vrijheid weg door ouders

Wie voelt zich nog meer heel onvrij ten opzichte van zijn/haar ouders?

Ik zal uit leggen wat ik ermee bedoel door mijzelf als voorbeeld te nemen:

Ik ga graag mijn eigen gang. Dus ik kies ook het liefste zelf hoe ik mijn leven indeel. Nu ben ik er pas achtergekomen dat dit niet helemaal kan lukken omdat mijn ouders heel veel voor mij willen indelen. Vanochtend bijvoorbeeld: ik was nogal laat wakker en mijn ouders zijn van mening dat vroeg opstaan goed voor mij is. Ik ben, helaas voor hun, geen ochtendmens dus ik bleef tot de middag in mijn bed liggen. Opeens staat mijn moeder onderaan de trap te schreeuwen dat ik er uit moet komen 'anders is het te laat'. Ik ging naar beneden en vroeg waarvoor ik dan zoal te laat zou zijn. Daar hadden ze geen antwoord op.

Voor mij voelt zoiets als een beperking van mijn vrijheid. Ik voel me prettiger als ik later opsta en bovendien verwerk ik heel veel als ik nog op bed lig. En eigenlijk wil ik ook mijn eigen gang gaan dus laat ik me niet vertellen hoe laat ik op moet staan.

Sinds ik onder ogen zie dat mijn ouders me in een groot deel blokkeren, probeer ik het niet toe te laten. Ik laat niet over me heen lopen, ik ga gewoon mijn eigen gang (zonder mijn ouders te kwetsen, dat wel, want ik ben van mening dat ze veel dingen zo doen uit liefde en bezorgdheid voor mij, ze willen het beste voor mij maar helaas lukt dat niet zo).

Andere voorbeeld: ik wilde al 3 jaar geen vlees meer eten maar mijn ouders dwongen me bijna daartoe. Totdat ik bedacht dat dat niet eens mag; ik eet wat ik zelf wil. Ik ben nu alweer 10 weken vegetariër en het voelt zo goed...

Mensen die dit herkennen? Hoe ga je er mee om dat je vrijheid geblokkeerd wordt? Ben je ook van mening dat dit uit liefde is?

Af en toe voel ik me net nog een puber omdat ik zo koppig lijkt te zijn. Maarja, die tijd ligt nu wel achter me. Ik noem dit dan ook: voor mijn eigen vrijheid opkomen...

[rare kwast]

ik herken wel iets in je verhaal.
hier thuis is het vaak ook zo, en veel dingen vinden ze niet bij me passen................
bijv. muziek keuze of gedrag enzo enzo.....je wordt beïnvloed door die en die
maar ze zien niet in dat het mijn keuze is

hoe ik er mee omga??! tsja soms loopt het beetje uit de hand en begint er een ruzie'tje
en uit liefde verbieden ze me wel dingen denk ik

[light fighter]

Ik herken heelveel van jou verhaal.

Mijn ouders blokken mij ook heel erg, en dwingen mij tot het doen van dingen die ik niet wil.
Je vrijvechten werkt wel maar, het duurt lang en het kost zoveel ruzie met je ouders. Als gewoon maar koppig bent en vol houd aan je eigen ideen dan kom je al een heel eind. Mijn ouders bijvoorbeeld zijn niet blij met mij keuze voor wat harde muziek. Geen rock maar ook geen pop. Hun zouden het liefste zien dat ik gewoon naar pop zou luisteren omdat iedereen dat doet. maar eigenwijs als ik ben wil ik niet wat iedereen wil dus.... Maar daarin ben ik lang door gegaan en heb nu uiteindelijk mijn zin en krijg niet consant commentaar van zet die klereherrie is wat zachter. Ja dat krijg ik weleens maar alleen als het echt veels te erg aan het worden is.

Als ouders hun mening geven dat is dat nog wel ok. Pas als ze je zo manipuleren dat je je geremd voelt, vind ik dat niet goed...

[Kadaver]

Ik had het ook wel. Ik heb een beschermende opvoeding gekregen. Maar geloof me...alles wordt anders als je op kamers gaat

Je bent 18, waarom ga je niet op jezelf wonen. Vrijheid, blijheid en veel verplichtingen.

