Ongeveer een 8 mnd geleden had ik half iets met Marcel, voor het echter echt iets kon worden begon hij me opeens van de ene op de andere dag te negeren. Na ongeveer anderhalve maand begon hij weer contact te zoeken en te zeggen dat ik niet kwaad op hem moest zijn en dat hij me leuk vond, maar zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet.
Ongeveer 4mnd na onze vage relatie hebben we het uitgepraat (hij had wel een *redelijk* excuus) en heb ik hem vergeven. Maar ja, vergeten doe je zoiets niet, dus je blijft altijd wel een beetje achterdochtig naar zo’n persoon toe. Toen heb ik weer met hem gezoend en het leek weer even goed te gaan. Niet dat we wat hadden maar we daten en sliepen wel eens bij elkaar en ik dacht als ik nou maar geduld met hem heb (vanwege zn verleden) groeit het misschien langzaam tot iets. Nou, dat leek allemaal goed te gaan, maar een maand geleden hoorde ik opeens twee weken niks van hem. Toen smste hij opeens of ik met hem af wou spreken. Nou, als hij denkt dat hij 2weken niks van zich kan laten horen en dat ik daarna blij opspring als hij me weer smst, dat denkt hij dat verkeerd, dus ik negeerde het smsje.
Nu, 2weken later hangtie opeens aan de telefoon. Hij vroeg zich af of ik boos was, of ik hem negeerde, waarom hij niks van me hoorde, dat hij me miste en dat hij nota bene het gevoel had dat alles van zijn kant moest komen. Dat vond ik toch wel de beste grap die ik ooit gehoord had. Ook beweerde hij dat hij wel iets van zich had laten horen, maar dat was dan blijkbaar niet aangekomen. Ik dacht: nou het zal wel. Verder was het een heel lief gesprek, maar toch sta ik er een beetje sceptisch tegenover.
Ik had juist voor mezelf besloten dat ik hem uit m’n hoofd moest zetten. Maar steeds als ik dat besluit duikt ie weer op en overlaad me met liefdesverklaringen &Co. De reden dat ik de laatste keer dacht ‘flikker maar op’ was omdat hij niks van zich liet horen, maar als hij dat dus wel heeft gedaan en het is gewoon niet aangekomen, ga ik toch weer twijfelen. Aan de andere kant: als ik nu weer toegeef heb ik het gevoel dat ik hem steeds opnieuw een kans geef, ook al zeg ik steeds (tegen mezelf) dat dit zijn laatste kans is. En dat zal hij ook wel weten, als hij spelletjes met me speelt.
Heel veel mensen in mijn omgeving (incl ikzelf) denken dat hij gewoon niet eens door heeft waar hij mee bezig is en bedoelt hij het niet kwaad, maar ik kan het niet goed peilen. Aan de ene kant wil ik hem niet teveel pushen (ivm zn verleden), aan de andere kant heb ik geen zin om als oproepkracht gebruikt te worden. Oftewel, ik weet het niet meer. Inmiddels durf ik zijn naam ook niet meer te laten vallen in mijn omgeving want iedereen vindt hem een klootzak, dus vandaar dat ik jullie om raad vraag