Niet de liefde van je leven

[Meisje1]

Dit vraag ik me al een tijdje af en besloot het hier even te vragen.

Als je met iemand een relatie begint, moet je dan het gevoel hebben van: dit is de liefde van mijn leven?
Is het fout als je dat dan niet hebt? Hebben jullie dat gevoel altijd als je een nieuwe relatie begint?

Iemand zei me dat ik fout bezig was omdat ik het gevoel moet hebben van: goh met deze man wil ik trouwen. Ik vind het onzin, wat vinden jullie? Heeft ze gelijk?

[miekmuis]

Nee ik vind niet dat ze gelijk heeft. Ik vind echter wel dat jullie
hetzelfde idee over jullie relatie moeten hebben. Als hij alles een
stuk serieuzer neemt dan jij vind ik dat er wel iets fout zit,
maar als jullie gewoon allebei een relatie met elkaar willen met
het idee dat jullie wel zien wat de toekomst brengt, wie zijn
anderen dan om jullie te vertellen dat dat slecht is?

[Meisje1]

Ja, ik denk er net zo over. We hebben allebei zoiets van: we zullen inderdaad wel zien wat de toekomst brengt.

Ik denk inderdaad dat je uiteindelijk nergens op uitkomt als je niet het gevoel hebt dat je met diegene zou willen trouwen (of samenwonen for that matter, trouwen is zo vreselijk ouderwets)
Dit omdat je het eigenlijk vanaf het begin al als tijdelijk ziet dan, "we zien wel" is meestal al een indicatie van 'nee toch net niet'

[Unexplained]

Als je direct het gevoel hebt dat je met iemand wilt trouwen, is het niet goed in mijn optiek.

Je moet jezelf het beste blijven gunnen, en niet je oogkleppen oplaten door maar naar één persoon te kijken gedurende de hele periode. Het is erg gezond als je wat twijfelmomenten tussendoor hebt, zodoende kun je kiezen wat écht bij jou past.

Kiezen voor iemand kun je pas als je alternatieven hebt, niet door een gebrek aan mogelijkheden.

[Ochlocraat]

Het ligt eraan waar je naar op zoek bent. Als je relaties aangaat op basis van impulsiviteit en tijdverdrijf, dan hoef je helemaal niet dat gevoel te hebben. Als je relaties aangaat als serieuze zaak met iemand waar je heel veel van houdt, dan is het wel een vereiste vind ik.

[xearo]

licht ook voor een groot deel aan je leeftijd. als je 25+ bent ofzo dan zul je dat idee wel moeten hebben denks.

[Soezen]

Nouja ik vind eigenlijk wel dat je dat idee moet hebben. Als ik aan een relatie begin, en ik denk dat ik toch niet met hem oud word, kan ik er gelijk mee stoppen. Je kan natuurlijk diep van binnen wel weten dat je niet met hem gaat trouwen, maar hopen doe ik iig altijd wel..

[BCR]

Ja, het hangt er inderdaad van af wat je wil. Zoals Ochlocraat (?) zei.

[teddybeer1983]

Kijk maar naar de reactie van Miekmuiz.

Sjoe schreef op 05-08-2003 @ 12:36:
Nouja ik vind eigenlijk wel dat je dat idee moet hebben. Als ik aan een relatie begin, en ik denk dat ik toch niet met hem oud word, kan ik er gelijk mee stoppen. Je kan natuurlijk diep van binnen wel weten dat je niet met hem gaat trouwen, maar hopen doe ik iig altijd wel..

*beaamt*

Eerst wil ik het gevoel hebben, dat ik met dat iemand tot mijn dood kan samenleven, anders begin ik niet aan een relatie.

Een vriendin van me heeft nu een vriend bij wie ze denkt;'Ach, het is toch maar om even de tijd mee te vullen.'. Zoiets vind ik echt jammer... ik zou het ook niet kunnen... kennelijk hou je dan niet echt van elkaar, want als je dat wel doet voelt het niet als iets tijdelijks... Op dit moment voelt mijn vriend wel als de liefde van mijn leven, ik weet niet of we ooit uit elkaar gaan, dat zie ik dan wel... maar op dit moment, dus nu om 17.48 uur voelt hij als de liefde van mijn leven...