[De Veroorzaker]

Gauloises schreef op 04-01-2004 @ 21:48:
Je bent 18, waarom ga je niet op jezelf wonen. Vrijheid, blijheid en veel verplichtingen.

ja en dan besef je dat het thuis best fijn was

offtopic: @TS vette avatar

[Nona]

Ik ken het wel eigenlijk. Mijn ouders verbieden me weinig en doen echt niet veel om me in de weg te zitten, maar ik word toch beperkt. Mijn ouders kunnen bijvoorbeeld niet slapen als ik 's avonds nog niet thuis ben. Natuurlijk mag ik naar mijn vereniging als ik dat wil en ik mag er tot laat blijven ook, maar ik wil het ze niet aan doen dat ze 's nachts weinig slapen doordat ik niet thuis ben.
Op vaste tijden eten en mijn smaak is heel anders, ik ben chaotischer dan mijn ouders en daar ergeren ze zich aan (mijn moeder is wel extreem ordelijk dan, daar kan ik me aan ergeren), ik houd niet van etenslucht en zij houden niet van wierook, ik wil een warme kamer en zij willen het niet te warm hebben boven, verandering van plannen ruim van tevoren aangeven, iedereen mag blijven slapen als ik hem maar niet lief vind, allemaal regeltjes die niet onlogisch zijn en die gewoon bij hen horen, maar waar ik toch soms door gehinderd word.

Ik ga op kamers zodra ik geld heb. Ja, geld is het grootste probleem want ik moet gewoon eerst een baantje hebben en met de werkgelegenheid is het hier in het boerendurp treurig gesteld.
Ik heb het enorm naar mijn zin bij mijn ouders, maar ik ben er gewoon aan toe zelfstandiger te worden. Misschien is dat idd ook wel een idee voor jou.

[Trimm Trabb]

Ik herken me er ook wel in. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik gewoon niks kan doen wat ik leuk vind doordat m'n ouders overal op letten en overal commentaar op hebben. Zo kan ik bijv. geen muziek luisteren (en meezingen) omdat ik geen deur in m'n kamer heb (zolder) en ze dus alles horen. Als ik naar een feest ga MOET m'n vader me altijd brengen want anders is het te gevaarlijk ofzo, en dan moet ik dus altijd om een uur of 1 weer naar huis, net als het gezellig word. En dan krijg ik dat altijd te horen "bla bla bla, doe eens wat aardiger want je vader brengt je altijd weg". *zucht*
Nog iets: Ik wil heel graag iets aan m'n gewicht doen, maar m'n moeder weigert de laatste tijd nog om gewoon te koken (elke dag frituur of andere vette zooi) en als ik er iets over zou zeggen komen ze meteen met het standaard 'Doe niet zo gek!".
En er zijn nog meer dingen waar ik echt helemaal gek van word.
Ik heb echt het gevoel dat ik niet gelukkig kan worden zolang ik nog bij m'n ouders woon, maar ja, ik heb geen baan, dus geen geld en zonder geld ook geen eigen huis. En als ik een baan wil zoeken hebben ze ook constant commentaar over dat het of een te laag niveau is, of dat het juist te hoog is en dat ze me toch niet willen hebben. Ja lekker motiverend allemaal
Het is nu dus al zover gekomen dat ik het eigenlijk niet meer kan opbrengen om aardig tegen ze te doen. Ze irriteren me mateloos, en omdat ik zo bang ben voor commentaar doe ik nu bijna niets meer. Ik praat bijna niet meer met ze en zit het liefst alleen maar op m'n kamer....waar ze dan toch weer commentaar op hebben.
ik word er zo moe van

Gauloises schreef op 04-01-2004 @ 21:48:
Je bent 18, waarom ga je niet op jezelf wonen. Vrijheid, blijheid en veel verplichtingen.

Dat noem ik ontwijkgedrag, ik heb het hier thuis best naar mijn zin maar het enige is dat ik geen vrijheid heb en daar ben ik nog voor aan het vechten.

Ik woon trouwens de helft van de tijd al bij mij vriend aan de andere kant van het land en daarom kon ik dit juist onder ogen zien, als ik met een afstand naar thuis kan kijken zie ik opeens hoe het zit. En als ik dan weer thuis kom word ik met open armen ontvangen maar na een dag ofzo voel ik opeens weer een enorme blokkade.

Misschien vinden mijn ouders het moeilijk om me los te laten.

edit: bovendien krijg ik geen stufi enzo omdat ik een volwassenopleiding doe van een jaar, en geld voor alleen wonen heb ik niet. Als het goed is ben ik over een half jaar echt aan het werk en dan kan ik aan verhuizen denken. Niet iedereen kan zo makkelijk uit huis gaan.

Noekie schreef op 04-01-2004 @ 22:26:
Nog iets: Ik wil heel graag iets aan m'n gewicht doen, maar m'n moeder weigert de laatste tijd nog om gewoon te koken (elke dag frituur of andere vette zooi) en als ik er iets over zou zeggen komen ze meteen met het standaard 'Doe niet zo gek!".

