Mijn ouders gaan, na 27 jaar, uit elkaar...

Dat nieuws kreeg ik vorige week vrijdag te horen, samen met mijn vriend. We gingen een tijdje naar m'n ouders en zouden allemaal leuke dingen gaan doen. Toen we na onze aankomst gingen zitten in de kamer, deden m'n ouders heel gezellig. En toen kwam m'n vader met het nieuws, ze gaan scheiden... Ze waren er inmiddels al een week serieus mee bezig, allerlei dingen met de notaris regelen en allebei opzoek naar een nieuwe woning.
Mijn vriend en ik kregen het dus te horen, en op de een of andere manier had ik het al aan voelen komen. Niet dat ze ooit erge ruzie hebben gehad voor mij ofzo, maar er was een soort spanning die niet langer fijn was... Ik begrijp ze goed en keur het ook zeker niet af, ze willen allebei graag verder maar gewoon niet als stel. Wel zijn ze serieus nog heel erg goede vrienden, dat mag ook wel na 27 jaar.

Alleen... waarom het echt moeilijk is voor me... míjn ouders gaan scheiden... damn, dat voelt gewoon verrot... Mijn moeder heeft haar meisjesnaam weer aangenomen, dat is zo.... mja... moeilijk...
Daarnaast heb ik, nadat ze het huis gaan verkopen waarin ik ben opgegroeid, geen 'huis' meer... Ik ga niet langer een weekendje naar huis, nee... ik ga dan een weekendje op bezoek bij mijn vader of moeder... 't Doet gewoon pijn

Daarnaast kan ik er nu alleen nog maar met mijn vriend over praten, mijn zus weet het nog niet...

Zijn er meer mensen wiens ouders gingen scheiden toen ze het huis uit waren? Hoe voelde jij je toen en hoe ging het toen je voor het eerst de nieuwe woning van je moeder/vader binnenkwam?

Vervolgens zijn we ook nog erg bang dat mijn vader het niet kan, op zichzelf wonen. Hij heeft het nooit gedaan en is niet erg stabiel psychisch gezien... hij is echt de persoon die er een einde aan zal maken wanneer het niet gaat... zoiets zei hij zelf ook al... dat hij dat gevoel heeft gehad.. Damn...

[Margriet]

Ik heb er zelf geen ervaring mee... Maar wil je wel heel erg veel sterkte wensen!! Hou vol, je kunt 't...
(lekker off-topic )
Kus
Knuffel

Aww... arme jij... *nuffelt eerst en aait over haartjes en rug*
... en ik maandag maar denken, goh, wat is ze stil, en wat kijkt ze opeens bezorgd, maar ik wil dan nooit vragen wat er is omdat ik het zelf vervelend vinden als mensen vragen wat er is... *aait*
Ik begrijp dat je het ontzettend verrot vindt... en je zei eerst dat hun relatietherapie wel aansloeg... deed het dat ook en is het daarna weer misgegaan, of hielp het gewoon niet genoeg, of wilde je je (en hun) groot houden, of wilden zij zich groot houden tegenover jou...? *nuffelt nog eens* arm Andijfje...

[Chimera]

Hmm, ik kan me d'r nauwelijks een voorstelling van maken, maar dit moet in ieder geval gruwelijk veel pijn doen. Sterkte meid.

[Jobber]

Ik heb er wel ervaring mee....
Mijn ouders zijn nu 9 maand gescheiden, en ik begin een beetje aan het idee te wennen, maar het zal nooit meer zo zijn zoals het was. Ik had van te voren ook al een idee, dat er iets ging gebeuren, zoiets voel je aan, er waren steeds spanningen en de sfeer was erg veranderd.
Maar je kunt er weinig tegen doen, want het is hun keuze, hoe moeilijk ook. Als je in zo'n situatie zit, wil je er niet over praten, je wilt het niet geloven.
Nu is het zo, dat ik "twee" ouders heb, en dat is erg lastig. Je bent het ene moment bij je vader en het andere moment bij je moeder.
Het accepteren is het meest moeilijke, maar je er verder niks aan veranderen. Dat is zo ontzetttend lastig. En soms vragen mensen wel aan je moeder en vader hoe het gaat, maar de kinderen die worden vaak "vergeten".

Ik wens je/jullie veel sterkte toe!

[CryptapiX]

mijn ouders zijn ook gescheiden, ik was toen nog niet het huis uit maar ik snap wel hoe je je voelt...
alleen scheiden klinkt zo negatief, maar het hoeft helemaal niet zo negatief te zijn.. bij mij is het eigenlijk alleen maar beter geworden
mijn ouders hebben verder geen ruzie gelukkig.. dat maakt het allemaal een stuk makkelijker voor me
verder is mijn pa wel in het huis blijven wonen waar ik ben opgegroeid..

in ieder geval sterkte enzo
maar probeer het positief in te zien, mischien is dit wel betr voor je ouders?

