[Mijn verhaal] Anna Laurenta

[Nijn*]

Doodnormaal gestoord.

"Kom op anna! Schiet eens op!" zegt mijn moeder ongeduldig,
ook al heb ik verteld dat ik ziek ben en thuis blijf. We hebben vandaag een blokuur gym. Mooi niet dat ik ga. Dan zien ze alles en dan moet ik- "Kom je nou nog?" gilt mam van beneden. Schijnbaar wacht ze het antwoord niet eens af, want ik hoor haar de trap op stormen. "Zeg wat is-" ze stopt in haar zin als ze mijn gezicht ziet. "Ach meisje toch, wat zie je bleek" zegt ze. "Ja mam, ik zei toch dat ik thuis wilde blijven" piep ik. "O ja, helemaal vergeten liefje, wacht, ik bel school wel even. En daarna maak ik soep voor je." Al mompelend loopt ze verder. Ze zegt het op doodnormale toon, als een normale moeder in een gewoon gezin. Maar... dat zijn we niet.
Jack, Margreet, Anna en Tim. Ik, mijn broers en mijn zus. En o ja, onze ouders. We zijn een gezin, officieel dan. We hebben allemaal ons eigen leven. Wat we gemeen hebben? We wonen in hetzelfde huis.

2 oktober 1963

Over een week is het zover, dan moet ik vertrekken. Ik wist dat het ging komen, en pas nu besef ik, dat ik niet weg wil. Het drong niet echt tot me door toen ik het hoorde. Het leek zo ver weg, zo onwaarschijnlijk dat die tijd ooit zal aanbreken. En nu begrijp ik, dat die tijd nabij is, niet aan te ontkomen. Over zeven dagen precies zit ik daar. Hoelang ik daar zal blijven valt niet te zeggen. Het enige wat door mijn hoofd maalt is zeven dagen, nog zeven dagen! Morgen zie ik Kris voor het laatst, en de anderen natuurlijk. Dan breekt de herfstvakantie aan. Een herfstvakantie die voor de meesten maar een week duurt, maar voor mij is het het begin van een lange vakantie, vakantie waar ik geen zin in heb. "Bereid je maar op een mooie lange vakantie" zei mijn moeder gisteren. Het is maar wat je mooi noemt, terwijl mijn vrienden lol kunnen maken, zit ik daar opgesloten. Zometeen dan zit ik daar dagen binnen en dan-

Ik schrik op van een deur die openzwaait. "Wel verdomme Anna!" schreeuwt mijn vader me toe. "Wat is dit nou voor een geklooi! Gisteren moest en zou je nog naar het feestje van Beth, en nu ben je ziek?!" Zijn ogen staan wild. "Je staat nu op en gaat naar school hoor je me? En wel meteen!" Ik schrik, als hij uithaalt. Mijn wang gloeit, en de tranen springen in mijn ogen. Dan komt mijn moeder binnenstormen. "Douwe hou ermee op! Ze heeft echt koorts!" probeert ze paniekerig. Maar mijn vader is niet meer te stoppen. Eindeloos gaat hij tekeer, er lijkt geen einde aan te komen. Eindelijk stopt hij, kijkt verstomt en verschrikt en stormd dan de kamer uit. Alles gloeit en trilt. Minutenlang blijf ik zo liggen, als ik eenmaal opkijk, is mijn moeder ook verdwenen. Beneden hoor ik geruzie, en ik begrijp eruit dat het over mij gaat.

Over zeven dagen mag ik weg, en plots heeft mijn angst plaatsgemaakt voor opluchting. Weg van mijn vader, de vader die mijn vrienden allemaal mogen, mijn vader die zijn handen niet thuis kan komen. Weg van mijn moeder, zij die niet tegen mijn vader op kan, en altijd aan het kortste eind trekt. Weg van Jack, weg van al die gesprekken met mijn lieve grote broer. Hij die altijd tijd voor me heeft, zelfs maakt, en me begrijpt. Weg van Margreet, al onze giegels over hunks van school, en de laatste roddels, zullen plaats moeten maken voor gesprekken met mijn psycholoog. Weg van mijn lieve eigenwijze broertje Tim, Tim die het altijd beter weet, en zo graag met me stoeit. Alles zal verdwijnen en in de loop van de tijd, zal ik er alleen maar herrineringen aan over houden. Ja, mijn broers en zus zal ik gaan missen. Mijn klas niet te vergeten, en natuurlijk Kris. Gelukkig mag mijn poes Pluis mee.


