Feedback

[GI_Rutger]

Mensen,
Ik ben sinds een maand druk bezig met het schrijven van mijn boek, genaamd "Simon Bravo Eight: Drie jaar undercover in Frankrijk, 1942-1945".

Het gaat over een Amerikaanse soldaat bij de US Marines, die in 1941 met zijn peloton de Amerikaanse ambassade in Tobroek (N-Afrika)moet bewaken. De Duitsers vallen binnen en hij, Nick Lauden, word in een gevangenis kamp gestopt, maar weet te ontsnappen tijdens een bezoek aan het ziekenhuis. Met een geleende auto doorkruist hij half Belgie en komt in contact met het verzet. Samen met een oudere Belg vlucht hij naar Engeland, waar hij gerekruteerd word voor de MI-7 (een eenheid voor het redden van piloten, saboteren, observeren en trianen van het verzet achter de linies) omdat hij vloeiend Frans spreekt. Drie jaar lang werkt hij voor de MI-7, en neemt onder andere deel aan D-Day, op 6 juni 1944, en Operatie Paperclip (het te pakken krijgen van Duitse raket geleerden).

Het is te downloaden op mijn site, bij Documenten. Het verhaal heet SOE-Wo2.
Nu mijn vraag, kunnen jullie wat feedback geven? Het is nogal lang (20 blz, ik ben pas op een kwart) maar misschien hebben jullie advies over schrijfstijl, gebruik van woorden etc.
http://groups.msn.com/warstorys/documenten.msnw

Alvast bedankt,
Rutger.

[Ieke]

Misschien kan je beter een klein stukje van je verhaal hier posten. Zo zal niemand het lezen.

[GI_Rutger]

Ok, ik zal je advies opvolgen...

“Meneer, hoe is gaat het?”
Het leek wel een droom. Ik had mijn open nog niet open, of ik voelde al een warm bed. Langzaam opende ik mijn ogen. Naast mij stond en vrouw van de in de zestig, naast een man van dezelfde leeftijd.
Ik lag in een kamertje, behangen met portretjes en kaarten, met twee vreemde mensen naast mij.
“Ik heb u in het bos gevonden, meneer. U bent aardig toegetakeld.” De man had een donkere stem, en spraak Engels met een zwaar accent. Ik sloot mijn ogen en voelde de pijn en vermoeidheid. De vrouw kwam met een glas warme melk en het was het heerlijkste wat ik in maanden had geproefd.
“Ben ik zwaar gewond?”
“We denken het niet. Wie bent u?”
Shit, wat moest ik zeggen. Als ik zou zeggen dat ik een ontsnapte krijgsgevangene was zou ik misschien uitgeleverd worden aan de staat, misschien moest ik dan naar een werkkamp, of zou ik zelfs geëxecuteerd kunnen worden. “Ik werk voor het Rode Kruis.” Vertelde ik in steenkolen Engels-Duits. De man knikte, en ging de kamer uit.
De daarop volgende twee dagen knapte ik aardig op. Het lukte me aardig om een gesprekje te voeren met de man, in een mengeling van Engels en Duits. De man was bosopzichter en was veteraan uit de Eerste Wereldoorlog. Zijn zoon was voor vermist opgegeven, toen de bommenwerper waarin hij zat, boven de Russische steppen in een mistwolk vloog en er nooit meer uitkwam. De man kon het moeilijk verteren dat zijn zoon dood was en had nog de hoop dat hij misschien gevangen genomen was of vroegtijdig uit het toestel kon springen. Ik voelde me schuldig dat ik niet mijn ware identiteit kon weergeven. Ik vertelde hem dat ik voor het Rode Kruis werkte en voor voedsel zorgde voor de krijgsgevangenen. Op een of andere manier had ik het gevoel dat de man mij niet geloofde, maar ik kon moeilijk mezelf bloot geven. De dag daarop werkte ik mijn plan uit, en werkte op de vierde dag van mijn verblijf het eerste doel uit. Toen de gastvrouw naar buiten ging om naar de wc te gaan, sprintte ik zo goed als ik kon naar hun kamer en graaide twee truien uit hun kast, en verstopte die in een zak onder mijn bed. Net op tijd ging ik op de stoel naast de openhaard zitten, en zij tegen de terugkerende gastvrouw schijnheilig dat er niets gebeurd was. Ik voelde me klote, om tegen deze, niet al te rijke mensen, te moeten liegen. Maar het was voor mijn eigen bestwil. Tijdens de wc-beurten van de vrouw wist ik nog wat eten en drinken te stelen, waaronder een fles wijn en een broodmes. Die avond vroeg de thuis gekomen man af waar die ene wijnfles was, maar kon de wijn niet vinden. Dus dronken we maar de Riesling wijn, die de man met tientallen in zijn kelder had liggen. De wijn smaakte heerlijk, en ik vroeg me af of dit de laatste keer was dat ik echt zou genieten. De volgende dag ging ik samen met de man op stap het bos in. We liepen een lang stuk, en ik merkte dat mijn conditie ronduit slecht was. We verplaatsten een paar dode dieren van de weg en de padden, en keken of er geen stropers rondliepen. Een belangrijk ding wat hij meenam was een kompas, wat niet ongebruikelijk was. Ga nooit een vreemd gebied als een bos, gebergte of woestijn in zonder kompas, leert elke soldaat in zijn opleiding. Dat betekende dat ik het kompas moest jatten, anders zou ik in Berlijn terechtkomen. Onder de wandeling brainstormde ik hevig en besloot uiteindelijk te vragen of ze een telefoon hadden. De man moest me teleurstellen maar zei dat in het dorp, op 6 kilometer van het huisje, een telefooncel was. Hij beloofde dat we die avond er nog heen gingen.

