Een heel vaag verhaal..

"SPREEK!" De mannenstem klonk als een bulderende onweersbui. Ik kroop nog dieper weg. "ZEG OP!" Ik maakte mezelf klein, zodat ik niet werd gezien. "Mmmaaa.." Stotterde het slachtoffer. "Wat MA?" Vroeg de man met een oorverdovend gebulder. "MAMAAAA" Hoorde ik toen. Aan het gegil te horen was het een meisje. Ik probeerde me een beeld van haar te vormen. Hoe zou ze zijn? Knap? Klein? Blond? Ik werd ruw uit mijn gedachte gerukt toen ik voetstappen dichterbij hoorde komen. Ik voelde hoe ik over mijn hele lijf beefde. In God had ik nooit geloofd, maar ik vouwde mijn handen en bad: "God, als U bestaat, laat me dan gered worden!" Mijn blaas stond bijna op springen en ik werd hoe langer hoe banger. Hij hoefde maar te bukken en hij zou me zien. "Laat hem doorlopen, laat hem weggaan" Prevelde ik. Ik voelde een niesbui opkomen een kneep mijn neus dicht. "Niet nu!" Dacht ik in paniek. Ik hoorde de voetstappen afsterven. Toen hoorde ik een pistool afgaan, gevolgt door een luidkeels gegil. Mijn hart klopte in mijn keel. Hoe was ik in Godsnaam ooit hier terecht gekomen? "Geen tijd om over na te denken" Sprak ik mezelf toe. Ik staarde in het donkerte, en luisterde naar de stilte. Ik hoorde niets meer. Geen gegil, geen voetstappen, geen stem, helemaal niets. Wie was er dood? Vurig hoopte ik dat het de man was, maar ik schaamde me ervoor. Mijn vader leerde me vroeger altijd dat iedereen een mens was, hoe slecht hij of zij ook had geleefd. "Maar een slecht mens moet gedood worden" Had ik ooit eens tegen hem gezegd. Hij was toen zo kwaad geworden, dat ik nooit meer mijn eigen mening had gezegd en plechtig instemde met alles wat hij zei. Ik knipperde met mijn ogen. Nogsteeds was alles stil. Toen stond ik op. Langzaam verliet ik mijn schuilplek en kroop richting de plaats waar het gegil vandaan was gekomen. Ik probeerde na te denken. Was het het gegil van een man? Ik kon het me niet meer voor de geest halen. Ik kroop de hoek om. Daar lag een..een lijk.. Ik keek angstig in het rond. Niemand in de buurt, dacht ik.. Maar waarom had ik dan geen voetstappen horen weggaan? Ik begaf me naar het lijk toe. Het was een meisje van rond de 10 jaar. "Arm kind.." Schoot er door me heen. Toen ik van plan was weg te gaan, draaide ik me om. Achter me stond..hij.. Ik staarde in zijn donkerbruine kille ogen. "Wa..wat..wil..je van mij..?" Wist ik uit te brengen. "Je ziel.." Zei hij. "Pak maar" Zei ik in een vlaag van verwarring. Hij leek van zijn stuk gebracht. "Weet je wel wat je zegt?" Zei hij. Ik knikte, maar ik wist het niet. Hij sloeg zijn ogen neer. Ik greep het moment aan om weg te rennen, maar het leek alsof mijn benen van lood waren. "STOP!" Gilde hij, maar ik luisterde niet. Toen klonk een schot..

Ze viel neer, haar lichaam raakte de ijskoude grond. Je hoorde haar botten breken. En de man lachte..

Ik weet niet waarom ik dit verhaal geschreven heb, het kwam er zomaar uit

(kutverhaal trouwens..)

[fruitmand]

...wel heel erg apart!

[stroopwafel]

Myself! schreef:


(kutverhaal trouwens..)

helemaal niet!! is gewoon apart

[Eva*]

Kewl geschreven, best scary!