Als ik jou was zou ik vooral dit niet accepteren. Jij bent namelijk de baas over je eigen lichaam en als jij niet alleen ongezond en vet wilt eten zou je er toch zelf iets aan moeten doen, want begrip hiervoor van je ouders krijg je waarschijnlijk niet. Stel anders eens voor om iets te koken, iets gezonds, of kook desnoods alleen voor jezelf...

Het is vergelijkbaar met mijn wens om geen vlees te eten. Ik heb dat 3 jaar tegen mijn zin gedaan totdat ik besefte dat het MIJN lichaam was...

[Miracle]

M'n ouders verbieden me niet zoveel, maar ze geven wel (vaak) hun mening die op mij drukt. Dat is soms best irritant, want ik mag wel doen wat ik wil maar door die druk van m'n ouders zal ik niet echt snel hele rare dingen gaan doen.
Wel frustrerend soms

[bloemkool]

herkenbaar verhaal is dit!
ik heb soms op kwart over 1 school, dan moet ik gewoon om 7 uur mn bed uit "omdat dat hoort"
Ik mag mn vriend 4 avonden per week zien, de rest van de tijd dat we elkaar zien is dus stiekem. zo dwingen mijn ouders me dus om ze voor te liegen.

wat ik je als tip zou geven is:
wat mag van je ouders dat doe je
wat niet mag doe je stiekem.

bij dat laatste moet je wel opletten dat je een waterdicht alibi hebt, dat je geen bekenden van je ouders tegenkomt (is mij eens overkomen, met alle gevolgen van dien)

[bloemkool]

ik lees net de reactie van "noeki"
ik heb exact hetzelfde! omdat ze alleen maar preken ga ik boven op me kamer zitten, daar hebben ze weer commentaar op. ze verbieden me om met mijn vriend op mijn kamer te zijn (dit doe ik gewoon toch, ze weten dat wel maar zeggen daar niet veel van, alleen van dat preek gelul)
als mn ouders thuis zijn ben ik dus boven, ik denk ook dat ik pas gelukkig ben als ik t huis uit ben. ik ben 17 en heb een vriend die op zichzelf gaat, mocht t uit de hand lopen thuis kan ik daar terecht. maar overdag studeer ik , sochtends zit ik stiekem bij me vriend en de rest van de tijd zit ik boven.
nog 3 jaar zo leven, dan ben ik er doorheen

[Bella Morte]

bugge schreef op 04-01-2004 @ 13:53:
Wie voelt zich nog meer heel onvrij ten opzichte van zijn/haar ouders?

Ik zal uit leggen wat ik ermee bedoel door mijzelf als voorbeeld te nemen:

Ik ga graag mijn eigen gang. Dus ik kies ook het liefste zelf hoe ik mijn leven indeel. Nu ben ik er pas achtergekomen dat dit niet helemaal kan lukken omdat mijn ouders heel veel voor mij willen indelen. Vanochtend bijvoorbeeld: ik was nogal laat wakker en mijn ouders zijn van mening dat vroeg opstaan goed voor mij is. Ik ben, helaas voor hun, geen ochtendmens dus ik bleef tot de middag in mijn bed liggen. Opeens staat mijn moeder onderaan de trap te schreeuwen dat ik er uit moet komen 'anders is het te laat'. Ik ging naar beneden en vroeg waarvoor ik dan zoal te laat zou zijn. Daar hadden ze geen antwoord op.

Voor mij voelt zoiets als een beperking van mijn vrijheid. Ik voel me prettiger als ik later opsta en bovendien verwerk ik heel veel als ik nog op bed lig. En eigenlijk wil ik ook mijn eigen gang gaan dus laat ik me niet vertellen hoe laat ik op moet staan.

Sinds ik onder ogen zie dat mijn ouders me in een groot deel blokkeren, probeer ik het niet toe te laten. Ik laat niet over me heen lopen, ik ga gewoon mijn eigen gang (zonder mijn ouders te kwetsen, dat wel, want ik ben van mening dat ze veel dingen zo doen uit liefde en bezorgdheid voor mij, ze willen het beste voor mij maar helaas lukt dat niet zo).

Andere voorbeeld: ik wilde al 3 jaar geen vlees meer eten maar mijn ouders dwongen me bijna daartoe. Totdat ik bedacht dat dat niet eens mag; ik eet wat ik zelf wil. Ik ben nu alweer 10 weken vegetariër en het voelt zo goed...

