Toch geen kanker...

[Gothic]

In april dit jaar voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Omdat ik jong ben, zocht ik er weinig achter, maar ben ik wel naar de dokter geweest. De dokter zei dat het waarschijnlijk een cyste was en geen kwaad kon. Ze wilde dat ik een half jaar later terug zou komen.
Driekwart jaar later ben ik teruggegaan. Het was 2x zo groot geworden. De dokter wilde dat ik meteen een afspraak zou maken met het ziekenhuis voor een echo. Die wilde dat ik naar een chirurg zou gaan. Bij de chirurg aangekomen, moest ik opnieuw naar de radiologie en de echo moest opnieuw. Ook moest ik een punctie, (dit hoefte 1e keer niet, want het was niet nodig dachten ze), omdat hij het niet vertrouwde...
Uiteindelijk bleek alles goed te zijn. Het was goedaardig (geen cyste trouwens) en wat goedaardig begon kan niet kwaadaardig worden. Operatie niet nodig...

En nu, ten eerste vertrouw ik die man niet op zijn woord. Ik geloof niet dat hij mij kan garanderen dat het niet kwaadaardig wordt.
Ten 2e heb ik bijna 2 maanden in de angst geleefd dat ik misschien kanker had. Ik kon me nergens meer op concentreren, en had nergens zin in. Maar ik dacht dat ik er niet mee zat. Ik was ervan overtuigd dat het allemaal goed was.
Want zo doe ik. Sterk houden, gevoel niet toelaten. Maar toen ik opeens die punctie toch moest doen, kwam het los. Ik was niet bang, ik was doodsbang, kon nergens anders aan denken. Mijn ouders wisten van de onderzoeken, maar toen de goede uitslag kwam, wilden ze het vieren...
En vieren was wel het laatste wat ik wilde. Ik voelde me klote. Het is nog niet klaar, want ik moet beslissen of ik me laat opereren. Verder heb ik weken in een sfeer geleefd en die kan niet plotseling wegvallen...

Mijn vraag, hoe verwerk je zoiets? Wat kan ik hier nou verder mee doen?

[Nona]

Ik herken het. Ik heb op tienjarige leeftijd een stukje hoofdhuid laten verwijderen dat later gevaarlijk kon worden.

Ik ben gewoon naar de huisarts gegaan, die kon mij zonder ingewikkelde onderzoeken vertellen dat alles wat er overgebleven was littekenweefsel was. Dat kan jij ook doen; een huisarts weet daar ook veel van af. En als je je dan nog ongerust voelt kun ej altijd een second opinion aanvragen schijnt, ik neem niet aan dat twee doktoren er allebei volledig naast zitten.

No sweat; ze weten echt wel wat ze doen.

[Gothic]

Kruimel schreef op 29-10-2003 @ 19:53:
Ik herken het. Ik heb op tienjarige leeftijd een stukje hoofdhuid laten verwijderen dat later gevaarlijk kon worden.

Ik ben gewoon naar de huisarts gegaan, die kon mij zonder ingewikkelde onderzoeken vertellen dat alles wat er overgebleven was littekenweefsel was. Dat kan jij ook doen; een huisarts weet daar ook veel van af. En als je je dan nog ongerust voelt kun ej altijd een second opinion aanvragen schijnt, ik neem niet aan dat twee doktoren er allebei volledig naast zitten.

No sweat; ze weten echt wel wat ze doen.

Het gaat mij meer om het gevoel dan die operatie, daar kom ik wel uit...
De chirurg kon mij prima uitleggen wat het was, daar lag het niet aan...
De huisarts had het fout, maar dat is niet zo gek, die moeten van alles een beetje weten...

[Ingemar]

Ik denk dat iig er over praten belangrijk is en/of er over schrijven. En je gevoel niet onderdrukken (dus ook bv zeggen dat je het niet wilt vieren en waarom niet en dat je bang bent enz), is niet makkelijk, maar ik denk dat je met onderdrukken niet verder komt. Verder heeft verwerken vaak ook 'gewoon' tijd nodig.

