Lieke

[jeempie]

Langzaam deed Lieke de deur dicht van haar kamer. Het was zeker... Vrijdag moest ze met ontslag. Niks zou het nog tegen kunnen houden. Ze had het net zo naar haar zin in de kliniek. Ze had eindelijk het gevoel dat ze geholpen werd en had 1 sociotherapeut die ze echt vertrouwde. Dat was Martijn. Vanavond had ze voor het laatst met hem kunnen praten, tenminste, daar had ze op gehoopt, maar, omdat er crisis was op de afdeling naast haar, moest hij daar werken, dus zag ze hem niet meer. Ergens hoopte ze dat hij nog even op haar afdeling kwam om met haar te komen praten, maar ze had de hoop al opgegeven. Het was voor het eerst, dat ze iemand echt zo goed vertrouwde. Tegen Martijn durfde ze echt alles te zeggen, maar Martijn zag ze niet meer... Het was over... Morgen moest ze weg uit de kliniek, dan zou ze hem ook niet meer zien. Ze had echt een gesprekje met hem nodig, maar hij was er niet.
Lieke voelde de tranen opkomen. Ze liet vanbuiten niet echt merken, dat ze het zo jammer vond, dat ze uit de kliniek weg moest. Ze had vanmiddag nog uit het raam proberen te springen, maar net toen ze wilde springen kwam er iemand naar buiten. Snel was ze het raam weer in geklommen. Ze hield haar mond tegenover de sociotherapeuten, alleen tegen Martijn durfde ze het te vertellen, maar die had geen dienst meer. Lieke voelde zich wanhopig. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Ze had net afscheidsgedichten voor haar vrienden geschreven en nu ging ze even beneden in de huiskamer zitten.
Ze liep met haar armen om haar buik heen geklemd van de trap af. Bijna viel ze er nog vanaf ook. Ze had het gevoel alsof iemand haar achterna kwam lopen en haar een duw had willen geven.
Beneden was het licht in de woonkamer uit. Op de gang zag ze Martijn lopen, maar ze ontweek hem een beetje. Ze liep de donkere woonkamer in en ging om de hoek op de bank zitten.
Ze zat net of het licht ging aan. Ze hoorde iemand naar haar toe komen lopen. Ze keek om het hoekje en zag Martijn. Hij ging schuin tegenover haar zitten en zei: "Zo, en hoe ging het?"
"Wat?"
"Vanmiddag... Ik hoorde het pas bij de overdracht, dat je morgen met ontslag moest. Ik schrok er wel van en ik zal je ook eerlijk zeggen, dit is helemaal niet wat ik verwacht heb!"
Lieke haalde haar schouders op en staarde voor zich uit. "Hoe gaat het nou met je?" Hij zag wel aan haar dat het slecht ging, maar hij probeerde het meer uit haar te krijgen.
"Klote," antwoordde ze, "Ik weet het allemaal niet meer. Ik zie gewoon geen uitweg meer..."
"De schok was hard he? Ik begrijp je reactie heel goed. Ik had het ook niet verwacht, maar het is nou eenmaal zo. Je kwam hier eigenlijk alleen maar voor de crisis en dit is ook je regio niet, maar er zijn hier wel meer mensen uit een andere regio, dus daarom had ik het niet verwacht."
"Kweet gewoon niet meer wat ik moet doen... Het ging vanmiddag helemaal niet meer... Ik draaide helemaal door."
"Zijn die krassen op je hand ook van vandaag?"
Lieke knikte en bekeek haar handen. Allemaal rode strepen, bij sommige was het bloed nog niet helemaal opgedroogd, die waren ook wat dieper. "Waarom heb je op je handen zitten krassen?"
"Omdat m'n armen al helemaal vol staan..." durfde ze te vertellen. Martijn knikte. "Geen goed teken he? Heb je nog geprobeerd om afleiding te zoeken?" Lieke knikte. "M'n stappenplan, maar het hielp weer niet..."
"Een stappenplan moet je geduld geven. Je moet het aanleren. Je zou het zelfs wel 40 keer per dag moeten doen." hij lachte, "Er zat hier ooit eens iemand, die had op stap 1 een kwartier douchen staan. Die dag heeft ze wel 5 keer staan douchen en toen het 's avonds weer niet ging met haar en we dan gaan zeggen, dat ze het stappenplan gaan doen he, toen antwoordde ze: Nee, keb al gedouchet." Lieke vond het wel grappig. Normaal had ze er om moeten lachen, maar nu ook niet meer.
"Hoe staan je gedachtes nu?" vroeg Martijn.
"Ik durf niet naar boven... Bang dat ik weer uit het raam wil springen..."