We kwamen voldaan thuis, ik omdat ik wist dat de man een kompas had, hij omdat er een extra handje had meegeholpen die dag. Ik lette goed op waar hij het kompas legde, maar hij haalde het niet uit zijn jaszak en zijn jas werd opgehangen. Die avond, na een goed bord eten, bracht de man me in zijn oude auto naar het dorp. Tijdens de rit kreeg ik droevig nieuws te horen. “Japan heeft Pearl Harbour aangevallen. Amerika is nu met Japan en Duitsland in oorlog.” Hoe kon dit? Ik liet zien dat dit een tegenslag voor me was, en keek een paar minuten uit het raam naar de besneeuwde bomen.
Terwijl de man in de auto bleef, stapte ik het telefoonhokje in en gooide een munt in de gleuf. Met mijn vingers tikte ik een paar willekeurige nummers in, in de hoop dat ik geen telefoon in Duitsland dat specifieke nummer had. Godzijdank nam niemand op. “Met Nick Lauden, Rode Kruis in Darmstadt, kan ik Joseph Don krijgen? Oke…….Joseph, ik ben het Nick……Ja?…..Ik had een auto ongeluk, ik leg het morgen wel uit…..Oke? Ja…. Doei.” Mijn fictieve telefoongesprek was over, en ik legde de hoorn op de haak. Het geld wat nog in de gleuf zat was cadeau voor de volgende.

Het lukte me om de auto te lenen, en het kompas te stelen. Ongezien gooide ik mijn zak met eten en kleren in de achterbak en reed weg, na gezwaaid door het stel. Wat een klote gevoel om zulke mensen te moeten bedriegen. Maar ze konden best die auto missen, die zouden ze wel ergens in België terugvinden. Ik reed de lange weg, en sloeg af richting het westen. Het was nog ijskoud in de auto, dus trok ik een van de geruite truien aan. Onder het ‘genot’ van een paar droge boterhammen zonder beleg en een slok water kon ik er tegenaan. Zonder probleem reed ik door het best, terwijl ik probeerde zo goed mogelijk naar het westen te rijden. Maar na twee uur rijden stokte mijn adem. Achter mij reden drie trucks, volgeladen met zwaarbewapende Wehrmacht soldaten. Ik besloot een tandje lager te rijden, en gelukkig werd ik een minuut later ingehaald door de volgeladen trucks. De soldaten rookten, lachten of dronken. Ze maakten grapjes of probeerde het warmer te krijgen door tegen elkaar aan te kruipen. Een kwartier reed ik achter hen, tot ik besloot een afslag te nemen. Probleemloos reed ik nog een uur door, tot ik in het dorp verderop een wegblokkade zag, met een rij auto’s ervoor. Hevig zwetend en met trillende handen wist ik een klein weggetje door het bos te vinden en kon na een half uur weer door rijden over de gewone weg. Maar na twee uur rijden hoorde ik de motor kuchen en nam mijn snelheid af. Shit, het was gebeurd. De benzine meter gaf het getal nul aan. Vloekend stapte ik uit en ontdekte dat er geen reserve jerrycan in de achterbak lag. Uit woede trapte ik een paar keren tegen de motorkap, maar de motor hield zijn bek. Razend greep ik mijn broodmes, stak hem in mijn riem en greep mijn zak met voorraden. Het leek een eeuwigheid voordat ik enkele huisjes zag, wat een dorp moest voorstellen. Meer dan twee uur had ik in de snijdende kou gelopen, en klappertandde zo hard dat ik mijn eigen stem bijna niet hoorde. Ik liep het dorp in en zocht een klein, burgerlijk huis uit. Collaborateurs woonden vast in een villa, betaald door de Fuhrer. Bloednerveus en bang klopte ik twee keer op de deur. Een halve minuut later ging de deur open. Een jonge vrouw van ongeveer twintig jaar oud deed open. Ze keek me onbegrijpelijk aan.

