schrok. Ik denk dat de angst nog in mijn ogen stond. Hij nam mijn hand en nam me mee naar binnen. Ik wou niet dat hij me aanraakte en trok mijn hand terug. Toen wist hij denk ik dat het menens was. Hij duwde me zachtjes in een stoel en ging zelf op tafel zitten. Vragend keek hij me aan en begon heel zachtjes: “Lieverd, wat is er aan de hand?” “Niks,” probeerde ik nog, terwijl ik wist dat dit totaal geen zin had. “O nee, er is dus niks aan de hand. Vind jij het dan normaal dat je hier om drie uur aan mijn deur staat. Dat als ik je hand vastpak, je hem terugtrekt en dat je nu compleet in shock bent… Is dat normaal volgens jou?” Zijn woorden waren zo confronterend, zo typisch hem, dat ik in tranen uitbarstte. Eerst hard met geluid, langzaam overgaand in een stil gesnik.
“Ga je me nog vertellen wat er is?” vroeg hij voorzichtig. “Het lijkt me beter er over te praten. Praten kan helpen en je weet dat ik er altijd voor je ben. Ik probeer je altijd zo goed mogelijk te helpen en dat doe ik met liefde. Maar het zou wel helpen als ik wist wat er is, dan kan ik er ook voor je zijn. Probeer de woorden eens te vinden, ben maar jezelf. Ik weet dat je het kunt, ik heb dat vertrouwen altijd al in jou gehad… Maar heb nu ook eens dat vertrouwen in jezelf. Gun jezelf de tijd om te zeggen wat je wil zeggen, en denk niet na wat je er mee aan kunt richten, het gaat nu alleen om jou.”
Hij heeft volgens mij wel uren tegen me aan gepraat, tenminste zo leek het. Hij was zo lief dat ik er kwaad van werd.
“Wat wil je dan horen?”schreeuwde ik ineens compleet buiten mezelf om. “Ik weet precies wat je nu gaat zeggen, dat je de waarheid wil horen. Dat je er altijd voor me bent. Maar ben je er ook voor me als ik naar de politie ga? Als ik dat ga doen…”
“De politie…Waar gaat dit over Jasmijn? Ik weet echt niet waar je het over hebt en ik eis dat je me gaat vertellen wat er aan de hand is. Denk je dat het leuk voor mij is, om mijn vriendin compleet gebroken te zien? Natuurlijk is dat niet leuk, maar erger vind ik nog dat je het me niet toevertrouwd. Je haalt zomaar ineens de politie erbij. Ik snap het gewoon niet meer… Ik hou van je, echt waar, en wil je zo graag helpen. Dat doet me beter dan jouw zwijgen.”
“Okay, ik vertel het je al. Maar ga dan even zitten en beloof je me dat je me gelooft?”
“Ik geloof je altijd…Dat weet je. Als je elkaar vertrouwt zoals wij dat doen, geloof je elkaar altijd. Dus doe ik dat nu ook.”
“Okay, ik was net buiten en …” Ik begon hevig te snikken en het mooie was dat Jasper mij toen heeft vastgepakt en ik me niet angstig voelde. Hij wist waarschijnlijk precies wat er gebeurt was, maar hij liet mij de keuze me uit te laten snikken…Hij zei niks, en liet me alleen maar huilen. Hij begon ook te huilen, maar dat maakte ons niks uit. We waren beide gebroken, maar waren wel één mens. Ondanks ons intense verdriet, waren we zo blij met elkaar.

‘Nu vraag jij je misschien af lieverd, waarom ik je dit voorlees. Ik weet hoe moeilijk die momenten voor ons beide waren, hoe compleet gebroken we waren. Ik ben vanaf die dag een soort dagboek bij gaan houden. En jij was de meest belangrijke persoon in mijn hele boek. En omdat het boek mijn leven symboliseert, ben jij dus de meest belangrijke persoon in mijn leven. Ik zat het laatst na te lezen, en ik zag dat door jouw toedoen het beter met me ging. Ik kon weer meer genieten. En hoe vaak het ook misging, jij was er altijd voor mij. En dat was zo mooi.
En weet je, wij hebben elkaar zo veel te bieden . We houden zoveel van elkaar, we kennen elkaar zo goed en helpen elkaar altijd, drong ineens tot mij door dat ik de rest van mijn leven met jou wil delen. Ik wil alles wat ik heb aan jou geven. En daarvoor heb ik eigenlijk maar één woordje van jou nodig. Lieve Jasper, wil jij met mij trouwen?’

[Vogelvrij]

Hm...
Ik vind het wel mooi geschreven en het onderwerp vind ik ook wel oké. Je hebt wel een goede stijl van schrijven, vind ik, maar toch spreekt je verhaal me niet echt aan. Al zegt dat waarschijnlijk meer over mij dan over jou

[Margriet]

Maakt toch niet joh...Tis ook meer in een impuls geschreven

[Margriet]

Hier een nieuwe fragmentopname....
Liefs
Margriet

‘Lieve Jasmijn. We hebben samen besloten onze trouwgeloftes zelf te schrijven en dat vond ik alleen maar mooi. Hier komt de mijne.
Vandaag mag ik hier staan om met jou te trouwen. Mag ik hier zijn om de bel van onze liefde te verzegelen naar goud. En ik hoop, maar voel en weet ook zeker, dat we altijd in die bel zullen blijven leven. En die bel zal goud zijn, soms met dieptepunten, soms met alleen maar geluk. Maar de bel zal goud blijven en als hij dreigt dat even niet meer te zijn, gaan wij er sámen voor knokken dat hij goud blijft. Wij kunnen het aan.
Ik mag me zo’n rijke man noemen met jou als mijn vrouw, met jou aan mijn zijde. Met jou als belangrijkste persoon in mijn leven. Ik hou zielsveel van je en wil niks liever dan mijn hele leven met jou te delen.’ Deze woorden sprak Jasper met een aarzelende stem. Hij wist niet wat Jasmijn er van vond en was er zelf eigenlijk niet tevreden mee. Helemaal niet zelfs. Maar haar ogen spraken van liefde, warmte. En hij wist dat zij zijn woorden mooi had gevonden. Heel even dacht hij tranen te zien, maar ze herstelde zich. Slikte een keer goed en sprak toen haar woorden.

‘Lieve Jasper…Ik geloof dat er twee werelden zijn. Een grote wereld, waar oorlog is en haat. En dat ieder mens een eigen kleine wereld heeft. Een wereld die bestaat uit de belangrijkste mensen in zijn of haar leven.
En soms is het moeilijk alles in de grote wereld te accepteren. Maar ik geloof dat je als je kleine wereldje mooi in elkaar zit, je de grote wereld beter aankunt.
Jij hebt mijn leven gevuld met jouw liefde, warmte en woorden. Sinds jij in mijn kleine wereldje zit kan ik alles beter hebben.
En omdat jij mijn kleine wereldje zo mooi maakt, wil ik mijn leven met jou delen. Ik hou van je, en ik hou van mijn leven als jij erin bent. En hoe moeilijk het soms zal zijn, toch zal jij mijn lichtje zijn. Het lichtje in de duisternis. Het sterretje dat me weer laat lachen. En de zon in mooie periodes waar jij ook deel uit maakt.
Ik hou van alles zoals het is, ik hou van ons twee samen, ik hou van jou en wil niks liever dan mijn leven met jou delen.’ Ze keken elkaar en wisten van elkaar wat ze dachten. ‘Wat houden we toch veel van elkaar. We zijn echt heel erg gelukkig met elkaar.’