[poesiefox]

Nou, welkom bij de club. Leuk voor volwassen kinderen is dat niet. Vroeger, toen ze nog samen waren, toen konden ze elkaar helpen en opvangen. Na de scheiding had ik twee grote kinderen, de rollen waren in een klap omgekeerd.

Gelukkig gaan de jouwe als vrienden uit elkaar. ik zat met twee kemphanen, die alleen maar via de advocaat communiceerden, en mij als plaatsvervangend ruziepartner gebruikten. Ik was net een klaagmuur die van twee kanten onder vuur werd genomen.


Als ze je dat gaan flikken, moet je er meteen een rem op zetten. Het is hun leven, hun scheiding.

Je vader, die veert wel weer terug. Dat deed de mijne tegen alle verwachting in ook.

De nieuwe situatie went vrij snel. Gelukkig.

*komt nog een keer terug om te aaien*

Bedankt voor de reacties. We zijn, nadat ze het dus hadden verteld, ook nog gewoon naar de dierentuin gegaan met z'n vieren en het voelde gewoon niet anders dan 'normaal'. Maar telkens moest ik me bedenken dat het wel anders was.

Daarnaast vergeten mensen mijn zus en mij echt heel erg, mijn ouders ook. Ze denken dat alles wel goed gaat, omdat ik er toch niet middenin zit... maar dat zit ik dus wel...

Gisteren kwam ik weer thuis (niet bij m'n ouders dus, maar in m'n 'eigen' huisje) en kwam alles weer naar boven. 'k Zit nu met een beetje koorts thuis, echt heel plotseling.. Mja, met m'n ouders kan ik er niet echt over praten... ze zeggen wel dat ik vragen moet stellen wanneer ik die heb enzo, maar dat gaat gewoon niet...

Mijn moeder ziet het daarnaast als een kans om allerlei gezellige dingen te doen; samen nieuwe dingen uit zoeken voor haar nieuwe woning, samen leuke dingen kopen om haar zelfstandigheid te bestempelen.

[Chimera]

Terwijl dat wel het laatste is waar je op dit moment zin in hebt. Misschien kun je d'r dat beter gewoon vertellen?

Lijkt me verrot... 'k heb er geen ervaring mee, maar 'k wil je wel heel veel sterkte wensen. (f)

[BrunetJuh]

ik heb er ook geen ervaring mee, maar wens je toch veel sterkte en weet je, je mag ook blij zijn dat je ouders geen gruwelijke bonje hebben. een vriendin van mij haar ouders zijn ook gescheiden en die hebben alsmaar ruzie! nou, ik kan je verzekeren, dat is niet fijn! (i.v.m. rechtzaken etc.)

xies!

Iedereen kan wel zeggen 'wees blij dat zus en zo niet het geval is', maar daar gaat het toch helemaal niet om?! Het gaat er om dat HAAR ouders gaan scheiden en dat is verrot. Of de helft van de wereld het misschien op een nog rottere manier mee gemaakt (als dat kan) of wat dan ook, dat doet er hier toch niet toe...?

[Jobber]

Andijvie schreef op 02-08-2003 @ 11:44:

Daarnaast vergeten mensen mijn zus en mij echt heel erg, mijn ouders ook. Ze denken dat alles wel goed gaat, omdat ik er toch niet middenin zit... maar dat zit ik dus wel...

Kinderen worden altijd "vergeten" bij een scheiding. De ouders zijn druk bezig met alles te regelen, en iedereen heeft medelijden met ze. Maar de kinderen, vergeet het maar, die zijn dan niet belangrijk. Ik kan het weten.

[~Sjeherazade~]

*aait*

Mijn ouders zijn ook uit elkaar gegaan, al woonde ik toen wel thuis.

In het begin werd ik steeds tussen hen heen en weer geslingerd, moest ik nare verhalen over mijn moeder aanhoren van mijn vader en andersom, en dat is heel vervelend als je al zo met je eigen verdriet zit.

Daarom denk ik dat je heel blij moet zijn dat ze als echte vrienden uit elkaar gaan. Het doet natuurlijk nog steeds pijn, je thuis is weg, je eigen gezin is weg. Ze gaan uit elkaar, en het zal nooit meer hetzelfde zijn, dat is ontzettend naar om te realiseren.

Maar na een tijdje wen je er wel aan, wordt het meer vanzelfsprekend dat je niet meer naar huis gaat waar je vader en moeder samen zijn, dat je verjaardag er anders uit zal gaan zien.

