Elvenziel.

[Isidor Kasimir]

Waar zij loopt verkleurt de lucht
wordt alles stil en angstig zacht.

De wind gaat liggen
en hangend haar haren
waartussendoor zij ijzig lacht.

Haar lopen is als zweven;
de kroon des doods siert nu
haar troon,
haar laatste dans
nam haar het leven,
zij hing daar schoon
zo aan de boom.

En met haar ogen zielloos,
raakt zij mens en kind,
jong en oud,
haar lach en blik die verstilt en verslind,
wanneer zij krijsend
haar vleugels des doods ontvouwt.

[lovetear]

Prachtig geschreven, alleen je laatste twee regels lopen minder goed. Inhoud vind ik prachtig, en ik hoop niet voor je dat je het echt hebt meegemaakt.

[xineof]

Wat een prachtige titel... Ik vind het een heel mooi gedicht, het onderwerp en de inhoud spreken me echt aan! Je schrijfstijl is mooi en rustig, de verwoording is eveneens mooi en heel erg krachtig en sprekend. Een mooie opbouw, het leest heerlijk rustig, maar een paar kleine suggesties om het ritme nog beter te maken:

- 'waartussendoor zij ijzig lacht' --> hier zou ik twee lettergrepen toevoegen, daardoor loopt het naar mijn mening wat beter.
- 'haar troon' zou ik op dezelfde regel laten staan; door enjambement hier wordt er toch een kleine pauze tussen de twee gedeeltes gelezen en daardoor loopt het naar mijn idee wat stroef
- boom vind ik een wat gedwongen halfrijm(sorry heeft niets met het ritme te maken)
- 'jong en oud' zou ik op dezelfde regel zetten als 'raakt zij mens en kind'. Daardoor loopt het volgens mij net wat mooier.