Mensen die dit herkennen? Hoe ga je er mee om dat je vrijheid geblokkeerd wordt? Ben je ook van mening dat dit uit liefde is?

Af en toe voel ik me net nog een puber omdat ik zo koppig lijkt te zijn. Maarja, die tijd ligt nu wel achter me. Ik noem dit dan ook: voor mijn eigen vrijheid opkomen...

Niets van aantrekken, gewoon je eigen gang gaan. Ze moeten zo vanzelf wel doorkrijgen dat het geen zin heeft om jou leven voor je te bepalen.

[Kaladan]

Ik heb dit probleem ook wel eens met mn ouders gehad. (weleens is wel een beetje zacht uitgedrukt). En mijn vader heeft al heel lang een te langzame schildklier waardoor hij altijd erg moe en chagerijnig is.

Dit en meningsverschillen leidde tot hevige ruzies.
Op een gegeven moment zijn we aan tafel gaan zitten en allemaal op een briefje geschreven wat we willen en wat niet.
En toen een soort van overeenkomst gemaakt, wat wel en niet kan. Sinds dien hebben we alleen nog ruzie als ik de auto mee wil nemen omdat het regent en ik geen zin heb om te fietsen.

[bloemkool]

ik voel me ook onvrij!
stomme ouders van mij....
die stomkoppen hebben een ROOSTER gemaakt wanneer ik mn vriend mag zien. dat heb ik al ns verteld geloof ik op dit topic....

maar ze hebben wat nieuws!! ik moest afgelopen zondag om half 12 thuiszijn, door situatie waar ik NIETS aan kon doen was ik een half uur later. nu moet ik voortaan elke zondagavond thuis zijn.

IK HAAT ZE!!!!!!! ik mag nog veel meer dingen niet van ze, maar dat ga ik niet opnoemen want ik ga een rijstwafel eten ;-)

doei!!

tip voor jullie: blijf positief, doe ik ook! zorg dat je zoveel mogelijk weg bent thuis als dat mogelijk is. (ga naar vriend of vriendinnen, en zeg tegen je ouwies dat je naar school moet)
en denk eraan dat je als je 18 bent weg kan lopen, dan hebben je ouders geen officiele zeggenschap meer over je! zorg alleen wel voor een adresje, doe ik ook!

Tja. Tot een jaar of twaalf/dertien/veertien heeft het zin om kinderen echt op te voeden in de zin van 'dit mag je en dat mag je niet', daarna kun je eigenlijk alleen nog goede adviezen geven met goede argumenten, en een preek oid als het misgaat. Jammer genoeg beseffen de meeste ouders dat niet .

Ik denk dat de beste oplossing is, dat jij je gedraagt alsof wat je van je ouders mag en wat niet, alsof dat gewoon adviezen zijn. Dus als ze zeggen 'je moet om 5 uur thuis zijn om te eten', dat je dan reageert met 'dat is niet nodig, want ik hoef niets bijzonders meer te doen en we eten pas om half zeven, dus ik denk dat ik er om kwart over zes ben'. Zoiets zeg maar. Ik deed dat de laatste maanden dat ik thuis woonde, en nu in de weekends nog steeds trouwens, en het werkt heel redelijk.

[Quiana]

Ceaunijntje schreef op 09-01-2004 @ 15:00:
wat ik je als tip zou geven is:
wat mag van je ouders dat doe je
wat niet mag doe je stiekem.

Ja, dát is een oplossing, maar niet heus.

Ik vind de dingen die jij noemt niet eens zo gek eigenlijk.
Bekijk het eens uit hún oogpunt... Je bent 17, logisch
dat ze je niet de hele week bij je vriend laten zitten.

Bedenk je ook dat zij misschien een ander beeld hebben
van wat goed voor jou is, achter die regels zal heus wel
een gedachtegang zitten.

Stiekem gedoe ed vind ik iig een vrij kinderachtige manier
van omgaan, als je werkelijk zo volwassen bent dat je
zelf wel kunt bepalen wat goed voor je is, wees dan ook
zo volwassen om het op een normale manier op te lossen...

Van een aantal dingen kan ik heel goed begrijpen dat die
vervelend zijn enz, maar bepaalde dingen... Nouja.

[Tiño]

ik snap hoe jullie je voelen ondanks dat ik zo vrij ben als maar kan bijna, echt ik heb n hekel aan van die bemoei ouders, doen alsof je 10 bent ofzo maarja, wat doe je er aan he , erg veel succes nog allemaal en maak er t beste van...