Heel heel veel succes iig,

[Lucky Duck]

Jobber schreef op 02-08-2003 @ 12:24:
Kinderen worden altijd "vergeten" bij een scheiding. De ouders zijn druk bezig met alles te regelen, en iedereen heeft medelijden met ze. Maar de kinderen, vergeet het maar, die zijn dan niet belangrijk. Ik kan het weten.

Of te belangrijk, dat kan ook. Het is heel vervelend als iedereen je maandenlang gaat behandelen alsof er echt iets heel ergs gebeurt is en ze niet weten wat ze wel en niet kunnen zeggen

@ Andijvie: Sterkte ermee Misschien zitten er ook wel voordelen aan?

Lucky Duck schreef op 02-08-2003 @ 13:54:
Misschien zitten er ook wel voordelen aan?

Die zijn er ook wel, want die spanning waar Andijvie het over heeft is weg, en je ouders voelen zich weer helemaal goed. En dat is wel heel fijn.

Ik ben heel blij dat ze geen echte ruzie hebben, die hebben ze wel gehad, maar gelukkig is dat nu niet meer zo. Daar ben ik écht blij om. Maar ook dat maakt het wel moeilijk: als alles zo goed gaat samen, waarom dan uit elkaar? Mja, dat vergeet ik wel eens... dat je meer dan vrienden moet zijn om bij elkaar te blijven...

Er zitten ook zeker voordelen aan; dit is gewoon beter voor hen en dus zal het ook beter voor mij worden. Mijn vader neemt nu eindelijk een hond, dat is ook wel leuk (mijn moeder wil geen hond) Misschien een lullig voordeel, maar doordat ze gaan scheiden en mijn vader van een uitkering moet gaan leven, krijg ik meer geld... geen idee waarom, maar zo gaat dat (volgens mijn moeder) omdat hij dus niet zoveel in kan brengen qua geld voor mijn studie etc.

Mja... wat ik me vandaag bedacht; eerst waren mijn ouders altijd 'Bob en Ella', altijd samen.. Nu moeten ze ooit 'Bob' en 'Ella' gaan worden... heel gek...

[ZlatanSuperJood]

Bobbieeeeeeeeeeeee!!


Sorry...

ZlatanSuperJood schreef op 02-08-2003 @ 16:22:
Bobbieeeeeeeeeeeee!!


Sorry...

[LilDushi]

ik heb er geen ervaring mee ofzo...ik weet ook niet echt wat ik moet zeggen....

Sterkte Meid!!

[Thomas]

Dat is uiteraard behoorlijk klote en alles wat ik wilde zeggen is zo ongeveer al gezegd, maar ik wil je toch even sterkte wensen. Ik geef je wel een advies: als je vader echt zo instabiel is dan zou ik daar nog veel contact mee houden. Probeer hem te helpen om alleen te wonen en zeg tegen je moeder dat ze dat ook moet doen.

[clubje]

Tja, de mijne zijn ook gescheiden, maar voor de rest heb ik niks met je gemeen.

Ze zijn gescheiden na 22 jaar, hebben/hadden felle ruzie. Ik bezoek nooit mijn vader meer en ga nooit bij hem binnen. Mijn moeder woont nog in ons oud huis en ik woon ook nog altijd bij mijn moeder, dus niet alleen.

Situatie is heel anders, dus ik ga mijn mond maar houden

Feit is dat het vlugger went dan aanvankelijk gedacht. Al na twee weken keek ik er niet meer van op dat mijn vader er nooit meer was. Maar goed, dat ligt aan de situatie natuurlijk.

Ik denk persoonlijk, dat het verwerkingsproces voor een kind vlugger gaat als je al op jezelf woont, dat denk ik toch, maar kan verkeerd zijn.

greetz

[lotjesnotje]

mijn ouders zijn sinds februari gescheiden.... ik woon dan nog wel thuis maar het is tog anders. Tuurlijk voel jij je er klote om das normaal dat doe ik ook en dat doe ik nu nog steeds. Bij mij is het wel om andere redenen dat er gescheiden is en daarom wil ik nu ook geen contact meer tijdelijk met me vader....

Tuurlijk is het vreemd als je eigen huis verkogt word... ik noem het jouw huis want zo voelt het ook. Bij ons heeft het ook een tijdje op het randje gestaan of het verkocht moest worden en dat is vreemd.... het is jouw huis voor je gevoel je bent er in opgegroeit en alles eerste vriendjes eerste liefdesverdriet.... allemaal dat soort dingen...