Hij begreep het. "Weet je waarom ik jou nou echt zo bewonder?" Lieke keek verbaast. "Dat jij het altijd in je had om beter te willen worden. Altijd deed je je best om onze aanwijzingen op te volgen. Als we iets vroegen, dan deed je het ook. Tis eigenlijk gewoon zonde dat je hier nou weg moet. We hadden je graag therapie gegeven, maar wij, als kliniek, hebben ook regels waar we ons aan moeten houden. We hebben ons best voor je gedaan. We hebben nog geprobeerd te regelen, dat je hier mocht blijven, maar het zat uiteindelijk niet mee..."
"Xie nou dus echt geen betere uitweg dan de dood meer..." Lieke wilde huilen, ze wilde haar tranen laten zien, maar het lukte niet. Vanbinnen huilde ze zo hard. "En wat ga je nu doen? Als afleiding? Ga je hier op de bank zitten, of ga je tv kijken, of wat tekenen of probeer je gewoon naar je kamer te gaan?"
"Nee, dan spring ik uit het raam... Ik ga wel proberen te tekenen hier."
"Dat is goed, want het is nou alweer half twaalf en ik had eigenlijk kwart over elf klaar moeten zijn met de overdracht, dus das weer slim gedaan van mij. Ik heb trouwens nog een serester voor je als je wilt."
Lieke schudde haar hoofd. Ze had iets tegen medicatie, ze gebruikte het nooit. Ze durfde het op een of andere manier niet.
Lieke pakte wat teken spullen en ging aan het werk. Ondertussen ging Martijn ff voor de overdracht zorgen.
Na een halfuurtje kwam hij weer even kijken hoe het met Lieke ging en wist te vertellen dat hij nog steeds niet met de overdracht begonnen was. Lieke glimlachte er even om. Ze vond het echt geweldig, dat hij gewoon overwerkte om nog even met haar te kunnen praten.
Na een kwartiertje praten ging hij toch maar eens echt beginnen.
Om kwart voor één kwam hij weer even praten, ook Maris en Natasja kwamen erbij staan. Het was weer even heel gezellig. Om half twee verdween hij dan echt. Maris en Natasja bleven nog even, want die hadden nachtdienst.
Maris had Lieke nog heel goed geholpen toen ze op de gesloten afdeling zat. Ze had ook vaak tijd voor haar gemaakt, maar toen durfde Lieke nog niet echt te praten.
Ook haar moest Lieke morgen achter laten.
Lieke had zoveel moeite met het vertrouwen gehad en nou ze eindelijk iedereen vertrouwde moest ze weg. Ze was kwaad op de hulpverlening. Waarom waren er in godsnaam nog van die klote regio's?! Het deed haar pijn... Zoveel moeite, allemaal voor niets... Ze kwam weer gewoon op straat te staan. Naar drie weken veilig te zijn voor zichzelf, moest ze de open wereld weer in. De kans dat ze zelfmoord kon plegen was veel te groot, maar de kliniek kon niks doen... Ze moesten zich aan de regels houden...
Weer voelde Lieke dat machteloze gevoel. Om twee uur besloot ze toch maar naar boven te gaan en te gaan slapen, als het niet ging kon ze nog altijd om haar serester vragen...

De volgende dag stond ze bijna huilend op. Vandaag was de dag dat ze afscheid van iedereen moest nemen. Van haar afdelingsgenoten kreeg ze een collage waar ze allemaal een stukje op hadden geschreven en iedereen kwam haar heel veel sterkte wensen. Ze zou iedereen enorm gaan missen. Nou moest ze weer naar huis... Naar de wereld waar ze de kans kreeg om zichzelf van kant te maken. Niemand meer die 24 uur op haar lette, niemand meer waarmee ze kon praten als het niet ging... Terug naar alle angsten en spanningen...

Over drie weken had ze een intake gesprek bij de dagbehandeling van een andere kliniek, alleen de vraag was, of ze die drie weken wel ging halen...

Op de terugweg in de auto, dacht ze aan afgelopen nacht, aan Martijn, die tot half twee voor haar over had gewerkt, terwijl hij half twaalf al thuis kon zijn, aan haar afdelingsgenoten, waarmee ze altijd lol had, aan de rust in de kliniek en aan de andere socio's, of gewoon aan het rustige leven, wat ze nu achter zich moest laten. Ze deed haar best om haar tranen binnen zich te houden, maar voor het eerst sinds een hele lange tijd, stonden er tranen in haar ogen...

[stroopwafel]