Als je die chirurg niet op z'n woord vertrouwt, zou ik of een second-opinion vragen of laten opereren.

(= Leonoor)

Het lijkt me niet meer dan logisch dat het al je gedachten overneemt :/

Maar erm, goedaardig betekent in principe alleen dat het niet uitzaait. Het vormt geen directe bedreiging voor je gezondheid, tenzij hij veel groter wordt. Preventief opereren is misschien een optie.

Sterkte iig :/

[Rabbi Daniel]

Ik neem aan dat je Engels wel goed is.

There is no evidence that treatment of mastalgia, cysts, or lumpiness reduces the risk of developing breast cancer.
(....)
For most patients, mastalgia remits spontaneously after months or years.

FIBROADENOMAS
These benign tumors usually develop in young women, often in teenagers, and may be mistaken for cancer. However, they tend to be more circumscribed and mobile and, when palpated, may feel like small, slippery marbles. Fibroadenomas can usually be excised using a local anesthetic, but they frequently recur. After a patient has had several fibroadenomas established as benign, she may decide against having subsequent ones excised. Other benign solid breast masses include fat necrosis and sclerosing adenosis, which can be diagnosed only by biopsy.

Veel nuttigs weet ik niet te zeggen, maarja...

( http://www.merck.com/mrkshared/mmanu...er242/242b.jsp )

[Thee Muts]

Hmmm....herkenbaar voor mij. Nu 2,5 half jaar geleden werd er bij mij gedacht aan nierkanker. Ik had al een tijd heel vervelende problemen met mijn blaas en nieren, en heb toen heel veel onderzoeken gehad. Uiteindelijk werd er op een echo iets ondekt bij mijn rechternier dat daar niet hoorde. Arts melde mij heel subtiel (not...) dat hij aan kanker dacht en dat ik 3 dagen later maar terug moest komen voor onderzoek. Weet niet meer hoe ik die 3 dagen ben doorgekomen, maar na de onderzoeken die volgenden, bleek het uiteindelijk om een cyste te gaan, en was er dus niks ernstigs aan de hand. Ik heb dus maar 3 dagen in angst gezeten, maar toch is er hierna bij mij iets geknapt vanbinnen. Zowel de arts als mijn ouders wilden het goede nieuws ook vieren en waren dolblij....Alleen ik voelde totaal niks, ik was leeg, boos, er was iets geknapt en ik kon totaal niet blij zijn.

Ik heb er toen ruim een jaar niet meer over gepraat, met helemaal niemand niet, ook niet met mijn ouders. Achteraf heeft dit alles alleen maar erger gemaakt. Hierna is er op medisch gebied nog veel meer over me heen gekomen, waardoor ik uiteindelijk emotioneel helemaal in de knoop ben geraakt. Er speelden op dat moment ook nog wat andere dingetjes, maar dat gedoe over die nierkanker is uiteindelijk de druppel geweest. Nouja, uiteindelijk heb ik ruim 1,5 jaar therapie gevolgd, wat mij er weer bovenop heeft geholpen. Ik heb het er daar voor het eerst weer over gehad, ik heb geleerd ermee om te gaan en mijn lichaam leren kennen en accepteren (loop namelijk nog steeds met klachten, maar is nooit wat gevonden en ben gestopt met al het medische gebeuren).

Kan me dus heel goed voorstellen dat je het er heel moeilijk mee hebt. Het is ook niet zomaar iets, dus wil ik je ook aanraden om er vooral wél over te (blijven) praten. Vertel maar aan mensen wat het met je doet, hoe je je er ook nu bij voelt, hoe je de afgelopen maanden hebt beleefd. Denk dat dat heel belangrijk is. En verder, tja....eigenlijk weet ik het verder niet. Ik heb zelf de fout gemaakt door er dus niet meer over te praten en net te doen alsof er niks gebeurd was, terwijl je zoiets gewoonweg niet kán negeren. Ik heb er dus uiteindelijk hulp voor gezocht, maar dat was ook in combinatie met andere dingen, dus ik hoop voor jou dat jij het zo een plekje kunt geven!!