Ik ben zelf nog nooit bij mijn vader thuis geweest omdat die samen woont en ik heeeeeel boos op zijn vriendin ben en ook op hem. Tevens wil ik daar niet eens komen ik zeg altijd maar ik ga liever op een natuurlijke wijze dood.....

wel vervelend dat je zus het nog niet weet..... Ik en men broer wisten het tegelijk omdat me vader gewoon het huis uit getrapt is door men moeder omdat die voor de zoveelste keer vreemd gegaan was. Ik denk dat je er wel wat aan heb als je zus het ook weet omdat je er dan voor elkaar zijn. Ik heb een grote steun aan me broer en ik merk ook echt dat onze band steeds sterker word...

uhmzzz een heel verhaal maar het is eigelijk maar een nutteloze post...... sorry

sterkte in elk geval

[Bravo]

Tjee, ik heb echt met je te doen! Mijn ouders zijn overmorgen 26 jaar getrouwd en ik zat me laatst, bij toeval, te bedenken ´wat als ze nu zouden gaan scheiden?´ Na zo´n lange tijd...

Ik woon nog thuis maar ik snap helemaal dat gevoel van jou van ´niet echt meer een thuis hebben.´

Heel veel sterke!

[Reneetje]

Nouja, ik kan niet echt tegen je zeggen dat ik weet hoe je je voelt want dat weet ik niet. Mijn vader is namelijk overleden, en m'n moeder heeft anderhalf jaar daarna een nieuwe man ontmoet. Waar ze in eerste instantie gewoon 'vrienden' mee was. Later is dat een liefdesrelatie geworden en gelukkig is dat allemaal goed uitgepakt.

Maar om op je topic te reageren; een vriendin van mij d'r ouders zijn ook gescheiden en 't gaat nu veel beter met haar en d'r broers en zus. Het hoeft niet áltijd te betekenen dat het kut is al je ouders gaan scheiden. Natuurlijk zullen de eerste maanden nog moeilijk zijn, en zul je je vader missen maar daarna kun je misschien ook de voordelen inzien. Nouja, voordelen, gemakken. Mijn vriendin krijgt bijvoorbeeld twee keer zakgeld, viert twee keer haar verjaardag. ( Één keer voor de vaders kant van de familie, één keer voor de moeders kant van de familie. )

Succes iniedergeval ermee. *knuffel*

Echt missen zal ik geen van beiden, als ik ze zie, slaap ik dan waarschijnlijk bij m'n moeder maar zal ik m'n vader net zo goed zien.. Nu zie ik ze ook alleen wanneer ik naar 'huis' ga. Maar 't voelt gewoon raar...
Maar ja, 't gaat al stukken beter vandaag. Ik hoorde van mijn moeder dat zij en mijn vader een ijsje zijn gaan eten ergens... en tja, dat voelt wel goed.. Ze speelden geen toneel voor mij ofzo, ze zijn écht nog goede vrienden...
Verder zijn mijn ouders tevreden met hun beslissing, ze juichen niet, maar dit is wat het beste is voor hen. Dus het is een positief iets.
Ik zie wel hoe alles loopt, ze verkopen het huis toch nog niet meteen (pas als mijn vader iets nieuws heeft en wanneer het huis een beetje opgeknapt is) en tja... 't zal allemaal nog zeker een half jaar duren voor ze echt apart wonen.. Ik wacht gewoon af...

Waar ik wel bang voor ben is dat mijn zus er per ongeluk achter komt... mijn ouders gaan namelijk op vakantie (ieder apart) en mijn zus wil dan naar 'huis'.. als ze brieven van de notaris vindt, zal ze het zeker meteen doorhebben...

Andijvie schreef op 03-08-2003 @ 15:50:
Waar ik wel bang voor ben is dat mijn zus er per ongeluk achter komt... mijn ouders gaan namelijk op vakantie (ieder apart) en mijn zus wil dan naar 'huis'.. als ze brieven van de notaris vindt, zal ze het zeker meteen doorhebben...

Misschien staat het al ergens, maar waarom mag ze het niet weten? (Oftewel: waarom vertellen ze het haar niet?)

Leonoor schreef op 03-08-2003 @ 15:52:
Misschien staat het al ergens, maar waarom mag ze het niet weten? (Oftewel: waarom vertellen ze het haar niet?)

Ze mag het wel weten, ze is alleen nu op vakantie en mijn ouders willen het niet over de telefoon vertellen en haar vakantie verpesten... wanneer ze weer thuis is dus en bij hen krijgt ze het te horen.

[ekki]

Ik begrijp niet helemaal 100% waarom ze eigenlijk uit elkaar gaan als ze nog zulke goede vrienden zijn? Of zijn ze bang dat ze anders 'later' ruzie zullen krijgen?

