19-07-2001, 08:17
|
|
|
Verhaal: Een duur uitstapje (hypochondrie)
Het begin... "Denk je dat er nog nieuwe videofilms zijn?", vraagt mijn vader hoopvol op een saaie middag. Het is kerstvakantie. "Misschien, ik ga wel effe kijken", antwoord ik enigzins verveeld. 10 minuten later sta ik buiten. Trillend van de kou, maak ik me op weg naar de videotheek... Opeens krijg ik een steek bij mijn hart. Verbaasd blijf ik staan. "Niet alweer", denk ik bij mezelf. Uit angst controleer ik even mijn polsslag, die is de laatste paar weken immers veel te hoog. Na 15 seconden kom ik op 32 tellen. Dat is dus een polsslag van 128, veel te hoog. "Na ja, misschien wordt het vanzelf beter", denk ik relativerend en ga verder... "Ding dong", luidt de bel wanneer ik de videotheek binnen kom. Ik loop direct door naar het vak met de dagfilms. Aandachtig scan ik het hele vak af, ik ken ze bijna allemaal. Uit het niets voel ik weer mijn hart kloppen. Het gaat steeds sneller. Snel pak ik 2 films die ik nog niet ken en ga naar de balie. "Uw pasje?", vraagt het meisje. Met trillende handen geef ik haar de pas. Ik voel het nu overal kloppen, zelfs in mijn handen. "Dat wordt dan 15 gulden", krijg ik te horen. Ik geef haar het geld. Ze schijnt aan mijn ogen te zien dat er iets mis met me is. Doodsbenauwd neem ik de films en ga naar buiten... In een rap tempo marcheer ik naar huis. Thuis doe ik in het begin als of er niets aan de hand is. Samen met mijn ouders, kijk ik naar de eerste film. Ik voel mijn hartslag echter steeds harder en sneller worden. "Dadelijk krijg ik een hartaanval", denk ik bij mezelf. "Is er iets?", vraagt mijn vader opeens. Even kijk ik hem aan. Mijn ouders kijken beide met een bezorgde blik terug. "Je ziet helemaal bleek", zegt mijn vader... "Ik heb een probleem", antwoord ik met een trillende stem. Mijn moeder schiet in de lach. "Wat is nu weer aan de hand?", vraagt mijn vader geirriteerd. "Er is iets mis met mijn hart, geloof ik"... Mijn vader kijkt me ongelovig aan. "Mijn hartslag is veel te hoog", verklaar ik. Hij doet zijn horloge af en legt het op de tafel. Na het tellen van mijn hartslag, kijkt hij naar mijn moeder. "Geef me even de telefoon", zegt hij ineens tegen mijn moeder. "Hoe hoog is ie dan?", vraagt ze bezorgd. "4 maal 38 is 152, hij gaat echt af als een trein". Na het telefoneren met de huisarts, haalt hij mopperend zijn schoenen. "Altijd is er iets aan de hand met die gek", bemerkt hij... Tijdens het autorijden begint mijn vader opmerkingen te maken. "Waarom jut jij jezelf altijd zo op? Een hypochonder dat ben jij, verder niets. Eerst is het je maag, dan je hart. Ik ben dat gedoe van jou langzamerhand zat"... Helemaal stil zit ik naast hem. De hartkloppingen zijn niet meer zo sterk, maar het voelt wel als of ze sneller zijn geworden... De controle Snel loop ik samen met mijn vader de praktijk binnen. "Ik heb gebeld", verklaart hij. De dokter werpt gelijk een blik op mij. "We gaan je even controleren", zegt hij. In de kamer moet ik van hem mijn bovenlichaam ontkleden. "Ga maar liggen", zegt de dokter terwijl hij bezorgd naar mijn borstkas kijkt. "Je bent helemaal rood", mompelt mijn vader... Geschrokken kijk ik naar beneden. "Inderdaad", mompel ik terug. Ineens komt er een verpleegster binnen met een donker apparaat. "Dit doet misschien even pijn", bemerkt ze terwijl ze het geval om mijn bovenarm bindt. Nieuwsgierig bestudeer ik het. "Haal even diep adem", krijg ik te horen. Ze begint te pompen, de druk op mijn arm wordt steeds groter... "Tik tik tik tik", het geval slaat helemaal op hol. De huisarts komt er bij kijken. "Dit is een geval voor het ziekenhuis. Ik kan op deze manier niet controleren wat er aan de hand is", zegt hij tegen mijn vader. Even later zitten we weer in de auto... De behandeling... Samen loop ik met mijn vader het IJsselland ziekenhuis binnen. Het kloppen wordt weer sterker. We melden ons direct bij de EHBO. "Wij hebben een afspraak", verklaart mijn vader. "U wordt zo geholpen, meneer", zegt de