De put wordt weer dieper...

[°Mel°]

Het heeft een tijdje beter gegaan met me maar sinds vannacht zit ik er weer helemaal door.
Ik ga effe in't kort mijn verhaal doen:
Mijn broertje van 10 slaapt bij mij op de kamer en hij moest plassen. Hij maakt me wakker,vraagt me om het licht aan te doen en dan begint hij allemaal onverstaanbare dingen te schreeuwen (niet zeggen,echt schreeuwen). Toen hij eindelijk naar beneden wou gaan,was het al te laat en hij plaste op mijn vloer... Hij weende,mamma en pappa kwamen naar mijn kamer en namen hem mee naar beneden. Even later kwamen ze terug naar boven om de boel op te kuisen en toen begon mamma mij uit te maken voor egoïst enzo en toen ik vroeg waarom zei ze dat ik het licht voor mijn broer niet wou aan doen (terwijl ik dat wel gedaan had) en hem van het bed had afgeduwd en meer van die dingen... Mijn broertje was dus allemaal dingen gaan zeggen die niet waar zijn,maar toch geloven ze hem.

Ik voel me hier te veel,mijn leven is zinloos is mijn ogen... Ik loop weer rond met zelfmoordgedachten,ben zelfs een afscheidsbrief begonnen. Maar er is iets dat mij tegen houdt,of beter gezegd iemand die me tegen houdt, en dat is Jurgen. Hij is de enige voor wie mijn bestaan wel nog zin heeft,als ik hem niet had zou ik vandaag een einde aan mijn leven maken,maar ik kan het niet. Ik kan het hem niet aandoen,ik wil hem niet met zijn problemen alleen laten zitten,hij heeft mij nodig,hard nodig...

=> Kus <=

[Elv]

Meis, leef dan voor Jurgen. Vind je je ouders het waard om ze te laten winnen en ze jouw leven te geven? Of kies je voor jezelf en Jurgen? Maak die afweging. En het laatste lijkt me het beste toch, je kunt nog een heel mooi leven krijgen, je hebt het nog voor je.

Hoe oud is je broertje btw? En denk, het is niet jouw kind, maar dat van je ouders, zij konden hem ook naar de wc brengen als het zo belangrijk voor ze is. Niet dat dat jou in deze situatie iets helpt, maar goed, voel je iig niet schuldig. Laat je je leven hierdoor niet ontnemen! Alsjeblieft.

[°Mel°]

Mijn broertje is 10, persoonlijk vind ik dat hij dus groot genoeg is om het licht zelf aan gedaan te hebben en hij kan best alleen naar het wc. Maar ik deed dus het licht aan en ik kon er toch niks aan doen dat hij niet naar beneden wou en het nodig vond om eerst een beetje te schreeuwen. Het is altijd mijn schuld en ze vinden altijd een reden om kwaad op me te zijn.
Straks moet ik weer naar de psychiater,ik ga hem alles vertellen en hoop dat hij wel aan mijn kant staat.

[Elv]

*BadAngel* schreef:
Mijn broertje is 10, persoonlijk vind ik dat hij dus groot genoeg is om het licht zelf aan gedaan te hebben en hij kan best alleen naar het wc. Maar ik deed dus het licht aan en ik kon er toch niks aan doen dat hij niet naar beneden wou en het nodig vond om eerst een beetje te schreeuwen. Het is altijd mijn schuld en ze vinden altijd een reden om kwaad op me te zijn.

'k vind dat je gelijk hebt.
Valt er niet met je ouders, op een rustig moment, over te praten? Eventueel met of door je psych? Of is dat al vaker geprobeerd?

Straks moet ik weer naar de psychiater,ik ga hem alles vertellen en hoop dat hij wel aan mijn kant staat.

Je moet zelf aan jou kant staan. Het gaat er niet om wat anderen ervan denken, het gaat er om wat jij denkt en voelt. Maar probeer er idd wel over te praten.

[°Mel°]

Ik had nooit problemen met mijn ouders,dat is begonnen sinds ik in die depressie zit. Ik heb het gevoel dat ik het hen veel te moeilijk maak en een last ben voor hun.
Over dat voorval van vannacht zal de psychiater mij hoogst waarschijnlijk wel helpen er met hen over te praten.
Als de problemen blijven komen,zal ik er nooit bovenop raken.

[Elv]

*BadAngel* schreef:
Ik had nooit problemen met mijn ouders,dat is begonnen sinds ik in die depressie zit. Ik heb het gevoel dat ik het hen veel te moeilijk maak en een last ben voor hun.

Het is voor ouders ook moeilijk om hun kind in een depressie te zien zitten. Probeer daar eens met ze over te praten. Ik denk dat zij het ook heel moeilijk hebben, maar jou daar niet mee 'lastig' willen vallen. Terwijl ze dat misschien juist wel zouden moeten doen, omdat jij je nu niet gewenst voelt. Probeer ze anders eens een brief te schrijven.

Over dat voorval van vannacht zal de psychiater mij hoogst waarschijnlijk wel helpen er met hen over te praten.
Als de problemen blijven komen,zal ik er nooit bovenop raken.

Daarom is het goed dat je er met je psych over kunt praten. Maar misschien helpt het ook om het er met je ouders over te praten, die zijn nu toch ook oorzaak van een aantal problemen (iig van die nu ontstaan). Pak het dus bij de oorzaak, het begin aan, ik denk dat als de aanvaringen met je ouders weg/opgelost zijn, je ook 'makkelijker' aan de andere dingen kunt beginnen met verwerken.

[dUSK]

Ik ken dat gevoel. Men ouders zage ook altijd tegen mij...vooral als ik me slecht voel. Maar je hebt toch nog Jurgen...als hij zoveel voor je betekent kan je hem niet in de steek laten toch?

[°Mel°]

Jurgen betekent enorm veel voor mij,als ik hem niet had dan vocht ik niet meer tegen de miserie.

Mijn tante is zojuist hier geweest en ze heeft met me erover gebabbeld,ze vindt ook dat ik gelijk heb en dat ik het hele verhaal aan de psych. moet doen. Op een moment was ik zo opgefokt dat ik de boel bijna aan diggelen gegooid heb en toen heeft ze mij een kalmeerpilleke moeten geven dus nu ben ik tamelijk rustig.

Btw, ik vind het echt fijn dat jullie reageren en mij proberen te begrijpen, thanx

[cltcl]

tegen je ouders zeggen wat je ervan vind wat je broertje doet(als je dit doet probeer dan rustig te blijven niet schreeuwen)
zorg er ook voor dat je broertje er dan niet bij is. en als je een psych heb alles zeggen ze lullen het niet door en ze geloven je. Ze staan altijd aan jij kant en helpen je met je probleem.


*geeft huggie*

[FlyingPinguin]

Ikheb geen jongere broertjes of zusjes, en ik heb ook niet zo veel verstand van kinderen van 10 en op wat voor niveua je met kinderen van die leeftijd moet praten, maar kan je het er niet eens met hem over hebben? waarom hij dat zei (loog) tegen je ouders?
Ik denk dat je er iig met je ouders over moet praten. Je bent depresief, en dan maakt je moeder je uit voor egoist. das op z'n zachtst gezegt niet handig. ik denk dat ze het zei omdat ze boos was, en bovendien midden in de nacht uit bed geschreeuwt door je broertje, maar dannog...
Verder is het goed van je om er met je psygoloog over te praten, hij staat zeker aan jou kant.
veel sterkte.