Mijn ouders zijn gescheiden toen ze bijna (op een jaar na geloof ik, of misschien op een paar maanden na) 25 jaar getrouwd waren. Maar het zat er al jaren aan te komen. Om ook even op degene te reageren die zei dat kinderen altijd worden vergeten ofzo: dat was in dit geval helemaal niet zo. Mijn ouders zijn nog zo lang bij elkaar gebleven om hun kinderen (dus om ons), tot ze dachten dat wij het wel aan zouden kunnen. Natuurlijk blijft het altijd moeilijk.

Overigens is mijn moeder 'verhuisd' en is mijn vader met kinderen in hetzelfde huis blijven wonen. Mijn moeder had behoefte aan rust en wilde niet alleen maar voor de kinderen hoeven zorgen. Zo bleef alles redelijk hetzelfde, behalve dat mama weg was. Gelukkig kwam (en komt) ze wel heel regelmatig eten en als m'n vader weg was, kwam zij koken enzo. Aan het begin bleef ze ook wel 'ns slapen als m'n vader er niet was, maar dat doet ze nu niet meer omdat we allemaal groot genoeg zijn.
Vaak komen m'n ouders samen op visite, ze gaan samen naar mensen op visite en ze zijn daarna nog een paar keer samen (met hun kinderen) op vakantie geweest.

Teruggaande naar toen m'n ouders gingen scheiden: het was een hele schok toen ik te horen kreeg dat m'n moeder nou echt definitief een huisje ging zoeken. Ik had het er echt moeilijk mee en moest ook direct huilen toen ik het hoorde. Ik wist dat het zou gaan gebeuren, ik wist het al jaren, maar toch was het echt heel erg moeilijk. Het 'normale' gezinnetje zou uit elkaar gaan. En hoe moest dat nou? Moest ik bij mama op bezoek gaan ofzo? Of kwam ze altijd naar papa? Ik wist het allemaal niet zo goed en was er niet blij mee. Wel was ik heel blij dat ik niet hoefde te kiezen waar ik zou gaan wonen: ik bleef gewoon in m'n eigen huis wonen.

Toen m'n moeder eindelijk een huis had, heb ik niet zo heel erg meegeholpen. Ik weet achteraf niet waarom, maar ik denk dat ik het best wel moeilijk vond om het te accepteren. Hoewel we er met z'n allen heel goed mee om zijn gegaan, denk ik, was het toch lastig. Nu woon ik op mezelf. Wanneer ik bij m'n vader kom, voelt het alsof ik thuis kom. Als ik bij m'n moeder kom, voelt het alsof ik op visite ga. Ik weet dat ik er helemaal welkom ben en dat ze graag wil dat ik me er thuis voel, maar ik zou er niet zomaar naar de koelkast lopen om wat drinken te pakken ofzo. Het voelt wel goed, maar niet als thuis.

Overigens was ik er al wel best snel aan gewend. Toen m'n moeder eenmaal weg was (uit huis), was ik vrij snel gewend aan de situatie. Ik vond het nog steeds niet leuk, maar het was nou eenmaal zo.

Als je me hierover nog wilt mailen oid, kan je natuurlijk altijd een mailtje sturen. Ik denk dat ik hetzelfde heb 'doorgemaakt' als jij doormaakt, hoewel we het natuurlijk op verschillende manieren 'voelen'. Mijn emailadres is iig ekki@scholieren.com, icq=81445553 en msn=klaagpaal@hotmail.com. pm'en kan ook. Voor als je tenminste behoefte hebt hieraan ofzo.

Sterkte ermee, je zal het misschien even moeilijk hebben, maar het komt wel goed. Je went wel, hoewel het natuurlijk hartstikke lastig blijft. *troost* voor jou!

[Yolcu]

(Vanuıt een ınternetcafe ın turkıje, vandaar de rare tekentjes)

Wow je verhaal komt mıj erg bekend voor.. ık heb precıes hetzelfde gehad toen mıjn ouders anderhalf jaar geleden uıt elkaar gıngen. Op zıch had ık het nooıt verwacht maar stond ık er ook nıet echt van te kıjken, ık wıst dondersgoed dat ze al heel lang geen gezond huwelıjk meer hadden. Toch deed het pıjn, en dat doet het nu nog steeds. Ik woon nu bıj mn vader en ık denk dat jıj het -aanhalıngsteken-geluk-aanhalıngsteken- hebt dat je al met je vrıend samenwoont. Doordat ık ın hetzelfde huıs ben blıjven wonen waar we ook met zn vıeren gewoond hebben (ık heb nog een broer), doet alles mıj aan mn moeder denken. Ik vınd het vooral erg moeılıjk dat ık het contact met mn moeder mıs. Ik heb haar nu alweer zo ongeveer 6 weken nıet gezıen en dat vınd ık gewoon erg moeılıjk. Het allermoeılıjkste vınd ık nog, dat allebeı mıjn ouders over de ander roddelen tegen mıj. Ik heb na de scheıdıng alle problemen letterlıjk op mn bord gekregen en das ontzettend ırrıtant. Verder ıs het gewoon stom dat mn ouders geen contact meer met elkaar wıllen hebben. Alles moet dus altıjd vıa mıj en dat vınd ık ontzettend kınderachtıg voor 2 mensen dıe 22 jaar getrouwd zıjn geweest.