Hm... er is een verschil tussen je voelen alsof je altijd bij elkaar gaat blijven, en denken/verwachten dat je altijd bij elkaar gaat blijven. Bij mijn ex-vriend voelde ik me wel alsof ik nooit zonder hem zou kunnen leven, maar ondertussen wist ik ook wel dat, stel dat we in een huis zouden wonen, we echt te veel meningsverschillen zouden hebben om dat leuk te vinden, en dat ik toch niet mijn hele leven een LAT-relatie zou willen. Bovendien merkte ik na een tijdje dat we een beetje uit elkaar begonnen te groeien, en dat het dus ooit uit zou gaan, maar ik hield wel van hem, en hij toen ook nog van mij.
Met mijn vriend zou ik ook rationeel gezien altijd samen willen blijven.

Het probleem is vooral als je een relatie begint met het idee 'het is maar tijdelijk' of als je een relatie begint/hebt met het gevoel dat het maar tijdelijk is. En dat snap ik dus ook niet.

Unexplained schreef op 05-08-2003 @ 09:48:
Als je direct het gevoel hebt dat je met iemand wilt trouwen, is het niet goed in mijn optiek.

Je moet jezelf het beste blijven gunnen, en niet je oogkleppen oplaten door maar naar één persoon te kijken gedurende de hele periode. Het is erg gezond als je wat twijfelmomenten tussendoor hebt, zodoende kun je kiezen wat écht bij jou past.

Kiezen voor iemand kun je pas als je alternatieven hebt, niet door een gebrek aan mogelijkheden.

whoei. ik ben het met je eens.

en doe aub die irri avatar weg, lief..

[lieve]

Sorry vind ik onzin.
Ik heb nog nooit het gevoel gehad van 'dit is de man van m'n leven'...
Ik denk ook dat het te wijten is aan het feit dat ik nogal een nuchter iemand ben.
Iemand die niet gelooft in de liefde van je leven,de ware,...enzo.

[Thomas]

Geniet ervan voor zolang als het duurt, dat is namelijk de juiste instelling.

Wanneer je een relatie begint dan hou je nog niet zielsveel van elkaar. Zoiets moet groeien. Gedurende de relatie kom je erachter of dat groeit of niet en in welke mate.
Ik heb 1x wat met iemand gehad dat ik dacht "bij hem wil ik de rest van mijn leven zijn". Ik nam het allemaal ontzettend serieus, ik was echt zo ontzettend verliefd.
Op een gegeven moment vroeg hij in een vlaag van verstandsverbijstering of ik met 'm wilde trouwen. Ik was toen 16. Maar natuurlijk zei ik ja.
Een tijdje later kochten we verlovingsringen enzo. We hebben 5 maanden wat gehad en daarna ging het uit. Hij werd verliefd op iemand anders, om het maar ff kort te zeggen.

Maar ik heb nog steeds het idee dat ik, als ik ineens weer naast 'm wakker zou worden alsof ik alles daarna gedroomd zou hebben, weer verder met hem zou gaan en voor de rest van m'n leven bij hem zou blijven.

Dit zal wel ziek klinken, maarjah. Daarna heb ik met vriendjes nooit meer het idee gehad dat het voor altijd zou zijn.
Natuurlijk hoopte ik wel dat het nog lang aan zou blijven, natuurlijk was ik verliefd en natuurlijk wilde ik 'm totaal niet kwijt.
Maar het was anders..

Ohja, zoals Unexplained zei: "Kiezen voor iemand kun je pas als je alternatieven hebt, niet door een gebrek aan mogelijkheden."

Dat is zeker waar. En het zet me ook vaak aan het denken. Stel je hebt een relatie met iemand die nog nooit een vriendin kon krijgen. Hij heeft ook tijdens de relatie niet de mogelijkheid om er met iemand anders vandoor te gaan of wat dan ook. Hoe weet je dan dat hij echt voor JOU kiest, om wie je bent.

En verder.. tsja.. opmerkingen als "ik wil je voorlopig nog niet kwijt" doen het natuurlijk ook niet bepaald goed in een relatie.
Als je op een gegeven moment écht van elkaar houdt, dan is dat voor altijd. Op een gegeven moment merk je als het goed is van beide kanten dat het serieuzer wordt.
Gebeurt dat niet, dan wordt het toch tijd om eens te kijken hoe lang het nog door zal gaan. Als het toch niet voor altijd is, waarom dan nog een jaar, of een half jaar, of 2 jaar, wat dan ook, bij iemand blijven?
Of het nou werkelijkheid wordt of niet, die wens moet er van beide kanten toch zijn na een tijd. Je moet het toch iig willen proberen?