Neem er iig zeker de tijd voor en geef toe aan je angst en je gevoel!

Ohja, wat mij ook heel erg heeft geholpen, is door erover te schrijven. Gewoon je gevoel op papier zetten, is soms makkelijker dan erover praten.

Sorry voor mijn uitgebreide reply

[Eend]

Praat erover meis, dat is denk ik het enige wijste wat ik op dit moment kan zeggen. Zeg tegen je ouders dat je geen zin hebt om het te vieren. Het lijkt me namelijk een heel verward iets wat je meegemaakt hebt en kan me voorstellen dat je nou niet echt de behoefte hebt om het te vieren.

Iets wat er gelijk aan lijkt was met mijn opname, je leeft daar in een soort sfeer, totaal anders dan thuis, je hebt geen behoefte meer aan huis, want dara is geen veiligheid en dan kom je thuis, willen je ouders vanalles en iedereen uit gaan nodigen, maar waarvoor?! Omdat ik thuis ben? Omdat ik nog steeds met dezelfde problemen zit?

Ik bedoel, dat bobbeltje bij jou zit er nog steeds en ja, ondanks dat je het helemaal niet wilt, denk je er toch over na van: Wat als het nou negatief wordt?! Je hebt het gevoel dat je nog niet helemaal klaar bent. Heel begrijpelijk dat je het dan niet wilt vieren.

Verder ligt de keuze aan jou of je je wilt laten opereren. Als jij denkt dat je je beter voelt zonder die bobbel, moet je het vooral doen.

[thebbb]