Maar goed ık weet nıet of je ıets aan mıjn ervarıng hebt, maar ık wıl je ın ıeder geval erg veel sterkte wensen. Probeer er veel met je vrıend over te praten, want het ıs gewoon erg belangrıjk om de tıjd te nemen om het allemaal te verwerken. Het ıs toch een klap als ıets wat je altıjd voor lıef hebt genomen er opeens nıet meer ıs....

[ekki]

Unique schreef op 03-08-2003 @ 18:44:
(Vanuit een internetcafe in turkije, vandaar de rare tekentjes)

Wow je verhaal komt mij erg bekend voor.. ik heb precies hetzelfde gehad toen mijn ouders anderhalf jaar geleden uit elkaar gingen. Op zich had ik het nooit verwacht maar stond ik er ook niet echt van te kijken, ik wist dondersgoed dat ze al heel lang geen gezond huwelijk meer hadden. Toch deed het pijn, en dat doet het nu nog steeds. Ik woon nu bij mn vader en ik denk dat jij het "geluk" hebt dat je al met je vriend samenwoont. Doordat ik in hetzelfde huis ben blijven wonen waar we ook met zn vieren gewoond hebben (ik heb nog een broer), doet alles mij aan mn moeder denken. Ik vind het vooral erg moeilijk dat ik het contact met mn moeder mis. Ik heb haar nu alweer zo ongeveer 6 weken niet gezien en dat vind ik gewoon erg moeilijk. Het allermoeilijkste vind ik nog, dat allebei mijn ouders over de ander roddelen tegen mij. Ik heb na de scheiding alle problemen letterlijk op mn bord gekregen en das ontzettend irritant. Verder is het gewoon stom dat mn ouders geen contact meer met elkaar willen hebben. Alles moet dus altijd via mij en dat vind ik ontzettend kinderachtig voor 2 mensen die 22 jaar getrouwd zijn geweest.

Maar goed ik weet niet of je iets aan mijn ervaring hebt, maar ik wil je in ieder geval erg veel sterkte wensen. Probeer er veel met je vriend over te praten, want het is gewoon erg belangrijk om de tijd te nemen om het allemaal te verwerken. Het is toch een klap als iets wat je altijd voor lief hebt genomen er opeens niet meer is....

Ik denk dat je daar inderdaad heel erg op moet passen, dat je niet iemand wordt die tussen je ouders in staat. Ik zou het daar ook echt met je ouders over hebben. Dat lijkt me echt vreselijk. M'n ouders praten gelukkig nog steeds met elkaar. En ik praat wel 'ns met m'n vader over m'n moeder, of met m'n moeder over m'n vader, maar ik praat over iedereen wel zeg maar. Gewoon over hoe iemand over iets denkt, of wat iemand heeft gedaan, of weet ik het. Gewoon normale dingen denk ik.

Dat alles via jou moet, ik zou ze daar echt allebei op aanspreken. Zou wordt het voor jou hartstikke zwaar.

Waarom ze uit elkaar gaan is wel erg redelijk;
Het gaat al lange tijd niet goed met mijn vader, hij heeft nu sinds twee jaar geen werk meer (vrij plosteling ontslagen) en het is ook erg moeilijk weer werk te vinden omdat hij al wat ouder is, bedrijven willen geen oude, dure mensen. Dus hij kwam in een zwart gat en voelde zich na elke afwijzing van bedrijven steeds slechter. Tot het moment dat hij de hele dag op de bank zat en vrijwel niets meer zei, hij keek tv maar meer niet. Mijn moeder werkte heel hard en moest dus ineens ook nog het huishouden doen, omdat hij niets deed. Daarnaast zitten ze (nog steeds, mijn hele leven al) in een puinzooi vanwege verbouwingen van het huis. Allemaal zaken die mijn vader zou kunnen gaan doen, maar nooit heeft gedaan. Hij had geen zin.
Mijn moeder was het zat; voor de buitenwereld deed mijn vader net alsof alles perfect was maar thuis was het echt afschuwelijk voor mijn moeder.