Alle commentaar is welkom, 't is slechts een probeerseltje... Nijn

´t heeft opzich wel potentie, maar ik zou zelf liever een andere schrijfstijl zien, dit is mij wat te onderbouwerig Of is dat je doelgroep?

[Envy]

Ik vind het leuk, komt er nog een vervolg?

[Nijn*]

't ligt eraan of het merendeel van het 'publiek' het leuk vind
-xxx-nijn.

[Shadowme]

ik vind het wel een leuk begin

[~~dolce~~]

ik las het net pas

ik vind het eigenlijk wel heel mooi...

*krijg dr een beetje een vreemd gevoel bij*
als me MSN is gemaakt, spreek k je gelijk

[lotjesnotje]

is wel een aardig begin denk dat het een vervolg waard is

[Nijn*]

thnx voor de reacties!
'k heb het nu een beetje druk met school maar binnekort komt er zeker een vervolg .
kuzz, nijn.

[Thee Muts]

Mooi begin...ik zou zeker verder schrijven als ik jou was, al was het alleen maar omdat ik graag wil weten hoe het verder gaat....

mooi verhaal, best wel herkenbaar ook voor mij

1 klein dingetje

mijn vader die zijn handen niet thuis kan komen.

mijn vader die zijn handen niet thuis kan houden is het volgens mij

[Eend]

heeeeeeeeeeel herkenbaar voor mij... jammer genoeg...


Maar heel mooi geschreven, ik krijg er echt het gevoel bij, dat er volgens mij echt bij hoort. Best vervelend

[Nijn*]

Mushu schreef op 07-10-2003 @ 20:04:
mijn vader die zijn handen niet thuis kan houden is het volgens mij

klopt . morgen ga ik vervolg schrijven denk ik.

[Nijn*]

vervolg:

4 oktober 1963

Gisteren moest ik afscheid nemen van iedereen. Van al mijn docenten, mijn klas en van Kris natuurlijk. Het was vreselijk, ik heb de ogen uit mijn kop gejankt. Ik kreeg allerlei cadeau's, waarvan ik wist dat ik het grootste deel vrijwel meteen zou weggooien. Maar toch, wel lief. Iedereen natuurlijk huilen en zeggen dat we zo snel mogelijk zouden schrijven en bellen. Maar toen bekent was dat Dave van school getrapt werd, was het grootste deel van de groep mij alweer vergeten. Voor hen was ik nu al geschiedenis leek het. Alleen Kris, Beth, Peter, Koen en Saskia bleven over. En Barbara mijn docente Frans, was ook al snel weg toen ze een vechtpartij zag uitbreken. "Veel gelukt meisje, ik kom je opzoeken en je weet dat dat waar is" zei ze met een warme knipoog. Barbara was een kanjer in lesgeven, en bovendien was ze als een soort vriendin voor me.