[Ndimension]

Die spelfouten kunnen mij zo behoorlijk laten irriteren dat ik al gestopt ben na 4 regels.

[Freule]

Het leek wel een droom. Ik had mijn open nog niet open, of ik voelde al een warm bed. Langzaam opende ik mijn ogen. Naast mij stond en vrouw van de in de zestig, naast een man van dezelfde leeftijd.

Het leek wel een droom. Ik had mijn oGen nog niet open, of ik voelde al een warm bed. Langzaam opende ik mijn ogen. Naast mij stond Een vrouw van ... in de zestig, naast HAAR/DE VROUW een man van dezelfde leeftijd.

Daarbij lopen de zinnen ook niet lekker. Twee keer open - opende achter elkaar, is niet mooi.

Ik heb even snel wat fouten er uit gehaald, grote kans dat er nog meer fouten in zitten.
Sorry, maar ik kan Ndimension niets dan gelijk geven!
Werk aan je spelling. Verbeter je verhaal. En post het dan nog een keer!
Succes!

Begin eens met een correcte spelling en haal de rare woorden uit de eerste zinnen eruit.
Vergeet ook niet de gedachtes tussen aanhalingstekens te zetten, dat maakt het ook een stuk duidelijker.

Meneer, hoe is gaat het?” (hoe is het of hoe gaat het)
Het leek wel een droom. Ik had mijn open nog niet open, of ik voelde al een warm bed(duh, lijkt me logisch. wat heeft je ogen openen met voelen te maken?).
Langzaam opende ik mijn ogen.(misschien kan je dit stukje het beste weglaten, je hebt al iets over het openen van ogen)
Naast mij stond en vrouw van de in de zestig, naast een man van dezelfde leeftijd.
Ik lag in een kamertje, behangen met portretjes en kaarten, met twee vreemde mensen naast mij.(eerst zeg je dat er naast hem een man en een vrouw stonden, nu zeg je dat er 2 vreemden stonden, wat dus op die man en vrouw slaat. Lijkt me ook overbodig)
“Ik heb u in het bos gevonden, meneer. U bent aardig toegetakeld.” De man had een donkere stem, en spraak Engels met een zwaar accent.

De man knikte, en ging de kamer uit.
De daarop volgende twee dagen knapte ik aardig op

Beetje rare overgang. Wat gebeurde er die 2 dagen?

Ik zou dit stukje: Zijn zoon was voor vermist opgegeven, toen de bommenwerper waarin hij zat, boven de Russische steppen in een mistwolk vloog en er nooit meer uitkwam. veranderen in bijvoorbeeld: Zijn zoon was voor vermist opgegeven, nadat de bommenwerper waar hij in zat (of: die hij vloog) boven de Russische steppen een mistwolk in was gevlogen om er niet meer uit te komen.

Denk trouwens eens na over dat stukje, het is niet helemaal logisch.
Hij vloog (een) mist(wolk) in, dus hij vloog laag. Als je er van uit gaat dat hij hoog in de lucht vloog kan je misschien beter zeggen dat hij een wolk invloog.

“Ik werk voor het Rode Kruis,” vertelde ik in steenkolen Engels-Duits. De man knikte, en ging de kamer uit.

Maak van de punt achter kruis een komma en schrijf vertelde met een kleine letter, dan is het een hele zin.

Net op tijd ging ik op de stoel naast de openhaard zitten, en zij tegen de terugkerende gastvrouw schijnheilig dat er niets gebeurd was.

Die avond vroeg de thuis gekomen man af waar die ene wijnfles was, maar kon de wijn niet vinden

Ten eerste; hij vroeg zich af waar de wijn was.
Ten tweede, als ik me afvraag waar iets is, dan kan ik hem ook niet vinden, daarvoor moet ik eerst zoeken. Dat stukje mis ik.