Na een etentje met familie hebben mijn zus en ik hier lang met mijn moeder over gepraat, ze vond het echt heel moeilijk... ze wilde hem echt helpen, maar hij moest dit alleen oplossen.. Dus vroeg ze aan ons hoe wij het zouden vinden wanneer ze voor zichzelf zou kiezen. We begrepen het, zeker na het verhaal; mijn moeder heeft ons altijd opgevoed, mijn vader heeft alleen leuke dingen met ons gedaan. Toen mijn zus en ik klein waren gingen we daarom altijd bij mijn vader op schoot zitten want mijn moeder was de gene die streng was en moest zijn. Voor mijn moeder was dat heel moeilijk... ik heb het daarvoor nooit begrepen... Dat was dus ook een reden; mijn vader liet voor zich zorgen en zorgde verder voor niemand.
Na dat gesprek hebben we nog een tijdje met mijn vader gesproken, mijn zus en ik. Het ging niet goed met hem en hij besloot een afspraak met de huisarts te maken voor een doorverwijzing naar een psycholoog.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder, mijn vader loopt bij een psycholoog en alsnog werkt het niet. Hij laat voor zich zorgen, doet niets zelf. Mijn moeder wil niet zijn moeder zijn... hoewel ze wel van hem houdt, maar inmiddels anders...
Ze besluiten te scheiden omdat mijn vader op eigen benen moet leren staan (heeft hij nooit gedaan) en mijn moeder vrijheid wil... niet meer moedertje spelen voor hem.

Overigens klinkt het nu allemaal vrij negatief tegen over mijn vader... er zijn meer dingen, dus het totaal beeld compeseert flink. Het is een lieve man

Wel gek... ik bedenk me nu pas dat ik mijn moeder nooit echt gekend heb. Ik zag haar als mijn moeder, iemand die me opvoed en meer niet... nu pas zie ik haar als mens... dat is goed Ze heeft het moeilijk gehad, het is nu tijd voor iets nieuws... Voor mijn vader geldt hetzelfde.

Daarom gaan ze uit elkaar, nog steeds goede vrienden... maar niet meer met het... mja, liefdesgevoel... Dat is helemaal weg.

(Pfoe, wat een verhaal )

[ekki]

Ik begrijp het. Ze zullen dan ook niet met ruzie uit elkaar gaan denk ik. Alsnog moeilijk, lijkt me, maar ik denk wel een goede beslissing van je ouders. Ik hoop dat je vader het er ook mee eens is enzo. Misschien is het ook wel heel erg goed voor hem dat hij nu op zichzelf alles moet gaan doen. Maar misschien zal hij er juist een puinzooi van maken (bijvoorbeeld van zijn huis).

Ik denk dat ook jij er wel dingen van zult leren enzo, hoewel het natuurlijk erg moeilijk is. Lastig voor je vader en je moeder, maar ook voor jullie. Misschien moet jij ervoor waken dat de communicatie tussen hen altijd ook tussen hen is en niet via jullie.

Nouja, ik begrijp het goed. Erg lastig, hoor!

Nogmaals sterkte ermee.

ekki schreef op 03-08-2003 @ 22:47:
Ik begrijp het. Ze zullen dan ook niet met ruzie uit elkaar gaan denk ik. Alsnog moeilijk, lijkt me, maar ik denk wel een goede beslissing van je ouders. Ik hoop dat je vader het er ook mee eens is enzo. Misschien is het ook wel heel erg goed voor hem dat hij nu op zichzelf alles moet gaan doen. Maar misschien zal hij er juist een puinzooi van maken (bijvoorbeeld van zijn huis).

Ik denk dat ook jij er wel dingen van zult leren enzo, hoewel het natuurlijk erg moeilijk is. Lastig voor je vader en je moeder, maar ook voor jullie. Misschien moet jij ervoor waken dat de communicatie tussen hen altijd ook tussen hen is en niet via jullie.

Nouja, ik begrijp het goed. Erg lastig, hoor!

Nogmaals sterkte ermee.

Dank je

En iedereen is overigens bang dat mijn vader een puinzooi gaat maken, dat hij bijvoorbeeld niet afwast en z'n bed niet opmaakt etc... Maar daar zullen m'n moeder, m'n zus, veel van zijn vrienden en ik wel op letten... Als het te erg wordt, dan wijzen we hem erop... Daarnaast wordt hij gesteund door een maatschappelijk werkster, die zal hem er ook wel mee helpen...
M'n vader is overigens niet achterlijk ofzo hoor, zo klinkt het nu een beetje... hij is gewoon gewend dat andere mensen voor hem zorgen of hem op zaken wijzen...

