06-09-2001, 08:22
|
|
|
Verhaal: Verdronken ziel (fictie)...
Waarschuwing: Het onderstaande verhaal is in het geheel verzonnen en geenszins gebaseerd op de realiteit. Mijn kennis van zaken heb ik ook alleen maar van Discovery Channel  Het verhaal beschrijft voornamelijk hoe iemand door diep verdriet aangezet wordt tot een gestoorde en laffe daad van wanhoop, het gaat daarbij vooral om het psychologische aspect (hoop ik)... 's Avonds om 23:00 uur op een Vrijdag avond... Snel verlaat Johan het ouderlijk huis en stapt in zijn auto. Voor een moment kijkt hij in de spiegel, zijn glazige ogen verraden het innerlijke verdriet. Het is weer eens zo ver: de wanhoop, het gevoel van leegte, hij voelt niets meer... Even later start Johan de auto en rijdt in het donker richting centrum. Tijdens de autorit trekt de straatbelichting steeds zijn aandacht. De schijnende lampen geven hem op een vage wijze een geborgen gevoel, hetzelfde gevoel dat hij vroeger altijd kreeg als hij de verlichting van een kerstboom aanschouwde... In het centrum aangekomen, parkeert Johan zijn auto in een nabij gelegen parkeerhuis. Rustig verlaat hij te voet het gebouw... Daat staat Johan dan, nauwlettend kijkt hij de voorbij gaande mensen achter na. Zijn aandacht richt zich daarbij vooral op hun vreugde, ze gaan allemaal immers gezellig een avondje uit... Maar Johan is een apart geval, alhoewel hij lichamelijk aanwezig is, voelt hij nog steeds niets. Het lukt Johan toch niet om plezier te hebben, want de leegte in hem onderdrukt elk gevoel. Hij kan er niet meer tegen, al die naieve eenvoudige zielen genieten van het leven, maar hij voelt zich helemaal verrot van binnen... Langzaam loopt hij over straat. Terwijl hij aan de buitenkant geen enkel teken van emotie toont, bouwt er zich een ziekelijke haat in hem op. Vroeger genoot hij nog van het leven... Sinds zijn oudere zus echter een jaar geleden op een avond verkracht en vermoord werd, keerde hij zich tegen de maatschappij. Niemand die zijn zus beschermde, ook was Johan er die avond zelf niet voor haar  "De wereld is slecht, gevuld met gestoorde idioten die niets anders doen dan misbruik maken van de zwakkere. God heeft mij uitgekozen. Ik ben de verkorene die de naieve massa op het gevaar moet wijzen. Ik geef toe aan het kwaad, om mensen er aan te herinneren dat het aanwezig is. Wendy, je bent altijd bij me. Ik doe het allemaal voor jou! Vergeef me voor mijn daden..." Als een wolf die op zoek is naar prooi, zwerft Johan verder door de donkere nacht. Op een gegeven moment richt zijn aandacht zich op een jong meisje dat helemaal alleen bij een bushokje staat. Ze maakt een verloren indruk, alsof iemand haar in de steek gelaten heeft... "Alles goed?", vraagt Johan bewust op een bezorgde toon. Het meisje kijkt hem even aan. Met zijn nerd-achtig uiterlijk en zachtaardig gedrag lijkt hij echt niet op iemand die gevaarlijk zou kunnen zijn. "Niet echt, ik wil naar huis", antwoordt het meisje. "Woon je hier in de buurt? Ik breng je wel even naar huis als je dat wilt hoor... Je weet maar nooit wat je hier op dit late tijdstip tegen het lijf loopt", bemerkt Johan op een ironische toon... Na een korte periode van aarzeling, besluit het meisje toch met hem mee te gaan. "Kun je me naar de Rembrandtstraat brengen?", vraagt ze. "Natuurlijk, mijn auto staat hier niet zo ver vandaan. Ik rij je er wel even heen", antwoordt Johan... Het naieve meisje gaat met Johan mee, maar hij loopt niet naar het parkeerhuis. De bewakingscamera's daar kunnen hem immers in verbinding brengen met het meisje. Rustig loopt Johan met haar naar een donker steegje. "Kunnen we niet anders lopen?", vraagt ze nog. "Het is maar een afkorting, in de straat aan het eind van het steegje staat mijn auto. Ik zie niemand, 't is wel goed hoor", antwoordt Johan heel natuurlijk... Nu is het zover, er is niemand meer in de buurt. Het meisje loopt naast hem. Langzaam grijpt hij naar zijn mes, in zijn linker ooghoek houdt hij haar ogen in de gaten, wachtend op het juiste moment. Dan trekt hij in een vloeiende beweging zijn mes en steekt haar van achter in de nieren. Schreeuwen kan ze daardoor niet, daarna haalt hij snel haar keel door en duwt haar om... Nog even haalt hij geld uit haar portemonnee en laat het laatste vallen, zodat het geheel op een roofmoord lijkt... "Moge deze arme ziel rusten in eeuwigheid, bevrijd van deze hel op aarde. Ik, de verkorene, breng U dit offer, in de hoop dat anderen zich bewust worden van het loerende gevaar. Amen" Als een duistere schaduw verdwijnt Johan in de donkere nacht. Opgelucht, met een gevoel van voldoening in plaats van leegte. Een gevoel dat Johan nog vaker zal opzoeken... Einde! 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
06-09-2001, 18:58
|
|
|
ieuw!
maar heel goed geschreven 
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
|
|
07-09-2001, 07:01
|
||
|
|
Citaat:
  Thanx
|
|
|
07-09-2001, 18:22
|
||
|
|
Citaat:
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
|
|
|
09-09-2001, 18:34
|
|
|
Wowie echt goed verhaaltjuh joh!!!
klasse
__________________
so is it raining in your bedroom?
|
|
10-09-2001, 08:22
|
||
|
|
Citaat:
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 19:00.
Adverteren