Hoi Gothic.
Hopelijk vinden jullie het niet vervelend dat ik deze oude thread weer opgraaf.
Ik wil even kwijt dat ik wel enigszins begrijp hoe je je voelt. Het lijkt allemaal we mee te vallen uiteindelijk, maar je hebt een lange poos in angst/spanning geleefd. Zelf heb ik dat ook min of meer meegemaakt, maar op een heel andere manier. Bij mij was het niet levensbedreigend. Ik zal uitleggen hoe het zat.
Vorig jaar (14 mei) zat ik rustig bij economie op school. Gewoon, beetje werk doornemen enzo. Ik keek opeens op en het leek alsof het buiten mistig was geworden. Maar ik wist dat dat eigenlijk niet kon en toen ik de andere kant op keek was het ook richting het schoolbord mistig geworden. Ik dacht: er zit wat in m'n oog, dus wreef zacht wat in m'n oog. Maar ja, het voelde niet alsof er wat in zat en het ging er in ieder geval ook niet uit. Gedurende het lesuur werd alles steeds mistiger, totdat ik alleen nog vaag wat schimmen om me heen zag. Merk hierbij op dat ik op m'n 3e aan m'n linkeroog al blind ben geworden. Ik werd er al aardig nerveus van en vroeg aan een vriend van me of 'ie er wat aan zag, maar er was niks bijzonders aan te zien. Bij het eerstvolgende lesuur ben ik toen naar huis gegaan. Ik ging altijd al met de bus, dus dat was op zich geen probleem. Alleen een beetje moeilijker lopen dan anders, maar wat vrienden liepen met me mee naar de bushalte en aan de andere kant werd ik opgewacht door m'n zus, die ik vanaf school nog opgebeld had. Ook thuis zagen ze er niks aan, maar het was allemaal toch vrij beroerd dus. Alles enorm wazig/vaag. M'n vader is toen naar huis gekomen en met mij (+ moeder) naar het ziekenhuis gegaan. Maar het was al vrij laat in de middag toen, uur of 5, dus het was vrij problematisch om er doorheen te komen. Goed, een voor mij onbekende oogarts ging er even naar kijken en vond het er niet best uitzien. Er was in ieder geval een flinke bloeding geweest in m'n oog en hij wilde nog even een oogscan maken. Dus ook dat gebeurde. Vervolgens kwam het bericht dat ik een netvliesloslating zou hebben aan m'n ziende oog. Zoals je wel weet, kan dat fataal zijn voor je zicht, ook al is er theoretisch nog wel een aardige kans dat ze het vast kunnen zetten en dat je nog wat kan blijven zien. Maar goed, toch was ik enigszins in shock. Ik kon er niet eens om huilen op dat moment. Dat kwam 's avonds en 's nachts wel en de weken erna. De volgende dag moest ik terugkomen voor nieuwe onderzoeken. Dat heeft toen ook de hele dag geduurd. En toen werd er geconstateerd dat er nog geen netvliesloslating was, maar dat de kans dat dat zou gáán gebeuren de komende dagen/weken wel erg groot was (de bloeding was bij het netvlies geweest, waardoor er extra spanning kwam op het netvlies, einde van deze medische mededeling). Dus dat werd toen heel regelmatig naar de oogarts enzo. Heel langzaam loste het bloed weer op en kwam m'n zicht dat ik voor die bloeding had (dat was trouwens 7%, dus ik was al erg kippig) weer langzaam terug. Langzaam ging de waas over in dunne slierten, etc. Het netvlies heeft het tot op heden gehouden. Ik heb nog een paar kleine bloedinkjes gehad sinds vorig jaar mei, maar niet vergelijkbaar met toen. Wel had ik om de zoveel maanden verschijnselen van netvliesloslating (ik zag spinnetjes - kunnen kleine bloedinkjes zijn in het netvlies - en lichtflitsen). Dus iedere keer werd ik enigszins geconfronteerd met de mogelijkheid van netvliesloslating. Een paar kleine sliertjes van de bloeding heb ik ook gehouden, rechtsonder in m'n zicht. En de gedachte aan het verliezen van m'n laatste zicht, wat vorig jaar opeens zo dichtbij was, is niet meer verdwenen. De momenten toen in het ziekenhuis, die hele dag die ik hierboven beschreef, zitten nog enorm vers in het geheugen. Het is eigenlijk wel goed dus met m'n oog, zoals het voorheen was, maar heel misschien ook niet. Helemaal stabiel is het niet. En bovendien, er is toen iets veranderd. Gevoelsmatig. Alsof er toen iets kapot is gegaan. Ik ben daar langzaam overheen gekomen, ook al ben ik na 14 mei een poos niet naar school geweest (braille lezen kan ik niet en gewoon lezen ging niet meer) en heb ik me door het nietsdoen wel rot gevoeld. Pas na de zomervakantie ben ik weer naar school gegaan. Ik kan feitelijk alles weer zien wat ik kon zien. Ook al is het niet veel, ik wil het houden, het mág niet minder worden. Maar toch voel ik me er nog niet lekker bij. Nu, na anderhalf jaar, nog steeds niet helemaal. Vooral dus door die kleine vreemde dingetjes die er soms gebeuren in m'n oog. Ik heb er veel over gepraat. Ik ben niet depressief geworden (dat was ik daarvóór wel bijna geweest gek genoeg), ook al ben ik niet zo'n grote lachebek. Maar toch, het blijft spelen. Ik kan je dus niet adviseren hoe je van je spanning af komt, van het je rot voelen om iets wat eigenlijk al over is. Misschien wel hoe je er mee kunt leren leven, dat het toch een plaatsje krijgt, die ervaringen uit de tijd dat je bang was kanker te hebben. En dat is praten, schrijven. Wel uiten dus! Stilletjes denken is niet slecht, maar als je die gedachten dan ook maar uit! Alleen denken, denken, denken over iets naars gaat je stemming beïnvloeden. Echt waar!
Beetje lang verhaal zie ik.. Nouja.