Gevangen....

[Rowan]

Ik ben een reguliere forummer hier, maar ik post dit topic onder een andere nickname, omdat er familieleden van mij op dit forum zitten en ik niet wil dat ze dit lezen.

Al sinds mijn pubertijd heb ik me steeds depressief gevoeld en zag ik altijd sterk op tegen iedere dag. Op mijn 17e is dat nog erger geworden toen ik een bepaalde ziekte kreeg (daar wil ik niet over uitweiden omdat familieleden me anders zouden herkennen, ondanks de andere nickname). Mijn depressie en minderwaardigheidscomplex is toen stukken erger geworden. Het was al erg genoeg omdat ik al een lichamelijke handicap heb, maar toen ik die ene ziekte er nog bij kreeg, werd alles nog erger.

Ik heb één propedeusejaar verneukt en zit nu in het 1e jaar van een andere opleiding, maar ik heb het gevoel dat ik ook dit zal verneuken. Ik ben totaal niet gemotiveerd, wat door mijn depressie komt. Ik heb het gevoel dat ik door mijn lichamelijke handicap en de ziekte niet de opleiding kan doen wat ik wil doen, ik ben als het ware beperkt in mijn keuze van opleidingen en dus beroepen. Er zijn nog wel beroepen die ik misschien zou kunnen doen, maar die vind ik niet leuk, en dat werkt ook demotiverend. Plus ik ben ook een zeer stil & introvert persoon en houd niet echt van contact met mensen, ik ben een beetje bang van mensen omdat ze zo bevooroordeeld zijn en me niet moeten.

Ik heb het gevoel dat ik in mijn leven niet verder kán komen dan de middelbare school, en dat ik nooit een goede baan, een goed leven en een gezin kan hebben. Dat mijn capaciteiten dus niet verder gaan dan dat. Ik voel me zo dom.

Het liefste zou ik willen weglopen van mijn innerlijke problemen en problemen op school. Weglopen naar een vreemd land, wegvluchten uit de realiteit en niets meer moeten van die grote, boze maatschappij. Ik voel me zo verstikt, beperkt en gevangen in dit leven, ik zit als het ware met m'n rug tegen de muur. Ik denk ook al jaren aan zelfmoord (heb ook al verscheidene keren aan automutilatie gedaan), maar de laatste tijd worden die ideëen versterkt. Ook die zelfmoordgedachten, door te denken dat er gauw een einde aan deze misère zal komen, blokkeren als het ware al mijn mogelijkheden in dit leven om verder te komen.

Het klinkt misschien een beetje vaag allemaal, maar wie herkent dit gevoel?

[Nona]

Ow, zo herkenbaar... Ja, ik weet nog wel een andere user met die problemen... *zucht*

Maar je kan heus wel een opleiding voltooien. Al is het misschien niet precies de opleiding die jij wilt - er zijn dingen die je kunt en daarmee kun je het redden in de maatschappij. Sta open voor andere ideeën, verwerp niet meteen de dingen die je op het eerste gezicht niets lijken, neem je tijd en doe er nog wat dingen bij die je leuk vindt. Succes.

[Orchid]

Herkenning, ja.
Ik zou zo graag iets willen zeggen. Maar zelf weet ik het ook niet. Probeer het. Probeer iets. Er moet toch iets zijn.
"Toch?" echoot het in mijn hoofd.
Liefs.
En het spijt me.

[Eend]

Sounds like me, alleen ipv lichamelijk heb ik geestelijk een soort handicap/ziekte, waardoor alles zo enorm beperkt wordt

Ik heb gelukkig nu werk bij de dierenambulance. het schuift niks, maar ik heb wel wat te doen door de week en daar gaat het me een beetje om.

Opleidingen heb ik nooit af kunnen maken. Nee, ipv dat ik examen deed zat ik in een kliniek. En m'n vrienden die ik toen had zie ik nog maar zelden, want zij gaan lekker naar school, zij hebben de cappaciteiten voor een goeie baan, maar ik? Ik behoorde toch tot hun? Ik heb toch ook in die klas gezeten? Ik heb toch ook lol met ze mogen maken? Maar waarom mocht ik niet het examen doen?

Zoek hulp om uit die depressie te komen als het je in je eentje niet lukt. Wanneer je niet depressief bent, zie je alles iig wat zonniger in en heb je vaak een heel stuk meer zin in dingen en ben je een stuk gemotiveerder.

Ik snap wat je bedoeld met beperkt zijn in de keuze van opleidingen en beroepen (ben het zelf ook vanwege een 'handicap' en vanwege een ziekte), maar er is negen van de tien keer nog wel een alternatief (ik ben ook twee keer geswitched). Je moet alleen kunnen accepteren dat je het met dat alternatief zult moeten doen. Wat Kruimel zei: "je kan heus wel een opleiding voltooien. Al is het misschien niet precies de opleiding die jij wilt", ben ik het mee eens. Probeer te accepteren dat je niet alles kunt wat je zou willen en zoek het beste alternatief. "Sta open voor andere ideeën, verwerp niet meteen de dingen die je op het eerste gezicht niets lijken, neem je tijd en doe er nog wat dingen bij die je leuk vindt. "

Zorg dat je in de weekends en vakanties ook lekker niks of gewoon leuke dingen kan doen ipv bezig te zijn met school. Leuke dingen hoeven echt niet met andere mensen te zijn, je kunt ook in je eentje of misschien met een goede vriend(in) of één van je ouders/broertjes/zusjes ofzo doen.

Alleen deze post bewijst volgens mij al dat je capaciteiten verder gaan dan de middelbare school. Bovendien heb je die ook kunnen halen, dan kun je ook een vervolgopleiding doen, je hebt de capacitieten dan iig (denk/vind ik). Een goed leven en een gezin staan daar helemaal los van.

Ik denk dat je door die depressie een enorm gekleurd en vertekend beeld hebt van dingen. Misschien is het verstandig eerst aan die depressie te werken?