[ekki]

Andijvie schreef op 04-08-2003 @ 00:26:
Dank je

En iedereen is overigens bang dat mijn vader een puinzooi gaat maken, dat hij bijvoorbeeld niet afwast en z'n bed niet opmaakt etc... Maar daar zullen m'n moeder, m'n zus, veel van zijn vrienden en ik wel op letten... Als het te erg wordt, dan wijzen we hem erop... Daarnaast wordt hij gesteund door een maatschappelijk werkster, die zal hem er ook wel mee helpen...
M'n vader is overigens niet achterlijk ofzo hoor, zo klinkt het nu een beetje... hij is gewoon gewend dat andere mensen voor hem zorgen of hem op zaken wijzen...

Nee, ik begrijp dat hij niet achterlijk is. Lijkt me nogal logisch. Ik maak zelf schoon bij allerlei soorten mensen en ik zie gewoon dat sommige mensen heel goed kunnen opruimen en sommigen er gewoon altijd een troep van maken. Bovendien kijk ik naar mezelf en ik laat ook altijd alles slingeren. Tsja, daar baseer ik een beetje op dat het daar een troepje zal zijn misschien. Nouja, ik weet niet of ik dat zo erg zou vinden, soms kan het ook wel gezellig troeperig zijn. Maar het kan ook TE worden (als de schimmel in de pan staat bijv. (gebeurt mij ook wel 'ns )). Goed dat hij hulp krijgt van een maatschappelijk werkster. En je moeder? Krijgt die nog enige hulp?

[damaetas]

hey,
mijn ouders zijn gescheiden toen ze 28 jaar getrouwd waren. van mij had het best 8 jaar eerder mogen gebeuren. ik was toen vooral kwaad ipv verdrietig, omdat ik dacht dat ze eigenlijk nogwel van elkaar moesten houden als ze toch samenbleven, maar niet dus. nouja veel maakt het niet meer uit. binnen een paar jaar ben ik toch het huis uit en moet ik me er niet meer mee inlaten.
ok dit is een loze post .
niet veel nuttigs dus, maar wel veel sterkte gewenst

eva x

[Loesje]

Jeetje wat een verhaal zeg...ik zit bijna met tranen in mijn ogen. Het lijkt me geen leuke situatie om in te zitten.

Mijn ouders hebben mij ook een keer medegedeeld dat ze gingen scheiden, was toen een hele andere situatie. mijn vader was vreemdgegaan en wilde gaan samenwonen met die vrouw, maar omdat die vrouw niet wegkon bij haar man (hij zou dan elk contact tussen die vrouw en haar kinderen wijgeren) is dat niet doorgegaan. En zo is mijn vader bij mijn moeder blijven wonen.....en nu 7 jaar later wonen ze nog steeds samen(en zijn inmiddels 25 jaar getrouwd). Ik heb lange tijd het gevoel gehad, dat ze voor ons (mijn broer en mij) bij elkaar zijn gebleven. Ik weet wel dat het ik het heel erg vond dat ze gingen scheiden, maar dat ik het wel kon begrijpen... En dat het waarschijnlijk beter zou zijn, mijn ouders hadden ook al praktische oplossingen gevonden ed (over wie waar ging wonen, en wie wat zou betalen) En dan blijven ze opeens toch bij elkaar, met in het begin behoorlijk wat ruzie. Dat kon ik op dat moment echt niet begrijpen....waarom blijf je bij elkaar als je liever bij een ander bent. Ik heb lange tijd ook het idee gehad, dat als mijn broer en ik op eigen benen konden staan, mijn ouders alsnog zouden gaan scheiden. Maar nu mijn broer en ik allebei het huis uitzijn, gaat het juist heel goed tussen hen, en lijken we ook nog het ideale gezinnetje (iets wat ik dus weer heel dubbel vind, want dat zijn we lange tijd helemaal niet geweest)..maar goed

heel veel sterkte, en ik hoop dat ze er een beetje uitkomen (en jij ook)

Mijn zus weet het nu ook. Ze belde me net en ze had blijkbaar al wat opgevangen van m'n ouders, dus vroeg ze of ik wist wat er was... Ik zei dat ik het liever niet vertelde en dat ze het van hen moest horen, mja, toen vroeg ze dus of ze gingen scheiden... Dus nu weet ze het... Wel fijn, kunnen we er samen over praten. Zo op het eerste gezicht voelt zij zich hetzelfde als ik... 't is allemaal gewoon heel raar...

Wel erg fijn dat ze het nu weet, dat wilde ik even posten