Het lukte me om de auto te lenen, en het kompas te stelen.

Wtf? Hoe, wie, wat, waar?
Vertel wat meer!

Razend greep ik mijn broodmes, stak hem in mijn riem en greep mijn zak met voorraden. Het leek een eeuwigheid voordat ik enkele huisjes zag, wat een dorp moest voorstellen

Ik vind dit een erg verwarrende overgang.

Meer dan twee uur had ik in de snijdende kou gelopen, en klappertandde zo hard dat ik mijn eigen stem bijna niet hoorde.

Onlogisch.
Als je klappertandt, dan praat je niet en zal je dus ook niets van je stem merken. Praat je, dan komen je tanden niet dicht genoeg bij elkaar om tegen elkaar te klapperen.

Misschien kun je verder woorden als 'shit', 'ik voelde me klote', 'de moter hield z'n bek', enz weglaten. Staat niet erg prettig en zo komt het niet helemaal over als 'volwassen', maar meer kinderachtig.

Verder zitten er nog wat zinnen in die niet zo lekker lopen of onlogisch zijn, daarvoor moet je de tekst zelf nog maar een keertje doorlezen.

Oh, nog een opmerking:
In het begin van het verhaal wordt gevraagd wie de man is. Het antwoord is dat hij voor het Rode Kruis werkt. Waarom geeft hij geen naam op?
Later in het verhaal voert hij een zogenaamd telefoongesprek, waarvan de man denkt dat z'n 'verzorger' het kan horen. In dit gesprek noemt hij zichzelf Nick. Waarom noemt hij zich dan niet meteen Nick?
Uit je eerste post blijkt ook nog dat de soldaat Nick Lauden heet. Nu quote ik:

We denken het niet. Wie bent u?”
Shit, wat moest ik zeggen. Als ik zou zeggen dat ik een ontsnapte krijgsgevangene was zou ik misschien uitgeleverd worden aan de staat, misschien moest ik dan naar een werkkamp, of zou ik zelfs geëxecuteerd kunnen worden. “Ik werk voor het Rode Kruis.”

Maar in het telefoongesprek dat z'n verzorger kan horen noemt Nick wel z'n echte naam. Beetje dom niet (voor een getrainde soldaat).

Verder wel een leuk verhaal, ga vooral door, maar let op dat je niet teveel fouten maakt!

[GI_Rutger]

Bedankt voor de feedback!
Ik zal jullie advies opvolgen, en wat dingen veranderen.
Onthoud wel dat dit een klad versie is, geschreven op een pc zonder spellingscontrole. Ik ga, als ik klaar ben met het schirjven, alle grmaaticaal foute zinnen en woorden eruit vissen.
Ps. Lafjuh, de bosopzichter blijft in de auto zitten, dus kan het amper horen. Nick heeft wel zijn naam vertelt, maar dat stat er niet geschreven.

BEdankt voor de adviezen!

GI_Rutger schreef op 10-11-2003 @ 10:51:
Ps. Lafjuh, de bosopzichter blijft in de auto zitten, dus kan het amper horen. Nick heeft wel zijn naam vertelt, maar dat stat er niet geschreven.

BEdankt voor de adviezen!

Oh oke.
Misschien is het handig om alsnog erbij te zetten dat hij z'n naam geeft, dat kan hier en daar wat onduidelijkheden weghalen.
Maar dan nog is het raar dat hij niet wil zeggen wat hij is (een ontsnapte krijggevangene), maar wel zijn echte naam geeft.

Succes.

[GI_Rutger]

lafjuh schreef op 10-11-2003 @ 12:35:
Oh oke.
Misschien is het handig om alsnog erbij te zetten dat hij z'n naam geeft, dat kan hier en daar wat onduidelijkheden weghalen.
Maar dan nog is het raar dat hij niet wil zeggen wat hij is (een ontsnapte krijggevangene), maar wel zijn echte naam geeft.
Succes.

Ik zal er wel neerzetten dat hij alleen zijn voornaam zegt. Het lijkt mij niet zo slim om te zeggen, in bezet Duitsland, te zeggen dat je een ontsnapte Amerikaanse krijgsgevangene bent.

[Tisch]

Kijk eens door die slechte spelling heen aub.

Ik ken genoeg mensen die graag zouden willen schrijven, foutloos Nederlands beheersen, maar de geest van het schrijven missen. Daarin schuilt de essentie van schrijven, niet in zomaar een spelfoutje.