De man heet dan ook Wim Sonneveld
Wim Sonneveld - Het Dorp
Thuis heb ik nog een ansichtkaart
waarop een kerk, een kar met paard,
en slagerij J. van der Ven,
een kroeg, een juffrouw op de fiets.
Het zegt u hoogst waarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben.
Dit dorp, Ik weet nog hoe het was
de boerenkinderen in de klas
een kar die ratelt op de keien.
Een raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door,
het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat het nooit voor bij zou gaan.
Wat leefden ze eenvoudig toen
in simpele huizen tussen groen,
met boerenbloemen en een heg.
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd.
Het dorp is gemoderniseerd
en nou zijn ze op de goede weg
Want ziet hoe rijk het leven is
ze zien de televisiequiz
en wonen in betonnen dozen.
Met flink veel glas dan kan je zien
hoe of het bankstel staat bij Mien
en d'r dressoir met plastic rozen.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat het nooit voor bij zou gaan.
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
in mini-jurk en Beatle-haar
en joelt wat mee met beatmuziek.
Ik weet wel, het is hun goede recht.
"De nieuwe tijd", net wat u zegt,
maar het maakt me wat melancholiek.
Ik heb hun vaders nog gekend,
ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtje springen.
Dat dorp van toen, het is voorbij.
Dit is al wat er bleef voor mij:
een ansicht en herinneringen.
Toen ik langs het tuinpad van m'n vader,
de hoge bomen nog zag staan.
Ik was een kind hoe kon ik weten
Dat, dat voorgoed voorbij zou gaan.
|