Zwijgend stonden we bij elkaar die middag. Elk van ons met tranen in de ogen. Mijn keel zat dichtgeschroeft, ik kon geen woord meer uitbrengen. Van de anderen wist ik dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar dit waren mijn echte vrienden. En misschien was dat wel nóg moeilijker. Het schoolplein stroomde langzaam leeg. Hier en daar stonden nog wat mensen te praten. De wereld draaide gewoon door besefde ik. En alleen voor ons stond hij even stil. Langzaam pakte Kris mijn hand. Ik keek op, en zag dat ze huilde. Opeens kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Maar ik zag dat ik niet de enige was. "Meisje, meisje toch, wat zal ik je gaan missen." Ik zag dat de tranen over zijn wangen stroomden terwijl Koen het zei. Ik omhelsde hem. Hij knuffelde me, en gaf me een kus. Langzaam ging ik iedereen af, en bij elke omhelzing leek het brok in mijn keel dikker te worden. Toen ik iedereen had gehad, gaven ze me een album. "Een album met herinneringen" beaamde Peter. Ik durfde het niet open te maken. Plotseling toeterde een auto. Het was de moeder van Saskia. Ze kwam op ons af lopen. "Ach meisje"zei ze met tranen in de ogen toen ze me omhelsde. Saskia en Peter liepen met haar mee terug naar de auto. Ik heb staan zwaaien tot ze allang weg waren.

Ik stond met Beth, Koen en Kris alleen op het schoolplein. Het begon te schemeren. "Lieverd" probeerde Koen langzaam "Ik moet naar huis." Opnieuw omhelse ik hem. "Ik moet ook weg meisie" Ik zag dat Beth niet kon stoppen met huilen. Koen sloeg een arm op haar heen. Ik omhelsde haar, en ze liepen naar de stalling. Ik zag hen met gebogen ruggen wegfietsen. En hier stond ik dan, met Kris. Ik kon het niet meer aan en zakte in elkaar. Kris schrok en knielde bij me neer. Ze zoende me, en trok me overeind. Ik stond minuten lang stil, zonder iets te zeggen, met haar armen om me heen geslagen. Ik gaf haar een afscheidskus, en daar ging ze. De liefde van mijn leven, zomaar uit mijn ogen verdwenen. Het regende en ik liep langzaam terug naar huis. Ik miste ze nu al, en ik was nog niet weg. Over vijf dagen pas.

Na een tijdje merkte ik pas, dat Margreet achter me stond. Met haar handen strelend door mijn haar. Ik wist dat ze het had gelezen. Ik draaide me om en ik zag dat ze bont en blauw was geslagen door mijn vader. We omhelsden elkaar en we snikten eindeloos. Toen er van beneden een "Eten!" kwam, schrokken we op. "Ik kom er zo aan" zei ik. Daar liep mijn grote zus, met een gebogen rug naar beneden. Mijn god, wat zal ik haar missen. Zo langzaam als ik kon, liep ik naar beneden. Toen ik binnenkwam keek iedereen even op, om vervolgens weer verder te gaan eten. Mijn moeder schepte met driftige gebaren mijn bord vol. Ik merkte direct de spanning tussen haar en mijn vader. Het was angstaanjagend stil aan tafel.

Na het eten liep ik naar boven, ik kwam Jack tegen op de gang. Hij zag dat ik naar de w.c wilde gaan. "Lieverd doe dat nou niet!" zei hij. Maar ik stoorde me niet aan hem, en liep rustig verder. Voordat hij me achterna kon komen, zat de badkamerdeur al op slot. Al mijn eten moest er zo snel mogelijk uit. Ik deed mijn ogen dicht en deed mijn 'ritueel'. Het was niet eens moeilijk meer te doen, ik had het nu al zo vaak gedaan dat ik mezelf op de automatische piloot overschakelde. Ik was in een soort van trance tot ik mijn vader woest op de deur hoorde bonken. Ik wist het al; hij moest een slachtoffer hebben.

commentaar is welkom . kuss, nijn.

[~~dolce~~]

hey meiss,
jah, je wou commentaar..
*denkt* jah, k vind het wel goed allemaal... ik kan helemaal meeleven in het verhaal... en word daar wel wat verdrietig van...
maar ik kan maar 1 ding zeggen: "ga zo door" (met schrijven dan he )
kuzzz mir

[sweet lover]

vervolg please

mooi, ga door!

*weet niet zo'n goede reactie*

[Nijn*]

vervolg?

[~~dolce~~]

-xxx-Nijn schreef op 15-10-2003 @ 22:11:
vervolg?

*springt* bijna dan he
jah!