verpleegster. Een minuut later komen opeens 2 verplegers op me af en nemen me mee naar een kamer. "We gaan hem aan een ECG hangen", zegt een van hen tegen mijn vader... Weer moet ik mijn trui en onderhemd uittrekken. Langzaam ga ik op het witte bedje liggen. Een van de verplegers plakt allemaal koude schijfjes op mijn lichaam. Het ergste vind ik nog de grote lamp die boven mij hangt. Dat hij ook een infuus aanlegt, stoort me nog niet eens. Even kijk ik geschrokken naar mijn borstkas, die echt op en neer springt. Mijn vader houdt ook alles in de gaten... Rustig sluit de verpleger draadjes van een machine op mij aan. Even later begint het ding opeens rap te piepen. "Hehe, ik zie hoe je hart klopt", zegt mijn vader. "Jippie", zucht ik. Weer kijk ik even naar mijn hevig op- en neergaande borstkas... Een paar minuten later komt een dokter binnen. Hij kijkt gelijk naar de monitor. "Hmmm, ik ga nu even je hals masseren", zegt hij. "Waarom?", vraag ik stomverbaasd. "Op je hals zitten 2 punten, ik kan daarmee je hartslag reguleren", legt hij uit. Maar het baat niet, door zijn gefriemel aan mijn hals voel ik me alleen maar misselijk... Weer kijkt hij naar de monitor. Samen met een verpleger onderzoekt hij de sinusoide van de laatste 10 minuten. "Met zijn hart is niks mis", bemerkt hij opeens. "Alles is normaal, alleen dat het erg snel klopt. De hartslag is regelmatig en zijn bloeddruk is op een gezond niveau", legt hij verder uit aan de verpleger. "Heeft hij allergieen?", vraagt de dokter aan mijn vader. "Nee, hij is voor de rest gezond", antwoordt hij. "Hmmm, als de bloedtest goed terug komt, geven we hem een kalmeringsmiddel", zucht de dokter... De verlossing 10 minuten later komt een verpleegster met de resultaten binnen. "Aha, hmmm, ja ja", mompelt de dokter bij het lezen van het blaadje. "Behalve dat hij onder stress staat, kunnen we niks bij hem vaststellen", zegt hij tegen mijn vader. "We geven hem even een kalmeringsmiddel, dan kunnen jullie weer gaan. Wel moet hij overmorgen nog een keer ter observatie terugkomen", gaat hij verder... Het is als of er een baksteen van mijn hart valt. "Ik ben gezond", denk ik bij mezelf. Alleen de boze blik van mijn vader zorgt er nog voor dat ik niet tot rust kom. Even later spuit de verpleger iets in mijn infuus, ook haalt hij al die dingen van mij af... Met een suf en zwaar gevoel in mijn hoofd, mag ik weer opstaan. Het kloppen is verdwenen. Ik voel me goed en slecht tegelijkertijd. Aan de ene kant ben ik blij dat ik niets heb, aan de andere kant wil ik niet weten wat mijn vader op het moment denkt. We zijn immers particulier verzekerd met een eigen risico van een paar duizend gulden... Zonder ook maar 1 woord tegen elkaar te zeggen, rijden we samen naar huis. "Is alles in orde?", vraagt mijn moeder bezorgd. "Ja, hij heeft alles zelf veroorzaakt", zucht mijn vader. "Een duur uitstapje"... "Een duur uitstapje", herhaalt hij weer... MAS187 The beginning of 1998. Just one of those days... 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
19-07-2001, 11:46
|
|
|
hoe kom je aan zo veel inspiratie??
 ik von het een goed verhaal, fijn om te lezen..
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
|
|
19-07-2001, 12:55
|
|
|
Lekkere vader heb je dan...
|
|
|
19-07-2001, 13:03
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
19-07-2001, 13:07
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
20-07-2001, 05:30
|
|
|
|
wat een lul.. da's het eerst wat in me opkomt.. een gevoeloze eikol die alleen aan geld denkt..
*denkt aan 'zn pa* herkenbaar.. heel herkenbaar... verder weet ik niet echt in te gaan op je verhaal.. kvind het net geschreven.. erg interessant en boeiend..
__________________
The surest way to corrupt a youth is to instruct him to hold in higher esteem those who think alike than those who think differently - Steve Jobs
|
|
20-07-2001, 07:56
|
|||
|
|
Citaat:
Citaat:
MAS187 Hypochondria is a mental disease...
|
||
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 04:36.
Adverteren